Σάββατο 28 Μαρτίου 2020

Υπό το βλέμμα του Γκάνγκστερ πρόκριση στον τελικό



Μετά την ήττα του με 74-71 από τη Χέμοφαρμ στη Σερβία ο Άρης έψαχνε την ανατροπή που θα του έδινε την πρόκριση στον τελικό του Uleb Cup στο Σαρλερουά.

Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο έκανε την εμφάνιση του ο Νίκος Γκάλης ο οποίος είχε θερμό εναγκαλισμό με τους Ανέστη Πεταλίδη και Μάκη Νάτση. 

Κόχλαζε το Αλεξάνδρειο για άλλη μια φορά

Το παιχνίδι ξεκίνησε με πολύ άγχος για τους κίτρινους που βρέθηκαν με τη λήξη του πρώτου δεκαλέπτου πίσω στο σκορ με 16-20, στη συνέχεια βελτίωσαν την άμυνα τους και με τα κλεψίματα που πέτυχαν πέρασαν μπροστά με 43-37. Στην επανάληψη και με το σκορ στο 53-49 ο Κασλ χρεώθηκε με το 4ο του φάουλ και αντικαταστάθηκε, χωρίς αυτόν ο Άρης αποδιοργανώθηκε και οι Σέρβοι πέρασαν τελικά μπροστά. 


Μια από τις μεγάλες μονομαχίες που έλαβαν χώρα στο παρκέ


Στο 36ο λεπτό ο Αμερικανός με 2/2 βολές έβαλε ξανά την ομάδα του μπροστά με 71-70 ενώ ήταν και ο ήρωας της τελευταίας στιγμής. Στα 16 δεύτερα πριν τη λήξη οι φιλοξενούμενοι κέρδισαν φάουλ, ο Ράιτ με 1/2 βολές έκανε το 80-77 και ο Κασλ ανέλαβε την τελευταία επίθεση. Οι Σέρβοι περίμεναν πως θα πάσαρε στον Στακ ή στον Μπρούερ όμως ο Αμερικανός έκανε μπάσιμο και παρ όλο που πήγε να χάσει την μπάλα πέτυχε το καλάθι και έκανε το τελικό 82-77. Με το άκουσμα της κόρνας ο κόσμος των κιτρίνων μπήκε στον αγωνιστικό χώρο πανηγυρίζοντας με τους παίκτες τη πρόκριση σε Ευρωπαϊκό τελικό έπειτα από 3 χρόνια.


Η νίκη με 82-77 έδωσε την πρόκριση στον Άρη και ο κόσμος της ομάδας έγινε ένα με τους παίκτες


Εκτός του εκπληκτικού Κασλ και οι Μπρούερ-Στακ σκότωσαν με μεγάλα καλάθια τη Χέμοφαρμ ενώ σπουδαίοι αμυντικά υπήρξαν οι Ουίλκινσον και Ασημακόπουλος.

Οι συνθέσεις των ομάδων
ΑΡΗΣ: Ουίλκινσον 2, Μπρούερ 25, Κασλ 13, Πάντιους 14, Σιγάλας 2, Πέτροβιτς , Κουλ 2, Στακ 20, Ασημακόπουλος 4
ΧΕΜΟΦΑΡΜ: Κόνλεϊ 15, Τόπιτς 4, Ράιτ 19, Μπόλιτς 10, Βουκοσάβλιεβιτς 18, Γιοκσίμοβιτς 1, Ράκιτς, Τζικάνοβιτς 8, Ραντίνοβιτς 2



Ο Ιταλός προπονητής του Άρη, Αντρέα Μαντσόν


Αρης - Χεμοφαρμ 82-77 Β' Ημιτελικος ULEB CUP 28-3-06


Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

Η κορυφαία ομάδα στην ιστορία του Άρη



Η μεγαλύτερη ομάδα του 20ου αιώνα στον Ελληνικό αθλητισμό ζωντανεύει ξανά μέσα από την ψηφοφορία στην οποία συμμετείχε το κοινό της σελίδας "Aris Thessaloniki B.C. Retro" στο Facebook (τον Ιούνιο του 2018).

Η ψηφοφορία είχε ορισμένα σίγουρα φαβορί αλλά και μερικές επιλογές έκπληξη που με την πρώτη ματιά δεν θα περίμενε κανείς ότι θα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή. Πάμε να τους δούμε ξεχωριστά τον καθένα:


Η κορυφαία πεντάδα:
Θέση 1: Παναγιώτης Γιαννάκης
Παρουσία στην ομάδα: 1984/85 – 1992/93
Τίτλοι: 7 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα Ελλάδας, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης

Μερικοί τον αποκαλούν ως το «έτερον ήμισυ του Νίκου Γκάλη». Θεωρώ όμως πως είναι λάθος να κρίνει κάποιος έναν τέτοιο τεράστιο αθλητή σαν τον Γιαννάκη μόνο και μόνο με βάση την σύγκριση με έναν συμπαίκτη του.

Ήρθε το καλοκαίρι του 1984 στην Θεσσαλονίκη και η παρουσία του «δράκου» στην ομάδα ήταν καταλυτική για να γίνει ο Άρης ανίκητος εντός συνόρων και μια από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη. Είναι ο μόνος αθλητής στην ιστορία του συλλόγου που σε τόσο μακροχρόνια παραμονή στην ομάδα κατέκτησε τουλάχιστον έναν τίτλο σε κάθε σεζόν που αγωνίστηκε στο Αλεξάνδρειο.

Όντας δολοφονική μηχανή στην επίθεση (μην ξεχνάμε το αλησμόνητο παιχνίδι του 1981 και τους 73 πόντους που πέτυχε εναντίον της ομάδας μας όντας παίκτης του Ιωνικού), έβαλε κάτω τον εγωισμό του και από καλαθομηχανή έγινε αξεπέραστος πλέι μέικερ και φοβερός αμυντικός.

Το πέρασμα του στον Άρη την σεζόν 2017-2018 από την θέση του προπονητή δεν ήταν τόσο πετυχημένο. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει ούτε στο απειροελάχιστο τα κατορθώματα του ως παίκτης.




Θέση 2: Νίκος Γκάλης
Παρουσία στην ομάδα: 1979/80 – 1991/92
Τίτλοι: 8 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα Ελλάδας

Για τον «γκάνγκστερ» έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες από ανθρώπους του μπάσκετ και μη, που το να τον εκθειάσουμε εμείς είναι πλέον περιττό. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική για το μπάσκετ στην Ελλάδα αν το 1979 παρέμενε στις ΗΠΑ και δεν έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι στην πατρίδα των γονιών του.

Αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σκόρερ στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έως το 2015 ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ (όταν και τον ξεπέρασε ο Τόνι Πάρκερ ο οποίος βέβαια έχει πολύ μικρότερους μ.ο. στην διοργάνωση) και αποτελεί έως και σήμερα τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία των final-4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (παρότι πέρασαν 24 χρόνια από τότε που αγωνίστηκε τελευταία φορά σε final-4).

Οι 30,4 πόντοι του «Mr.Europa 1987», που σκόραρε κατά μ.ο. στην καριέρα του, φανερώνουν ένα μικρό μέρος της αξεπέραστης κλάσης του. Πέρα από το σκοράρισμα υπήρξε (ειδικά από το 1990 και μετά) και πολύ καλός οργανωτής και πασέρ. Ασυζητητί ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών.




Θέση 3: Λευτέρης Σούμποτιτς
Παρουσία στην ομάδα: 1986/87 - 1992/93
Τίτλοι: 5 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 Κύπελλα Ελλάδας

Σαν προπονητής έκανε εξίσου πετυχημένη πορεία από την ομάδα μας κατακτώντας το Κύπελλο Κόρατς το 1997, ωστόσο τα επιτεύγματα του ως παίκτης είναι αυτά που τον έκαναν να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας του συλλόγου.

Ο «Πίξι» ήρθε το 1986 από την Ολύμπια Λουμπλιάνας και αποτέλεσε τον τρίτο πόλο της αυτοκρατορίας του Άρη της δεκαετίας του 1980. Υπήρξε δεινός σουτέρ και στα 7 χρόνια που αγωνίστηκε στο Αλεξάνδρειο αποτέλεσε «τρομοκράτη» από τα 6.25 για τις αντίπαλες άμυνες.

Ο Σούμποτις ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο των Ελληνοποιήσεων που κατέκλυσαν το Ελληνικό μπάσκετ τα επόμενα χρόνια με τον ίδιο βέβαια να δηλώνει σε ανύποπτη στιγμή πως είχε Ελληνικές ρίζες.




Θέση 4: Ρόι Τάρπλεϊ
Παρουσία στην ομάδα: 1992/93
Τίτλοι: 1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης

Μπορεί να αγωνίστηκε στον Άρη μόλις μία σεζόν ωστόσο αυτή η χρονιά ήταν αρκετή για να γίνει ο αγαπημένος Αμερικανός που πέρασε ποτέ από το Αλεξάνδρειο.

Η πορεία του αείμνηστου Τάρπλεϊ θα ήταν πολύ διαφορετική για τον ίδιο αφού αν δεν είχε τα γνωστά μπλεξίματα με τα ναρκωτικά δεν θα περνούσε ποτέ τον Ατλαντικό και θα γινόταν ένας από τους κορυφαίους σταρ του NBA.

Η παρουσία του Τάρπλεϊ στην Θεσσαλονίκη έμελλε να φέρει τον πολυπόθητο Ευρωπαϊκό τίτλο που αναζητούσε ο Άρης για χρόνια ολόκληρα, έστω και αν αυτός ο τίτλος ήταν το Κύπελλο Κυπελλούχων και όχι το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι 19 πόντοι (καθώς και τα 18 ριμπάουντ) στον τελικό με την Εφές Πίλσεν ήταν η πιο σημαντικοί που πέτυχε με την φανέλα του Άρη.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έως και το 2000 αγωνίστηκε και σε άλλες Ελληνικές ομάδες όμως η σεζόν με τον Άρη ήταν σίγουρα η καλύτερη.





Θέση 5: Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ
Παρουσία στην ομάδα: 1996/97 – 1997/98
Τίτλοι: 1 Κύπελλο Κόρατς

Άλλος ένας ξένος παίκτης που έμεινε λίγο καιρό στην ομάδα αλλά αγαπήθηκε παράφορα από τον κόσμο του Άρη. Το «ζιζάνιο» ήταν ο παίκτης που δεν φοβόταν πουθενά και ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να μπει σαν μονομάχος στην αρένα.

Δεν έμεινε ούτε δύο σεζόν στην ομάδα αλλά προσέφερε πάρα πολλά. Οι 25 πόντοι στην Προύσα στον δεύτερο τελικό του Κυπέλλου Κόρατς τον Απρίλιο του 1997 έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να έρθει η πιο ηρωική κούπα Ελληνικής ομάδας στην ιστορία των Ευρωπαϊκών κυπέλλων.

Η υπόθεση με το ντόπινγκ αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για την καριέρα του, ωστόσο αγωνίστηκε έως τα 43 του χρόνια συμμετέχοντας στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 όπου και νίκησε τους Αμερικανούς με 92-73.




Ο κορυφαίος προπονητής: Γιάννης Ιωαννίδης
Παρουσία στην ομάδα: 1978/79, 1982/83 – 1989/90
Τίτλοι: 8 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 Κύπελλα Ελλάδας

Αγωνίστηκε σαν αθλητής για παραπάνω από 20 χρόνια στον Άρη όντας μέλος της μεγάλης φουρνιάς των κίτρινων της δεκαετίας του 1970. Το 1979 άλλαξε ρόλο στην ομάδα και στην πρώτη του μόλις χρονιά σαν προπονητής κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας, το πρώτο για την ομάδα μετά από το 1930.

Έκανε ένα διάλειμμα από την ομάδα και επανήλθε το 1982 αντικαθιστώντας τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, για να δημιουργήσει την μεγάλη αυτοκρατορία των κίτρινων. Έκατσε στον πάγκο του Άρη για τελευταία φορά στις 21 Μαΐου του 1990, σε έναν νικηφόρο τελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ. Έως εκείνη την μέρα πρόλαβε να δημιουργήσει μια ομάδα μύθο που πέρα από τους τίτλους, άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το Ελληνικό μπάσκετ μια για πάντα.

Το ταπεραμέντο και ο δυναμικός χαρακτήρας του Ιωαννίδη, του έχουν δημιουργήσει πολλούς φίλους αλλά και πολέμιους στον χώρο του μπάσκετ. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί τον πιο πετυχημένο προπονητή στην ιστορία της ομάδας τόσο από άποψη τίτλων όσο και από άποψη ποσοστού νικών (ο κορυφαίος στην κατηγορία αυτή).




Ο κορυφαίος πρόεδρος: Ζαφείρης Σαμολαδάς
Παρουσία στην ομάδα: 1995-1997

Ένα αποτέλεσμα έκπληξη στην ψηφοφορία. Αν και αρκετοί περίμεναν στην θέση αυτή τον Χρήστο Μιχαηλίδη που ήταν στο τιμόνι του Άρη την εποχή της αυτοκρατορίας, εντούτοις αρκετοί αναγνώρισαν την προσφορά του αείμνηστου Ζαφείρη Σαμολαδά ο οποίος κέρδισε οριακά στις προτιμήσεις των φίλων της σελίδας.

Θεωρείται ο πρόεδρος που έδωσε όραμα στον κόσμο μετά την πτώση της αυτοκρατορίας, αφού ανέλαβε έναν ΑΡΗ στην παρακμή και έκανε μεταγραφές υψηλού επιπέδου όπως των Σάκλεφορντ, Ορτίθ, Μπόνι και Σταυρακόπουλου. Επί προεδρίας του κατακτήθηκε το Κύπελλο Κόρατς μέσα στην Τουρκία επί της Τόφας.

Άξιο αναφοράς είναι ότι βοήθησε το τμήμα μπάσκετ λίγο πριν την καταστροφή και σαν διοίκηση πρωτοδικείου αλλά και είχε συνεισφέρει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος στο βόλει με την βοήθεια του στην απόκτηση των Γκάνεφ και Κωνσταντίνοφ. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε την βοήθεια στο ποδοσφαιρικό τμήμα, την πρώτη φορά του υποβιβασμού που παρόλο ότι δεν είχε τις μετοχές της ΠΑΕ, έκανε σε ελάχιστα λεπτά παραπάνω από δέκα μεταγραφές ώστε να αποκτήσει η ομάδα ρόστερ.




Οι επιλαχόντες:

Σαν… βασική πεντάδα μοιάζουν οι «δεύτερες» επιλογές των φίλων του Άρη. Και δεν έχουμε άδικο αν κρίνει κανείς από τα ονόματα που υπάρχουν παρακάτω.

Ψηλά στις προτιμήσεις του κόσμου στην θέση 1 είναι ο Γουίλι Σόλομον. Ο Αμερικανός πλέι μέικερ έμεινε μία χρονιά στην Θεσσαλονίκη (2002/03) και προσέφερε τα πάντα στον Άρη με αποκορύφωμα τους 32 πόντους στον νικηφόρο τελικό του FIBA Europe Champions Cup εναντίον της Πρόκομ Τρεφλ.




Στην θέση 2 ο Παναγιώτης Λιαδέλης ήταν ο δεύτερος αγαπημένος στις προτιμήσεις των φίλων του Άρη, κάτι που δικαιολογείται απόλυτα από το γεγονός ότι είναι τρίτος σκόρερ στην νεώτερη ιστορία της Ελληνικής Α1. Αν και πίκρανε το 2000 τον κόσμο της ομάδας με την μεταγραφή του σε άλλο σύλλογο της Θεσσαλονίκης, η προσφορά που προσέφερε στον Άρη (και που προσέφερε στον ίδιο ο Άρης) ήταν ανεκτίμητη. Ήταν ντυμένος στα κίτρινα από το 1993/94 έως το 1999/00 και κατέκτησε ένα Κύπελλο Κόρατς και ένα Κύπελλο Ελλάδας.





Στην θέση 3 υπήρχε μεγάλη «μάχη» μεταξύ του Χάρη Παπαγεωργίου και του αγαπημένου Ιταλού Μάριο Μπόνι, με τον πρώτο να κερδίζει στις λεπτομέρειες. Ο Παπαγεωργίου υπήρξε ο απόλυτος σταρ του Άρη την δεκαετία του 1970 και ένας από τους δεινότερους σκόρερ της εποχής του. Ήταν από τους πρωτεργάτες της κατάκτησης του Πρωταθλήματος το 1979 ενώ αργότερα κατέκτησε άλλα 3 Πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο. Ο Μάριο Μπόνι με την σειρά του ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς, με τους 25 πόντους στον δεύτερο ημιτελικό με την Μπενετόν Τρεβίζο να αποτελούν την κορυφαία του στιγμή στην ομάδα. Κατέκτησε επίσης το Κύπελλο Ελλάδας του 1998.




Στην θέση 4 συναντάμε τον Τζερεμάια Μάσεϊ, τον πιο πρόσφατο της ψηφοφορίας. Ο Αμερικανός αν και δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο στην διετία που αγωνίστηκε (2006/07 – 2007/08), αγαπήθηκε από τον κόσμο του Άρη για το πάθος που έβγαζε στο παρκέ ενώ αναδείχτηκε ως ο θεαματικότερος παίκτης της Ευρωλίγκα για το 2007. Από κοντά βρίσκεται και ο Ζάρκο Πάσπαλι. Ο Μαυροβούνιος κέρδισε μια για πάντα θέση στο πάνθεον της ιστορίας του Άρη όταν έπαιξε με αυτοθυσία στον τελικό Κυπέλλου το 1998 κόντρα στην ΑΕΚ και προσέφερε τα μέγιστα στο να κατακτηθεί η πιο δύσκολη κούπα στην ιστορία του συλλόγου.





Χωρίς αντίπαλο έπαιξε ο Στόγιαν Βράνκοβιτς στην θέση 5. Ο Στόικο έπαιξε μόνο μία σεζόν στον Άρη, ενώ το όνομα του είναι συνδεδεμένο περισσότερο με αυτό του Παναθηναϊκού. Ωστόσο το γεγονός ότι αγωνίστηκε πλάι στον Γκάλη και τον Γιαννάκη του έδωσε αυτόματα πολλούς πόντους. Στην μία χρονιά που παρέμεινε στην Θεσσαλονίκη πήρε το ντάμπλ ενώ συμμετείχε και στο final-4 της Σαραγόσα.





Αξίζει να αναφέρουμε ότι αρκετές ψήφους έλαβαν οι Ράιαν Στακ, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Τζο Αρλαούσκας, Γιώργος Σιγάλας, Νικολάι Πάντιους και Κίκι Κλαρκ οπότε θα είχαν άνετα μια θέση στο ιδεατό ρόστερ του Άρη.

Περνάμε στην καυτή θέση του πάγκου. Δεύτερος αγαπημένος προπονητής αναδείχθηκε ο μυθικός Ανέστης Πεταλίδης. Ο «πατριάρχης του Άρη» είναι ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της ομάδας καθώς υπηρέτησε την ομάδα για πάνω από δύο δεκαετίες (1952-1975). Τον Μάιο του 1959 κατέκτησε το τουρνουά της Λιέγης, μια από τις πρώτες χρυσές στιγμές του συλλόγου, ενώ δημιούργησε την πρώτη μεγάλη φουρνιά του Άρη τη δεκαετία του 1970. Ήταν επίσης από τους πρωταγωνιστές της μεταγραφής του Γκάλη στον Άρη το 1979.





Ο επιλαχών πρόεδρος θα μπορούσε να είναι πρώτη επιλογή και όχι άδικα. Ο λόγος για τον Χρήστο Μιχαηλίδη, ο «πρόεδρος των τίτλων» όπως έχει μείνει στην ιστορία. Μπήκε δοκιμαστικά στην ομάδα το καλοκαίρι του 1983 ύστερα από παρότρυνση του Σάκη Παπαβασιλείου. 

Τελικά έμεινε για 7 ολόκληρα χρόνια ζώντας όλες τις μεγάλες στιγμές του συλλόγου. Ήταν από τους βασικούς συντελεστές της μεταγραφής του Παναγιώτη Γιαννάκη, δημιουργώντας μια ανίκητη ομάδα.




Δευτέρα 16 Μαρτίου 2020

Όταν ο Άρης στεφόταν Κυπελλούχος Ευρώπης




Με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου είναι γραμμένη η 16η Μαρτίου του 1993.

Και πως θα μπορούσε διαφορετικά για μια ομάδα που μετά από χρόνια προσπαθειών κατακτούσε επιτέλους έναν Ευρωπαϊκό τίτλο, έστω και αν αυτό δεν ήταν το κύπελλο πρωταθλητριών που κυνηγούσε για χρόνια ολόκληρα αλλά εκείνο των κυπελλούχων.

Ο ΑΡΗΣ πραγματοποίησε μία εκπληκτική πορεία μέχρι τον τελικό, γνωρίζοντας μόνο μία ήττα σε 16 αγώνες. Η αντικατάσταση του Στηβ Γιατζόγλου από τον Σβι Σερφ μεσούσης της σεζόν επ ουδενί επηρέασε τους παίκτες του ΑΡΗ που έκαναν το χρέος παίρνοντας το εισιτήριο για το «Παλακανέστρο Ρουφίνι» του Τορίνο.

Ο Στηβ Γιατζόγλου ήταν ουσιαστικά ο αρχιτέκτονας της ομάδας του Άρη

Η πορεία του ΑΡΗ έως τον τελικό
Α ΦΑΣΗ:
29/09/1992 Ντιναμό Μινσκ – ΑΡΗΣ 59-117
06/10/1992 ΑΡΗΣ – Ντιναμό Μινσκ 107-70

Β ΦΑΣΗ:
27/10/1992 Σλάβια Βρότσλαβ – ΑΡΗΣ 80-90
03/11/1992 ΑΡΗΣ - Σλάβια Βρότσλαβ 102-75

Φάση των ομίλων:
15/11/1992 ΑΡΗΣ – Χάποελ Γκαλίλ 88-75
01/12/1991 ΑΡΗΣ – Σολέ 104-72
08/12/1992 Μπενφίκα – ΑΡΗΣ 67-75
15/12/1992 ΑΡΗΣ – ΚΚ Σπλιτ 89-56
05/01/1993 ΑΡΗΣ – Μπουτιβέλνικ 67-61
13/01/1993 Χάποελ Γκαλίλ – ΑΡΗΣ 80-69
19/01/1993 Σολέ – ΑΡΗΣ 60-70
26/01/1993 ΑΡΗΣ – Μπενφίκα 83-72
02/02/1993 ΚΚ Σπλιτ – ΑΡΗΣ 66-76
09/02/1993 Μπουτιβέλνικ – ΑΡΗΣ 80-94

Ημιτελικοί:
18/02/1993 Σαραγόσα – ΑΡΗΣ 84-86
23/02/1993 ΑΡΗΣ – Σαραγόσα 82-66


Αμέσως μετά την πρόκριση επί της Ισπανικής Σαραγόσα, η κινητοποίηση των οπαδών του ΑΡΗ, αλλά και απλών Ελλήνων οπαδών που αγάπησαν την ομάδα στα χρόνια της δόξας, ήταν τεράστια. Αντίπαλος  στον τελικό ήταν η ανερχόμενη Εφές Πίλσεν από την Τουρκία, σε μία εποχή που οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν ιδιαίτερα οξυμένες.

Στην μεγαλούπολη του Ιταλικού βορρά βρέθηκαν πάνω από 5000 οπαδοί του ΑΡΗ που τραγουδούσαν συνθήματα της ομάδας αλλά και τον εθνικό ύμνο κρατώντας –μεταξύ άλλων- ένα πανό το οποίο ανέφερε «πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Κωνσταντινούπολη».


Το πανό των Αρειανών αναφερόμενο στην Κωνσταντινούπολη


 Σε εκείνο το γήπεδο ακούστηκε για πρώτη φορά και το «ΑΡΗ θυμήσου πριν λίγα χρόνια..», σύνθημα-σήμα κατατεθέν της ομάδας εδώ δυόμιση δεκαετίες. Την ίδια στιγμή στην αντίπαλη μεριά δεν βρισκόταν παραπάνω από 500 Τούρκοι φίλαθλοι, από τους οποίους μερικοί φορούσαν μπλουζάκια που αναφερόταν στην φιλία μεταξύ των δύο λαών.


Όλοι οι Έλληνες στο πλευρό του Άρη Θεσσαλονίκης


Η διακύμανση του τελικού
Όσοι περίμεναν θέαμα στον τελικό μάλλον απογοητεύτηκαν οικτρά. Ο ΑΡΗΣ που μέχρι τον τελικό είχε μ.ο. 88 πόντους ανά αγώνα, στον τελικό κόντρα στους Τούρκους πνίγηκε στο άγχος και την αστοχία του, σκοράροντας μετά βίας 50 πόντους.

 Ο αυτοκράτορας ήταν απερίγραπτα κακός και σώθηκε χάρη στον αστέρα της ομάδας Ρόι Τάρπλει που πέτυχε 19 πόντους κατεβάζοντας 18 ριμπάουντ. Εξίσου σημαντική συμβολή είχε ο Τζέι Τζέι Άντερσον ο οποίος ήταν κινητικότατος ενώ ο Μέμος Ιωάννου στο διάστημα που αγωνίστηκε έδωσε τις καλύτερες δυνατές λύσεις εξαφάνιζοντας τον Πέταρ Ναουμόφσκι ο οποίος υπέπεσε σε παιδαριώδη λάθη.


Προσπάθησε ο Αγγελίδης με τις μάχες του στο παρκέ


Οι παίκτες της Εφές Πίλσεν πέτυχαν σε πρώτη φάση τον σκοπό τους. Εκμεταλλευόμενοι τα βαριά πόδια των παικτών του ΑΡΗ (εξαιτίας του τίτλου του ακλόνητου φαβορί) αιφνιδίασαν και προηγήθηκαν με 1-11 στα πρώτα 4’. Ο Άντερσον ήταν ο πρώτος που «ξύπνησε» με συνέπεια ο ΑΡΗΣ να αρχίσει να μειώνει σταδιακά την διαφορά. Ο σέντερ της Εφές Πίλσεν, Ταμέρ Οιγκούτς, φορτώθηκε πολύ γρήγορα με 3 φάουλ, γεγονός που επέτρεψε στον ΑΡΗ να σκοράρει μερικά καλάθια κάτω από την ρακέτα την στιγμή που η Εφές Πίλσεν έβρισκε λύσεις από την περιφέρεια με κύριο εκφραστή τον Βολκάν Αιντίν.


 Μισούνοφ και Τάρπλεϊ κόβουν τον Οζντούρκ. Αριστερά διακρίνεται ο Παναγιώτης Γιαννάκης


Στο 11’ ο ΑΡΗΣ μείωσε στους 4 πόντους, ενώ λίγο αργότερα ισοφάρισε 23-23, προσπερνώντας για πρώτη φορά στο σκορ με 25-23 αμέσως μετά με καλάθι του Τάρπλει. Παρόλα αυτά η Εφές Πίλσεν διατήρησε την ψυχραιμία της και ανέκτησε το προβάδισμα με 25-28.

 Ο Σβι Σερφ έριξε τον Γάσπαρη πάνω στον Ναουμόφσκι περιορίζοντας τον έως έναν βαθμό, με τους υπόλοιπους Τούρκους όμως να αναλαμβάνουν δράση και να ανεβάζουν την διαφορά στο 25-30. Ο Γιαννάκης συνέχιζε να ήταν άστοχος και οι Τούρκοι έκλεισαν το σκορ προηγούμενοι με 29-32 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.


Στην μάχη του τελικού και ο Γάσπαρης


Το δεύτερο ημίχρονο
Στην επανάληψη η Εφές Πίλσεν συνέχιζε αποτελεσματικά την άμυνα μαν του μαν. Ο Βουρτζούμης πέρασε στην θέση του Γάσπαρη αλλά οι Τούρκοι συνέχιζαν να διατηρούν το προβάδισμα με 31-36. Ο Σερφ έριξε στην μάχη τον Ντίνο Αγγελίδη ο οποίος έδωσε μια ευελιξία με αποτέλεσμα ο ΑΡΗΣ να προσπεράσει με 42-40 στο 30’. Ταυτόχρονα ο Βολκάν Αιντίν φορτώθηκε με 4 φάουλ  και κάθισε στον πάγκο, γεγονός που επέτρεψε στον ΑΡΗ να περάσει μπροστά με 5 πόντους, 50-45 με καλάθι του Άντερσον στο 37’.


Ο Βολκάν Αιντίν προσπαθεί να κόψει τον συγκλονιστικό Ρόι Τάρπλει


Σε εκείνο το σημείο πολλοί πίστεψαν ότι έστω και στο τέλος ο ΑΡΗΣ θα έδειχνε την ανωτερότητα του και θα καθάριζε τον τελικό. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ. Ο Σαρίτσα με τρίποντο 3 λεπτά πριν το τέλος ευστόχησε σε τρίποντο κάνοντας το 50-48, δίνοντας δραματικό τόνο στην αναμέτρηση.


Εκπληκτικός στον τελικό και ο Άντερσον

Στο τελευταίο τρίλεπτο η μία χαμένη επίθεση διαδεχόταν την άλλη, με τον Ιωάννου να δηλώνει παρόν στα κρίσιμα σημεία. Στα 18’’ πριν το τέλος, ο Παναγιώτης Γιαννάκης (στην χειρότερη εμφάνιση του με την κιτρινόμαυρη φανέλα) υπέπεσε σε επιθετικό φάουλ και έτσι οι Τούρκοι είχαν μια τελευταία ευκαιρία να κλέψουν το κύπελλο. Ο Ναουμόφσκι δεν αποδείχτηκε τελικά ήρωας καθώς ήταν άστοχος στο τελευταίο σουτ.

Ο ΑΡΗΣ με το τελικό 50-48 (το χαμηλότερο σκορ στην ιστορία των Ευρωπαϊκών τελικών) ξόρκισε τα φαντάσματα της Γάνδης, του Μονάχου και της Σαραγόσα κατακτώντας επιτέλους ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο. Δυστυχώς μέσα στην μέθη των πανηγυρισμών όλων των Ελλήνων οπαδών, συνέβη το κακό.


Ξεκινούν τα πανηγύρια για τους παίκτες του Άρη


Τα επεισόδια και η ποινή του ΑΡΗ
Αμέσως μετά το τέλος χιλιάδες Έλληνες οπαδοί μπήκαν στο παρκέ πανηγυρίζοντας το κύπελλο αγκαλιά με τους παίκτες, με τους Ιταλούς αστυνομικούς να μην μπορούν να σταματήσουν το ορμώμενο –από ενθουσιασμό- πλήθος.

Μέσα στους πανηγυρισμούς ο Οιγκούτς πέταξε ένα μπουκάλι προς τους οπαδούς του ΑΡΗ ενώ ο Ρίτσαρντ ενεπλάκη με έναν οπαδό. Μόλις το κατάλαβαν αυτό οι υπόλοιποι Έλληνες οπαδοί αγρίεψαν και ακολούθησε πανδαιμόνιο. Για μερικές στιγμές έγινε πραγματική μάχη σώμα με σώμα, με τους ψυχραιμότερους να επεμβαίνουν και να καταστέλλουν την σύρραξη.


Οι οπαδοί μπαίνουν στο παρκέ να πανηγυρίσουν με την ομάδα και το κακό δεν αργεί να συμβεί


Ως συνέπεια αυτών των γεγονότων ο ΑΡΗΣ τιμωρήθηκε από την FIBA αρχικά με διετή αποκλεισμό από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ποινή που μειώθηκε σε εντός έδρας αγώνες κεκλεισμένων των θυρών για την σεζόν 1993/1994. Αφού λίγη ώρα μετά ηρέμησαν εντελώς τα πνεύματα, ο πρόεδρος της FIBA EUROPE, Άλντο Βιτάλε παρέδωσε το κύπελλο στα χέρια του αρχηγού Παναγιώτη Γιαννάκη που ύψωσε το κύπελλο εν μέσω αποθέωσης.


Το Κύπελλο στα χέρια του αρχηγού Παναγιώτη Γιαννάκη


Τα μεθεόρτια
Πίσω στην Ελλάδα το κύπελλο πανηγυρίστηκε έξαλλα σε όλη την χώρα, ενώ στην Κύπρο οι Έλληνες πανηγύριζαν δίπλα από την πράσινη γραμμή. Στην Θεσσαλονίκη χιλιάδες οπαδοί του ΑΡΗ γέμισαν τον χώρο γύρο από τον λευκό πύργο και γιόρτασαν την κιτρινόμαυρη νίκη (ερχόμενοι νωρίτερα σε σύγκρουση με οπαδούς του ΠΑΟΚ οι οποίοι αποχωρούσαν από Ευρωπαϊκό αγώνα της ομάδας τους στο Αλεξάνδρειο). Δεν θα πρέπει τέλος να παραληφθεί και η αναφορά στην συγκινητική ευχαριστήρια επιστολή της Κυπριακής ομοσπονδίας μπάσκετ προς την διοίκηση του ΑΡΗ.


Ρόι Τάρπλει, ο ήρωας του τελικού


Αυτός ο τίτλος ήταν το επιστέγασμα των κόπων μιας ομάδας που από το 1985 πρωταγωνιστούσε στα Ευρωπαϊκά κύπελλα και έκανε τους Έλληνες να αγαπήσουν την πορτοκαλί θεά.

Για την ιστορία, οι συνθέσεις των δύο ομάδων στον τελικό:
ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 2, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Ιωάννου, Άντερσον 15, Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Γάσπαρης, Μωραϊτοφ.

ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ: Όιγκουτς 5, Αγιντίν 16, Σαρίτσα 11, Ναουμόφσκι 7, Οζτούρκ 2, Ρίτσαρντ 7, Κορουτσού.


Άρης Θεσσαλονίκης, Κυπελλούχος Ευρώπης 1993


Ολόκληρος ο τελικός

Κυριακή 15 Μαρτίου 2020

Η μάχη για τα "πιστεύω" του, η περιπέτεια της υγείας του και το πέρασμα του από τον Άρη. Η πορεία του Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ



Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ που πέρασαν από την χώρα μας κατά την διάρκεια του νέου αιώνα είναι ο Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ.

Ο κατά κόσμον Κρις Ουέιν Τζάκσον (όπως ήταν το όνομα του πριν αλλάξει θρήσκευμα) αντίκρισε το πρώτο φως στις 9 Μαρτίου του 1969 στο Γκόλφπορτ του Μισισιπή από λευκό πατέρα και μαύρη μητέρα. Μεγάλωσε σε μονογονεϊκή οικογένεια μαζί με την μητέρα του και τα δύο αδέρφια του. Δεν γνώρισε ποτέ έως σήμερα τον πατέρα του μιας και εκείνος εγκατέλειψε την οικογένειά.

Ήδη από τα κολεγιακά του χρόνια φαινόταν πως επρόκειτο για έναν ικανότατο γκαρντ. Προερχόμενος από το Louisiana State University σκόραρε κατά μέσο όρο 30,2 πόντους ανά αγώνα και αναδείχθηκε δύο φορές καλύτερος παίκτης της ΝΑ περιφέρειας των ΗΠΑ (σε κολεγιακό επίπεδο) το 1989 και το 1990. Οι Ντένβερ Νάγκετς τον επέλεξαν στο νούμερο 3 του NBA draft το 1990 και του έδωσαν την ευκαιρία να παίξει στο ανώτερο επίπεδο.


Ο Ραούφ με την φανέλα των Ντένβερ Νάγκετς


Στην πρώτη του χρονιά στο NBA (1990-1991) είχε ήδη αρχίζει να χτίζει το όνομα του με 22 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα. Επιλέχθηκε στην 2η καλύτερη rookie πεντάδα για το 1991 ενώ το 1993 αγωνίστηκε στον διαγωνισμό καρφωμάτων στο All Star Game, παρά το γεγονός πως δεν κάρφωσε ποτέ σε αγώνα της regular season. Μάλιστα το ίδιο έτος κέρδισε το βραβείο του πιο βελτιωμένου αθλητή της χρονιάς στο NBA.

Έγραψε ιστορία όταν την σεζόν 1993-1994 έφτασε το ποσοστό 95,6% στις ελεύθερες βολές, επίδοση που υπήρξε η 2η καλύτερη για έναν παίκτη σε μια συγκεκριμένη σεζόν (μόνο ο Κάλβιν Μέρφι το 1980-1981 με 95,8% είχε καλύτερη επίδοση). Αμφότερους τους πέρασε ο Χοσέ Καλντερόν των Τορόντο Ράπτορς την περίοδο 2008-2009 με ποσοστό 98,1%, τίποτα όμως δεν αλλάζει αυτό στην αξία του Ραούφ οποίος ήταν από τους καλύτερους εκτελεστές στις ελεύθερες βολές παγκοσμίως στα 1990s. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1995 πέτυχε 51 πόντους κόντρα στους Γιούτα Τζαζ που είναι και το προσωπικό του ρεκόρ στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη. Ήταν ένας παίκτης κλειδί για τους Νάγκετς στους οποίους παρέμεινε έως το 1996 όπου και δόθηκε ως αντάλλαγμα με τον Σαρούνας Μαρτσιουλιόνις στους Σακραμέντο Κινγκς.

Το 1998 αποχώρησε από τις ΗΠΑ για την Φενερμπαχτσέ με συμβόλαιο 3,400,000$ στην οποία όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την χρονιά. Μετά από μια κενή σεζόν (1998-1999) όπου δεν αγωνίστηκε πουθενά ταξίδεψε σε όλο τον πλανήτη για να αγωνιστεί σε ομάδες του Καναδά, της Ρωσίας και της Ιταλίας προτού φτάσει στην χώρα μας. 


 

O Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ κατά την παρουσίαση του στην Φενερμπαχτσέ το 1999




Μέλος της Ευρωπαϊκής «αρμάδας» του Άρη
Ο δρόμος τον έβγαλε στον Άρη και την Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο του 2006. Δεν έμεινε για πολύ καιρό ωστόσο μόνο καλές αναμνήσεις έχουν να θυμούνται στο Αλεξάνδρειο.  Στους «κιτρινόμαυρους» αποκτήθηκε για τα ματς της Ευρωλίγκας αλλά έπαιξε και σε 2 αγώνες ελληνικού πρωταθλήματος λόγω του τραυματισμού του Άλεξ Σκέιλς. Έκανε το ντεμπούτο του στον αγώνα ενάντια στην πρώην ομάδα του την Φενερμπαχτσέ στις 25-10-2006 όπου και αποθεώθηκε από τους φίλους του Άρη. Συνολικά την Ευρωλίγκα έπαιξε σε 17 αγώνες με 4.6 πόντους μέσο όρο σε 11 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.


Ο Ραούφ κόντρα στην Μπενετόν Τρεβίζο για την Ευρωλίγκα


Ο Ραούφ τίμησε τον Άρη με την παρουσία του στην ομάδα όχι μόνο λόγω των αγωνιστικών του ικανοτήτων αλλά λόγω και της χαρισματικής προσωπικότητας του. Ο Αμπντούλ-Ραούφ, βοήθησε με την εμπειρία του τους «κιτρινόμαυρους» να προκριθούν στο top-16 της Ευρωλίγκα αλλά κυρίως, κόσμησε με την παρουσία του το Ελληνικό μπάσκετ, έστω και για τους λίγους αυτούς μήνες που βρέθηκε στη χώρα μας.

Η μάχη με το σύνδρομο Tourette
Υπήρξε ένας άνθρωπος που πάλεψε με το σύνδρομο Tourette και βγήκε νικητής. Το σύνδρομο αυτό επιτεθείτε στα νεύρα με αποτέλεσμα ο εκάστοτε ασθενής να παρουσιάζει από τικ και δυσλεξία μέχρι σπασμούς. Κι όμως με σκληρή προπόνηση ξεπέρασε το πρόβλημα του, αναγνωρίζοντας πλέον ότι το σύνδρομο αυτό ίσως τον έκανε τελειομανή, τον έκανε να δουλεύει σκληρά, να παλεύει πάντα για το καλύτερο.

Η σύγκρουση του με τα «πιστεύω» των ΗΠΑ
Ο Ραούφ είναι ένας βαθιά πολιτικοποιημένος & θρησκευόμενος άνθρωπος και εκδιώχθηκε όσο λίγοι για αυτό. Επέλεξε να ασπαστεί το Ισλάμ και αυτό του δημιούργησε προβλήματα. Σύμφωνα με τους κανονισμούς του ΝΒΑ, κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ οι αθλητές θα πρέπει να στέκονται σε στάση προσοχής και με ψηλά το κεφάλι.

Όταν λοιπόν ηχούσε ο εθνικός ύμνος της αστερόεσσας εκείνος αρχικά προσποιούνταν πως έκανε διατάσεις και αργότερα διαπραγματεύτηκε ώστε να σκύβει το κεφάλι και να κάνει προσευχή κατά την ανάκρουση. Πίστευε πως οι πεποιθήσεις του ερχόταν σε αντίθεση με την σημαία των ΗΠΑ που κατά τον ίδιο ήταν σύμβολο καταπίεσης και τυραννίας.




Έμελλε να «πληρώσει» με τον χειρότερο τρόπο αυτές τις απόψεις του. Έγινε ανταλλαγή με τον γερασμένο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και ουσιαστικά η πορεία του στο ΝΒΑ είχε πάρει την κατιούσα. Βρήκε το σπίτι όπου διέμενε τότε προς πώληση με μέλη της ΚΚΚ να έχουν βάψει της είσοδο της κατοικίας του. Το ακόμη χειρότερο είναι πως μέλη της οικογένειας του και φίλου του τον εγκατέλειψαν σε εκείνη την δύσκολη περίοδο της ζωής του. Ο ίδιος όμως δεν άλλαξε την στάση του και δεν το έβαλε κάτω.

Ήταν ένας άνθρωπος που δεν τόλμησε ποτέ να κρυφτεί πίσω από τις πεποιθήσεις, τις αδυναμίες του κατάφερε να περάσει στο πάνθεον του παγκοσμίου μπάσκετ.



Κατά τα κολεγιακά του χρόνια



Όταν έγινε πρωτοσέλιδο στο Sports Illustrated το 1989


Με την φανέλα των Ντένβερ Νάγκετς



Όταν ο Κρις Ουέιν Τζάκσον "έγινε" Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ



Από το σύντομο πέρασμα του από τον Άρη


Ο διαγωνισμός καρφωμάτων στο NBA All Star Game 1993 στον οποίο ο Ραούφ αναδείχθηκε 6ος



Οι 51 πόντοι του Ραούφ απέναντι στους Γιούτα Τζαζ το 1995



Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020

Η ιστορική πρόκριση μέσα στο Τρεβίζο



Με το +4 του πρώτου αγώνα στις αποσκευές του ταξίδεψε ο Άρης στο Τρεβίζο με στόχο την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου Κόρατς. Το παιχνίδι έγινε στις 12 Μαρτίου 1997.

Το πρώτο ημίχρονο του αγώνα ανήκε αποκλειστικά στον Άρη που παίζοντας εξαιρετική άμυνα πάνω στον Ουίλιαμς της Μπενετόν βρέθηκε να προηγείται στο 12ο λεπτό με 16-33 ενώ έχοντας τον Σάκλφορντ κυρίαρχο κάτω από τα καλάθια πήγε στα αποδυτήρια με το σκορ στο 29-42. Εκεί που όλα έδειχναν πως οι κίτρινοι δεν θα είχαν πρόβλημα για την πρόκριση ήρθε το συμβάν του σοβαρού τραυματισμού (ρήξη χιαστού) του Βέλγου διαιτητή Ντε Κάϊζερ που άλλαξε τις ισορροπίες της αναμέτρησης. 

Τον αγώνα ανέλαβε μόνος του ο Νταβίντοφ που υπέπεσε σε πολλά λάθη τα περισσότερα εις βάρος των κιτρίνων. Η Μπενετόν εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και πέρασε μπροστά με 64-59 στο 34’ , σκορ που της έδινε την πρόκριση. Το πάθος και η αποφασιστικότητα των παικτών του Σούμποτιτς έφεραν το παιχνίδι ισόπαλο στο 67-67. Δευτερόλεπτα αργότερα και με το σκορ στο 69-67 ο Σάκλφορντ ευστόχησε σε 1/2 βολές και ο Ουίλιαμς με τρίποντο έκανε το 72-68 και έστειλε το παιχνίδι στην παράταση, σε μία ακόμα φάση που αδικήθηκε ο Άρης διότι το σουτ του Αμερικανού ήταν κανονικά για 2 πόντους. 

Το ξεκίνημα της επανάληψης υπήρξε εφιαλτικό για τους κίτρινους καθώς οι Ιταλοί προηγήθηκαν με 77-68. Το τάιμ-άουτ του Σούμποτιτς βοήθησε τους παίκτες του να ανασυνταχθούν και ο Μπόνι με 5 σερί πόντους μείωσε σε 77-73 ενώ μετά από φάουλ που κέρδισε και τεχνική ποινή που χρεώθηκε στον Ντ’ Αντόνι ευστόχησε σε 4 σερί βολές και ισοφάρισε σε 77-77. Τα τελευταία δευτερόλεπτα κύλησαν με συνεχόμενα φάουλ και βολές και στην τελευταία φάση με το σκορ στο 87-86 ο Ορτίθ τάπωσε τον Σεκούντα σε προσπάθεια για τρίποντο δίνοντας την τεράστια πρόκριση στον Αυτοκράτορα.




Με τη λήξη της αναμέτρησης ξεκίνησαν έξαλλοι πανηγυρισμοί από 400 φίλους του Άρη που βρέθηκαν στο γήπεδο και από χιλιάδες ακόμα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. MVP του αγώνα αναμφισβήτητα ο Μάριο Μπόνι με 25 πόντους και 4/6 τρίποντα ενώ εκπληκτικός και ο Σακλφορντ που έκανε double-double (22 π, 19 ρ), πολύ καλός και ο Λιαδέλης που εξαφάνισε τον Ουίλιαμς και ο Ορτίθ. Από την Μπενετόν ξεχώρισαν οι Πίτις,Ρεμπράτσα και Σεκούντα. Για δεύτερη φορά στην ιστορία του ο Αυτοκράτορας διεκδίκησε Ευρωπαϊκό τίτλο με Τούρκικη ομάδα καθώς στους τελικούς τον περίμενε η Τόφας Μπούρσα.




Οι συνθέσεις των ομάδων
ΜΠΕΝΕΤΟΝ : Γκράτσις 4, Σεκούντα 12, Πίτις 18, Μαρκονάτο, Καραρέτο, Μπονόρα 10, Ρεμπράτσα 17, Νικολάι 9, Ουίλιαμς 16
ΑΡΗΣ : Ορτίθ 17, Λιαδέλης 11, Σταυρακόπουλος ,Σιούτης 8, Φλώρος 1, Ναχάρ, Αγγελίδης, Μπόνι 25, Σάκλφορντ 22

Aris.re