Η αυλαία του "ξανθού"

Σαν σήμερα στις 21 Μαΐου το 1990, ο Άρης Θεσσαλονίκης κερδίζει για άλλη μια φορά τον ΠΑΟΚ σε έναν τελικό που έκρινε ένα τρόπαιο. Ωστόσο αυτός ο τίτλος σήμανε παράλληλα και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.

Ο τελικός κυπέλλου Ελλάδας του 1990 στο ΣΕΦ ήταν το κύκνειο άσμα του Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο των «κιτρινόμαυρων». Ο άνθρωπος που το 1979 οδήγησε τον Άρη στο πρώτο πρωτάθλημα μετά από μισό αιώνα και που επί 7 χρόνια καθοδηγούσε την ομάδα της Μακεδονίας σε αλλεπάλληλους θριάμβους, αποχώρησε από την ομάδα μετά από εκείνον τον τελικό.

Υπέρμετρος φανατισμός στις κερκίδες

Για πρώτη φορά οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι της Θεσσαλονίκης αναμετρούταν σε γήπεδο του Λεκανοπεδίου Αττικής. Από την στιγμή που ο αγώνας έκρινε το κύπελλο Ελλάδας ήταν αναμενόμενο πως θα υπήρχε μεγάλη αγωνία και ένταση στις κερκίδες του ΣΕΦ.

Τι κι’ αν οι εκδρομείς των «ασπρόμαυρων» από την Θεσσαλονίκη ήταν περισσότεροι; Μέσα στο γήπεδο οι πολυάριθμοι κάτοικοι Αθηνών που παρακολουθούσαν τον τελικό υποστήριξαν ανοιχτά τον Άρη. Άλλωστε εκείνη την εποχή οι «κιτρινόμαυροι» ήταν η περίφημη «ομάδα όλων των Ελλήνων» στην οποία όλοι έβλεπαν την συνέχεια της εθνικής ομάδας. Η κερκίδα μέσα στο φαληρικό γήπεδο ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη. Σε όλη την διάρκεια του τελικού ακούστηκαν εκατέρωθεν υβριστικά συνθήματα καθώς και αντιπαραθέσεις μεταξύ των οπαδών που βρισκόταν στο ΣΕΦ.

Η ένταση ξεκίνησε πριν ξεκινήσει ο αγώνας όταν οπαδοί του ΠΑΟΚ που πήγαιναν στο γήπεδο, προκάλεσαν μικροεπεισόδια στον ηλεκτρικό που τους μετέφερε στο γήπεδο.

Άποψη της κερκίδας των φιλάθλων του Άρη

Κακό θέαμα στον τελικό

Ο τελικός δεν είχε το θέαμα που όλοι ανέμεναν από τις δύο κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας. Οι παίκτες εμφανίστηκαν ιδιαίτερα άστοχοι και θυσίασαν το θέαμα στον βωμό της σκοπιμότητας. Ο «αυτοκράτορας» Άρης δεν παρουσίασε τα δείγματα ικανότητας από τα οποία διακρινόταν.

Το πρώτο ημίχρονο του αγώνα ήταν ιδιαίτερα κλειστό. Οι επιθέσεις ήταν πολύ γρήγορες στα πρώτα λεπτά του αγώνα. Οι παίκτες των δύο ομάδων έψαχναν τους Νίκο Γκάλη και Μπάνε Πρέλεβιτς αντίστοιχα. Ο Άρης που δεν άλλαξε την τακτική του σε σχέση με τους αγώνες πρωταθλήματος έπαιζε με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς πάνω στον Άντονι Κουκ και τον Μιχαήλ Μισούνοφ πάνω στον Παναγιώτη Φασούλα.

Μία φάση από μαρκάρισμα του Κόρφα στον Γκάλη

Ένα τρίποντο του Λευτέρη Σούμποτις έδωσε ένα προβάδισμα στον Άρη με 11-8 στο 4’. Οι «κιτρινόμαυροι» προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τα επιθετικά ριμπάουντ στα οποία φαινόταν πως είχαν πλεονέκτημα.

Ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να αλλάξει τακτική και με οργανωτή τον Νίκο Σταυρόπουλο προχώρησε σε πιο αργές επιθέσεις. Μάλιστα χάρη στον ίδιο παίκτη ο «δικέφαλος» πήρε την πρωτοπορία στο σκορ με 25-23 στο 7’. Οι άνθρωποι τον «ασπρόμαυρων» εξέφρασαν τα παράπονα τους προς τον διαιτητή Κώστα Ρήγα ο οποίος καταλόγισε με 3 φάουλ τον Τζον Κόρφα και 4 φάουλ τον Μπάνε Πρέλεβιτς πριν ολοκληρωθεί το Α’ ημίχρονο το οποίο έληξε με 33-31 υπέρ του Άρη Θεσσαλονίκης.

Ο φονιάς «γκάνγκστερ» είναι εδώ

Ο τελικός άρχισε να λαμβάνει τις πραγματικές του διαστάσεις μετά τα πρώτα 3 λεπτά του Β’ ημιχρόνου. Ο Γκάλης κουβάλησε πάνω του όλες τις επιθετικές προσπάθειες του Άρη στις πλάτες του και αυτό λειτούργησε υπέρ του. Με τον Ελληνοαμερικανό σούπερ σταρ να βρίσκει την φόρμα του το σκορ έφτασε στο 45-40 στο 24’ και 55-46 στο 27’. Ο Πρέλεβιτς ήταν σε άσχημη ημέρα από άποψη σκοραρίσματος και αυτό φάνηκε να καταδικάζει την ομάδα του Κώστα Πολίτη.

Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο οποίος αργότερα αποθεώθηκε, ήταν κυρίαρχος κάτω από τα καλάθια.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης (ο οποίος ήταν τραυματίας και ουσιαστικά εκτός τελικού) με τρίποντο θα γράψει το 58-50 σε ένα σημείο πού φάνηκε να γέρνει τον τελικό προς την μεριά της ομάδας του Γιάννη Ιωαννίδη. Ο «ξανθός» ζήτησε αργές επιθέσεις και ο Γκάλης γύρισε σε ρόλο πλέι μέικερ. Στο 35’ ο Άρης προηγήθηκε για πρώτη φορά με διψήφια διαφορά (65-55), με το τρίποντο του Λευτέρη Σούμποτιτς ελάχιστα αργότερα να δίνει διαστάσεις θριάμβου (71-55). Κάπου εκεί ο τελικός απέκτησε διαδικαστικό χαρακτήρα. Στα τελευταία λεπτά ο Γιαννάκης γύριζε με την μπάλα σε κάθε γωνιά του παρκέ με το τελικό 75-62 να ολοκληρώνει άλλη μια θριαμβευτική πορεία του «αυτοκράτορα» στον θεσμό του κυπέλλου Ελλάδας.

Ο Νίκος Γκάλης φεύγει για άλλη μια φορά θριαμβευτής από το ΣΕΦ

Η υποδοχή των νταμπλούχων και οι τελευταίες δηλώσεις του Ιωαννίδη

Σε αντίθεση με ότι έγινε στον επεισοδιακό τελικό του 1988, αυτή την φορά οι παίκτες του Άρη ύψωσαν το τρόπαιο εν μέσω αποθέωσης και πραγματοποίησαν τον γύρο του θριάμβου. Όταν η αποστολή της ομάδας επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, οι οπαδοί του Άρη αποθέωσαν την ομάδα τους κατά την άφιξη της στο αεροδρόμιο της Μίκρας.

Στιγμές από την υποδοχή ηρώων που επιφύλαξαν οι οπαδοί του Άρη.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης δήλωνε μεταξύ άλλων στους δημοσιογράφους πως «ο Άρης έχει ακόμη 2-3 χρόνια επιτυχιών μπροστά του». Πράγματι επιβεβαιώθηκε αλλά κανείς δεν ήξερε πως αυτές οι επιτυχίες θα γινόταν χωρίς αυτόν στον πάγκο.

«Ο Άρης διαθέτει παίκτες μεγάλης αξίας και έχουν την ψυχολογία του πρωταθλητή. Χαίρομαι που γέμισε το γήπεδο και δεν έγιναν επεισόδια, τουλάχιστον μέσα στο παρκέ». Ο Ιωαννίδης μεταξύ άλλων δηλώσεων του έδωσε τα συγχαρητήρια του και στην ομάδα του ΠΑΟΚ κατά τον οποίον «χωρίς αυτόν δεν υπάρχει Άρης», διευκρινίζοντας ότι η βελτίωση του ενός δυναμώνει και τον άλλον.

Ένας φίλαθλος μέσα από το πλήθος φώναξε «Γιάννη μείνει ισόβια στον Άρη» με τον «ξανθό» να απαντά «Έχουμε καιρό μπροστά μας». Όπως είπε χρόνια αργότερα ο Ιωαννίδης σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ, είχε πάρει την απόφαση μέσα του πριν από τον τελικό να αποχωρήσει από την ομάδα. Ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ομάδα της συμπρωτεύουσας έκλεισε και όπως έχει αποδείξει η ιστορία, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει ακόμη κάποιος άξιος αντικαταστάτης του.

20 χρόνια σαν αθλητής, 10 χρόνια σαν προπονητής. Ο Γιάννης Ιωαννίδης υπηρέτησε όσο απειροελάχιστοι τον σύλλογο του Άρη Θεσσαλονίκης.

Άρης - Παοκ 75-62 Τελικός κυπέλλου 21/5/90 

Κυπελλούχος δια πυρός και σιδήρου

Σαν σήμερα ο Άρης Θεσσαλονίκης στέφθηκε κυπελλούχος Ελλάδας απέναντι στην ΑΕΚ σε έναν από τους πιο βίαιους τελικούς στην ιστορία του θεσμού.

Το ημερολόγιο έγραφε Τετάρτη 18 Μαΐου του 1988 και ο τελικός διεξήχθη σε «κιτρινόμαυρο» φόντο. Άρης και ΑΕΚ αναμετρήθηκαν στο ΣΕΦ με την ομάδας του βορρά να αποδεικνύει στην πράξη πως ήταν η καλύτερη Ελληνική ομάδα της εποχής.

Ωστόσο τα επεισόδιά που σημειώθηκαν κατά την διάρκεια του τελικού επισκίασαν το αγωνιστικό κομμάτι. Ο τελικός μύριζε μπαρούτι πολύ πριν το εναρκτήριο λάκτισμα. Δύο ώρες πριν την έναρξη του τελικού οι οπαδοί των δύο ομάδων συναντήθηκαν στους χώρους έξω από το γήπεδο και επιδόθηκαν σε έναν πόλεμο όταν και συνεπλάκησαν μεταξύ τους.

Μάλιστα οπαδοί της ΑΕΚ ξήλωσαν μάρμαρα έξω από το γήπεδο όπου και τα πετούσαν σε αστυνομικές δυνάμεις αλλά και σε φιλάθλους του Άρη με αποτέλεσμα να τραυματιστούν φίλαθλοι της ομάδας της Θεσσαλονίκης, ακόμη και γυναικόπαιδα.

Παρά το γεγονός ότι οι παίκτες των δύο συλλόγων πέταξαν λουλούδια προς το κοινό του γηπέδου ελάχιστα λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, η κατάσταση παρέμεινε οξυμένη. Μετά την λήξη του τελικού και την επικράτηση του Άρη, οι ορδές των οπαδών της ΑΕΚ εισέβαλαν στο παρκέ και επιτέθηκαν στους παίκτες του Γιάννη Ιωαννίδη καθώς και σε 50 φιλάθλους του Άρη που βρισκόταν εκεί. Η οργάνωση του τελικού ήταν καταστροφική και ο χώρος γύρω από το ΣΕΦ, όσο κλισέ και αν ακούγεται, θύμιζε εμπόλεμη ζώνη.

Τα καρεκλάκια του ΣΕΦ πλήρωσαν το μένος των ΑΕΚτζήδων

Η διακύμανση του τελικού

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ο τελικός ήταν υπόθεση του Παναγιώτη Γιαννάκη. Τι κι αν ο Νίκος Γκάλης ήταν εμφανέστατα επηρεασμένος από τον πρόσφατο τραυματισμό του σε αγώνα με τον Πανιώνιο; Ο «δράκος» πήρε πάνω του τον τελικό και με 35 πόντους χάρισε το κύπελλο στον Άρη Θεσσαλονίκης.

Η προθέρμανση του παικτών του Άρη πριν τον τελικό

Η ΑΕΚ αντιστάθηκε σθεναρά για ένα ημίχρονο. Η «ένωση» ξεκίνησε με άμυνα μαν του μαν και με τον Παναγιώτη Αρίδα κυρίαρχο κάτω από τα καλάθια πήρε στα πρώτα λεπτά ένα προβάδισμα με 4-12. Αυτός που κράτησε ζωντανό τον Άρη σε εκείνο το διάστημα ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης με αποφασιστικά τρίποντα κάνοντας το 18-23 και 28-33 έως το 15’. Κάπου εκεί ο ρυθμός της ΑΕΚ άρχισε να πέφτει. Ο Γιάννης Ιωαννίδης έβαλε τον Βασίλη Λυπηρίδη πάνω στον Μηνά Γκέκο και λίγο αργότερα πέρασε τον Νίκο Γκάλη στον πάγκο για να ξεκουραστεί. Το ημίχρονο έληξε με 39-42 υπέρ του «δικεφάλου».

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης γνώρισε την αποθέωση για την απόδοση του στον τελικό του 1988.

Στην επανάληψη οι Θεσσαλονικείς μπήκαν αποφασισμένοι παίζοντας ασφυκτική άμυνα. Ένα καλάθι του Νίκου Φιλίππου και ένα τρίποντο του Λευτέρη Σούμποτιτς διαμόρφωσαν το 44-44 και λίγο αργότερα οι ίδιοι παίκτες έφεραν την ανατροπή με 48-44. Η ΑΕΚ γύρισε ξανά σε άμυνα μαν του μαν αλλά οι παίκτες του Γιάννη Ιωαννίδη είχαν πλέον το μομέντουμ του τελικού. Όταν η ΑΕΚ πλησίασε στον σκορ με τον Παναγιώτη Αρίδα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης δήλωσε ξανά παρών με αποφασιστικούς πόντους. Στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Νίκος Γκάλης έπαιξε με αυταπάρνηση και με αλλεπάλληλα καλάθια διαμόρφωσε το 74-56 στο 33’. Στο σημείο εκείνο ο Άρης είχε ουσιαστικά καθαρίσει τον τελικό. Με τους Βασίλη Λυπηρίδη και Μιχάλη Μισούνοφ αμυντικά να κάνουν εκπληκτικό παιχνίδι και τον Λευτέρη Σούμποτιτς να «οργώνει» το κύπελλο κατέληξε στον «αυτοκράτορα» με τελικό σκορ 84-71.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μαζί με τον Πάρι Καλημερίδη κατά την επιστροφή στην Θεσσαλονίκη.

ΑΡΗΣ (Γιάννης Ιωαννίδης): Γιαννάκης 35, Γκάλης 14, Σούμποτιτς 14, Φιλίππου 12, Ρωμανίδης 3, Μισούνοφ 4, Δοξάκης 2, Δαλιάρης, Λυπηρίδης, Καραμανώλης.

ΑΕΚ (Βαγγέλης Νικητόπουλος): Αριδάς 20, Γκέκος 19, Γιαννόπουλος 11, Παταβούκας 9, Αγιασωτέλης 6, Σκουρτόπουλος 2, Φώτσης 2, Σακελλαρίου 2, Μιχελιδάκης, Κατσιγιάννης.

Γύρος του θριάμβου δεν πραγματοποιήθηκε ομοίως ούτε και πανηγυρισμοί. Οι παίκτες του Άρη ίσα που πρόφτασαν να πάρουν το τρόπαιο στα χέρια και να μπουν στα αποδυτήρια για να γλιτώσουν από τα χειρότερα. Παράγοντες του Άρη κατηγόρησαν τον Ζαχαρία Αλεξάνδρου, τότε πρόεδρο της ΕΟΚ, για την διοργάνωση του τελικού ενώ ο γ.γ. του Άρη, κος Βύρων Δασύλας δήλωνε πως «αυτή η σεζόν είναι η καλύτερη έως τώρα στην ιστορία της ομάδας».

Τελικός Κυπέλλο Ελλάδας μπάσκετ 1988

Ο "Νίντζα" του Άρη

Μεγαλύτερη τιμή για έναν σύλλογο θεωρώ το να κρατάει δυνατούς δεσμούς με πρόσωπα του παρελθόντος που γιγάντωσαν μια ομάδα. Ακόμη και αν έχουν περάσει πολλά χρόνια ακόμη και αν αυτά τα πρόσωπα ζουν στο εξωτερικό.

Ο λόγος για τον Λάζαρο Λέσιτς ο οποίος παρά το ότι κατοικεί μόνιμα στην Οχρίδα ένα κομμάτι της καρδιάς του βρίσκεται πάντα στην Θεσσαλονίκη και τον Άρη.

Μεγάλη μορφή του μπάσκετ, σύμβολο της μεγάλης σχολής της άλλοτε παντοδύναμης Γιουγκοσλαβίας, ο Λέσιτς προσέφερε πολλά περισσότερα από τα οποία είχε αρχικά ως στόχο να βοηθήσει την ομάδα.

Σύμβολο της «μεγάλης των Πλάβι σχολής»

 Για να αποτυπώσουμε την πραγματικότητα θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Λάζαρος Λέσιτς στα χρόνια της νιότης ήταν πολυαθλητής. Ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία σαν κολυμβητής. Όπως μου αποκάλυψε ο ίδιος όταν ήρθε στον Άρη Θεσσαλονίκης ο Μάκης Νάτσης του είχε προτείνει να αγωνιστεί και σαν κολυμβητής του συλλόγου. Η μοίρα όμως ήθελε ο ίδιος να συνδέσει την ζωή του με το μπάσκετ.

 Για την ομάδα της Ραμποτνίτσκι Σκοπίων αποτελεί μια σπουδαία προσωπικότητα της ιστορίας της. Αγωνίστηκε ως παίκτης της ομάδας από το 1957 έως το 1962 ωστόσο έμελλε να γράψει ιστορία κυρίως ως προπονητής της. Παρέμεινε στην ομάδα έως το 1972 πριν φύγει για την Μπόρακ Σάκα και αργότερα την Ολύμπια Λουμπλιάνας όπου ανέδειξε μεγάλους αθλητές .

Ο Λάζαρος Λέσιτς επί το έργον

Η μεγαλύτερη επιτυχία επί των ημερών του στην Γιουγκοσλαβία ήρθε στο Μουντομπάσκετ του 1970. Ήταν τότε που σαν βοηθός προπονητή στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου με την εθνική ομάδα ενώ ήταν παρών και σε διάφορα τουρνουά Ευρωμπάσκετ κατά τα οποία ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Το Μουντομπάσκετ του 1970 αποτελεί την μεγαλύτερη διάκριση στην καριέρα του Λάζαρου Λέσιτς

Το πόσο σπουδαία προσωπικότητα αποτελεί για το μπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας το καταλαβαίνει κάποιος από την βράβευση του από τον Ζόραν Ζάεφ (πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ μεταξύ 2017 και 2020) σε μια εκδήλωση για τα ογδοηκοστά του γενέθλια το 2019. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν τεράστια ονόματα όπως οι Μίρκο Νόβοσελ, Ντούσαν Ίβκοβιτς, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, Μπόγνταν Τάνιεβιτς, Ντίνο Ράτζα, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, Ίβο Ντανέου, Νίκολας Πλέτσας, Ράτο Τβρντιτς, Νταμίρ Σόλμαν, Ζέλικο Γιέρκοφ καθώς και οι Έλληνες Παναγιώτης Γιαννάκης, Μιχαήλ Μισούνωφ και Λευτέρης Σούμποτιτς.

Ο Ζόραν Ζάεφ τιμά τον Λάζαρο Λέσιτς

Άρης-Λέσιτς: Μια σχέση ζωής

Ο Λάζαρος Λέσιτς είχε τις πρώτες επαφές με την οικογένεια των «κίτρινων» πίσω στην δεκαετία του 1960 όταν και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Γιάννη Ιωαννίδη από κάποια τουρνουά. Χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1986, ο Σωτήρης Μυστακίδης, δημοσιογράφος της εποχής, ο οποίος ήταν συγγενής του Λέσιτς και μεγάλος Αρειανός ήταν αυτός που έφερε τον Λάζαρο σε επίσημη επαφή με τον Άρη. Εντάχθηκε στον σύλλογο το 1989 ουσιαστικά όμως βοηθούσε την ομάδα εξ αποστάσεως από αρκετό καιρό νωρίτερα.

Ο Λέσιτς στον πάγκο του Άρη μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Αν και έφερε αρκετούς παίκτες από την ενωμένη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν μάνατζερ με την ακριβή έννοια του όρου. Μπορούσε να φέρει οποιονδήποτε παίκτη στον Άρη γιατί τους έπειθε ότι στην Θεσσαλονίκη θα είχαν περισσότερες ευκαιρίες. Οι μεταγραφές του Λευτέρη Σούμποτιτς, του Μιχαήλ Μισούνωφ, του Στόγιαν Βράνκοβιτς, του Γκόραν Σόμπιν, του Μίροσλαβ Πετσάρσκι είναι έργο δικής του δουλειάς και βοήθησε σημαντικά στην απόδειξη της Ελληνικής καταγωγής των δύο πρώτων. Παράλληλα έφτασε πολύ κοντά στην απόκτηση του Ζάρκο Πάσπαλι (πριν πάει στον Ολυμπιακό) καθώς και του Πέταρ Ναουμόφσκι, μεταγραφές που ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκαν για διάφορους λόγους.

Ο Νίκος Γκάλης παίρνει εντολές από τον Λάζαρο Λέσιτς για κάποια επίθεση.

Τον πρώτο καιρό είχε καταφθάσει με την φιλοσοφία να οργανώσει τα τμήματα υποδομής του Άρη κατά τα προηγμένα Γιουγκοσλαβικά πρότυπα. Ωστόσο γρήγορα φάνηκε πως οι δυνατότητες του ήταν για πολύ περισσότερα πράγματα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν από τους πρώτους που τον ξεχώρισαν και τον πήρε μαζί του στην πρώτη ομάδα σαν ασίσταντ κόουτς. Είναι μια πραγματικότητα πως ο Ιωαννίδης διδάχθηκε πολλά από τον Λάζαρο ενώ ακόμη και σήμερα οι δύο άντρες διατηρούν μια εξαιρετική σχέση.

Είναι τεράστια η αλληλοεκτίμηση μεταξύ των δύο αντρών εδώ και δεκαετίες.

Μετά την αποχώρηση του «ξανθού» το 1990 προβιβάστηκε σαν πρώτος προπονητής σε μια περίοδο που η «αυτοκρατορία» του Άρη περνούσε αναταράξεις. Το 1991 θα κατακτήσει μαζί στο πλάι του Μιχάλη Κυρίτση το τελευταίο έως σήμερα πρωτάθλημα της ομάδας με το περίφημο γκολ-φάουλ του Μπραντ Σέλερς.

Ο Λέσιτς δίνοντας οδηγίες στην ομάδα του Άρη σαν πρώτος προπονητής σε κάποιο καλοκαιρινό τουρνουά στο ΣΕΦ το 1990.

Τον Απρίλιο του 1992, σαν πρώτος προπονητής ξανά, όταν ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με 78-75 από τον Ολυμπιακό στον Πειραιά (διαλέγοντας ουσιαστικά με τον τρόπο παιχνιδιού του αντίπαλο στους τελικούς) θα πει την φράση «για να γίνει κάποιος βασιλιάς στη ζούγκλα, πρέπει να σκοτώσει το λιοντάρι, αλλά ο ΠΑΟΚ προτίμησε να σκοτώσει την αλεπού». Πράγματι θα βγει προφητικός καθώς την επόμενη κιόλας σεζόν οι «ασπρόμαυροι» θα την «πατήσουν» στους ημιτελικούς από τον αντίπαλο που θέλησαν να αντιμετωπίσουν στους τελικούς και κατά συνέπεια να τον γιγαντώσουν.

Σεζόν 1991-1992: Ο Λέσιτς δίνει συμβουλές στους Πετσάρσκι, Σούμποτις, Τζόουνς κατά την διάρκεια ενός τάιμ άουτ. Δεξιά ο Φάνης Ταρνατώρος. 

Το καλοκαίρι του 1992 μαζί με την αλλαγή διοίκησης ο Λάζαρος Λέσιτς αποχώρησε επίσημα από την ομάδα. Ωστόσο η λατρεία του για τον Άρη και τις χρυσές ημέρες του παρελθόντος είναι τέτοια που δεν έσβησε ποτέ με το πέρασμα των ετών.Ακόμη και σήμερα στα 81 του χρόνια συνεχίζει να ενδιαφέρεται για την ομάδα, έχει αφήσει μόνο φίλους εντός και εκτός Άρη και αποτελεί γενικότερα έναν από τους πιο πιστούς φίλους της ομάδας μας.

Ο Λέσιτς στο Αλεξάνδρειο το 2017 κατά την διάρκεια ενός φιλικού αγώνα του Άρη με την Ραμποτνίτσκι.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής στο Aris Thessaloniki B.C. Retro για την επέτειο του Τσάμπιονς Καπ

Σήμερα συμπληρώνονται 17 χρόνια από τον θρίαμβο του Άρη Θεσσαλονίκης στο Τσάμπιονς Καπ (γνωστό και ως EuroCup Challenge). Τότε που στον τελικό της διοργάνωσης ο «αυτοκράτορας» κέρδιζε την Πρόκομ Τρεφλ με 84-83 και προσέθετε το δεύτερο αστέρι στην φανέλα του.

 Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής αποτελεί από μόνος του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της Α1 όντας ένας από τους μακροβιότερους προπονητές. Ο «τίγρης» άφησε το δικό του στίγμα σε εκείνη την ομάδα και μέσα από την Aris Thessaloniki B.C. Retro επικοινωνήσαμε μαζί του για να θυμηθούμε βήμα-βήμα εκείνο τον θρίαμβο.

Μετά το Κύπελλο Σαπόρτα με το Μαρούσι το 2001 ήταν σίγουρα δελεαστική η κατάκτηση άλλης μιας διεθνής κούπας. Αυτή του Τσάμπιονς Καπ με τον Άρη Θεσσαλονίκης το 2003. Πόσο σημαντική ήταν αυτή η επιτυχία για την έως τώρα καριέρα σας;

Όταν παλεύεις για μια επιτυχία δεν σκέφτεσαι τίποτα παραπάνω από τον συγκεκριμένο στόχο. Για μένα ήταν μεγάλη πρόκληση να κατορθώσω με την ομάδα που αγαπώ και ανήκω να πάρω εκτός από το πρωτάθλημα (του 1979 σαν παίκτης) και ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Μετά από όλη αυτή την διαδρομή που έκανα φεύγοντας από την οικογένεια του Άρη, για λόγους που δει χρειάζεται να πω, ήταν αφορμή για μένα να εξιλεωθώ.

Ο Άρης αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο στην καρδιά του Βαγγέλη Αλεξανδρή. Εδώ σαν αθλητής της ομάδας το 1976 με το νούμερο 14. Διακρίνονται επίσης οι Χάρης Παπαγεωργίου, Γιάννης Ιωαννίδης, Μιχάλης Σπηλιώτης, Δημήτρης Δαρνάκας.

Το γεγονός ότι ήταν και ένα Ευρωπαϊκό τρόπαιο έδινε και ένα έξτρα κίνητρο.

Ακριβώς, ακόμη και μέχρι τώρα παραμένω ο μόνος Έλληνας προπονητής με δύο διεθνή τρόπαια με Ελληνική ομάδα. Υπάρχει φυσικά ο Δημήτρης Ιτούδης ο οποίος πήρε δύο Ευρωπαϊκά τρόπαια με ξένη όμως ομάδα.

Για να δούμε τα γεγονότα της κατάκτησης του Τσάμπιονς Καπ θα πρέπει να πάμε στην αρχή. Είχατε αντικαταστήσει τον Μίλαν Μίνιτς στα μέσα της σεζόν. Τι βρήκατε όταν αναλάβατε τα ηνία της ομάδας;

Ήταν ένα απόγευμα Τρίτης τον Νοέμβριο του 2003 όταν με κάλεσε ο Δαμιανίδης στο σπίτι του μετά από μια ήττα από το Μαρούσι. Είχε μαλώσει ο Μίνιτς με τον Γκαγκαλούδη και τον Στακ και ήθελε να τους διώξει. Ήθελα να επιστρέψω διακαώς αλλά μου έκανε εντύπωση όταν ο πρόεδρος μου πρότεινε πως θα ήταν καλύτερο να αποχωρήσουμε από το Τσάμπιονς Καπ για να μην πέσουμε. Αυτή η δήλωση του με έκανε να προβληματιστώ. Ήταν αρχή της σεζόν, δεν ξεκίνησε καλά ο Άρης, δεν είχα ακόμη εικόνα για την ομάδα οπότε η πρώτη αίσθηση που είχα ήταν πολύ άσχημη.

Κατά την παρουσίαση του στην ΚΑΕ Άρης από τον Γιάννη Δαμιανίδη.

Βέβαια όταν είδα την ομάδα όλα αυτά αντιστράφηκαν. Ήταν μια ομάδα από τις καλύτερες που είχα να κοουτσάρω στην καριέρα μου, όσο αφορά το υλικό, αλλά ήταν στο χειρότερο επίπεδο που συνάντησα από απόψεως κλίματος και ψυχολογίας. Ήταν μια ομάδα τρομαγμένη, θυμάμαι είχα βρει τον Γιάννη Λάππα τον οποίο αν και γνώριζα από τα 15 του χρόνια, η φωνή του έβγαινε με δυσκολία.

Ο Άρης είχε περάσει πολύ δύσκολες στιγμές τα προηγούμενα χρόνια όπου αντιμετώπισε σοβαρά το φάσμα του υποβιβασμού στην Α2. Οπότε όταν καθίσατε στον πάγκο της ομάδας δεν υπήρχε καν η σκέψη της κατάκτησης του τροπαίου.

Ο στόχος στην αρχή ήταν να μην υποβιβαστεί η ομάδα, για αυτό και μου πρότεινε ο πρόεδρος να αποχωρήσουμε από το Ευρωπαϊκό. Εγώ του είχα προτείνει να κάνουμε υπομονή και να κρίνουμε λίγο αργότερα. Από τις πρώτες προπονήσεις κατάλαβα ότι είχα μια ξεχωριστή ομάδα τόσο σε ταλέντο όσο και σε ποιότητα. Απλά χρειαζόταν να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να βάλει κανόνες στο παιχνίδι. Αυτό το καταφέραμε πολύ γρήγορα για αυτό και ήρθαν τα αποτελέσματα.

Από το πρώτο παιχνίδι δείξαμε χαρακτήρα. Στο πρώτο ματς που καθοδήγησα τον Άρη χάσαμε από τον Ολυμπιακό με ένα τρίποντο του Μίλαν Τόμιτς με 61-64 στην εκπνοή. Θα μπορούσαμε από την αρχή να δηλώσουμε ότι είμαστε έτοιμοι. Από εκεί και πέρα κάναμε ένα τρομερό σερί συνεχόμενων νικών με την ομάδα να βρίσκει τον ρυθμό της.

Κατά την διάρκεια ενός αγώνα με τον Κεραυνό Στροβόλου. Μέρα με την μέρα η ομάδα γινόταν καλύτερη.

Το final-4 του τουρνουά το διοργάνωσε ο Άρης σαν ένας εκ των τεσσάρων ημιφιναλίστ. Έδωσε αυτό κάποιο έξτρα άγχος ή υπήρξε καταλύτης;

Δεν είμαι άνθρωπος που θέλω να λέω ψέματα και θα το παραδεχτώ. Έδωσε μεγάλη μάχη ο πρόεδρος τότε για να καταφέρει να φέρει το final-4 στην Θεσσαλονίκη. Ξέραμε πως αν το final-4 διεξαγόταν σε κάποια ουδέτερη έδρα θα ήταν δύσκολο να το κατακτήσουμε, δεδομένης της δυναμικότητας της Χέμοφαρμ και περισσότερο της Πρόκομ Τρεφλ που είχε πολύ δυνατή ομάδα.

Το ότι παίξαμε στην Θεσσαλονίκη μας έδωσε δύναμη γιατί είχαμε την συμπαράσταση του κόσμου αλλά από την άλλη δημιουργήθηκε στην ομάδα και μία πολύ μεγάλη πίεση γιατί τα παιδιά θα παίζανε μπροστά στο δικό τους κοινό. Όταν αγωνίζεσαι και μπαίνει και το «πρέπει» δίνει βάρος στα πόδια. Έπρεπε να κάνουμε μια υπέρβαση και στο ψυχολογικό και στο αγωνιστικό κομμάτι για να μπορέσουμε να κατακτήσουμε το κύπελλο.

Στον ημιτελικό η Χέμοφαρμ έφτασε κάποια στιγμή να προηγείται με έως 12 πόντους. Τι ήταν αυτό που οδήγησε στην ανατροπή και την πρόκριση στον τελικό;

Ήταν σύνηθες φαινόμενο εκείνη την σεζόν να έχει ο αντίπαλος μας μια υπέρ του διαφορά. Όπως συνέβη και στον ημιτελικό και στον τελικό. Το ίδιο είχε συμβεί και στον ημιτελικό κυπέλλου Ελλάδας με τον Μακεδονικό όπου αν και βρεθήκαμε πίσω με 14 πόντους στο ημίχρονο τελικά κερδίσαμε.

 Δεν μας φόβιζε γενικά το να βρισκόμαστε πίσω στο σκορ. Το μόνο πρόβλημα που είχαμε ήταν στο να επιβάλουμε τον ρυθμό μας. Αυτό ξεκινούσε από την άμυνα και τον έλεγχο των ριμπάουντ. Αν το καταφέρναμε αυτό μας ήταν εύκολο να ανατρέψουμε τέτοιες διαφορές καθώς είχαμε τον Σόλομον ο οποίος ήταν και 1 αλλά και 2 καθώς τον ενδιέφερε πολύ να σκοράρει. Είχαμε ένα καλό ρόστερ, διαβάζαμε το παιχνίδι και ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μου με αυτό.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής κατά την διάρκεια του τελικού με την Πρόκομ Τρεφλ.

Στον τελικό με την Πρόκομ Τρεφλ ήταν παρών στο γήπεδο αρκετές προσωπικότητες του παρελθόντος. Θα λέγαμε πως για ένα βράδυ ο Άρης έγινε ξανά η ομάδα όλων των Ελλήνων. Πως νιώθατε που ήσασταν ο αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας;

Σε όλη μου την καριέρα είμαι άνθρωπος που μοιράζομαι την χαρά μου. Για μένα ήταν μια ξεχωριστή βραδιά γιατί ήταν παρόντες στο γήπεδο παλιοί μου προπονητές όπως ο Ανέστης Πεταλίδης, ήταν παλιοί μου συμπαίκτες, ήταν ο Νίκος Γκάλης, ο Γιάννης Ιωαννίδης με τον οποίο υπήρξα και συμπαίκτης και προπονητής. Η παρουσία τους μου έδωσε μια σιγουριά γιατί μαζί με τον κόσμο υπήρχε μια θετική αύρα και αυτό ήταν κάτι που το ένιωθα. Το χάρηκα γιατί στο τέλος το γιορτάσαμε όλοι μαζί.

Ο Νίκος Γκάλης κατά την είσοδο του στο γήπεδο την βραδιά του τελικού.

Η Πρόκομ Τρεφλ αποδείχτηκε πολύ σκληρή για να πεθάνει. Ποια θεωρείτε στιγμή καταλύτη που γύρισε το ματς υπέρ του Άρη;

Πράγματι υπήρξε μια στιγμή που γύρισε ο τελικός όταν η Πρόκομ προηγήθηκε στο σκορ με 11 πόντους. Ήταν μάλιστα κάτι που αργότερα το συζήτησα με τον Γιάννη Ιωαννίδη ο οποίος όπως μου είπε εκείνη την στιγμή σκέφτηκε «τι κάνει, είναι τρελός;». Σε εκείνο το σημείο είχα βγάλει τον Σόλομον για να περάσω στην θέση του τον Γκαγκαλούδη ο οποίος με δικαίωσε για τον τρόπο που του είπα να παίξει κλέβοντας δύο φορές την μπάλα και σκοράροντας καθοριστικούς πόντους.

Δίνοντας οδηγίες κατά την εξέλιξη του τελικού.

Ήθελα πάντα και πιστεύω σε όλους τους αθλητές ότι μπορούνε να έχουν συμμετοχή και χωρίς φυσικά να θέλω να μειώσω τον Σόλομον ο οποίος σε ότι επιτυχίες πετύχαμε ήταν καταλύτης. Μάλιστα οι επιτυχίες θα μπορούσαν να είναι περισσότερες είτε στο πρωτάθλημα είτε στο κύπελλο αν δεν μεσολαβούσε εκείνη η τιμωρία των 45 ημερών που του είχε επιβληθεί. Μάλιστα στον τελικό με τον Παναθηναϊκό στην Λάρισα είχε μόλις επιστρέψει από την τιμωρία και δεν ήταν στο 100% των δυνατοτήτων του.

Και κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό και αξίζει ο κόσμος να γνωρίζει είναι πως η αντιπαλότητα των ομάδων πρέπει να περιορίζεται μόνο μέσα στο παρκέ. Οι φανατισμοί και οι «λεονταρισμοί» εκτός γηπέδων δεν αντιπροσωπεύουν ούτε εμένα αλλά και στο σύνολο τους ούτε τους αθλητές ούτε και τους προπονητές.

Όταν έγινε το final-4 του Κυπέλλου υπήρχε ένα νεκρό διάστημα 2 εβδομάδων και φοβήθηκα ότι θα χάναμε τον ρυθμό μας. Η ομάδα που ήρθε και παίξαμε φιλικό παιχνίδι στο Παλέ Ντε Σπορ για να είμαστε σε καλό επίπεδο ήταν ο ΠΑΟΚ του Μπάνε Πρέλεβιτς (ως προπονητή). Για να καταλάβει και ο κόσμος ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ρεαλιστικά και όχι με φανατισμό.

Ο Σόλομον ήταν ο κορυφαίος του τελικού. Εσείς που τον ζήσατε από κοντά πόσο καλός παίκτης θεωρείτε πως ήταν τελικά;

Ήταν ένας παίκτης επιπέδου NBA. Ήταν ένα ξεχωριστό παλικάρι ο Γουίλι με φοβερή ικανότητα στο σκοράρισμα, με ικανότητα στην οργάνωση του παιχνιδιού και ήταν από τους καλύτερους παίκτες που είχα ποτέ στην καριέρα μου. Ήθελε πάντα να κερδίζει. Εκείνο που εκτιμούσα περισσότερο από το αγωνιστικό ήταν και ο χαρακτήρας. Ήταν ένα ξεχωριστό παιδί που ανεχόταν τα πειράγματα και συμμετείχε πάντα στα μπασκετικά δρώμενα, τις πλάκες, τα αστεία κλπ. Αυτό τον έκανε να είναι εξίσου αγαπητός και στους συμπαίκτες του.

Ο Σόλομον αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους παίκτες που πέρασαν από τα χέρια του Βαγγέλη Αλεξανδρή.

Θριάμβους όπως αυτός που προσφέρατε έχει λείψει πολύ από τον σύλλογο τα τελευταία χρόνια. Μπορεί ο Άρης να ξαναζήσει ανάλογες στιγμές στο μέλλον ή είναι κάτι πολύ δύσκολο;

Δύσκολο δεν είναι τίποτα. Το μόνο που χρειάζεται είναι οργάνωση και προγραμματισμός. Άλλωστε ο Άρης έχει όλα τα εχέγγυα να ξαναζήσει ανάλογες στιγμές γιατί είναι μεγάλο σωματείο, έχει πολύ κόσμο που τον ακολουθεί, έχει γήπεδο, έχει προϊστορία και μαζί βαριά φανέλα. Απλά τα τελευταία χρόνια περνάει μια βαριά οικονομική κρίση. Από εκεί όλα ξεκινάνε. Αν μπορέσει να κάνει μία ρύθμιση στα χρέη του και ξεκινήσει μια σταδιακή αποπληρωμή έτσι ώστε να επενδυθεί ένα σεβαστό ποσό στο αγωνιστικό οι επιτυχίες θα είναι θέμα χρόνου να έρθουν.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής με νεαρούς φίλους της ομάδας κατά την διάρκεια της φιέστας του τροπαίου.

Άρης-Πρόκομ Τρεφλ 84-83