Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019

Επιστροφή στις νίκες με την Λε Μάν


Το 2007 είχε κλείσει με τον ιδανικότερο τρόπο για τον Άρη στην Ευρωλίγκα. Μετά τις 2 βαριές εκτός έδρας ήττες από Μακάμπι και Μάλαγα ο Άρης στις 20 Δεκεμβρίου υποδέχτηκε για την 9η αγωνιστική των ομίλων τη Γαλλική Λε Μαν σε ένα παιχνίδι κομβικής σημασίας για τη συνέχεια της Ευρωπαϊκής του πορείας.

Απέναντι στους Γάλλους ο Άρης πραγματοποίησε την καλύτερη του εμφάνιση έχοντας σε μεγάλη μέρα τους Αμερικανούς του. Το Α’ ημίχρονο υπήρξε το πιο παραγωγικό του Άρη στην Euroleague εκείνης της σεζόν, ο Ράϊτ πέτυχε 22 πόντους ενώ ο Τέρι βοήθησε τόσο στο σκοράρισμα όσο και στα ριμπάουντ. Από τους φιλοξενούμενους ξεχώρισε ο Κλάνσι όμως ήταν απελπιστικά μόνος του με τη Λε Μαν να φτάνει τα 9 λάθη στο πρώτο μέρος και τον Άρη να προηγείται με 54-35.

Ο Μάσεϊ σε μια από τις μονομαχίες του



Το Β’ ημίχρονο κύλισε στον ίδιο ρυθμό, η διαφορά έφτασε μέχρι και τους 26 (90-64) και με τους Κασλ,Ράϊτ και Τέρι να συνεχίζουν τα όργια οι κίτρινοι έφτασαν στη νίκη με 93-74. Μοναδικό μελανό σημείο του αγώνα ο τραυματισμός στο πόδι του Μάσεϊ στο 22’ που αποχώρησε υποβασταζόμενος. Με τη νίκη αυτή ο Άρης έκοψε και τις τελευταίες ουσιαστικές ελπίδες της Λε Μαν για πρόκριση και έστρεψε πλέον τη προσοχή του στον εκτός έδρας προημιτελικό κυπέλλου με την Ολύμπια Λάρισας.


Οι συνθέσεις των ομάδων
ΑΡΗΣ : Κασλ 16, Τέρι 21, Σεραπίνας 3, Ράιτ 27, Καλαϊτζής 3, Ηλιάδης, Μότολα 2, Μάσεϊ 6, Αγαδάκος 7, Τσαλδάρης 7, Παντελιάδης 1, Καραδολάμης
ΛΕ ΜΑΝ : Μπατούμ 4, Ντίο 7, Κόφι 4, Λίμοναντ 11, Μπόκολο 2, Λελούπ 3, Μπογκντάνοβιτς 11, Ρίτσι 14, Κλάνσι 18, Αλέρμε


Ευτυχισμένες γιορτές έκαναν οι φίλοι του Άρη



Άρης-Λε Μαν 93-74





Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019

Η πορεία ενός "Λιονταριού" των παρκέ



«Ο έρωτας και το μίσος είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος» λέει μια ρήση. Αυτή η φράση βρίσκει πλήρη εφαρμογή στην περίπτωση του Παναγιώτη Λιαδέλη.

Ο Έλληνας γκαρντ υπήρξε ο αρχηγός του Άρη στην δεκαετία του 1990 στην εποχή μετά την πτώση της «αυτοκρατορίας». Αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο ελάχιστοι στην ιστορία των «κιτρινόμαυρων».

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο όπου ξεκίνησε την καριέρα του από την ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου. Σε ηλικία 19 ετών (το καλοκαίρι του 1993) μετακόμισε στον Άρη και την Θεσσαλονίκη. Οι «κίτρινοι» βρισκόταν σε μία μεταβατική περίοδο και είχαν αποφασίσει να στηριχτούν σε νεαρά ταλέντα.





Ο Παναγιώτης Λιαδέλης υπήρξε από τα πληρέστερα γκαρντ του Ελληνικού πρωταθλήματος στα '90s που ως αποτέλεσμα είχε να κληθεί στην εθνική ομάδα το 1996. Για τον Άρη παραμένει μέχρι και σήμερα ο 1ος σκόρερ με 2751 πόντους, στην εποχή που το πρωτάθλημα διεξάγεται από τον ΕΣΑΚΕ (δηλαδή από την σεζόν 1992-1993).





Το «λιοντάρι των γηπέδων», όπως έμεινε στην ιστορία, έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην βίβλο του Άρη. Υπήρξε πρωταγωνιστής στην μυθική -με τον τρόπο που ήρθε- κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς μέσα στην Προύσα την περίοδο 1996-1997. Οι 15 πόντοι που πέτυχε στον δεύτερο τελικό με την Τόφας ήταν καθοριστικής σημασίας και βοήθησε στα μέγιστα ώστε να έρθει η νίκη-ανατροπή με 70-88.

Μαζί με τον Μάριο Μπόνι κρατώντας το Κύπελλο Κόρατς στα χέρια

Τον επόμενο χρόνο έκανε πράγματα και θαύματα στο final-4 του Κυπέλλου Ελλάδας τσακίζοντας τον Παναθηναϊκό του Λευτέρη Σούμποτιτς και την ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη. Τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Άρης το 1998 σε συνδυασμό με τις εκπληκτικές ομάδες που διέθεταν τότε οι δύο Αθηναϊκοί σύλλογοι, καθιστούν εκείνο το τρόπαιο σαν το πιο δύσκολο τρόπαιο από τους 22 που κατέκτησε έως σήμερα ο «αυτοκράτορας». Ο Λιαδέλης αναδείχθηκε σε MVP του final-4 και εξελίχθηκε σε ηγέτη του Άρη.


MVP του final-4 του Κυπέλλου Ελλάδας 1997-1998

Με τον «στρατηγό» Γκάρι Γκραντ την περίοδο 1998-1999



Η μετακόμιση στον αιώνιο εχθρό
Το καλοκαίρι του 2000 και ύστερα από 7 χρόνια, ο Λιαδέλης είχε συνδέσει το όνομα του με τον Άρη. Ωστόσο συνέβη κάτι που άλλαξε για πάντα την ιστορία. 

Ο Βολιώτης γκαρντ για προσωπικούς λόγους μεταπήδησε στον ΠΑΟΚ, σε μια κίνηση που και ο ίδιος χρόνια μετά έχει δηλώσει πως μετάνιωσε. Οι αντιδράσεις των οπαδών του Άρη ήταν ακραίες εκείνη την εποχή καθώς ένιωσαν -όπως ήταν λογικό- προδομένοι από αυτή την κίνηση. Έκτοτε και για πολλά χρόνια ακόμη ο ίδιος αποτελούσε «μαύρο πανί» για τους οπαδούς του Άρη. 

Μάλιστα η πρώτη επιστροφή του Λιαδέλη (4 Νοεμβρίου 2000) σαν αντίπαλος πλέον στο Αλεξάνδρειο ήταν κάτι παραπάνω από εχθρική. Σε κάθε επαφή του με την μπάλα στα χέρια αποδοκιμαζόταν έντονα ενώ το όνομα του αποτέλεσε αντικείμενο ύβρεων.


Η πρώτη επίσκεψη του Λιαδέλη σαν «μισητός εχθρός»


Η αλήθεια είναι πως το μπάσκετ που έπαιξε ο Λιαδέλης στον Άρη αποτέλεσαν τις καλύτερες ημέρες της ζωής του. Με την φανέλα του συντοπίτη αγωνίστηκε 2 σεζόν χωρίς κάτι το αξιόλογο. Ύστερα αγωνίστηκε σε διάφορες ομάδες, μεταξύ άλλων ο Μακεδονικός αλλά και ο Ολυμπιακός με τον οποίο αντιμετώπισε τον Άρη στον τελικό Κυπέλλου του 2004.


Σαν αντίπαλος του Άρη στον νικηφόρο -για τους Κίτρινους- τελικό Κυπέλλου Ελλάδας του 2004


Ύστερα από ένα πέρασμα στην Ουκρανία, όπου και κατέκτησε 3 πρωταθλήματα με την Αζομβάς, ολοκλήρωσε την καριέρα του το 2014 με την φανέλα της Ανάληψης Βόλου (σε προχωρημένη πλέον ηλικία για αθλητή).


Ο χρόνος έχει γιατρέψει αυτές τις πληγές και πλέον ο κόσμος του Άρη έχει κρατήσει μόνο τα καλά. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δεν ξέχασαν ποτέ αυτή την μεταγραφή του στον ΠΑΟΚ ακόμη και 20 χρόνια μετά. Ο ίδιος δηλώνει φίλος του συλλόγου, επισκέφτηκε πρόσφατα το μουσείο της ομάδας μας και θυμάται με νοσταλγία τις χρυσές ημέρες της δεκαετίας του 1990.


Ο Λιαδέλης στο μουσείο του Άρη


Η επίσκεψη του Λιαδέλη στο μουσείο της ομάδας ανάμεσα στους Χάρη Παπαγεωργίου και Γιάννη Πέγκο



Κάποια από τα καλάθια του Λιαδέλη με την φανέλα του Άρη


Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2019

Ποδαρικό με το δεξί κόντρα στην Κάχα Μαδρίτης



Στις 5 Δεκεμβρίου του 1984 ξεκινούσε η μεγάλη πορεία του Άρη έως τους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κόρατς εκείνης της σεζόν (1984/1985)

Οι «κίτρινοι» είχαν υποδεχτεί την Κάχα Μαδρίτης στο Αλεξάνδρειο για την 1η αγωνιστική των ομίλων της διοργάνωσης, παρουσία 4000 οπαδών τους. Μάλιστα στην προθέρμανση της αναμέτρησης ο Νίκος Γκάλης κάρφωσε με το στιγμιότυπο να καταγράφεται από την κάμερα της Ελληνικής τηλεόρασης. 


Μια από τις λίγες φορές που οι Έλληνες οπαδοί είδανε τον Νίκο Γκάλη να καρφώνει



Η εξέλιξη της αναμέτρησης
Ο αγώνας ήταν αγωνιώδης έως το τέλος με τις ομάδες να επιδίδονται αμφότερες σε ένα επιθετικό κρεσέντο.

Αρνητικός πρωταγωνιστής για την ομάδα του Άρη ήταν ο Ντέιβιντ Μπίνιον. Ο Αμερικανός που είχε αποκτηθεί μόνο για τους Ευρωπαϊκούς αγώνες της ομάδας ουδέποτε μπόρεσε να προσαρμοστεί στο κλίμα και τις συνθήκες του αγώνα. 

Αντίθετα για την φιλοξενούμενη ομάδα ο σπουδαίος Αμερικανός (πολιτογραφημένος Ισπανός) Μπράμπεντερ βρισκόταν σε σπουδαία βραδιά και παρά τα 39 του χρόνια προκάλεσε τεράστιες ζημιές στην άμυνα της ομάδας του Γιάννη Ιωαννίδη. Το γρήγορο μπάσκετ που έπαιζε η Ισπανική ομάδα ξάφνιασε τους «κίτρινους» οι οποίοι είχαν συνηθίσει στους αγώνες του να ήταν αυτοί οι κυρίαρχοι. Ως αποτέλεσμα οι παίκτες του Άρη αδυνατούσαν να ξεφύγουν στο σκορ στο Α’ ημίχρονο (33-27 στο 15’, 43-38 στο 24’ και 57-50 σκορ Α’ ημιχρόνου).


Ο Γουέντζελ και ο Φίλιπς παρακολουθούν τους ψηλούς τους Φερμοζέλ και Μπραμπεντερ


Στο Β’ ημίχρονο ο Άρης ξεκίνησε δυναμικά με δύο τρίποντα του Μπίνιον και του Γκάλη. Οι Ισπανοί γύρισαν σε άμυνα μαν του μαν η οποία φάνηκε να βοηθάει αρχικά την Ελληνική ομάδα. Παρά το γεγονός πως ο Μπράμπεντερ κάθισε στον πάγκο για λίγα λεπτά για να ξεκουραστεί, η αδράνεια των ψηλών του Άρη κράτησε την Ισπανική ομάδα κοντά στο σκορ (74-68 στο 27’).

Το γεγονός που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του Άρη ήταν τα πολλά φάουλ που φορτώθηκαν από εκείνο το σημείο και μετά οι Ισπανοί. Γεγονός που ισοδυναμούσαν με εύκολους πόντους από ελεύθερες βολές για τους «κίτρινους». 

Μολονότι οι παίκτες της Κάχα Μαδρίτης ροκάνισαν με αλλεπάλληλα φάουλ την διαφορά του 96-84 (37’) στα τελευταία δευτερόλεπτα, αυτό δεν επηρέασε καθόλου τον τελικό νικητή της αναμέτρησης. Το τελικό 106-100 σήμαινε και την δυναμική αρχή του Άρη στους Ευρωπαϊκούς αγώνες εκείνης της σεζόν.

Εντυπωσιακός για τον Άρη ήταν -ποιος άλλος- ο Νίκος Γκάλης που τελείωσε τον αγώνα με 43 πόντους. Εξίσου σημαντικός και χρήσιμος για όλες τις δουλειές ήταν ο Τζορτζ Γουέντζελ ο οποίος εκτός από τους 14 πόντους κατέβασε 10 ριμπαουντ (7 αμυντικά και 3 επιθετικά) ενώ σημείωσε επίσης από 2 ασίστ και κοψίματα.


Άρης - Κάχα Μαδρίτης 106-100 1η ομίλων (Κόρατς) 5/12/84 HQ



Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019

Τα γενέθλια του Καναδού γίγαντα





Ένας από τους μύθους της χρυσής εποχής του Άρη σήμερα έχει γενέθλια. Ο λόγος για τον Καναδό Γκρεγκ Γουίλτζερ ο οποίος γίνεται 58 ετών.

Ο υψηλόσωμος σέντερ ανδρώθηκε μπασκετικά στα κολέγια των ΗΠΑ. Αγωνίστηκε τις δύο πρώτες κολεγιακές του σεζόν (1979-1980, 1980-1981) στο Πανεπιστήμιο του Βόρειου Αϊντάχο με μέσο όρο 17,1 πόντους και 10,2 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Αυτές οι επιδόσεις προσέλκυσαν την προσοχή των άλλων μεγαλύτερων πανεπιστημίων.

Παράλληλα από πολύ νεαρή ηλικία άρχισε να αγωνίζεται με την φανέλα της εθνικής ομάδας. Έλαβε μέρος με την ομάδα του Καναδά στο μουντομπάσκετ του 1982 και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 όπου κατέλαβε την 4η θέση.


Στιγμιότυπα από το ΗΠΑ-Καναδάς στην Ολυμπιάδα του 1984 όπου έκανε μεγάλες εμφανίσεις ο Γκρεγκ Γουίλτζερ


Παρότι επιλέχθηκε στην θέση 43 στα ντραφτ του NBA το 1984 από τους Σικάγο Μπουλς δεν βρήκε θέση στην ομάδα και ταξίδεψε στην Ευρώπη όπου και έκανε σπουδαία καριέρα. Πρώτος σταθμός της Ευρωπαϊκής πορείας του ήταν η Μπρέσια στην SerieB για την σεζόν 1984-1985. Τελείωσε την χρονιά 16,7 πόντους και 11,8 ριμπάουντ ανά αγώνα.

Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στην Μπαρτσελόνα όπου αντικατέστησε μέσα στην χρονιά τον Μάικε Ντέιβις και αγωνίστηκε σε 23 αγώνες. Σημείωσε 14,4 πόντους και 10,4 ριμπάουντ στην σεζόν ενώ υπήρξε καθοριστικός στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης για τους Καταλανούς με 14 πόντους και 18 ριμπάουντ στον τελικό κόντρα στην Σκαβολίνι Πέζαρο.


Ο Γουίλτζερ με την φανέλα της Μπαρτσελόνα


Την διετία 1987-1989 αγωνίστηκε στον Άρη. Είχε τρομερή έφεση στο ριμπάουντ και ήταν πολύ καλός αμυντικός χωρίς να σημαίνει πως δεν ήταν αποδοτικός στην επίθεση παρά την αστοχία στις βολές. Δεν ήταν ο παίκτης που θα έπαιρνε επάνω ένα αγώνα ωστόσο ήταν μαχητικός και έδινε πάντα αυτό που μπορούσε.


Καρφώνει κόντρα στην Τρέισερ Μιλάνου


Τελείωσε και τις δύο σεζόν στους «κίτρινους» με double-double. Η έλλειψη ενός καλού «4» στο πλάι του θεωρήθηκε ως ο λόγος που ο τότε αυτοκράτορας δεν σήκωσε ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών είτε στην Γάνδη είτε στο Μόναχο. Καλύτερο παιχνίδι του ήταν αυτό κόντρα στην Παρτιζάν τον Μάρτιο του 1988 όταν και η ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη εξασφάλισε την πρόκριση στο final-4 της Γάνδης.


Αγωνιζόμενος στο final-4 της Γάνδης


Αποχώρησε από τον Άρη το καλοκαίρι του 1989 για τις ΗΠΑ και τους Omaha Racers, μια ομάδα μικρότερης κατηγορίας. Παρακολούθησε τα καλοκαιρινά καμπ του NBA στην προσπάθεια του να βρει ομάδα στο NBA. Το 1992 επέστρεψε στην Ισπανία και την Ουέσκα όπου σημείωσε 8 πόντους και 7,5 ριμπάουντ.

Το 1994 αντιμετώπισε την εθνική μας ομάδα στο Μουντομπάσκετ του Καναδά ενώ τελευταίος σταθμός της καριέρας του ήταν η Guialmi Estrelas το 1997.


Κόντρα στον Φάνη Χριστοδούλου στο Μουντομπάσκετ του 1994


Σήμερα ο ίδιος ζει μόνιμα στον Καναδά και δηλώνει ότι αγαπά την Ελλάδα και θυμάται με νοσταλγία τις ημέρες του στον Άρη. Ο γιος του, Κάιλ Γουίλτζερ, αγωνίστηκε μετά από πολλά χρόνια στην Ελληνική Α1 για λογαριασμό του Ολυμπιακού.


Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

Όταν ο Άρης γνώριζε για τελευταία φορά την ήττα



Είναι από τις ήττες που, παρά το αρνητικό αποτέλεσμα, έχουν την δική τους ξεχωριστή σημασία στην ιστορία. Και αυτό διότι σηματοδοτούν την έναρξη κάποιων γεγονότων τα οποία χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή. Μια από αυτές τις ήττες ήταν η επικράτηση του Πανιώνιου επί του Άρη στις 2 Μαρτίου του 1985.

Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά αν οι κυανέρυθροι δεν είχαν κάνει ένσταση στον πρώτο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων (όταν και ο Άρης κέρδισε 69-65), τον Νοέμβριο του 1984. Ο λόγος της ένστασης ήταν η εντολή των διαιτητών να δώσουν μόνο μία βολή στους γηπεδούχους, όταν σφυρίχτηκε φάουλ σε σουτ του Κώστα Μίσσα. Η ένσταση έγινε δεκτή και οι δύο ομάδες αναγκάστηκαν να αγωνιστούν ξανά στο Κλειστό της οδού Αρτάκης τον Μάρτιο του 1985.


Ο αγώνας που είναι σαν να μην διεξήχθη ποτέ


Στις 2 Μαρτίου λοιπόν, στον… «επαναληπτικό» αγώνα η ήττα ήρθε με περιπετειώδη τρόπο και έπειτα από δύο παρατάσεις. Ο Άρης προηγήθηκε στα πρώτα 5 λεπτά με 6-14, με τους Λινάρδο και Μίσσα να αντιδρούν και να βάζουν τους γηπεδούχους σε θέση οδηγού με 29-25. Το ημίχρονο βρήκε τους κυανέρυθρους να έχουν χτίσει διψήφια διαφορά πόντων (39-28). Ο Άρης χάρης σε εκπληκτικές προσπάθειες του Γκάλη και με συμπαραστάτη τον Δοξάκη πλησίασε στο σκορ και με καλάθι του τελευταίου στα 6" πριν το τέλος το ματς οδηγήθηκε στην παράταση με σκορ 68-68. Οι δύο ομάδες συμβάδισαν στο σκορ και οδηγήθηκαν σε νέα παράταση με το σκορ στο 74-74. Στην δεύτερη παράταση δήμιος του Άρη υπήρξε ο Κώστας Μίσσας με νικητήριο καλάθι που πέτυχε στα 12" πριν το τέλος. Το τελικό 84-82 έδινε στον Πανιώνιο μία νίκη που ήταν η αφορμή να ξεσπάσουν σε πανηγυρισμούς οι οπαδοί τους στις εξέδρες.

 Από την άλλη στις τάξεις των κιτρινόμαυρων υπήρχε προβληματισμός με τον Γιάννη Ιωαννίδη όντας εκνευρισμένος να μην θέλει να κάνει δηλώσεις. Εκείνη την στιγμή κανείς δεν το καταλάβαινε αλλά ξεκινούσε ένα απίστευτο ρεκόρ στο Ελληνικό πρωτάθλημα το οποίο θα κρατούσε 3,5 χρόνια και μάλλον δεν πρόκειται να καταρριφθεί ποτέ στο μέλλον. Μετά από 4 μέρες ο Άρης αντιμετώπιζε τον ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο τον οποίο θα κέρδιζε 76-75 και θα άρχιζε ένα σερί 80 συνεχόμενων στο Ελληνικό πρωτάθλημα, απόδειξη ότι εκείνη την εποχή ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας.


Η 1η από τις 80 συνεχόμενες νίκες του Άρη


Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2019

Ο παίκτης του ενός αγώνα



Η σχέση Άρη-Ρέτζι Θίους κράτησε μόνο 40 αγωνιστικά λεπτά. Ο Αμερικανός Γκαρντ ύψους 2.01μ, έκανε μεγάλη καριέρα από το 1978 έως το 1991 σε ομάδες του ΝΒΑ (Σικάγο Μπουλς, Σακραμέντο Κιγκς, Ατλάντα Χοκς, Ορλάντο Μάτζικ, Νιου Τζέρσει Νετς). Την σεζόν 1991-1992 αγωνίστηκε στην Ιταλική Βαρέζε. Μαζί με τον Μάτζικ Τζόνσον, είναι οι μόνοι παίκτες πάνω από 2.00μ που είχαν περισσότερες από 700 ασίστ σε μία σεζόν στην ιστορία του NBA.




Η παρουσία του στον Άρη:
Στις 15/5/1993 ο -δύο μήνες νωρίτερα- κυπελλούχος Ευρώπης Άρης αντιμετώπιζε τον ανερχόμενο Παναθηναϊκό στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας. Η ξαφνική φυγή του αστέρα της ομάδας Ρόι Τάρπλει οδήγησε στην επιλογή του 36χρονου -τότε- Ρέτζι, μήπως και αλλάξει η μοίρα του τελικού.

 Ο Θίους όταν ήρθε στην Θεσσαλονίκη, μία εβδομάδα πριν τον τελικό, είχε συμπληρώσει 1 χρόνο αγωνιστικής απραξίας (μιας και είχε αποσυρθεί) και προσπάθησε μέσα σε αυτό το διάστημα να προσαρμοστεί στο κλίμα της ομάδας. Παρότι πέτυχε 9 πόντους στον τελικό του κυπέλλου, δεν μπόρεσε να αλλάξει την μοίρα του Άρη ο οποίος ηττήθηκε με 96-89 από τον Παναθηναϊκό χάρη στους 36 πόντους του Νίκου Γκάλη, ο οποίος ''τιμώρησε'' την πρώην ομάδα του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με 30 και ο Άντερσον με 23, προσπάθησαν να φέρουν το κύπελλο στην Θεσσαλονίκη.


Ο Ρέτζι Θίους στον τελικό κυπέλλου του 1993

Η πορεία του στο ΝΒA και το πέρασμα του στην Ιταλία:
Η καριέρα τους Θίους ήταν τεράστια. Επιλέχθηκε στο νούμερο 9 του ντραφτ το καλοκαίρι του 1978 από τους Σικάγο Μπουλς. Με το νούμερο 24, έμεινε στο Σικάγο έως το 1984, κατά την διάρκεια των οποίων πέτυχε απίθανα πράγματα. Αναδείχθηκε 2ος καλύτερος ρούκι, ενώ το 1982-1983 υπήρξε η πιο παραγωγική του χρονιά κατά την οποία μέτρησε 23.8 πόντους και 5.8 ασίστ ανά αγώνα.

 Συνολικά σε 13 χρόνια παραμονής στο ΝΒΑ σκόραρε 19.105 πόντους (μ.ο. 18,5 ανά αγώνα), μοίρασε 6.453 ασίστ, πήρε 3.349 ριμπάουντ ενώ συμμετείχε και σε δύο All Star Game, το 1981 και το 1983. Κατά το 1991-1992 διέσχισε τον Ατλαντικό, για να φορέσει την φανέλα της ιστορικής Βαρέζε, με την οποία είχε 27,5 πόντους σε 40 επίσημους αγώνες.


 Ο Ρέτζι Θίους σε αντικαπνιστική καμπάνια το 1983


Η ζωή του σήμερα:
Μετά τον τελικό του κυπέλλου με τον Άρη σταμάτησε οριστικά το μπάσκετ και για 10 χρόνια ασχολήθηκε με την ηθοποιία και την ανάλυση αγώνων στην τηλεόραση. Κατά την σεζόν 2007-2008 υπήρξε προπονητής των Σακραμέντο Κιγκς, πετυχαίνοντας 38 νίκες και 44 ήττες. Από το 2013 είναι προπονητής στο πανεπιστήμιο Καλ Στέιτ Νόρτθριτζ.



Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Όταν ο Βράνκοβιτς απέρριπτε την Ρεάλ Μαδρίτης λόγω… Άρη




Στην σημερινή εποχή φαντάζει αδύνατο όμως για κάποια χρόνια ήταν το "φυσιολογικό". Ο Άρης όχι απλά ήταν στις κορυφαίες ομάδες μπάσκετ της Ευρώπης, αλλά θεωρούταν για έναν παίκτη του επιπέδου του Στόγιαν Βράνκοβιτς μεγαλύτερη πρόκληση ακόμη και από την ίδια την "βασίλισσα" Ρεάλ Μαδρίτης.

Το καλοκαίρι του 1989 κατά την διάρκεια του Ευρωμπάσκετ στο Ζάγκρεμπ (στο οποίο συμμετείχε ο Βράνκοβιτς με την φανέλα της Γιουγκοσλαβίας) ο μάνατζερ Γιάννης Γιαννάκης και οι Γιάννης Ιωαννίδης & Λάζαρος Λέσιτς, πλησίασαν τον μάνατζερ (και παλιό παίκτη) της Ζαντάρ, Γιόζιπ Τζέρτζια, για να συζητήσουν για την απόκτηση του Βράνκοβιτς.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής ο παίκτης είχε συζητήσει με τη "βασίλισσα" και είχε έρθει σε καταρχήν συμφωνία με την Ρεάλ Μαδρίτης. Παράλληλα ο "γίγαντας της Δαλματίας" τραβούσε το ενδιαφέρον άλλων τεράστιων συλλόγων όπως οι Μπόστον Σέλτικς και η Σαραγόσα.

Στο μεταξύ ο Βράνκοβιτς στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική Γιουγκοσλαβίας (κόντρα μάλιστα στην εθνική μας στον τελικό) και αμέσως άρχισε να κάνει τις επόμενες κινήσεις για το μέλλον του.

Παρότι ο παίκτης είχε δεχτεί σε αρχικό στάδιο να φορέσει την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, όταν έμαθε για το ενδιαφέρον του Άρη ήταν απόλυτα θετικός στο να μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη. Μάλιστα ακύρωσε ο ίδιος την συμφωνία με την Ισπανική ομάδα, επιστρέφοντας παράλληλα την προκαταβολή (που είχε πάρει) πίσω στους ανθρώπους της Ρεάλ Μαδρίτης!!


Με τον Χρήστο Μιχαηλίδη στα γραφεία του ΑΣ Άρη το καλοκαίρι του 1989


Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε απειλήσει ότι θα καταγγείλει τον παίκτη στην παγκόσμια ομοσπονδία εξαιτίας της ύπαρξης προσυμφώνου του παίκτη με την Ισπανική ομάδα. Ο μάνατζερ Γιάννης Γιαννάκης και ο πρόεδρος του Άρη Χρήστος Μιχαηλίδης, ήταν απόλυτα καθησυχαστικοί και διαβεβαίωναν πως η μεταγραφή θα ολοκληρωνόταν κανονικά μιας και η Ζαντάρ δεν είχε δώσει την πλήρη συγκατάθεση της για την μεταγραφή του παίκτη στην Ρεάλ Μαδρίτης.

Στα μέσα του Ιουλίου του 1989 ο θηριώδης σέντερ παρουσιάστηκε στα γραφεία του ΑΡΗ από τον Χρήστο Μιχαηλίδη με την φανέλα με το νούμερο 15. Ο παίκτης αγωνίστηκε για μία χρονιά με την φανέλα του ΑΡΗ φτάνοντας έως το final-4 της Σαραγόσα και κατακτώντας τους δύο εγχώριους τίτλους της σεζόν 1989-1990.

Ο Βράνκοβιτς σε αγώνα του Άρη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών


Vrankovic highlights (Aris Thessaloniki)

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

Η μέρα που το Σαρλερουά βάφτηκε κίτρινο



Το ημερολόγιο έγραφε 11 Απριλίου 2006 όταν ο Άρης αγωνίστηκε στον τελικό του Eurocup (τότε ονομαζόταν ULEB Cup) κόντρα στην Ντιναμό Μόσχας.

Πρόκειται για την τελευταία -έως σήμερα- μεγάλη Ευρωπαϊκή διάκριση του αυτοκράτορα.

 Ο Άρης του Ιταλού Αντρέα Μαντσόν έφτασε στον τελικό κάνοντας μία πορεία εξπρές από τον όμιλο όπου και τερμάτισε πρώτος, για να αποκλείσει στην συνέχεια στους "16" τον Πανιώνιο στον Ελληνικό εμφύλιο. Έπειτα ακολούθησε η άνετη πρόκριση επί της Γαλλικής Βιλερμπάν στους «8» με δύο νίκες. Στα ημιτελικά περίμενε η Σερβική Χέμοφαρμ η οποία έψαχνε την δική της εκδίκηση για τον αποκλεισμό από τον ημιτελικό του Eurocup Challenge το 2003. Η πρόκριση ήταν δραματική και κρίθηκε με καλάθι του Τέρελ Καστλ στην εκπνοή του δεύτερου ημιτελικού στο Αλεξάνδρειο.


Άρης-Χέμοφαρμ, η δραματική πρόκριση


Από την στιγμή που ο Άρης πήρε την πρόκριση στον τελικό επικράτησε πανικός για τα εισιτήρια προς την Βελγική πόλη. Πάνω από 6000 κίτρινοι οπαδοί πραγματοποίησαν μια από τις μεγαλύτερες εκδρομές στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και δημιούργησαν μια καυτή ατμόσφαιρα, με τον Γάλλο σπίκερ του Eurosport να χάνει τα λόγια του στο χαρακτηριστικό βίντεο. Το "Σπιρουντόμ" είχε μετατραπεί σε Αλεξάνδρειο.


Το  "Σπιρουντόμ", το γήπεδο που φιλοξένησε τον τελικό

Η κατάληψη των οπαδών του Άρη

Η αντίδραση του Γάλλου εκφωνητή του Eurosport για τους οπαδούς του Άρη


Η αντίπαλος του Άρη, η Ντιναμό Μόσχας, είχε ένα πανάκριβο ρόστερ και έντονο Ελληνικό στοιχείο.  Απαρτιζόταν μεταξύ άλλων από τον πρώην κιτρινόμαυρο Φίοντορ Λικχολίτοφ αλλά και από τους Λάζαρο Παπαδόπουλο, Αντώνη Φώτση με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να οδηγεί από τον πάγκο.


Αντρέα Μαντσόν και Ντούσαν Ίβκοβιτς στην συνέντευξη τύπο πριν τον τελικό


Η διακύμανση του τελικού:
Ο Άρης παρότι προσπάθησε, δεν κατάφερε τελικά να κατακτήσει το τέταρτο Ευρωπαϊκό κύπελλο του. Οι παίκτες του Αντρέα Μαντσόν ξεκίνησαν παίζοντας πιεστική άμυνα πάνω στον Λάζαρο Παπαδόπουλο με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι παίκτες των Ρώσων να μένουν ελεύθεροι και να πυροβολούν από τα 6,25. Τα 2 φάουλ με τα οποία χρεώθηκε ο Στακ μόλις στο τέταρτο λεπτό, τον ανάγκασαν να κάτσει στον πάγκο με αποτέλεσμα να χαθεί μια πολύτιμη βοήθεια κάτω από το καλάθι. 


Ο Ράιαν Στακ προσπαθεί να σταματήσει τον Λάζαρο Παπαδόπουλο.


Οι Ρώσοι έκλεισαν τον πρώτο δεκάλεπτο προηγούμενοι με 18-19. Ο Άρης έβρισκε λύσεις στο πρόσωπο του «Ράμπο» Σιγάλα ο οποίος φαινόταν να ήταν ο μόνος ετοιμοπόλεμος για έναν τέτοιο τελικό. Οι παίκτες του Ίβκοβιτς μόλις βρήκαν ελεύθερους διαδρόμους το εκμεταλλεύτηκαν και πήραν ένα προβάδισμα 28-37 στο τέλος του δευτέρου δεκαλέπτου.


Συγκλονιστικός ο Γιώργος Σιγάλας


Ένα εντυπωσιακό κάρφωμα του Καστλ


Στο δεύτερο ημίχρονο ο Καστλ έδωσε το σύνθημα της αντεπίθεσης καθώς με 5 προσωπικούς πόντους και συγκλονιστικές άμυνες έφερε το ματς στο 42-39 βάζοντας τον Άρη σε θέση οδηγού. Ο Κουμπράκοφ με τρίποντο έκανε το 42-42, με τους "κίτρινους" να βραχυκυκλώνουν επιθετικά σε εκείνο το σημείο, γεγονός που αποδείχτηκε μοιραίο. Ο Παπαδόπουλος έκανε το 45-50 και στην συνέχεια το 48-55 με τον Ουίκιλσον να φεύγει από τον αγώνα με 5 φάουλ. 


Προσπάθησε ο Πάντιους

Ο Άρης συνέχιζε να μην βρίσκει λύσεις στην επίθεση με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να μεγαλώνουν την διαφορά (51-63, 37’). Το τελικό 60-73 χάρισε στους Ρώσους τον Ευρωπαϊκό τίτλο με τον ΑΡΗ να χάνει για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό τελικό (καθώς οι προηγούμενοι 3 τελικοί είχαν στεφθεί με επιτυχία).

Σε κάθε περίπτωση, η απώλεια του τίτλου δεν χαρακτηρίζεται ως αποτυχία. Ο αντίπαλος ήταν μια πανίσχυρη και πανάκριβη ομάδα (η πιο ακριβή εκείνης της διοργάνωσης), με την διαιτησία στον τελικό να κάνει ορισμένα λάθη εναντίον των κιτρινόμαυρων στο πρώτο ημίχρονο, τα οποία βέβαια δεν καθόρισαν το αποτέλεσμα του αγώνα. Η κατάληξη της σεζόν είχε ευτυχές αποτέλεσμα για τους "κίτρινους" αφού ότι δεν κατάφεραν μέσω του ULEB Cup, το κατάφεραν μέσω του πρωταθλήματος όπου σαν 3οι κέρδισαν την έξοδο του στην Ευρωλίγκα.

Οι οπαδοί των "κίτρινων" συγχαίρουν τους παίκτες της ομάδας για την υπερπροσπάθεια


Οι συνθέσεις του τελικού
ΝΤΙΝΑΜΟ ΜΟΣΧΑΣ (Ντούσαν Ίβκοβιτς): Πόποβιτς 17, Ντούγκλας 17 (MVP), Κουμπράκοβ 3, Λικχολίτοφ, Μπίκοβ, Παπαδόπουλος 12, Ντομάνι 5, Φώτσης 4, Βασίλιεφ, Τσάτμαν 15

ΑΡΗΣ (Αντρέα Μαντσόν): Καστλ 17, Σιγάλας 10 (12 ριμπ), Μπρούερ 7, Χαριτόπουλος, Ασημακόπουλος, Ουίκιλσον 7, Πάντιους 6, Στακ 10, Κουλ, Ορφανός, Στεργίου 3, Τέιλορ


Άρης-Ντιναμό Μόσχας, ολόκληρος ο τελικός


Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019

Γιώργος Τσιλιγκαρίδης, ο ευεργέτης του μπάσκετ του Άρη




O Γιώργος Τσιλιγκαρίδης, ήταν η προσωπικότητα που βοήθησε όσο κανένας άλλος στην εκτίναξη του Ελληνικού μπάσκετ, με μια και μόνο ενέργειά του: φέρνοντας τον Νίκο Γκάλη στην Ελλάδα.

Το χρονικό της μεταγραφής του Γκάλη:
Βρισκόμαστε στο έτος 1979. Ο νεαρός Νικ εκείνη τη χρονιά ζούσε ένα διαφορετικό και πολύ ιδιαίτερο καλοκαίρι. Η μητέρα του, η κυρά Στέλλα, είχε μόλις περάσει μια περιπέτεια με την υγεία της που είχε ανησυχήσει το οικογενειακό περιβάλλον της οικογένειας Γκάλη. 

Ο Νικ από τη μεριά του ήταν απογοητευμένος που «κόπηκε» άδικα από την προεπιλογή των Celtics και δεν έπαιξε στο ΝΒΑ, ενώ ένοιωσε το επαγγελματικό μέλλον του αβέβαιο. Τότε σίγουρα θα πέρασαν από το μυαλό του οι πρώτες σκέψεις για επιστροφή στην πατρίδα, καθώς τον είχε προσεγγίσει ο Γιώργος Καστρινάκης, ο ομογενής παίκτης του Ολυμπιακού, και του είχε μιλήσει για το ενδεχόμενο να ενταχθεί στους ερυθρόλευκους. Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός μέσω του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία της Αστόρια, Μέττου Λάγια, ο οποίος είχε μεσολαβήσει και για να έρθει ο Στεργάκος στην Αθήνα.




Τρίτος ακολούθησε ο Άρης Θεσσαλονίκης, μετά από μια τυχαία κουβέντα στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα, μεταξύ του πρώην Προέδρου του συλλόγου, Μενέλαου Χατζηγεωργίου και του τότε Βουλευτή και Γενικού Διευθυντή του Ιδρύματος «Βασιλεύς Παύλος», Δημήτρη Βρεττάκου.

Ο Παναθηναϊκός σε εκείνο το χρονικό σημείο παρουσιάζονταν από τον Τύπο ως βέβαιος προορισμός και επόμενος σταθμός στην καριέρα του Γκάλη. Εκείνη η κουβέντα όμως στο ξενοδοχείο της πλατείας Συντάγματος, πυροδότησε ένα πολύ έντονο ενδιαφέρον από πλευράς Άρη, με τον Χατζηγεωργίου να δίνει ρητή εντολή στον τότε έφορο της ομάδας, Γιώργο Τσιλιγκαρίδη, να ταξιδέψει στην Αμερική και να επιστρέψει με τον παίκτη, πάση θυσία.

Οι δύο εικόνες της Παναγίας
Δίχως να μιλάει λέξη Αγγλικά και με δέκα χιλιάδες δολάρια διάσπαρτα σε τσέπες και βαλίτσα, ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης φτάνει στη Νέα Υόρκη και προσεγγίζει με τέτοιο τρόπο την οικογένεια Γκάλη ώστε σύντομα ο Νίκος έχει δεύτερες σκέψεις σχετικά με τη «σίγουρη» μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό.

Όταν δε ο Τσιλιγκαρίδης του χτυπά τον εγωισμό και του λέει πως ο Άρης Θεσσαλονίκης του αρμόζει περισσότερο γιατί είναι ο πρωταθλητής Ελλάδας, ο Γκάλης μαλάκωσε σε τεράστιο βαθμό. Ο παράγοντας ωστόσο που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή του, ήταν ο ανθρώπινος τρόπος που πλησίασαν τον Γκάλη οι άνθρωποι του Άρη. Ενδιαφέρθηκαν για τη μητέρα του, με τον Τσιλιγκαρίδη να μπαίνει στο σπίτι φέρνοντας ως δώρο δύο εικόνες της Παναγίας, και να μιλάει μαζί της, υποσχόμενος ότι θα τον προσέχει σαν γιο του.




Πήγε με λιγότερα χρήματα
Αυτές οι κινήσεις του Τσιλιγκαρίδη και των ανθρώπων του Άρη, μέτρησαν πάρα πολύ για το Νίκο και την οικογένεια του που αντιλήφθηκαν πόσο πολύ τον ήθελε ο Άρης. Τα λόγια του Τσιλιγκαρίδη τον έκαναν να νιώσει ξεχωριστός και όχι χωρίς λόγο: ο Τσιλιγκαρίδης με την οξυδέρκεια του είχε αντιληφθεί εξ αρχής αυτό που λίγο αργότερα είπε ο πατριάρχης του συλλόγου, Ανέστης Πεταλίδης: ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο και έναν άνθρωπο που θα αλλάξει ολόκληρο το άθλημα στην Ελλάδα. 

Έτσι ενώ τον Σεπτέμβριο οι εφημερίδες δημοσίευαν φωτογραφίες του νέου αστέρα του Παναθηναϊκού, Νίκου Γκάλη (ή Νικ Γκάλις όπως τον έγραφαν στην αρχή), ο Τσιλιγκαρίδης κέρδιζε ολοένα και περισσότερο την εμπιστοσύνη του ελληνοαμερικανού. Συζητώντας δε με τον δικηγόρο του, στο New Jersey, με απόλυτα «Ελληνικό» τρόπο του «περνάει» 5 χιλιάδες δολάρια σε έναν φάκελο και απομένει μόνο η συμφωνία με το Νίκο.

Ο Γκάλης συμφωνεί με λιγότερα χρήματα απ’ όσα του έταζαν στον Παναθηναϊκό, δέχεται να ταξιδέψει στην πατρίδα των γονέων του για να βοηθήσει οικονομικά την άρρωστη μητέρα του και βγάζει εισιτήριο για τη Θεσσαλονίκη. Θα ταξιδεύσει στις 29 Σεπτεμβρίου του 1979, αφού προηγουμένως είχαν εξασφαλισθεί τα απαιτούμενα έγγραφα που αποδείκνυαν την ελληνική καταγωγή του, με προσωπική παρέμβαση του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής, Σπυρίδωνος.

Έτσι ξεκίνησε μια παραμυθένια εποχή του Ελληνικού μπάσκετ! Οι εξαιρετικές κινήσεις του Γιώργου Τσιλιγκαρίδη έβαλαν τα θεμέλια στο να δημιουργηθεί ο Αυτοκράτορας του μπάσκετ, ο Άρης όλων των Ελλήνων.




Μήπως θα έπρεπε κάποτε να τιμηθεί το όνομα του Γιώργου Τσιλιγκαρίδη, έστω και μετά θάνατον καθώς απεβίωσε στις 18 Ιουνίου 2011; Με τον  ίδιο τρόπο όπως τιμήθηκαν τόσοι άλλοι άνθρωποι που δόξασαν τον Άρη Θεσσαλονίκης. Γιατί η συνεισφορά του Τσιλιγκαρίδη είναι αναμφισβήτητα μεγάλη. Γιατί αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, ο ρους της ιστορίας του Άρη και του Eλληνικού μπάσκετ θα ήταν εντελώς διαφορετικός.

Γιώργο Τσιλιγκαρίδη, δεν ξεχνούμε και σε ευχαριστούμε .


Αφιέρωμα στον ευεργέτη του Άρη, Γιώργο Τσιλιγκαρίδη


Πηγή: Γιώργος Μπαλτάς για την aris.re  (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!" στις 17 Ιουνίου 2017)

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

Ο "ξανθός" αρχιτέκτονας του αυτοκράτορα



Νοοτροπία νικητή. Αν έπρεπε να αποδώσουμε με δύο λέξεις την ψυχοσύνθεση του Γιάννη Ιωαννίδη, η παραπάνω φράση ταιριάζει γάντι. Από το παρκέ ή από τον πάγκο, δεν έχει σημασία, ο "ξανθός" δεν ήθελε να ακούει σε καμία περίπτωση την λέξη ''ήττα''. Εκρηκτικός χαρακτήρας με ταμπεραμέντο που στο πέρασμα του χρόνου του δημιούργησε φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. 

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του
Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1945 στην περιοχή Αγίας Τριάδας, στην Θεσσαλονίκη. Δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του καθώς δολοφονήθηκε στην μαύρη, για την πατρίδα μας, περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Η σχέση του με τον αθλητισμό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που τον κέρδισε στα πρώτα του χρόνια, όντας μέλος της ΑΕ Χαριλάου. Σύντομα όμως ασχολήθηκε με το μπάσκετ, άθλημα το οποίο τον έκανε πανελληνίως γνωστό.

Από μικρός ήταν οπαδός της ομάδας του Άρη. Το θράσος του και ο τσαμπουκάς ήταν αυτά που τον χαρακτήριζαν σαν άνθρωπο. Αυτά τα χαρακτηριστικά γοήτευσαν τον Ανέστη Πεταλίδη, τον πατριάρχη του Άρη και πνευματικό πατέρα του Γιάννη Ιωαννίδη. Ως αποτέλεσμα αυτού, ο Γιάννης Ιωαννίδης κατάφερε να γίνει μέλος της αντρικής ομάδας των "κίτρινων" μόλις στα 15 του χρόνια.


Ο νεαρός Γιάννης Ιωαννίδης πλάι στον Ανέστη Πεταλίδη, τον εμβληματικό προπονητή του Άρη


Ο αθλητής Γιάννης Ιωαννίδης
Κατά τα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο Ιωαννίδης συνδύαζε τις προπονήσεις του στο γήπεδο της ΧΑΝΘ με τις σπουδές του στο τμήμα Γεωπονικής του ΑΠΘ. Υπήρξε μέλος της "αργυρής" ομάδας του Άρη κατά την δεκαετία του 1960. Και χαρακτηρίζεται ως "αργυρή" διότι αν και αποτελούταν από μεγάλα ονόματα, όπως ο Στέργιος Μπουσβάρος και ο Γιώργος Τσιτούρας, δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει κάποιον τίτλο παρά τα υψηλά πλασαρίσματα της ομάδας.

Το 1965 αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την φανέλα της εθνικής ομάδας σε αγώνα κόντρα στην Ρουμανία. Το ίδιο έτος κατέκτησε το διεθνές τουρνουά του ΒΑΟ, στο οποίο συμμετείχαν η άλλοτε πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβίας Μπεογκράτσκι, η Βουλγάρικη Ακαντέμικ Σόφιας, ο ΠΑΟΚ και φυσικά ο ΒΑΟ.


Έτος 1965, ο Άρης νικητής στο διεθνές τουρνουά του ΒΑΟ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης διακρίνεται στην μέση. Από αριστερά διακρίνονται οι: Χατζησταύρου, Χατζόπουλος, Πεταλίδης, Μπουσβάρος, Γρηγοριάδης, Σουντουλίδης, Κατριός, Τσατσάνης


Την περίοδο 1965/1966 θα κατακτήσει την 2η θέση του Ελληνικού πρωταθλήματος. Μολονότι ο τίτλος κατέληξε στην ΑΕΚ, ο Άρης θα κερδίσει την έξοδο του στο Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης για 1η φορά στην ιστορία του. Εκεί κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πανίσχυρη Μακάμπι Τελ Αβίβ. 

Θα αγωνιστεί και στους δύο αγώνες κόντρα στην "ομάδα του λαού" όπου και θα πετύχει 17 και 11 πόντους αντίστοιχα (ήττα στον 1ο αγώνα στο Ισραήλ με 101-71, νίκη στον επαναληπτικό με 91-71).


Ο Ιωαννίδης αγωνιζόμενος στον 1ο Ευρωπαϊκό αγώνα της ιστορίας του Άρη (Φεβρουάριος 1967)


Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Άρης πέρασε μια μικρή περίοδο κάμψης. Ωστόσο η έλευση των Χάρη Παπαγεωργίου και Βαγγέλη Αλεξανδρή το 1971 αναβάθμισαν σύντομα τον ρόλο των "κίτρινων". Οι Θεσσαλονικείς κινήθηκαν από τα μέσα της δεκαετία του 1970 και μετά σε υψηλές πτήσεις με τον Γιάννη Ιωαννίδη να συνεχίζει να έχει ρόλο πρωταγωνιστή. Έως το 1978 πέτυχε συνολικά 4970 πόντους σε 19 χρόνια εντυπωσιακής καριέρας.



Συνέντευξη του Γιάννη Ιωαννίδη το 1976


Γιάννης Ιωαννίδης και Βαγγέλης Αλεξανδρής πανηγυρίζουν μια εκτός έδρας νίκη επί του Παναθηναϊκού (1978)


Από το παρκέ στον πάγκο
Από το τέλος της σεζόν 1977/1978 είχε αποφασίσει να βάλει τέλος στην καριέρα του. Υπό την εισήγηση του Ανέστη Πεταλίδη ξεκίνησε η ενασχόληση του με την προπονητική του καριέρα στην ομάδα του τμήματος Γεωπονικής του ΑΠΘ.

Ο Ιωαννίδης εκτός από την νοοτροπία νικητή φημιζόταν για την οξυδέρκεια του και για την εξυπνάδα του. Γνωστή έχει μείνει η ιστορία από την εποχή που ήταν προπονητής της σχολής του: Σύμφωνα με την αφήγηση των παλιότερων ο "ξανθός" γνωρίζοντας ότι η ομάδα του ήταν αδύνατον να κερδίσει την ομάδα μιας άλλης σχολής, προκαλούσε -και έπεισε τελικά- τους αντιπάλους ότι ο αγώνας ήταν την Κυριακή. Φυσικά ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για το Σάββατο με αποτέλεσμα η ομάδα του να κερδίσει τον αγώνα στα χαρτιά.

Η κατάκτηση της κορυφής
Στα μέσα του 1978 δέχθηκε με χαρά την πρόταση του ΑΣ Άρη να αναλάβει τον πάγκο των "κίτρινων"παρότι ήταν μόλις 33 ετών. Δημιούργησε μια αμιγώς Ελληνική ομάδα (εξαιτίας των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων του Άρη) και μέσω του πνεύματος νικητή που μετέφερε στους παίκτες του, κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας για 1η φορά μετά από 49 χρόνια.

Αυτή η κατάκτηση ισοδυναμούσε με άθλο εκείνα τα χρόνια και έδωσε το έναυσμα στους παράγοντες του Άρη να αρχίσουν επενδύουν μεγάλα χρηματικά ποσά και να λειτουργούν σε επαγγελματικά πλαίσια.


Πρωταθλητής Ελλάδας 1979


Το αποτυχημένο πέρασμα στην εθνική ομάδα και η επιστροφή στον Άρη
Αμέσως μετά την επιτυχία του 1979 η ΕΟΚ πρότεινε στον Ιωαννίδη να αναλάβει την εθνική ομάδα. Η 1η του θητεία στην "γαλανόλευκη" δεν στέφθηκε με επιτυχία. Η εθνική ομάδα πραγματοποίησε κάκιστη πορεία στο Ευρωμπάσκετ του 1981 ενώ δεν προκρίθηκε καν στα τελικά του Μουντομπάσκετ 1982. Η 2η αποτυχία σήμανε και το τέλος της 1ης θητείας του στην εθνική ομάδα. Η επιστροφή στον Άρη ήταν μονόδρομος.

Επέστρεψε στους Θεσσαλονικείς την σεζόν 1982/1983 διαδεχόμενος τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Εκεί  συνάντησε τον Νίκο Γκάλη ο οποίος ήδη είχε εξελιχθεί σε δεινό σκόρερ. 2η (συνολικά) χρονιά στον Άρη και 2ο πρωτάθλημα για τον "ξανθό" σαν προπονητή. Η επόμενη σεζόν (1983/1984) είχε πικρό τέλος με την ομάδα της συμπρωτεύουσας να χάνει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό και το κύπελλο από τον ΠΑΟΚ μέσα σε μία εβδομάδα. 

Αυτές οι απώλειες προκάλεσαν το αίσθημα εκδίκησης του Ιωαννίδη. Διακαής του πόθος; Ο Παναγιώτης Γιαννάκης του Ιωνικού Νικαίας. Με μία μεταγραφή που έμοιαζε με ''κλοπή'', καθώς ο Γιαννάκης όδευε προς την ΑΕΚ, ο Ιωαννίδης διέθετε πλέον στα χέρια του δύο φονικά όπλα, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Με αυτούς τους δύο δημιούργησε το καλύτερο δίδυμο της Ευρώπης.




Η δυναστεία του Άρη γίνεται πραγματικότητα και ο Ιωαννίδης αρχηγός του "αυτοκράτορα"
Από την σεζόν 1984/1985 και για τα επόμενα χρόνια ο Άρης ήταν ανίκητος εντός συνόρων. Ο Ιωαννίδης δημιούργησε την κορυφαία ομάδα του 20ου αιώνα στο Ελληνικό μπάσκετ προσθέτοντας το 1986 τον Λευτέρη Σούμποτιτς.

Κατάφερε μέσω της πειθαρχίας του να επιβάλλει τις ισορροπίες ανάμεσα στους δύο μεγαλύτερους σούπερ σταρ του Ελληνικού μπάσκετ και να δώσει στους υπόλοιπους παίκτες να καταλάβουν πλήρως τον ρόλο τους. Προσέγγιζε τους παίκτες του με τον δικό του προφορικό λόγο, καμιά φορά στα όρια της σκληρότητας και της υπερβολής. Όλοι τον υπάκουαν σαν στρατάρχη και κανένας δεν μπορούσε να του φέρει αντίρρηση.


Δίνοντας οδηγίες σε κάποιο τάιμ άουτ στον Νίκο Γκάλη

Ήταν επίσης και πολύ προληπτικός: Φορούσε επί σειρά ετών το ίδιο σακάκι το οποίο ο ίδιος θεωρούσε γούρικο. Δεν άφηνε ποτέ κανέναν να αγγίξει τον αναπτήρα του με το οποίο άναβε πάντα ένα τσιγάρο πριν τους αγώνες. Στο final-4 της Γάνδης το 1988 "τρελάθηκε" όταν αντίκρισε στο θυρεό του ξενοδοχείου μια μαύρη γάτα, σημάδι που κατά τον ίδιο θεωρήθηκε ως ένας από τους λόγους αποτυχίας στους δύο αγώνες στο "Φλάντερς Έξπο" της Βελγικής πόλης.

Ο Ιωαννίδης είναι ιδιαίτερα θρήσκος ωστόσο σε μερικές περιπτώσεις "πιάστηκε" σε τάιμ άουτ να υβρίζει τα θεία. Επιπλέον συχνές ήταν και οι εκρήξεις του προς τους διαιτητές όταν θεωρούσε πως αδικούσαν τις ομάδες του. Για τον Γιάννη Ιωαννίδη μπορούν να γραφούν και να ειπωθούν αμέτρητες ιστορίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα χρόνια του στον καλύτερο Άρη όλων των εποχών ήταν το απόλυτο αφεντικό.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Γιάννης Ιωαννίδης σε κάποιο τάιμ άουτ. Στο φόντο αριστερά διακρίνεται ο αείμνηστος Μάκης Νάτσης.


Η αποχώρηση από τον Άρη και η κάθοδος στην Αθήνα
Οι "κίτρινοι" έπαιζαν χωρίς αντίπαλο εντός συνόρων ενώ στην Ευρώπη αποτελούσαν μια από τις καλύτερες ομάδες. Ωστόσο κάθε όμορφη ιστορία έχει δυστυχώς και το τέλος της. Μετά την λήξη της σεζόν 1989/1990 ο Ιωαννίδης ήρθε σε σύγκρουση με την τότε διοίκηση του ''αυτοκράτορα''.

Στην πραγματικότητα την απόφαση του να φύγει από την ομάδα την είχε πάρει πριν τελειώσει η σεζόν και αιτία υπήρξαν τα οικονομικά προβλήματα που έκαναν την εμφάνιση τους στον σύλλογο. Κάθισε στον πάγκο για τελευταία φορά στον νικηφόρο τελικό κυπέλλου Ελλάδας στο ΣΕΦ κόντρα στον ΠΑΟΚ (75-62) στις 21 Μαΐου του 1990.

Ο Ιωαννίδης προσέφερε συνολικά στον Άρη 8 πρωταθλήματα Ελλάδας (1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990), 5 κύπελλα Ελλάδας (1985, 1987, 1988, 1989, 1990) και τον οδήγησε σε τρία final-4 του κυπέλλου πρωταθλητριών (Γάνδη 1988, Μόναχο 1989, Σαραγόσα 1990)


Με τον Λάζαρο Λέσιτς στις "τελευταίες" του μέρες στην Θεσσαλονίκη


Δηλώσεις Ιωαννίδη -μεταξύ άλλων- μετά τον νικηφόρο τελικό κυπέλλου κόντρα στον αιώνιο εχθρό (21 Μαΐου 1990)


Η κάθοδος και η προπονητική καριέρα στην Αθήνα
Το τέλος της δυναστείας του Άρη το 1993 σήμανε την αντίστοιχη έναρξη της δυναστείας του Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη. Αναγεννητής των Πειραιωτών υπήρξε φυσικά ο Ιωαννίδης ο οποίος πριν αναλάβει τους ερυθρόλευκους επέβαλλε τα δικά του ''θέλω''. Μετέφερε την ομάδα από το Παπαστράτειο στο ΣΕΦ και κατάφερε να φέρει στους "ερυθρόλευκους" τον Ζάρκο Πάσπαλι. Κύριο γνώρισμα του Ολυμπιακού εκείνων των ετών υπήρξε η προσήλωση στην σκληρή άμυνα.

Η ομάδα του Πειραιά έως και το 1996 (όταν και αποχώρησε ο Ιωαννίδης) κατέκτησε 4 πρωταθλήματα Ελλάδας (1993, 1994, 1995, 1996), 1 κύπελλο Ελλάδας (1994) ενώ η Μπανταλόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης του στέρησαν σε δύο τελικούς το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης (Τελ Αβίβ 1994, Σαραγόσα 1995). Κέρδισε με το παραπάνω τον σεβασμό των οπαδών του Ολυμπιακού οι οποίοι τον λάτρεψαν παράφορα.


Αρχιτέκτονας του μεγάλου Ολυμπιακού των 1990s


Ο Ιωαννίδης είχε τόσο τεράστια επιρροή που "έβαζε χέρι" στους οπαδούς της ομάδας του και αυτοί τον αποθέωναν.


Αμέσως μετά τον Ολυμπιακό ανέλαβε τον πάγκο της ΑΕΚ, όπου και επιχείρησε την αναγέννηση του "δικεφάλου". Το 1998 η Κίντερ Μπολόνια θα του στερούσε την τελευταία του ευκαιρία για ένα κύπελλο πρωταθλητριών στο final-4 της Βαρκελώνης (ήττα με 58-44 στον τελικό).

Νωρίτερα μέσα στην σεζόν, η ΑΕΚ στο Αλεξάνδρειο θα αντιμετώπιζε την παλιά του ομάδα, τον Άρη, στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας. Παρότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατέβαινε αποδεκατισμένη, κατόρθωσε και νίκησε την ΑΕΚ με 71-68. Ο Ιωαννίδης μετά τον τελικό ξέσπασε κατά πάντων σε μια από τις πλέον γνωστές εκρήξεις του. Αυτό το σκηνικό αποτέλεσε αφορμή για τους "ΑΜΑΝ'' να δημιουργήσουν ένα από τα πιο πετυχημένα τους σκετσάκια.



Το βίντεο των "ΑΜΑΝ" για τον Γιάννη Ιωαννίδη



Ο Γιάννης Ιωαννίδης σαν προπονητής της ΑΕΚ


Το 1999 επέστρεψε για μία σεζόν στον Ολυμπιακό χωρίς όμως να ξαναβρεί την χημεία που είχε παλιότερα με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Η τελευταία του παρουσία σε πάγκους ήταν με την εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του 2003 στην Σουηδία. Η εθνική κατετάγη 5η και σκοπός του ήταν να οδηγήσει την "γαλανόλευκη" στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Το σχέδιο όμως "κόλλησε" καθώς ο ίδιος είχε αποφασίσει να εμπλακεί με την πολιτική.

Η ενασχόληση με την πολιτική και τα τελευταία χρόνια
Εκλέχθηκε βουλευτής στην Α' περιφέρεια Θεσσαλονίκης το 2004 με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Το 2007 διορίστηκε υφυπουργός πολιτισμού αρμόδιος σε θέματα αθλητισμού, θέση την οποία κράτησε έως το 2009. Μέσα από την ίδια θέση υπηρέτησε στο Ελληνικό κοινοβούλιο και την περίοδο 2012-2013. Παρέμεινε βουλευτής έως το 2015 όταν και λόγω της προχωρημένης ηλικίας του αποσύρθηκε από την πολιτική σκηνή.

Ο Άρης υπήρξε πάντα ο μεγάλος του έρωτας. Ωστόσο η σχέση του με τον κόσμο των ''κίτρινων'' πέρασε από πάρα πολλές δύσκολες στιγμές από την στιγμή που κατηφόρισε στην πρωτεύουσα. Χαρακτηριστική ήταν και η 1η επιστροφή του σαν αντίπαλος του Άρη στο Αλεξάνδρειο το 1991, όταν και ο κόσμος στις κερκίδες αντέδρασε ποικιλοτρόπως.


Επιστροφή του Γιάννη Ιωαννίδη σαν αντίπαλος στο Αλεξάνδρειο


 Ωστόσο ο χρόνος τα γιατρεύει όλα και πλέον οι σχέσεις με τον Άρη είναι άριστες. Στο ημίχρονο του αγώνα με τον Πανιώνιο την σεζόν 2018/2019, ο Γιάννης Ιωαννίδης, εμφανώς καταβεβλημένος από το πέρασμα του χρόνου, συγκίνησε με τον λόγο που έβγαλε και τιμήθηκε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του 1979 για τα 40 χρόνια από το 2ο πρωτάθλημα του συλλόγου.


Βράβευση της πρωταθλήτριας ομάδας του 1979

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι συνώνυμο της νίκης. Αποτελεί τον πιο πετυχημένο Έλληνα προπονητή. Όχι μόνο του Άρη αλλά και ολόκληρου του πρωταθλήματος. Σε σύνολο 490 αγώνων πέτυχε 418 νίκες, ποσοστό νικών δηλαδή λίγο παραπάνω από το 85%. Είναι ο πολυνίκης του Ελληνικού πρωταθλήματος με 12 τίτλους (επίδοση που πλησίασε μόνο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς).

Παρότι δεν κατόρθωσε να κατακτήσει ποτέ του Ευρωπαϊκό τρόπαιο (αν και συμμετείχε σε 6 final-4 Κυπέλλου Πρωταθλητριών) αυτό ελάχιστα μειώνει την υστεροφημία του και την βαριά κληρονομιά που άφησε σε όποια ομάδα και αν πέρασε. Αναμφίβολα ο προπονητής που απασχόλησε όσο ελάχιστοι τους μπασκετικούς κύκλους και λατρεύτηκε παράφορα (και μισήθηκε για κάποια χρόνια) όσο σχεδόν κανείς στην οικογένεια του Άρη.


Ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Ιωαννίδη