Τετάρτη 28 Αυγούστου 2019

Η μυθική καριέρα του "ζιζανίου" των παρκέ



Το μπάσκετ του Άρη (και πάνω απ’ όλα του Πουέρτο Ρίκο) ετοιμάζεται να ζήσει μια τεράστια διάκριση.

Στην τελετή της 30ης Αυγούστου στο Πεκίνο, ο Χοσέ Ορτίθ θα περάσει για πάντα στο πάνθεον του μπάσκετ. Ο Πορτορικανός σούπερ σταρ (ο οποίος θεωρείτε μπασκετικό σύμβολο στην πατρίδα του) θα γίνει μέλος του Hall Of Fame της FIBA.

Η διάκριση αυτή για το «ζιζάνιο» (όπως ήταν γνωστό το παρατσούκλι του στα Ελληνικά παρκέ, «Piculin» όπως ήταν το παρατσούκλι του στην πατρίδα του) ήταν αναμενόμενη αφού διέπρεψε επί σειρά ετών με φανέλες τεράστιων ομάδων, μεταξύ αυτών και του Άρη.

Μύθος της Ατλέτικος ντε Σαν Ζερμάν
Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1963 στο Αϊμπονίτο και μεγάλωσε στο Πουέρτο Ρίκο. Εντάχθηκε στην ηλικία των 17 ετών στην Ατλέτικος ντε Σαν Ζερμάν. Μια ομάδα στην οποία έγινε μύθος και από την οποία χρόνια αργότερα έχει αποσυρθεί το νούμερο «4» για χάρη του. 

Η σύνδεση του με την ομάδα ήταν τόσο δυνατή ώστε τα χρόνια που ο Ορτίθ αγωνιζόταν στο εξωτερικό, επέστρεφε τα καλοκαίρια στην πατρίδα του για να αγωνιστεί με την Ατλέτικος ντε Σαν Ζερμάν, έχοντας μάλιστα αρκετά καλή απόδοση.

Παρέμεινε στην Ατλέτικος ντε Σαν Ζερμάν από το 1980 έως το 1985 όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα με μ.ο. 25,5 πόντους και 14.4 ριμπάουντ.


Ο Ορτίθ με το νούμερο 4 της Ατλέτικος ντε Σαν Ζερμάν στην πλάτη το 1985


Βιώνοντας το Αμερικάνικο όνειρο
Οι επιδόσεις του με την Ατλέτικος ντε Σαν Ζερμάν ήταν το διαβατήριο του για την μπασκετική γη της επαγγελίας, τις ΗΠΑ. Στα 22 του έφυγε στο Όρεγκον για να σπουδάσει επικοινωνία. Στην ομάδα του πανεπιστημίου του αγωνίστηκε κάτω υπό τις οδηγίες του Ραλφ Μίλερ. Στην πρώτη του σεζόν (1985/1986) στο  NCAA εντυπωσίασε με 16,4 πόντους και 8,5 ριμπάουντ ανά αγώνα, ενώ το 1986-87 είχε 22,3 πόντους και 8,7 ριμπάουντ.

Ύστερα από αυτή την εντυπωσιακή άνοδο, το 1987 δήλωσε συμμετοχή στα ντραφτ του ΝΒΑ όπου και επιλέχθηκε από τους Γιούτα Τζαζ στο νούμερο 15.


                Ο Ορτίθ στα ντραφτ του 1987


Με την ομάδα των Γιούτα Τζαζ δεν πραγματοποίησε την καριέρα που θα ήθελε. Μέσα στο 1988 (και ενώ είχε αγωνιστεί ήδη σε 51 αγώνες του NBA) κυνήγησε την μεταγραφή του στην Σαραγόσα προκειμένου να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ. Ήταν άλλωστε η εποχή που απαγορευόταν ακόμη να αγωνίζονται στις Ολυμπιάδες οι επαγγελματίες αθλητές του NBA και η εθνική ομάδα ήταν η μεγάλη του λατρεία.

Με αντίπαλο τον Φερνάντο Μαρτίν σε αγώνα Σαραγόσα-Ρεάλ Μαδρίτης το 1988


Με την φανέλα της εθνικής ομάδας στην Ολυμπιάδα της Σεούλ


Ο δεύτερος χρόνος στο NBA δεν πήγε καθόλου καλά. Αγωνίστηκε σε μόλις 13 αγώνες με 3.2 πόντους και 1.2 ριμπάουντ ανά αγώνα. Στον ίδιο δεν άρεσε καθόλου να περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου. Η επιστροφή στην Ισπανία ήταν μονόδρομος.


Σπάνια πατούσε το παρκέ του NBA την περίοδο 1989/1990


Κατακτώντας τα Ισπανικά παρκέ
Ότι δεν κατάφερε στις ΗΠΑ το κατάφερε στην Ιβηρική χερσόνησο. Τον Φεβρουάριο του 1990 η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν αυτή που υποδέχτηκε τον Ορτίθ αρχικά. Ο ίδιος δήλωνε στα Ισπανικά ΜΜΕ «έρχομαι για να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου». Στην Ισπανική πρωτεύουσα είχε αρκετά καλά νούμερα (15.6 πόντους, 6.9 ριμπάουντ και 1.5 ασίστ ) ωστόσο το πέρασμα του από την Μαδρίτη θα ήταν υπερβολικά σύντομο. 


Μαρκάροντας τον Άρβιντας Σαμπόνις σε αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης-Σαραγόσα το 1990


Αφιέρωμα της Ισπανικής τηλεόρασης στον Ορτίθ την περίοδο που αγωνιζόταν στην Ρεάλ


Το 1990 θα αγωνιστεί με επιτυχία στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής. Με το πάθος και την ικανότητα που τον διέκρινε αναδείχθηκε ηγέτης της ομάδας του, πετυχαίνοντας 18,4 πόντους ανά αγώνα. Μάλιστα θα μπορούσε να πάρει και το χάλκινο μετάλλιο αν δεν είχε ηττηθεί στον μικρό τελικό από τις ΗΠΑ στην παράταση (ήττα με 105-107).


Με αντίπαλο τον Ντίβατς στα γήπεδα της Αργεντινής


Το Καλοκαίρι του 1990 θα μεταπηδούσε στην αιώνια αντίπαλο, την Μπαρτσελόνα. Στην Μπάρσα έκανε τρομερό δίδυμο με τον Όντι Νόρις, ενώ είχε συμπαίκτες τον Σαν Επιφάνιο, τον Σολοθάμπαλ και τον Μοντέρο.

Με τους «Μπλαουγκράνα» ήταν τότε που συνάντησε για πρώτη φορά τον Άρη. Μάλιστα οι «κίτρινοι» δεν έχουν να θυμούνται με τις καλύτερες αναμνήσεις τον Πορτορικανό καθώς ήταν αυτός ο οποίος με 32 πόντους σκότωσε τον Άρη μέσα στο Αλεξάνδρειο με νίκη 93-110 για την ομάδα του.


Άρης-Μπαρτσελόνα 93-110 (Κύπελλο Πρωταθλητριών 1990/1991)


Φορώντας την φανέλα των Καταλανών έφτασε έως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η μυθική ΚΚ Σπλιτ ωστόσο του έκοψε τα όνειρα για το βαρύτιμο Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Στο final-4 στο Παρίσι θα πετύχαινε συνολικά 25 πόντους σε δύο αγώνες. Θα έκλεινε την σεζόν κερδίζοντας το κύπελλο Ισπανίας. Στον τελικό κόντρα στην Εστουντιάντες πέτυχε 19 πόντους, χαρίζοντας μια δραματική νίκη στην ομάδα του με 67-65.


Κυπελλούχος Ισπανίας με το νούμερο 11


Το καλοκαίρι του 1991 θα επέστρεφε στην Ατλέτικο ντε Σαν Ζερμάν με την οποία θα στεφόταν πρωταθλητής στο εθνικό πρωτάθλημα με 19 πόντους και 15,8 ριμπάουντ. Θα συνέχιζε άλλα δύο χρόνια στο Ισπανικό πρωτάθλημα με πολύ καλά στατιστικά (Ανδόρα 1992/1993 και Μάλαγα 1993/1994), πριν καταφτάσει στην Ελλάδα.

Η γνωριμία με την Ελληνική Α1
Το καλοκαίρι του 1994 βοήθησε την Ατλέτικο ντε Σαν Ζερμάν να φτάσει σε ακόμη ένα πρωτάθλημα πριν εγκατασταθεί στην Ελλάδα για τρία χρόνια, στα μέσα της περιόδου 1994/1995.

Πρώτος σταθμός της εν Ελλάδι καριέρας του ήταν ο Γυμναστικός Λάρισας με τον οποίο σε μισή σεζόν είχε  16,9 πόντους, 11,1 ριμπάουντ και 1,9 ασίστ. Η επόμενη χρονιά (1995/1996) τον βρήκε ακόμη  πιο φορμαρισμένο, αυτή την φορά με την φανέλα του Ηρακλείου. Με την ομάδα της Κρήτης αναδείχθηκε πρώτος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος (13,3 ανά αγώνα) και σκόραρε παράλληλα 19,2 πόντους.



.
Ήρωας του Άρη στην Προύσα
Το καλοκαίρι του 1996 ο Άρης προσπαθούσε να ξαναβρεί την χαμένη του ταυτότητα. Ο τότε πρόεδρος του Άρη, ο Ζαφείρης Σαμολαδάς, έκανε την υπέρβαση και έφερε μεγάλα ονόματα στο Αλεξάνδρειο (Τσαρλς Σακλφορντ, Μάριο Μπόνι) οι οποίοι πλαισίωσαν τους Παναγιώτη Λιαδέλη και Ντίνο Αγγελίδη.

Ο Ορτίθ αμέσως μετά την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα με την εθνική του ομάδα, ήρθε σε επαφή με τον άλλοτε «αυτοκράτορα» και συμφώνησε σε όλα με τον Άρη. Τα πρώτα δείγματα γραφής εκείνης της ομάδας των «κίτρινων» φάνηκαν στην φιλική νίκη προετοιμασίας με 78-70 κόντρα στην Μπανταλόνα στο Αλεξάνδρειο.

Χοσέ Ορτίθ και Τζόρντι Βιγιακάμπα πριν το φιλικό Άρη-Μπανταλόνα

Άρης-Μπανταλόνα 78-70 (Αύγουστος 1996)


Ο Ορτίθ την σεζόν 1996/1997 ήταν εκπληκτικός. Στην Ελληνική Α1 μέτρησε 14,2 πόντους, 9,7 ριμπάουντ και 1,4 τάπες. Παράλληλα βοήθησε σε μέγιστο βαθμό την ομάδα του Άρη να φτάσει στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς, ξεπερνώντας μεταξύ άλλων τα εμπόδια της Μπεσίκτας, του Περιστερίου και της κραταιάς -τότε- Μπενετόν Τρεβίζο σε δύο ημιτελικούς θρίλερ.



Αγκαλιά με τον Λευτέρη Σούμποτιτς λίγο μετά την αξέχαστη πρόκριση κόντρα στην Μπενετόν Τρεβίζο


Στις 26 Μαρτίου του 1997 ο Άρης υποδέχτηκε την Τουρκική Τόφας στον 1ο τελικό της διοργάνωσης. Ωστόσο υποτίμησε πολύ την αντίπαλό του με αποτέλεσμα να  γνωρίσει πικρή ήττα με 66-77. Οι 19 πόντοι του Ορτίθ δεν ήταν αρκετοί για να πάρουν οι «κίτρινοι» κάποιο θετικό αποτέλεσμα και η κριτική που ασκήθηκε για όλη την επόμενη εβδομάδα, από τον τύπο και τον κόσμο της ομάδας, στους παίκτες του κόουτς Λευτέρη Σούμποτιτς ήταν πολύ σκληρή. 

Αυτή η οξεία κριτική ήταν που προκάλεσε αίσθημα εγωισμού και εκδίκησης στον Πορτορικανό. Στις 3 Απριλίου οι Θεσσαλονικείς έπρεπε να αποδείξουν την ανωτερότητα και το βάρος της φανέλας τους, αψηφώντας την κολασμένη και ιδιαίτερα εχθρική ατμόσφαιρα που είχαν ετοιμάσει οι Τούρκοι οπαδοί.

Ο Ορτίθ ήταν ένας πραγματικός λέοντας στο παρκέ. Σημείωσε 25 πόντους, μάζεψε 7 ριμπάουντ και με συμπαραστάτες τους Μπόνι και Λιαδέλη (πέτυχαν 20 και 15 πόντους αντίστοιχα), ο Άρης πέτυχε μια θριαμβευτική ανατροπή με 70-88 κατακτώντας το Κύπελλο Κόρατς. Η υποδοχή στην Θεσσαλονίκη ήταν επική και ο ίδιος κατέκτησε έναν Ευρωπαϊκό τίτλο.


Κρατώντας το Κύπελλο Κόρατς στο παρκέ του Αλεξανδρείου μαζί με τον Μάριο Μπόνι

Το θαύμα της Προύσας


Η περίοδος 1997/1998 θα ξεκινήσει αρκετά εντυπωσιακά. Ωστόσο ο Ορτιθ δεν θα παραμείνει έως το τέλος της σεζόν, αφού θα έχει αποχωρήσει νωρίτερα λόγω οικονομικής δυσπραγίας που αντιμετώπιζαν οι «κίτρινοι». Αγωνίστηκε για 15 παιχνίδια με 10,7 πόντους και 12,1 ριμπάουντ. 

Δυστυχώς για τον ίδιο δεν πρόλαβε να γευτεί το νέκταρ της επιτυχίας του ηρωικού κυπέλλου κόντρα στην ΑΕΚ του Ιωαννίδη (είχε αποχωρήσει μόλις λίγες μέρες πριν τον τελικό). Κάπως έτσι θα έκλεινε το κεφάλαιο «Άρης» στην ζωή του με ιδιαίτερα όμορφες αναμνήσεις

Σε αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στην ΑΕΚ


Η επιστροφή στην Λατινική Αμερική και τα μπλεξίματα με τον νόμο
Το καλοκαίρι του 1998 είχε συμφωνήσει στον ΠΑΟΚ, με ένα ιδιαίτερα μεγάλο συμβόλαιο. Ωστόσο λίγο αργότερα βρέθηκε θετικός σε έναν έλεγχο ντόπινγκ. Ως εκ τούτου η ομοσπονδία του απαγόρευσε να παίξει με την ομάδα του συντοπίτη. Αυτόματα ο δρόμος προς την Λατινική Αμερική ήταν η μόνη επιλογή για την καριέρα του.

Φόρεσε την φανέλα της Κανγκρεγιέρος από την Βενεζουέλα για τα επόμενα 6 χρόνια. Αγωνίστηκε έως τα 43 του και παρά το μεγάλο της ηλικίας του (για τα αθλητικά δεδομένα) συνέχιζε να συγκλονίζει στα παρκέ.


Με την φανέλα της Κανγκρεγιέρος


Το 2004 τον είδαμε στην πατρίδα μας στην Ολυμπιάδα της Αθήνας όπου και είχε 7.5 πόντους και 5.3 ριμπάουντ σε 21 λεπτά ανά αγώνα. Ήταν μέλος της ομάδας που νίκησε τις ΗΠΑ με 92-73 και κατέκτησε την 6η θέση στο τέλος της διοργάνωσης. Αυτή ήταν και η τελευταία του συμμετοχή με την εθνική ομάδα την οποία τίμησε για 21 χρόνια.


Πουέρτο Ρίκο-ΗΠΑ 92-73 (Αθήνα 2004)


Μετά το τέλος της καριέρας του, το 2006, η πορεία της ζωής του δεν ήταν η ιδανικότερη. Το καλοκαίρι του 2011 ο Ορτίθ συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές για κατοχή 40 σφαιρών, ενός όπλου και για υψηλή ποσότητα μαριχουάνας. Ο ίδιος δεν αρνήθηκε την ενοχή του και τον εθισμό του στις ναρκωτικές ουσίες. Καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση, 4χρονη αναστολή κι 600 ώρες κοινωνικής εργασίας.

Στην συνέχεια ο δικαστής απεφάνθη πως επειδή ήταν εξαρτημένος από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά θα ήταν προτιμότερο να ακολουθήσει πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Ως αποτέλεσμα αυτού ο άλλοτε σταρ των παρκέ πέρασε μόνο 2 μήνες στην φυλακή.

Ο ίδιος είχε δηλώσει εκείνη την εποχή πως η χρόνια κατάθλιψη (εξαιτίας του χωρισμού του με την 1η γυναίκα του και της αποτυχίας κάποιων επιχειρηματικών του προσπαθειών) τον οδήγησαν στον εθισμό. Παραδέχτηκε πως αντιμετώπιζε τον «δαίμονα» του με λάθος τρόπο. Πριν 3 χρόνια ωστόσο αναγκάστηκε να επιστρέψει στην φυλακή καθώς δεν είχε συμπληρώσει τον απαιτούμενο αριθμό ωρών κοινωνικής εργασίας και εξέτισε ένα τμήμα της αρχικής του ποινής.

Εκπρόσωπος της FIBA Americas
Σε όλο τον αγώνα ζωής που έκανε τα τελευταία χρόνια, η FIBA υπήρξε σύμμαχος του. Τον έχρισε πρεσβευτή της και ο Ορτίθ ταξίδεψε σε διάφορα μέρη του κόσμου προκειμένου να μοιραστεί τις εμπειρίες του γύρω από το μπάσκετ. Έχει ανοίξει εστιατόριο και βοηθάει στη διεξαγωγή διάφορων εκδηλώσεων γύρω από το άθλημα.

Για το Πουέρτο Ρίκο αποτελεί έναν θρύλο του αθλήματος και εθνικό ήρωα. Αγωνίστηκε συνολικά σε πέντε Παγκόσμια Κύπελλα (1986, 1990, 1994, 1998, 2002) και σε τέσσερις Ολυμπιάδες (1988, 1992, 1996, 2004). Οι 8,925 πόντοι και τα 5,314 ριμπάουντ στα 26 χρόνια μια μυθικής καριέρας τον πέρασαν στην σφαίρα του μύθου. Το νούμερο «4» του Πουέρτο Ρίκο δεν θα φορεθεί ποτέ ξανά από κανέναν και από τις 30 Αυγούστου θα ανήκει και επισήμως στον πάνθεον της FIBA.


Ο 55χρονος πλέον Ορτίθ πανευτυχής για την είσοδο του στο Hall Of Fame

Κυριακή 25 Αυγούστου 2019

1986: Το πρώτο αίμα της Εθνικής



Με το Μουντομπάσκετ της Κίνας να πλησιάζει στην έναρξη του, μέσα από το Aris Thessaloniki B.C. Retro αποφασίσαμε να κάνουμε βουτιά στο παρελθόν και σε τουρνουά τα οποία ήταν σημαδιακά για την εθνική μας ομάδα.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η εθνική Ελλάδας ήταν σχεδόν ανυπόληπτη σε παγκόσμιο επίπεδο. Με μοναδική εξαίρεση την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ελσίνκι (το 1952) η «γαλανόλευκη» δεν είχε συμμετάσχει ποτέ σε τελικά ενός παγκοσμίου τουρνουά.

Αυτό έμελλε να αλλάξει το 1986. Ένα έτος σταθμό για το Ελληνικό μπάσκετ, όπου τότε μπήκαν τα θεμέλια για το θαύμα του 1987 και την εκτόξευση του αθλήματος τα επόμενα χρόνια.

Οι βάσεις των επιτυχιών και η μεγαλειώδης πρόκριση στην Γαλλία
Στην πραγματικότητα οι βάσεις για τους θριάμβους που ακολούθησαν το 1986 είχαν μπει πολύ πιο πριν. Ήταν στους Μεσογειακούς αγώνες, τον Σεπτέμβριο του 1979, όταν και η εθνική ομάδα, προεξέχοντος του 20χρονου –τότε- Παναγιώτη Γιαννάκη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο νικώντας την Γιουγκοσλαβία στον τελικό με 85-74. Την ίδια περίοδο έφτανε από τις ΗΠΑ στην Θεσσαλονίκη ο Νίκος Γκάλης, ο οποίος έμελλε να παίξει καταλυτικό ρόλο στην άνοδο του μπάσκετ.


Μεσογειακοί  αγώνες 1979


Από το 1982 όταν και ανέλαβε τον πάγκο της εθνικής ομάδας ο Κώστας Πολίτης, η «γαλανόλευκη» θα περνούσε αρκετές δύσκολες στιγμές.

Ο οδυνηρός αποκλεισμός από την Αγγλία στο προολυμπιακό τουρνουά του 1984 και η αποτυχία πρόκρισης στο Ευρωμπάσκετ του 1985 έφεραν συναισθήματα στεναχώριας στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Δεν ήταν όμως ικανά να κλονίσουν την πίστη των Ελλήνων διεθνών για καλύτερο μέλλον.


Παναγιώτης Γιαννάκης, Κώστας Πολίτης, Νίκος Γκάλης


Η Ελλάδα «έσπασε» το ρόδι στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ του 1986. Στους προκριματικούς αγώνες η εθνική μας κέρδισε τους Βούλγαρους και τους Γάλλους. Ωστόσο η ήττα από την Πολωνία (92-99 στην Θεσσαλονίκη) ανάγκασε την εθνική μας να παίξει το ματς «ζωής και θανάτου» μέσα στην Γαλλία.


Ο Παναγιώτης  Γιαννάκης κόντρα στην Βουλγαρία


Οι Έλληνες διεθνείς ταξίδεψαν για προετοιμασία στις ΗΠΑ και κατέφθασαν στην μικρή κωμόπολη του Εκεντρεβίλ (όπου θα διεξαγόταν ο αγώνας με την Γαλλία) μια μέρα πριν τον κρίσιμο αγώνα. Στις 21 Νοεμβρίου του 1985 οι διεθνείς του Κώστα Πολίτη έδειξαν το πνεύμα νικητή που απουσίαζε τα προηγούμενα χρόνια.

Κόντρα σε ένα άκρως εχθρικό κοινό η εθνική μας νίκησε ύστερα από 3 παρατάσεις τους «τρικολόρ» με το εντυπωσιακό 130-126. Ηγέτης της μεγάλης εκτός έδρας νίκης ήταν ο Νίκος Γκάλης με 43 πόντους, ενώ σε εκείνο το ματς ανέτειλε το άστρο του 20χρονου Φάνη Χριστοδούλου με 18 πόντους.


Γαλλία-Ελλάδα 126-130

Κατά πολλούς η νίκη αυτή ήταν που κλείδωσε σε τεράστιο βαθμό την πρόκριση της εθνικής Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικά Μουντομπάσκετ.

Viva España
 Το Μουντομπάσκετ του 1986 ήταν το 10ο της ιστορίας και διεξήχθη στην Ισπανία το διάστημα 5-20 Ιουλίου. Οι πόλεις στις οποίες διεξήχθησαν αγώνες ήταν η Σαραγόσα, το Φερόλ, η Μάλαγα, η Τενερίφη, η Βαρκελώνη, το Οβιέδο και η Μαδρίτη.

Η Ελληνική ομάδα κατέβηκε αρχικά χωρίς υψηλές προσδοκίες και με εμφανή την έλλειψη ψηλών. Ο Παναγιώτης Φασούλας απουσίαζε από την εθνική λόγω της θητείας του στο Νορθ Καρολάινα Στειτ και της συμμετοχής του στα ντραφτ του NBA. Απών ήταν και ο Δημήτρης Κοκολάκης του Άρη, παρότι είχε αγωνιστεί στους προκριματικούς αγώνες του Μουντομπάσκετ. Βασικός ψηλός σε εκείνο το τουρνουά ήταν ο Δημήτρης Δημακόπουλος και ο Αργύρης Καμπούρης ο οποίος καθιερώθηκε τα επόμενα χρόνια.

Η Εθνική στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας το 1986. Διακρίνονται οι Γιαννάκης, Γκάλης, Σταυρόπουλος, Καμπούρης, Πεδουλάκης, Καρατζάς, Ρωμανίδης, Φιλίππου, Ανδρίτσος, Χριστοδούλου, Δημακόπουλος


Στην φάση των ομίλων οι διεθνείς μας είχαν τεθεί αντιμέτωποι με τον Παναμά, την Γαλλία, την Ισπανία, την Βραζιλία και την Νότια Κορέα. Οι 3 πρώτοι κάθε ομίλου έπαιρναν την πρόκριση για την επόμενη φάση.

Στις 5 Ιουλίου 1986 η Εθνική Ελλάδος ξεκίνησε εντυπωσιακά το τουρνουά απέναντι στον Παναμά. Σε εκείνο τον αγώνα έλαμψε το άστρο του Νίκου Γκάλη. Ο «γκανγκστερ» πέτυχε 53 πόντους, η οποία είναι 2η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών (μετά τους 62 πόντους του Κορεάτη Χουρ το 1990). Η Ελλάδα νίκησε με 110-81 τον Παναμά και η αρχή για μια καλή πορεία είχε ήδη ξεκινήσει.


Ο Γκάλης κόντρα στον Παναμά

Όλα τα καλάθια του «γκάνγκστερ»  κόντρα στον Παναμά

Την επόμενη μέρα η εθνική μας αντιμετώπιζε τους Γάλλους (οι οποίοι αν και αποκλείστηκαν από την Ελληνική ομάδα στα προκριματικά, πήρανε την θέση των Φιλιππινών που αδυνατούσαν να συμμετάσχουν στο Μουντομπάσκετ).

Η Γαλλία λίγο έλειψε να κάνει την ανατροπή (από το 53-39 του ημιχρόνου), ωστόσο η εθνική μας άντεξε και επικράτησε με 87-84 των «τρικολόρ». Η 1η ήττα θα ερχόταν 2 μέρες μετά από τον διαχρονικό μας «δαίμονα», την Ισπανία.


Νίκος Γκάλης και Φερνάντο Μαρτίν πριν την έναρξη του αγώνα Ισπανία-Ελλάδα


Η Ελλάδα θα μπορούσε να πλασαριστεί πολύ καλύτερα από την 10η θέση την οποία κατέλαβε στο τέλος του τουρνουά αν δεν ήταν άτυχη κόντρα στους διοργανωτές.

Οι «Φούριας Ρόχας» τα βρήκαν σκούρα απέναντι στους παίκτες του Κώστα Πολίτη. Οι Γκάλης και Γιαννάκης έκαναν τα πάντα στο παρκέ και το σκορ ήταν κλειστό έως το τέλος της αναμέτρησης. Αν ο «δράκος» ευστοχούσε στο τρίποντο που επιχείρησε στο τέλος του αγώνα η Ελλάδα θα σημείωνε μια ιστορική νίκη κόντρα στους διοργανωτές. Εντέλει οι Ισπανοί πήρανε την νίκη με 87-86.


Ο Αργύρης Καμπούρης μαρκάρει τον Φερνάντο Ρομάι


Στο επόμενο αγώνα οι Βραζιλιάνοι αποδείχτηκαν πολύ ανώτεροι. Ο μυθικός Όσκαρ Σμιντ της Καζέρτα εμφανίστηκε απίστευτα «αγριεμένος» και με 40 πόντους οδήγησε την ομάδα του σε νίκη με 115-95 κόντρα στην Ελλάδα.


Ελλάδα-Βραζιλία 95-115

Στην τελευταία αγωνιστική ημέρα των ομίλων, η Ελληνική ομάδα χρειαζόταν ένα συνδυασμό αποτελεσμάτων για να πάρει την πρόκριση. Η νίκη απέναντι στην Νότια Κορέα με 98-80 σε συνδυασμό με την νίκη της Βραζιλίας έναντι των Ισπανών με 86-72 μας έδωσε την πολυπόθητη 3η θέση. Η Ελλάδα ήταν στην επόμενη φάση!

Στην Β’ φάση των ομίλων η «Γαλανόλευκη» έχασε και τα 3 παιχνίδια που έδωσε. Ηττήθηκε από την ΕΣΣΔ με 93-105, από το Ισραήλ με 79-82 και από την Κούβα με 66-74. Με τα παραπάνω αποτελέσματα οι Έλληνες διεθνείς θα λάμβαναν μέρος στους αγώνες κατάταξης.


Ο Άρβιντας Σαμπόνις, το «θαύμα της φύσης» υπό το βλέμμα του  Αργύρη  Καμπούρη


Στους αγώνες κατάταξης που έγιναν στη Μαδρίτη η Ελλάδα νίκησε εύκολα την Αργεντινή με 102-88 και έπαιξε για της θέσεις 9-10 με την Κίνα. Οι Κινέζοι νίκησαν με το οριακό 112-111 αφήνοντας την Ελλάδα στην 10η θέση στον κόσμο, η οποία θεωρήθηκε επιτυχία για τα δεδομένα της εποχής. Ήταν μία πρωτόγνωρη επίδοση για το εθνικό μας συγκρότημα: Μια τόσο υψηλή θέση στην 1η της συμμετοχή σε παγκόσμιο τουρνουά. Ο δρόμος για τις επιτυχίες των επόμενων ετών σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο είχε ανοίξει ολότελα.


Ο Νίκος Γκάλης ανάμεσα σε 3 Αργεντινούς 


Η πορεία των «τριών μεγάλων»
Εξαρχής τα 3 μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης θεωρούταν η Γιουγκοσλαβία, η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ. Όπως αποδείχτηκε και οι 3 ομάδες επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά και έφτασαν έως το τέλος.

Οι ΗΠΑ και Γιουγκοσλαβία τέθηκαν αντιμέτωπες στην Β’ φάση των ομίλων, με τους «Πλάβι» να γνωρίζουν την ήττα με 69-60. Ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον είχε πετύχει 21 πόντους την ώρα που ο Ντράζεν Πέτροβιτς είχε μείνει σε ρηχά νερά.

Οι 3 ομάδες προχώρησαν στο τουρνουά και η μοίρα ήθελε στον ημιτελικό να τεθούν αντιμέτωπες η ΕΣΣΔ και η Γιουγκοσλαβία. Ήταν γραφτό η μεταξύ τους μάχη να μην ξεχαστεί ποτέ.

Η τιτανομαχία των Ευρωπαϊκών υπερδυνάμεων
Στις 17 Ιουλίου στην Μαδρίτη, πραγματοποιήθηκε ένα από τα πιο συγκλονιστικά ματς στην ιστορία των εθνικών ομάδων μπάσκετ. Από κάποιους μάλιστα χαρακτηρίζεται ως η ανατροπή του αιώνα.

Στο «Παλάθιος Ντε Ντεπόρτες» οι Ισπανοί θεατές είχαν ταχθεί εξαρχής υπέρ των Σοβιετικών. Το πρώτο ημίχρονο ήταν ισορροπημένο, με τους «Πλάβι» να προηγούνται με το ισχνό 40-37 ύστερα από 20’ αγώνα.

Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου ο ημιτελικός εξακολουθούσε να είναι θρίλερ με τους Γιουγκοσλάβους να διατηρούν διαρκώς ένα μικρό προβάδισμα. Καθώς πλησίαζε το τέλος του αγώνα, η Γιουγκοσλαβία ανέβασε την διαφορά στα επίπεδα των 8 πόντων (74-66 και 78-70), και εν συνεχεία η διαφορά έφτασε στους 9 (81-72 στα 2:22 πριν το τέλος).


Ο Ντράζεν Πέτροβιτς πανηγυρίζει ένα από τα καλάθια του


Λιγότερο από 1 λεπτό πριν την λήξη του ημιτελικού οι Γιουγκοσλάβοι προηγούνταν με 85-76. Ωστόσο στο φινάλε του αγώνα οι Σοβιετικοί με 3 μυθικά τρίποντα (Σαμπόνις, Τιχονένκο,  Βάλτερς) ισοφάρισαν και έστειλαν τον αγώνα σε παράταση. 

Οι 29 συνολικά πόντοι του Ντράζεν Πέτροβιτς δεν αποδείχτηκαν αρκετοί και ο «γιος του διαβόλου» θα περίμενε μια τετραετία ακόμη για να κατακτήσει τον κόσμο. Οι Σοβιετικοί επικράτησαν στην παράταση 91-90, με τον Σαμπόνις να ευστοχεί στις δύο κρίσιμες βολές (ύστερα από φάουλ του Ντίβατς) στο 1:35 πριν το τέλος της παράτασης.

Συγκλονιστικός ο Ντράζεν Πέτροβιτς, είδε την ομάδα του να αποκλείεται στο φινάλε του ημιτελικού


ΕΣΣΔ-Γιουγκοσλαβία 91-90


Το χρυσό μετάλλιο των Αμερικανών
O τελικός δεν είχε το ίδιο μεγάλη ένταση όσο ο ημιτελικός. Οι Αμερικανοί (που στον ημιτελικό απέκλεισαν την Βραζιλία με 96-80) πήραν από νωρίς μια ασφαλή διαφορά με κύριους εκφραστές του Ντέιβιντ Ρόμπινσον και Κένεθ  Σμιθ.

 Οι Σοβιετικοί έκαναν μια τεράστια προσπάθεια και παραλίγο να κάνουν άλλη μία ανατροπή. Με πλουραλισμό στην επίθεση (Καρακάνοφ, Τιχονένκο, Χομίτσιους και Σαμπόνις πέτυχαν διψήφιο αριθμό πόντων) έφεραν τον τελικό στην κόψη του ξυραφιού. Ωστόσο το καλάθι του Σμιθ δευτερόλεπτα πριν το τέλος έδωσε το χρυσό μετάλλιο στις ΗΠΑ για 1η φορά μετά από 32 χρόνια. Το Μουντομπάσκετ του 1986 τελείωσε με την «Αστερόεσσα» στην κορυφή του κόσμου.


Ο Τάιρον Μπογκς των 161 εκατοστών κόντρα στα «βουνά» της ΕΣΣΔ


Οι ΗΠΑ στην κορυφή του κόσμου



ΗΠΑ-ΕΣΣΔ 87-85

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Έργα και ημέρες του Ζάρκο Πάσπαλι



O Ζάρκο Πάσπαλι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ που πέρασαν από την Ελλάδα και δέθηκε όσο λίγοι με την χώρα μας.

Γεννημένος στις 27 Μαρτίου του 1966, έπαιξε πρώτη φορά μπάσκετ στην Μπούντουτσνοστ το 1984. Το 1986 έκανε το μεγάλο άλμα στην Παρτιζάν Βελιγραδίου με την οποία κατέκτησε μεταξύ άλλων και το Κύπελλο Κόρατς το 1989 πλάι σε ονόματα όπως ο Βλάντε Ντίβατς, ο Γκόραν Γκρμποβιτς και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Ο Πάσπαλι με την ομάδα της Παρτιζάν Βελιγραδίου το 1986

Παράλληλα με την πορεία του στην Παρτιζάν είχε ξεκινήσει και την καριέρα του με την εθνική ομάδα. Πρωτοφόρεσε την φανέλα των "Πλάβι" το 1987 στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας ενώ το 1989 στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τους Γιουγκοσλάβους στο Ζάγκρεμπ.

Με αντίπαλο τον Γκάλη στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας

Ζώντας το Αμερικάνικο όνειρο:
Πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις με την Παρτιζάν Βελιγραδίου, κατάφερε να πάει στο NBA το 1989 για λογαριασμό των Σαν Αντόνιο Σπερς. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα πράγματα είναι πιο απαιτητικά και δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στα εκεί δεδομένα. 

Ταξίδεψε στις ΗΠΑ χωρίς να γίνει ντραφτ, καθώς επιλέχθηκε από τον Γκρεγκ Πόποβιτς, ασίσταντ κόουτς του Λάρι Μπράουν, ενός από τους μεγαλύτερους προπονητές μπάσκετ στην ιστορία του NBA που τότε βρισκόταν στους Σαν Αντόνιο Σπερς.

Στο NBA θα αγωνιστεί σε 28 αγώνες συνολικά με μ.ο. 2,6 πόντους, και 0,4 ασίστ. Η κακή εξωγηπεδική ζωή ωστόσο και η λατρεία του για το τσιγάρο και την πίτσα (όπως ο ίδιος είχε παραδεχτεί με μια δόση αφέλειας σε συνέντευξη του) ήταν ο κύριος λόγος που δεν του επέτρεψε να κάνει μια μεγάλη καριέρα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Το 1989 οι Σαν Αντόνιο Σπερς είχαν επιλέξει στο ντραφτ τον Σον Έλιοτ ο οποίος αγωνιζόταν στην ίδια θέση με τον Ζάρκο Πάσπαλι. Στις ΗΠΑ οι ρυθμοί του μπάσκετ πολύ σκληρότεροι και λίγο πριν την έναρξη των πλέι οφ ο Πάσπαλι αντικαταστήθηκε από τον 22χρονο -τότε- Αμερικανό. Η επιστροφή στην Ευρώπη ήταν πλέον μονόδρομος.

Με την φανέλα των Σαν Αντόνιο Σπερς

Η κατάκτηση του Μουντομπάσκετ και η επιστροφή στην Ευρώπη:
Τον Αύγουστο του 1990 θα κατακτήσει την κορυφή του κόσμου με την φανέλα της εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας, στην τελευταία εμφάνιση σε παγκόσμιο τουρνουά πριν τον ακρωτηριασμό της χώρας.

Ο Πάσπαλι ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της επιτυχίας τελειώνοντας το τουρνουά με μ.ο. 13 πόντους ανά αγώνα. Αναμφίβολα κορυφαία στιγμή ήταν οι 20 πόντοι κόντρα στους Σοβιετικούς στον τελικό της διοργάνωσης.


Φορόντας το εθνόσημο το 1990 ανάμεσα στους Γιούρι Ζντοβτς και Ντράζεν Πέτροβιτς


Μετά την επιτυχία με την εθνική ομάδα η επιστροφή από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη και την Παρτιζάν ήταν μονόδρομος. Με την ομάδα του Βελιγραδίου θα κατακτήσει την 2η θέση στο προτελευταίο πρωτάθλημα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, γνωρίζοντας την ήττα με 3-0 νίκες στους τελικούς από την ανίκητη τότε ΠΟΠ84.

Αυτή ήταν η 2η θητεία του με την Γιουγκοσλάβικη ομάδα πριν ο Γιάννης Ιωαννίδης τον φέρει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1991.

Η πρώτη του επαφή με την Ελλάδα:
Μετά το χρυσό μετάλλιο στην Ρώμη και το Ευρωμπάσκετ του 1991, ο Πάσπαλι επέλεξε να συνεχίσει την καριέρα του στο Ελληνικό πρωτάθλημα που εκείνη την εποχή ήταν στις δόξες του.

Ο Ζάρκο ήταν αναγεννητής της ομάδας του Πειραιά, καθώς μέσα σε 3 χρόνια πήρε τους ερυθρόλευκους από την 8η θέση και τους οδήγησε στην κορυφογραμμή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η είδηση του ερχομού του Πάσπαλι στον Ολυμπιακό προκάλεσε σεισμό στις τάξεις της ομάδας του λιμανιού, με τους οπαδούς να ετοιμάζουν θερμή υποδοχή.


Άφιξη του Ζάρκο Πάσπαλι με τον αείμνηστο Ατίλιο

Κατά πολλούς ο Πάσπαλι χαρακτηρίζεται σαν ο σημαντικότερος ξένος παίκτης στην ιστορία των Πειραιωτών, δεδομένης της κληρονομιάς που άφησε στην ομάδα του Πειραιά.

Την σεζόν 1991/1992 με 32 πόντους μ.ο. θα οδηγήσει την ομάδα του Πειραιά στους τελικούς του πρωταθλήματος εκθρονίζοντας (δυστυχώς για εμάς) τον κραταιό -τότε- Άρη. Η 2η θέση ήταν μόνο η αρχή. Το 1992/1993 με τη συνδρομή των Ουόλτερ Μπέρι, Ντράγκαν Τάρλατς και Μίλαν Τόμιτς θα φτάσει έως τα προημιτελικά της κορυφαίας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης όπου η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λιμόζ θα του κόψει τον δρόμο προς το final-4 του ΣΕΦ. 

Στις εγχώριες  διοργανώσεις θα αποκλείσει κατά σειρά τον Άρη Θεσσαλονίκης και τον ΠΑΟΚ για να κερδίσει στους τελικούς του πρωταθλήματος τον Παναθηναϊκό του Νίκου Γκάλη και του Στόγιαν Βράνκοβιτς. Αυτό ήταν και το πρώτο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού μετά από 15 άγονα χρόνια.

Την τελευταία του χρονιά στον Πειραιά (1993/1994) η απόδοση του άρχισε να παίρνει την κατιούσα με τις φήμες για ύπαρξη σοβαρού προβλήματος στο χέρι του να κάνουν όργια. Μπορεί οι Πειραιώτες να κατέκτησαν το νταμπλ ωστόσο αν και στο final-4 του Τελ Αβίβ έφτασαν με τον αέρα του φαβορί, στον τελικό έχασαν με 59-57 από την Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, με τον Ζάρκο να έχει αρνητικό ρόλο (3/10 βολές).

Ο Πάσπαλι κόντρα στον Πανιώνιο την σεζόν 1993/1994

Μεταπηδώντας στον αιώνιο αντίπαλο:
Το καλοκαίρι του 1994 ο Πάσπαλι «πληρώνει» την κακή του απόδοση στον τελικό με την Μπανταλόνα και μένει ελεύθερος από την διοίκηση.

Ως αποτέλεσμα αυτού ήταν να μετακομίσει στον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό των Γιαννακόπουλων με απολαβές 340.000.000 δραχμές τον χρόνο. Αυτή η μετακίνηση προκάλεσε σεισμό στον χώρο του μπάσκετ.



Η μοίρα είχε κέφια και η σεζόν 1994/1995 για τον Ζάρκο άρχισε με ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό για το κύπελλο Ελλάδας, ματς στο οποίο οι πράσινοι επικράτησαν με το φτωχό 42-40.

Στο ντέρμπι της 19ης Φεβρουαρίου 1995 στο ΣΕΦ για την 18η αγωνιστική της Α1 οι δύο ομάδες έφτασαν ισόβαθμες στην βαθμολογία του Πρωταθλήματος. Το πρόσωπο του ντέρμπι  εξ’ αρχής ήταν ο Ζάρκο Πάσπαλι ο οποίος έγινε αντικείμενο "υποδοχής" από τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

Ο Μαυροβούνιος ήταν αρκετά καλός δίνοντας αρχικά προβάδισμα στους πράσινους το οποίο όμως εξανέμισαν οι ερυθρόλευκοι. Το ματς απέκτησε δραματικό χαρακτήρα και ο Πάσπαλι χρεώθηκε με τέσσερα φάουλ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να καθίσει στον πάγκο για εννέα λεπτά. Όταν μπήκε ξανά στο παρκέ έμελλε να γίνει ο ήρωας της τελευταίας στιγμής σκοράροντας με δεξί λέι απ (αν και αριστερόχειρας) γράφοντας το 72-74. Αυτή ήταν και μια είδους "εκδίκηση" για τα συνθήματα που ακούστηκαν από την κερκίδα προς το πρόσωπο του.

Με το τριφύλλι φτάνει και πάλι μέχρι το final-4 κατακτώντας την 3η θέση με την ομάδα των πρασίνων, χάνοντας μάλιστα στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό.

Πανηγυρίζοντας μια νίκη στα αποδυτήρια του Παναθηναικού

Το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας
Το καλοκαίρι του 1995 διεξαγόταν στο κλειστό του ΟΑΚΑ το 29ο Ευρωμπάσκετ. Η Γιουγκοσλαβία με τον Πάσπαλι στην σύνθεση κατέκτησε το τουρνουά σε ένα από τα πιο επεισοδιακά τουρνουά όλων των εποχών.

Οι "Πλάβι" νίκησαν την Ελλάδα στον ημιτελικό με 84-80 στην παράταση (κ.α. 72-72) με τον Πάσπαλι να πετυχαίνει 10 πόντους σε 31' συμμετοχής. Οι Έλληνες οπαδοί μετά το τέλος του αγώνα διαμαρτυρήθηκαν εντονότατα διότι θεώρησαν πως αδικήθηκαν από την διαιτησία.

Στον τελικό της Γιουγκοσλαβίας με την Λιθουανία, η υποστήριξη των Ελλήνων προς την ομάδα της Βαλτικής ήταν πρωτοφανής με το σύνθημα "Λιέτουβα-Λίετουβα" να δονεί τον ουρανό του ΟΑΚΑ. Εντέλει  οι Βαλκάνιοι πήραν το τρόπαιο κερδίζοντας με 96-90 στον τελικό.

Την ώρα που οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς έπαιρναν το τρόπαιο στα χέρια έκαναν νόημα στο κοινό υψώνοντας τα 3 δάχτυλα (αναφορά στην αγία τριάδα και την κοινή θρησκεία που μοιραζόταν με τους Έλληνες) την ώρα που οι οπαδοί από τις κερκίδες αποδοκίμαζαν.

Ο Ζάρκο Πάσπαλι από την μεριά του τελείωσε του τουρνουά με μ.ο. 8 πόντους,  2,7 ριμπάουντ και 1,1 ασίστ. Ήταν μια δικαίωση για τον Μαυροβούνιο που όλη την χρονιά που φορούσε την φανέλα του Παναθηναϊκού άκουγε συνεχώς το σύνθημα "Δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ Πασπαλιέ".




Η χρυσή του παρουσία στον Άρη:
Την περίοδο 1995/1996 αγωνίστηκε με την φανέλα του Πανιωνίου κατακτώντας την 3η θέση και την έξοδο στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης της επόμενης χρονιάς. Αφού έκανε ένα "διάλειμμα" από τα Ελληνικά παρκέ το 1996/1997 με την φανέλα της Ρασίγκ Παρί, τον Ιούλιο του 1997 φτάνει στην Θεσσαλονίκη για να υπογράψει με τον Άρη.

Ο Πάσπαλι κατά την παρουσίαση του στα γραφεία του Άρη

Στο Αλεξάνδρειο ο Ζάρκο βίωσε τις τελευταίες καλές μέρες της καριέρας τους. Η αρχή της σεζόν 1997/1998 είναι εντυπωσιακή για τον Ζάρκο, σκοράροντας 22 πόντους κόντρα στην Λάρισα. Τα πιο εντυπωσιακά του παιχνίδια τα πραγματοποίησε κόντρα στον ΠΑΟΚ (στην νίκη με 76-60) όταν και πέτυχε 20 πόντους. Πλήγωσε επίσης την παλιά του ομάδα, τον Ολυμπιακό (νίκη με 82-76), όπου και πέτυχε 22 πόντους (με 11/15 δίποντα).

Με την ομάδα της Θεσσαλονίκης θα καταφέρει να κατακτήσει με ηρωικό τρόπο το κύπελλο Ελλάδος κόντρα στην ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη. Ο "αυτοκράτορας" εκείνη την περίοδο βίωνε τεράστια οικονομικά προβλήματα με τους παίκτες της ομάδας να είναι απλήρωτοι. Στον τελικό κόντρα στην Αθηναϊκή ομάδα ο Πάσπαλι επέδειξε τεράστια ψυχικά αποθέματα, αφού αγωνίστηκε -παρότι τραυματίας- πετυχαίνοντας 12 πόντους. Αυτή η αυταπάρνηση του τον έκανε να θεοποιηθεί στα μάτια των Θεσσαλονικέων οπαδών.

Ίσως η τελευταία ομάδα του Άρη που προκαλούσε τρόμο σε κάθε αντίπαλο

Πυροβολώντας το καλάθι της Μάριμπορ για το Κύπελλο Κόρατς


Φεύγει από τον Άρη για την Ιταλία και την φανέλα της Κίντερ Μπολόνια. Στην Μπολόνια εξαιτίας των τραυματισμών αλλά κυρίως λόγο της εξάρτησης του από το τσιγάρο, θα αγωνιστεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 1998, όταν και σε ηλικία μόλις 32 ετών θα σταματήσει το μπάσκετ. Θα προλάβει να αγωνιστεί μόλις σε 12 επίσημους αγώνες με μ.ο. 8,2 πόντους ανά αγώνα. 

Η παρουσία του στην Ιταλική ομάδα ήταν και το τέλος μια μεγάλης και θριαμβευτικής καριέρας.


Με την φανέλα της Ιταλικής Κίντερ Μπολόνια







Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

Οι πρωταθλητές του 1979



Είναι κάποιες φορές που η κατάκτηση ενός και μόνο τίτλου είναι ικανή να αλλάξει τον ρου της ιστορίας μίας ομάδας.

Μία ακριβώς τέτοια περίπτωση ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδας της σεζόν 1978/79 από τον Άρη. Το πρωτάθλημα εκείνο ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών του συλλόγου για έναν τίτλο από τις μεγάλες φουρνιές των δεκαετιών του 1960 και του 1970.

Κύριο χαρακτηριστικό εκείνων των εποχών ήταν ότι οι ομάδες έδιναν διπλούς αγώνες μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Αυτό σε συνδυασμό με τον ερασιτεχνισμό, που επικρατούσε ακόμη στο Ελληνικό μπάσκετ, καταπονούσε σωματικά και ψυχικά τους παίκτες. 

Αστέρας της ομάδας ήταν ο Χάρης Παπαγεωργίου, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μπασκετμπολίστες όλων των εποχών.

Ο Χάρης Παπαγεωργίου με την φανέλα του Άρη

Την σεζόν αυτή ο Παπαγεωργίου αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος με 924 πόντους (οι οποίοι θα ήταν περισσότεροι αν υπήρχε τότε το τρίποντο μιας και ήταν δεινός σουτέρ). Προπονητής ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης στην πρώτη του χρονιά σαν κόουτς μετά από μία πετυχημένη καριέρα σαν αθλητής του Άρη.

Η εξέλιξη της χρονιάς:
Η χρονιά δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Πιο συγκεκριμένα ο Άρης στην πρεμιέρα της σεζόν ηττήθηκε στον τάφο του Ινδού από τον Παναθηναϊκό του Ντέιβιντ Στεργάκου και του (μετέπειτα κιτρινόμαυρου) Δημήτρη Κοκολάκη με 79-75. 

Όπως φάνηκε αυτό δεν πτόησε καθόλου τους παίκτες του Άρη που "ρέφαραν" την ήττα αυτή με συνεχόμενες νίκες. Αλησμόνητος θα μείνει ο εκτός έδρας αγώνας του Άρη με τον Ολυμπιακό στο Παπαστράτειο για την 7η αγωνιστική. 

Στο 31ο λεπτό εκείνου του αγώνα εξαγριωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού προκάλεσαν επεισόδια εξαιτίας μιας απόφασης του διαιτητή του αγώνα Γιώργου Προεστού, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να διακόψει τον αγώνα. Σε εκείνο το σημείο το σκορ ήταν 54-58 υπέρ του Άρη, ο οποίος καταλογίστηκε και σαν τελικός νικητής του ντέρμπι.

Ολυμπιακός - Άρης 54-58 (διακοπή υπέρ του Άρη)

Την επόμενη μέρα ο Άρης γνώρισε την 2η (και τελευταία) ήττα της σεζόν από το Σπόρτιγκ με 74-72 στο γήπεδο των Πατησίων, που ήταν γεμάτο από διψασμένους για εκδίκηση οπαδούς του Ολυμπιακού.

O Άρης κερδίζει την ΑΕΚ με 83-82 και σύμφωνα με τον τύπο της εποχής γίνεται το μεγάλο φαβορί του πρωταθλήματος

Το ντέρμπι που έκρινε τον τίτλο:
Ο Άρης λοιπόν στο υπόλοιπο της σεζόν δεν γνώρισε ούτε μία ήττα. Μετά από συνεχόμενες νίκες, υποδέχτηκε τον Ολυμπιακό στο ματς του δεύτερου γύρου, στις 12 Φεβρουαρίου, αγώνας ο οποίος έκρινε και τον τίτλο. 

Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Αλεξάνδρειο, οι "κίτρινοι" παρά την μέτρια παρουσία του αστέρα της ομάδας Χάρη Παπαγεωργίου (ο οποίος είχε πάθει τροφική δηλητηρίαση και έμεινε στους 17 πόντους), υπερκέρασε το εμπόδιο του Ολυμπιακού με 85-82. 

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής ήταν ο ήρωας της βραδιάς καθώς πέτυχε 30 πόντους (20/20 βολές) εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα φάουλ που του έκαναν οι Πολ Μελίνι, ο Νίκος Σισμανίδης, ο Γιάννης Γκαρώνης και ο Γιώργος Μπαρλάς.

Έναν μήνα μετά, το διήμερο 11 και 12 Μαρτίου, ο Άρης νίκησε στην έδρα του την ΑΕΚ με 91-89 και τον Ιωνικό Νικαίας με 86-83. Το ίδιο βράδυ, ο τότε πρόεδρος της ΕΟΚ Ζαχαρίας Αλεξάνδρου, απένειμε το τρόπαιο του πρωταθλητή στον αρχηγό της ομάδας Βαγγέλη Αλεξανδρή που το ύψωσε στον ουρανό του Αλεξανδρείου.

Αποθέωση για τους πρωταθλητές Ελλάδας

Εκείνη τη σεζόν ο Άρης νίκησε από δύο φορές τον Ολυμπιακό (58-54 και 85-82), τον ΠΑΟΚ (103-82 και 91-90 στην παράταση), την ΑΕΚ (83-82 και 91-89), τον Παναθηναϊκό μία φορά (63-62) και τον Ηρακλή (68-66 και 91-84). 

Τερμάτισε 1ος στην συνολική κατάταξη με 24 νίκες και 2 ήττες. Στον θεσμό του κυπέλλου έφτασε έως την 4η φάση αποκλειόμενος από τον Πανελλήνιο με σκορ 82-72. 

Το πρωτάθλημα αυτό θεωρείτε σημαντικό, γιατί μετά από 20 χρόνια έσπασε και πάλι το "κατεστημένο" του ΠΟΚ. Λίγους μήνες αργότερα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να έρθει ο Νίκος Γκάλης στην Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Άρη.

Χάρης Παπαγεωργίου και Γιάννης Ιωαννίδης με το τρόπαιο του πρωταθλήματος

Το ρόστερ των πρωταθλητών Ελλάδας του 1979:
Χάρης Παπαγεωργίου, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Βασίλης Παραμανίδης, Λάζαρος Βορεάδης, Διονύσης Ανανιάδης, Στέλιος Καλαντίδης, Σταύρος Χωλόπουλος, Δημήτρης Νάστος, Διαμαντής Σκόνδρας, Τάσος Σπάρταλης, Μιχάλης Σπηλιώτης, Κώστας Στυλιανού, Ισαάκ Δεγερμετζής, Στράτος Βαμβακούδης
Προπονητής: Γιάννης Ιωαννίδης


Βίντεο αφιέρωμα για την κατάκτηση του τίτλου του 1979