Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020

Ο "έφηβος" που έζησε από κοντά τον μύθο του Άρη.

 



Ο Θεοδόσιος Παραλίκας υπήρξε αθλητής προερχόμενος από τα σπλάχνα του συλλόγου. Μόλις στα 17 του χρόνια έγινε μέλος της ανδρικής ομάδας των «κίτρινων». Είδε από κοντά την δύση της αυτοκρατορίας του Άρη και ανδρώθηκε πλάι σε μεγάλους μύθους του Ελληνικού πρωταθλήματος. Αποτελεί δε έναν από τους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στο μπάσκετ. Είτε από το παρκέ είτε από το τεχνικό επιτελείο δηλώνει πάντοτε παρών και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο άθλημα.

Μέσα από την Aris Thessaloniki BC Retro επικοινωνήσαμε μαζί του και συζητήσαμε για την καριέρα του και τις εμπειρίες του από την χρυσή εποχή του Ελληνικού μπάσκετ.


Μεγαλώσατε στις αρχές της λεγόμενης «χρυσής εποχής του μπάσκετ». Πως πήρατε την απόφαση να μπείτε στον χώρο του μπάσκετ; Ήταν ίσως και η καταλληλότερη εποχή για να ενταχθείτε στην ομάδα του Άρη.

Εκείνη την εποχή παίζαμε πολύ ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Εκείνο που με τράβηξε πιο πολύ στο μπάσκετ ήταν η ομορφιά του αθλήματος  καθώς και η χαμηλή συχνότητα σοβαρών τραυματισμών σε σχέση με το ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα του Άρη μεσουρανούσε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και μας καθήλωνε για να την παρακολουθούμε κάθε Πέμπτη.

Ομολογουμένως όμορφες εποχές και για το ίδιο το άθλημα. Υπήρξατε μέλος της εφηβικής ομάδας του Άρη στις αρχές της δεκαετίας του '90. Μια απεργία των επαγγελματιών καλαθοσφαιριστών το Φθινόπωρο του 1991 έφερε εσάς και άλλους αθλητές στην πρώτη ομάδα. Πως ήταν το συναίσθημα για έναν ουσιαστικά έφηβο αθλητή να φορέσει την φανέλα της τότε πιο δημοφιλούς ομάδας;

Το να εκπροσωπείς τον Αυτοκράτορα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν μεγάλη τιμή. Θυμάμαι επίσης πως είχα πολύ το αίσθημα της ευθύνης να εκπροσωπήσω όσο το δυνατόν πιο επάξια την ομάδα που είχε φέρει τόσες χαρές στους Έλληνες φιλάθλους.


Μέλος της εθνικής παίδων το έτος 1991


Ήσασταν παρών στην ομάδα του Άρη σε μια μεταβατική περίοδο. Πως ήταν το κλίμα μέσα στην ομάδα και πως το αντιμετώπιζε αυτό ο κόσμος;

Η αλήθεια είναι ότι η μεταβατική περίοδος ήταν πολύ δύσκολη. Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι η ομάδα που αγαπάς και κέρδιζε τους πάντες ξαφνικά αρχίζει να χάνει και δεν είναι όπως ήταν τα προηγούμενα χρόνια ανίκητη.

Μέσα στην ομάδα υπήρχε πολύ πίεση για το αποτέλεσμα αλλά δεν μπορείς να αντικαταστήσεις τόσο εύκολα ιερά τέρατα του αθλήματος όπως ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης.

Αυτό είναι κάτι που δεν επιδέχεται αμφιβολίας. Κάποια διοικητικά προβλήματα θα ώθησαν προς αυτή την κατάσταση

Κοίτα όταν μια ομάδα κερδίζει κι έχει επιτυχίες μερίδιο σε αυτό έχουν όλοι. Το ίδιο συμβαίνει και στις ήττες. Άρα λογικό είναι όταν μια ομάδα δεν πάει καλά μερίδιο ευθύνης να έχει και η εκάστοτε διοίκηση. Ίσως το μεγαλύτερο θα έλεγα.


Ανάμεσα στους Γιαννάκη, Μισούνοφ, Γάσπαρη, Αγγελίδη και Τάρπλεϊ. Μια ονειρική ομάδα.


Την περίοδο 1992-1993 υπήρξατε συμπαίκτης με τον Ρόι Τάρπλεϊ για τον οποίο έχουν ακουστεί τόσες και τόσες ιστορίες. Η αξία του ήταν αναμφισβήτητή όπως και διάφορες πτυχές της προσωπικότητας του. Θυμάστε κάποιο περιστατικό όσο ήταν στον Άρη;

Ο Roy είναι ο καλύτερος ξένος παίκτης που έχει περάσει από την ομάδα. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που θυμάμαι είναι ότι αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στο Τορίνο τον βρήκα να κάθεται στα σκαλιά του δρόμου προς αποδυτήρια και τον άκουσα να λέει "I am the best fucking rebounder in the world". Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί μέχρι τότε δεν είχα ακούσει ποτέ παίκτη να λέει κάτι τέτοιο.   Για την ιστορία είχε 18 rebounds (12-6)

Μιλώντας για τον τελικό του Τορίνο, άπαντες διψούσαν για ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο στον σύλλογο. Νιώθατε στην ομάδα άγχος πριν τον τελικό με την Εφές Πίλσεν;

Πίεση σίγουρα υπήρχε και προφανώς κάποιοι παίκτες είχαν άγχος. Το αποδεικνύει και το πολύ χαμηλό σκορ άλλωστε. Είμασταν όμως πάρα πολύ καλά προετοιμασμένοι για το παιχνίδι κι η κίνηση να φύγουμε απο την Ελλάδα μια εβδομάδα πριν τον τελικό την βρίσκω στην σωστή κατεύθυνση για την εποχή εκείνη.


Με την υπόλοιπη ομάδα παραταγμένος στο παρκέ του "Πάρκο Ρουφίνι" στο Τορίνο.

Η υποδοχή στην Θεσσαλονίκη από τους φιλάθλους θα ήταν σίγουρα μεγαλειώδης

Όντως ήταν κάτι το φανταστικό. Οι φωτογραφίες από την υποδοχή μαρτυρούν για του λόγου το αληθές. Κοσμοσυρροή και πανηγυρισμοί στο αεροδρόμιο αφού ήρθε  επιτέλους ο πρώτος  ευρωπαϊκός τίτλος στην ομάδα.

Την περίοδο 1993-1994 αποκτήσατε πιο ενεργό ρόλο στο ρόστερ της ομάδας. Υπό τις οδηγίες του Μέμου Ιωάννου πετύχατε ένα καθοριστικό καλάθι στην επικράτηση με 83-79 στον Α’ ημιτελικό του κυπέλλου κυπελλούχων με την Ολύμπια Λουμπλιάνας. Τι κατά την γνώμη ήταν αυτό που στέρησε από τον Άρη μια δεύτερη συνεχόμενη παρουσία σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης;

Τη συγκεκριμένη χρονιά παίζαμε μακριά από την έδρα μας λόγω τιμωρίας από την FIBA για τα επεισόδια μετά τον τελικό στο Τορίνο. Η ομάδα άρχισε να έχει οικονομικά προβλήματα κι επίσης δεν αντικατέστησε τον  Γιαννάκη και τον Tarpley που το προηγούμενο καλοκαίρι έφυγαν από την ομάδα.

Παρόλα αυτά ο Άρης έφτασε αρκετά ψηλά στην Ευρώπη εκείνη την περίοδο. Είχε ακόμη την αύρα της μεγάλης ομάδας.

Όντως την είχε αλλά αν θυμάμαι καλά την πιο κρίσιμη περίοδο της χρονιάς, την άνοιξη, είχε φύγει ο Sam Vincent από την ομάδα αφήνοντας την ομάδα στα κρύα του λουτρού. Για οικονομικούς λόγους αν δεν με απατά η μνήμη μου. Ο οποίος ξαναγύρισε λίγο αργότερα για να κλείσει την χρονιά με την ομάδα αλλά είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος κι η εμπιστοσύνη.


Με την φανέλα του Άρη το 1993


Μετά την σεζόν 1994-1995 η οποία υπήρξε η τελευταία σας στον Άρη συνεχίσατε την καριέρα σας στον Μίλωνα. Ποια στιγμή από την μετέπειτα καριέρα σας έχει αποτυπωθεί περισσότερο στην μνήμη σας;

Η χρονιά 1999-2000 είναι η κορυφαία περίοδος που μου έχει μείνει στο μυαλό απο τη θητεία μου στον Μίλωνα. Αυτά που ζήσαμε με όλα τα παιδιά στα παιχνίδια, στα αποδυτήρια κι έξω απο τα γήπεδα, θα τα έχω πάντα μαζί μου.

Μετά το τέλος της καριέρας σας δεν εγκαταλείψατε το μπάσκετ. Εργαστήκατε στο τεχνικό επιτελείο διάφορων ομάδων στο εξωτερικό όπως στην Ρουμανία και την Τουρκία. Πως ήταν η εμπειρία σας;

Ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα στην καριέρα μου το να δουλέψω στο εξωτερικό. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τον coach Δικαιουλάκο που μου έδωσε την ευκαιρία αυτή. Στη Ρουμανία όπως και στην Τουρκία σου συμπεριφέρονται σαν επαγγελματία και τηρούν τα συμβόλαια που υπογράφουν μαζί σου. Το γυναικείο τμήμα της  Fenerbahce, που δούλεψα, λειτουργεί σε πολύ υψηλό επίπεδο και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα πολλές αντρικές ομάδες της Ελλάδας.


Ο Θεοδόσης Παραλίκας από το τεχνικό επιτελείο σε ομάδες του εξωτερικού


Κλείνοντας ποια η γνώμη σας για τον σημερινό Άρη; Σίγουρα η ομάδα είναι κατά πολύ διαφορετική από αυτήν που μάθατε στο παρελθόν.

Η ομάδα έχει περάσει και περνάει τα πάνδεινα. Η φανέλα είναι πολύ βαριά κι αυτή την κρατάει στην Α1. Ως πότε όμως; Σίγουρα μας στενοχωρεί η σημερινή εικόνα κι όλοι μας περιμένουμε να βρεθεί ένας ικανός διοικητικός να  τη ξαναβάλει στο σωστό δρόμο της οικονομικής υγείας, της ανάπτυξης και των επιτυχιών.



Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2020

Ο "Ψηλορείτης" Κοκολάκης του Άρη

 




Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του Ελληνικού μπάσκετ κατά την δεκαετία του 1970 και κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980 ήταν ο Δημήτρης Κοκολάκης. Ο πανύψηλος Κρητικός γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1949. Όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος με το μπάσκετ ξεκίνησε στην ηλικία των 20 ετών όταν βρισκόταν στον στρατό για την θητεία του. Κάποιοι άνθρωποι τον ξεχώρισαν και τον "άρπαξαν".

Ένας πραγματικός πύργος ύψους 2,15 μέτρων πραγματοποίησε μια μυθική καριέρα με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Με το "τριφύλλι" θα κατακτήσει 9 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1971 , 1972, 1973, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1982) κι άλλα 3 Κύπελλα (1979, 1982, 1983). Παράλληλα με την θητεία του στον Παναθηναϊκό εργαζόταν και στην Ελληνική Αστυνομία από την οποία συνταξιοδοτήθηκε ύστερα από 35 χρόνια προσφοράς στο σώμα. Άλλωστε μιλάμε για μια εποχή που το άθλημα ήταν ακόμη ερασιτεχνικό.


Σαν αντίπαλος του Άρη την περίοδο 1980-1981 στον "τάφο του Ινδού". Διακρίνονται οι Στέργακος, Βαμβακουδης, Βίδας, Γκάλης και Κορωναίος.


Ο Άρης ήθελε για πολλά χρόνια να τον εντάξει στο ρόστερ του. Αυτό συνέβη τελικώς το καλοκαίρι του 1983. Σύμφωνα με τον ίδιο σε συνέντευξη του στο CretaLiveNews η μεταγραφή του στον Άρη ήταν περιπετειώδης: «Ήμασταν στα Γιάννενα. Είχαμε πάει εκεί για να παίξουμε στρατιωτικό πρωτάθλημα. Προπονητής στον Παναθηναϊκό ήταν ο Κυρίτσης, ο οποίος ήταν προπονητής και στην αστυνομία που ήμουν εγώ. Τρεις η ώρα τα ξημερώματα, χτυπάει η πόρτα του δωματίου μου στο ξενοδοχείο. Ήταν άνθρωποι του Άρη με μια βαλίτσα λεφτά, η οποία περιείχε 2.700.000! Φαντάσου από ένα χιλιάρικο μισθό στα 2.700.000. Μου τα πέταξαν πάνω στο κρεβάτι και μου είπαν, υπέγραψε. Μεταξύ των ανθρώπων που ήρθαν ήταν κι ένας φωτογράφος. Μέσα στο αυτοκίνητο με το οποίο ήρθαν είχαν άλλα 500 χιλιάρικα, για να μου τα προσφέρουν σε περίπτωση που εγώ έλεγα ότι είναι λίγο το αρχικό ποσό, και δεν δεχόμουν»

Με αυτό τον τρόπο λοιπόν ο Κοκολάκης ανηφόρησε για την Θεσσαονίκη και τον Άρη που ξεκίνησε να χτίζει την αυτοκρατορία του.


Ανίκητος κάτω από τα καλάθια βοήθησε στο να ξεκινήσει η δυναστεία του Άρη


Ο Κοκολάκης υπήρξε καταλυτικός για τον Άρη. Έπαιρνε ριμπάουντ, έκοβε κάθε επιθετική προσπάθεια και βοηθούσε στο επιθετικό κομμάτι με σουτ από μέση απόσταση. Θα είναι μέλος της ομάδας που θα χάσει το 1984 τους δύο εγχώριους τίτλους από τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ. Ωστόσο η προσθήκη του Παναγιώτη Γιαννάκη θα μετατρέψει τον Άρη σε μια ανίκητη ομάδα εντός των συνόρων.

Την επόμενη χρονιά (1984-1985) θα συνεχίσει τις εξαιρετικές του εμφανίσεις. Θα κατακτήσει το νταμπλ και θα γευτεί παράλληλα την δόξα της πορείας έως τους "4" του Κυπέλλου Κόρατς.  Αγωνίστηκε στον Άρη έως τις αρχές τις σεζόν 1986-1987 όταν και ζήτησε από την διοίκηση του Άρη να επιστρέψει στην Αθήνα όπου ζούσε η οικογένεια του. Έκλεισε την θριαμβευτική καριέρα του αγωνιζόμενος με την φανέλα του Ηλυσιακού έως το 1988




Μέχρι σήμερα παραμένει ο αθλητής με τα περισσότερα κερδισμένα Πρωταθλήματα Ελλάδας (12 κερδισμένα τρόπαια). Στα χρόνια που ακολούθησε πρωταγωνίστησε σε επεισόδιο της σειράς "της Ελλάδος τα παιδιά" με το πρόσωπο του να είναι με αυτό τον τρόπο γνώριμο και στις μετέπειτα γενιές. 

Τα τελευταία χρόνια επέστρεψε στην ιδιαίτερη του πατρίδα του, την Κρήτη, και αναπολεί τις μεγάλες στιγμές της καριέρας του.












Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2020

Retro Games: Άρης-Μπάγερ Λεβερκούζεν 103-89 (1991-1992)

 



Έχοντας αποκλείσει στους προκριματικούς κατά σειρά την Αλβανική Παρτιζάνι Τιράνων και την Πολωνική Σλασκ Βρότσλαβ, ο Άρης κληρώθηκε στο Β’ όμιλο του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης.

Η αποστολή του Άρη ήταν εξ’ αρχής δύσκολη λόγο των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι κίτρινοι και τα οποία μακροχρόνια τους στοίχισαν τόσο στην πρόκριση στα Play-off στο κύπελλο πρωταθλητριών όσο και στην απώλεια του πρωταθλήματος.

Στις 31 Οκτωβρίου του 1991 λοιπόν, για την 1η αγωνιστική των ομίλων, ο Άρης αντιμετώπιζε την Μπάγερ Λεβερκούζεν στο Αλεξάνδρειο. Ο αγώνας κρίθηκε από τα ριμπάουντ. Οι κιτρινόμαυροι υπερίσχυσαν θριαμβευτικά επί των αντιπάλων τους κατεβάζοντας 22 αμυντικά ριμπάουντ και 19 επιθετικά έναντι μόλις 13 και 9 αντίστοιχα των αντιπάλων τους. Ο Άρης ξεκίνησε αγχωμένος τον αγώνα υποκύπτοντας σε διάφορα λάθη τα οποία έδωσαν την ευκαιρία στους Γερμανούς να πετύχουν μερικά εύκολα καλάθια. Η αποχώρηση του Πετσάρσκι μόλις στο 5' λόγο τραυματισμού, ύστερα από κάρφωμα του παίκτη του Άρη, δεν επηρέασε αρνητικά τους κίτρινους.

Με άμυνα ζώνης απέναντι στους Γερμανούς το 20-21 του 9’ μετατράπηκε σε 41-29 στο 15’ ύστερα από επιθετικό ξέσπασμα των κίτρινων. Ωστόσο ένα ανύπαρκτο φάουλ του Λυπηρίδη πάνω στον Τζόνσον ανάγκασε τον Λέσιτς να τον αποσύρει (έχοντας συμπληρώσει ήδη 3 φάουλ) και να περάσει στην θέση του τον Ρωμανίδη. Οι φιλοξενούμενοι  με 3 διαδοχικά τρίποντα έφεραν το ματς στο 42-40 με τους Γκάλη και Ρωμανίδη να δίνουν ένα μικρό προβάδισμα στον Άρη με 46-42 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.


Συγκλονιστικός ο Μπέρι απέναντι στους Γερμανούς



Το ξεκίνημα του Άρη στην επανάληψη ήταν θετικό καθώς ο Γκάλης με 4 διαδοχικούς πόντους έγραψε το 50-42. Οι Γερμανοί δεν το έβαλαν κάτω ακόμη και όταν βρέθηκαν πίσω με 56-44 στο 23’. Χαρακτηριστικό του αγώνα ήταν ότι ενώ οι πρωταθλητές Ελλάδας με πολύ κόπο έσπαγαν την άμυνα της Λεβερκούζεν, οι αντίπαλοι έβρισκαν λύσεις από τα 6.25 κόβοντας σε αρκετές των περιπτώσεων τα πόδια των παικτών του Άρη (τελείωσαν τον αγώνα με 15 εύστοχα τρίποντα). Οι φιλοξενούμενοι πραγματοποίησαν αντεπίθεση διαρκείας με τον Κοχ να παγώνει το Αλεξάνδρειο και να δίνει το προβάδισμα στην ομάδα του με 59-60 στο 27’. Ευτυχώς για τον Άρη ο Γκάλης και ο Μπέρι δεν φοβήθηκαν και κράτησαν τον αυτοκράτορα όρθιο με τον Ρωμανίδη να δίνει οξυγόνο σε καίρια σημεία. Ο Άρης αν και προηγήθηκε με 85-79 στο 25’ είδε τον Χάρνις 2 λεπτά πριν το τέλος να ισοφαρίζει σε 89-89. Και ενώ όλα έδειχναν ότι το ματς θα είχε δραματικό τέλος, ο Άρης έδειξε τεράστια ψυχή στα τελευταία 2 λεπτά και με καλάθια των Ρωμανίδη, Γκάλη και Μπέρι καθάρισε την νίκη με 14 πόντους διαφορά (τελικό σκορ 103-89).

Στο κομμάτι των διακριθέντων ήταν όλοι εκπληκτικοί. Ο Γουόλτερ Μπέρι τελείωσε τον αγώνα με 29 πόντους & 17 ριμπάουντ και μαζί με τους Γκάλη (24 πόντοι-4 ασίστ) και Ρωμανίδη (16 πόντοι) ήταν οι καλύτεροι του Άρη. Με αυτή την νίκη επί των νταμπλούχων Γερμανίας,  ο Άρης ξεκίνησε με το δεξί τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις στέλνοντας το μήνυμα ότι η φανέλα του ήταν ακόμη πολύ βαριά.

Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:
ΑΡΗΣ
: Λυπηρίδης 13, Γιαννάκης 9, Γκάλης 24, Ρωμανίδης 16, Πετσάρσκι 4, Αγγελίδης 8, Μπέρι 29, Ιωάννου

ΜΠΑΓΕΡ ΛΕΒΕΡΚΟΥΖΕΝ: Μπρόκχοφ 2, Γουίλερ 12, Βελπ 9, Μπεκ 2, Χάρνις 25, Κοχ 26, Τζόνσον 13, Ντόστερ



Ολόκληρος ο αγώνας

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2020

Έργα και ημέρες του Ζάρκο Πάσπαλι

 


O Ζάρκο Πάσπαλι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ που πέρασαν από την Ελλάδα και δέθηκε όσο λίγοι με την χώρα μας.

Γεννημένος στις 27 Μαρτίου του 1966, έπαιξε πρώτη φορά μπάσκετ στην Μπούντουτσνοστ το 1984. Το 1986 έκανε το μεγάλο άλμα στην Παρτιζάν Βελιγραδίου με την οποία κατέκτησε μεταξύ άλλων και το Κύπελλο Κόρατς το 1989 πλάι σε ονόματα όπως ο Βλάντε Ντίβατς, ο Γκόραν Γκρμποβιτς και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς.


Ο Πάσπαλι με την ομάδα της Παρτιζάν Βελιγραδίου το 1986


Παράλληλα με την πορεία του στην Παρτιζάν είχε ξεκινήσει και την καριέρα του με την εθνική ομάδα. Πρωτοφόρεσε την φανέλα των "Πλάβι" το 1987 στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας ενώ το 1989 στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τους Γιουγκοσλάβους στο Ζάγκρεμπ.


Με αντίπαλο τον Γκάλη στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας


Ζώντας το Αμερικάνικο όνειρο:
Πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις με την Παρτιζάν Βελιγραδίου, κατάφερε να πάει στο NBA το 1989 για λογαριασμό των Σαν Αντόνιο Σπερς. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα πράγματα είναι πιο απαιτητικά και δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στα εκεί δεδομένα. 
 
Ταξίδεψε στις ΗΠΑ χωρίς να γίνει ντραφτ, καθώς επιλέχθηκε από τον Γκρεγκ Πόποβιτς, ασίσταντ κόουτς του Λάρι Μπράουν, ενός από τους μεγαλύτερους προπονητές μπάσκετ στην ιστορία του NBA που τότε βρισκόταν στους Σαν Αντόνιο Σπερς.
 
Στο NBA θα αγωνιστεί σε 28 αγώνες συνολικά με μ.ο. 14,3 πόντους, και 2 ασίστ. Η κακή εξωγηπεδική ζωή ωστόσο και η λατρεία του για το τσιγάρο και την πίτσα (όπως ο ίδιος είχε παραδεχτεί με μια δόση αφέλειας σε συνέντευξη του) ήταν ο κύριος λόγος που δεν του επέτρεψε να κάνει μια μεγάλη καριέρα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
 
Το 1989 οι Σαν Αντόνιο Σπερς είχαν επιλέξει στο ντραφτ τον Σον Έλιοτ ο οποίος αγωνιζόταν στην ίδια θέση με τον Ζάρκο Πάσπαλι. Στις ΗΠΑ οι ρυθμοί του μπάσκετ πολύ σκληρότεροι και λίγο πριν την έναρξη των πλέι οφ ο Πάσπαλι αντικαταστάθηκε από τον 22χρονο -τότε- Αμερικανό. Η επιστροφή στην Ευρώπη ήταν πλέον μονόδρομος.


Με την φανέλα των Σαν Αντόνιο Σπερς


Η κατάκτηση του Μουντομπάσκετ και η επιστροφή στην Ευρώπη:
Τον Αύγουστο του 1990 θα κατακτήσει την κορυφή του κόσμου με την φανέλα της εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας, στην τελευταία εμφάνιση σε παγκόσμιο τουρνουά πριν τον ακρωτηριασμό της χώρας.
 
Ο Πάσπαλι ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της επιτυχίας τελειώνοντας το τουρνουά με μ.ο. 13 πόντους ανά αγώνα. Αναμφίβολα κορυφαία στιγμή ήταν οι 20 πόντοι κόντρα στους Σοβιετικούς στον τελικό της διοργάνωσης.

Φορόντας το εθνόσημο το 1990 ανάμεσα στους Γιούρι Ζντοβτς και Ντράζεν Πέτροβιτς


Μετά την επιτυχία με την εθνική ομάδα η επιστροφή από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη και την Παρτιζάν ήταν μονόδρομος. Με την ομάδα του Βελιγραδίου θα κατακτήσει την 2η θέση στο προτελευταίο πρωτάθλημα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, γνωρίζοντας την ήττα με 3-0 νίκες στους τελικούς από την ανίκητη τότε ΠΟΠ84.
 
Αυτή ήταν η 2η θητεία του με την Γιουγκοσλάβικη ομάδα πριν ο Γιάννης Ιωαννίδης τον φέρει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1991.
 
Η πρώτη του επαφή με την Ελλάδα:
Μετά το χρυσό μετάλλιο στην Ρώμη και το Ευρωμπάσκετ του 1991, ο Πάσπαλι επέλεξε να συνεχίσει την καριέρα του στο Ελληνικό πρωτάθλημα που εκείνη την εποχή ήταν στις δόξες του.
 
Ο Ζάρκο ήταν αναγεννητής της ομάδας του Πειραιά, καθώς μέσα σε 3 χρόνια πήρε τους ερυθρόλευκους από την 8η θέση και τους οδήγησε στην κορυφογραμμή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η είδηση του ερχομού του Πάσπαλι στον Ολυμπιακό προκάλεσε σεισμό στις τάξεις της ομάδας του λιμανιού, με τους οπαδούς να ετοιμάζουν θερμή υποδοχή.


Άφιξη του Ζάρκο Πάσπαλι με τον αείμνηστο Ατίλιο


Κατά πολλούς ο Πάσπαλι χαρακτηρίζεται σαν ο σημαντικότερος ξένος παίκτης στην ιστορία των Πειραιωτών, δεδομένης της κληρονομιάς που άφησε στην ομάδα του Πειραιά.
 
Την σεζόν 1991/1992 με 32 πόντους μ.ο. θα οδηγήσει την ομάδα του Πειραιά στους τελικούς του πρωταθλήματος εκθρονίζοντας (δυστυχώς για εμάς) τον κραταιό -τότε- Άρη. Η 2η θέση ήταν μόνο η αρχή. Το 1992/1993 με τη συνδρομή των Ουόλτερ Μπέρι, Ντράγκαν Τάρλατς και Μίλαν Τόμιτς θα φτάσει έως τα προημιτελικά της κορυφαίας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης όπου η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λιμόζ θα του κόψει τον δρόμο προς το final-4 του ΣΕΦ. 
 
Στις εγχώριες  διοργανώσεις θα αποκλείσει κατά σειρά τον Άρη Θεσσαλονίκης και τον ΠΑΟΚ για να κερδίσει στους τελικούς του πρωταθλήματος τον Παναθηναϊκό του Νίκου Γκάλη και του Στόγιαν Βράνκοβιτς. Αυτό ήταν και το πρώτο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού μετά από 15 άγονα χρόνια.
 
Την τελευταία του χρονιά στον Πειραιά (1993/1994) η απόδοση του άρχισε να παίρνει την κατιούσα με τις φήμες για ύπαρξη σοβαρού προβλήματος στο χέρι του να κάνουν όργια. Μπορεί οι Πειραιώτες να κατέκτησαν το νταμπλ ωστόσο αν και στο final-4 του Τελ Αβίβ έφτασαν με τον αέρα του φαβορί, στον τελικό έχασαν με 59-57 από την Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, με τον Ζάρκο να έχει αρνητικό ρόλο (3/10 βολές).


Ο Πάσπαλι κόντρα στον Πανιώνιο την σεζόν 1993/1994



Μεταπηδώντας στον αιώνιο αντίπαλο:
Το καλοκαίρι του 1994 ο Πάσπαλι «πληρώνει» την κακή του απόδοση στον τελικό με την Μπανταλόνα και μένει ελεύθερος από την διοίκηση.
 
Ως αποτέλεσμα αυτού ήταν να μετακομίσει στον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό των Γιαννακόπουλων με απολαβές 340.000.000 δραχμές τον χρόνο. Αυτή η μετακίνηση προκάλεσε σεισμό στον χώρο του μπάσκετ.




Η μοίρα είχε κέφια και η σεζόν 1994/1995 για τον Ζάρκο άρχισε με ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό για το κύπελλο Ελλάδας, ματς στο οποίο οι πράσινοι επικράτησαν με το φτωχό 42-40.

Στο ντέρμπι της 19ης Φεβρουαρίου 1995 στο ΣΕΦ για την 18η αγωνιστική της Α1 οι δύο ομάδες έφτασαν ισόβαθμες στην βαθμολογία του Πρωταθλήματος. Το πρόσωπο του ντέρμπι  εξ’ αρχής ήταν ο Ζάρκο Πάσπαλι ο οποίος έγινε αντικείμενο "υποδοχής" από τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

Ο Μαυροβούνιος ήταν αρκετά καλός δίνοντας αρχικά προβάδισμα στους πράσινους το οποίο όμως εξανέμισαν οι ερυθρόλευκοι. Το ματς απέκτησε δραματικό χαρακτήρα και ο Πάσπαλι χρεώθηκε με τέσσερα φάουλ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να καθίσει στον πάγκο για εννέα λεπτά. Όταν μπήκε ξανά στο παρκέ έμελλε να γίνει ο ήρωας της τελευταίας στιγμής σκοράροντας με δεξί λέι απ (αν και αριστερόχειρας) γράφοντας το 72-74. Αυτή ήταν και μια είδους "εκδίκηση" για τα συνθήματα που ακούστηκαν από την κερκίδα προς το πρόσωπο του.

Με το τριφύλλι φτάνει και πάλι μέχρι το final-4 κατακτώντας την 3η θέση με την ομάδα των πρασίνων, χάνοντας μάλιστα στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό.


Πανηγυρίζοντας μια νίκη στα αποδυτήρια του Παναθηναικού


Το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας
Το καλοκαίρι του 1995 διεξαγόταν στο κλειστό του ΟΑΚΑ το 29ο Ευρωμπάσκετ. Η Γιουγκοσλαβία με τον Πάσπαλι στην σύνθεση κατέκτησε το τουρνουά σε ένα από τα πιο επεισοδιακά τουρνουά όλων των εποχών.
 
Οι "Πλάβι" νίκησαν την Ελλάδα στον ημιτελικό με 84-80 στην παράταση (κ.α. 72-72) με τον Πάσπαλι να πετυχαίνει 10 πόντους σε 31' συμμετοχής. Οι Έλληνες οπαδοί μετά το τέλος του αγώνα διαμαρτυρήθηκαν εντονότατα διότι θεώρησαν πως αδικήθηκαν από την διαιτησία.
 
Στον τελικό της Γιουγκοσλαβίας με την Λιθουανία, η υποστήριξη των Ελλήνων προς την ομάδα της Βαλτικής ήταν πρωτοφανής με το σύνθημα "Λιέτουβα-Λίετουβα" να δονεί τον ουρανό του ΟΑΚΑ. Εντέλει  οι Βαλκάνιοι πήραν το τρόπαιο κερδίζοντας με 96-90 στον τελικό.
 
Την ώρα που οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς έπαιρναν το τρόπαιο στα χέρια έκαναν νόημα στο κοινό υψώνοντας τα 3 δάχτυλα (αναφορά στην αγία τριάδα και την κοινή θρησκεία που μοιραζόταν με τους Έλληνες) την ώρα που οι οπαδοί από τις κερκίδες αποδοκίμαζαν.
 
Ο Ζάρκο Πάσπαλι από την μεριά του τελείωσε του τουρνουά με μ.ο. 8 πόντους,  2,7 ριμπάουντ και 1,1 ασίστ. Ήταν μια δικαίωση για τον Μαυροβούνιο που όλη την χρονιά που φορούσε την φανέλα του Παναθηναϊκού άκουγε συνεχώς το σύνθημα "Δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ Πασπαλιέ".



Η χρυσή του παρουσία στον Άρη:
Την περίοδο 1995/1996 αγωνίστηκε με την φανέλα του Πανιωνίου κατακτώντας την 3η θέση και την έξοδο στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης της επόμενης χρονιάς. Αφού έκανε ένα "διάλειμμα" από τα Ελληνικά παρκέ το 1996/1997 με την φανέλα της Ρασίγκ Παρί, τον Ιούλιο του 1997 φτάνει στην Θεσσαλονίκη για να υπογράψει με τον Άρη.


Ο Πάσπαλι κατά την παρουσίαση του στα γραφεία του Άρη

Στο Αλεξάνδρειο ο Ζάρκο βίωσε τις τελευταίες καλές μέρες της καριέρας τους. Η αρχή της σεζόν 1997/1998 είναι εντυπωσιακή για τον Ζάρκο, σκοράροντας 22 πόντους κόντρα στην Λάρισα. Τα πιο εντυπωσιακά του παιχνίδια τα πραγματοποίησε κόντρα στον ΠΑΟΚ (στην νίκη με 76-60) όταν και πέτυχε 20 πόντους. Πλήγωσε επίσης την παλιά του ομάδα, τον Ολυμπιακό (νίκη με 82-76), όπου και πέτυχε 22 πόντους (με 11/15 δίποντα). 

Ο Άρης μετέχει στο κύπελλο Κόρατς σαν κάτοχος του τίτλου, με τον Πάσπαλι να πραγματοποιεί το καλύτερο του παιχνίδι στο ματς κόντρα στην Ισπανική Μανρέσα όπου αι σημείωσε 26 πόντους. Τα στατιστικά του στην Ευρώπη είναι με 10.7 πόντοι, 3.9 ριμπάουντ & 2.4 ασίστ ανά αγώνα.

Με την ομάδα της Θεσσαλονίκης θα καταφέρει να κατακτήσει με ηρωικό τρόπο το κύπελλο Ελλάδος κόντρα στην ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη. Ο "αυτοκράτορας" εκείνη την περίοδο βίωνε τεράστια οικονομικά προβλήματα με τους παίκτες της ομάδας να είναι απλήρωτοι. Στον τελικό κόντρα στην Αθηναϊκή ομάδα ο Πάσπαλι επέδειξε τεράστια ψυχικά αποθέματα, αφού αγωνίστηκε -παρότι τραυματίας- πετυχαίνοντας 12 πόντους. Αυτή η αυταπάρνηση του τον έκανε να θεοποιηθεί στα μάτια των Θεσσαλονικέων οπαδών.


Ίσως η τελευταία ομάδα του Άρη που προκαλούσε τρόμο σε κάθε αντίπαλο

Πυροβολώντας το καλάθι της Μάριμπορ για το Κύπελλο Κόρατς

Γιάννης Σιούτης, Ντίνος Αγγελίδης, Ζάρκο Πάσπαλι. Πανηγυρικό κλίμα από τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας με την ΑΕΚ το 1998.


Φεύγει από τον Άρη για την Ιταλία και την φανέλα της Κίντερ Μπολόνια. Στην Μπολόνια εξαιτίας των τραυματισμών αλλά κυρίως λόγο της εξάρτησης του από το τσιγάρο, θα αγωνιστεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 1998, όταν και σε ηλικία μόλις 32 ετών θα σταματήσει το μπάσκετ. Θα προλάβει να αγωνιστεί μόλις σε 12 επίσημους αγώνες με μ.ο. 8,2 πόντους ανά αγώνα. 
 
Η παρουσία του στην Ιταλική ομάδα σήμανε και το τέλος μια μεγάλης και θριαμβευτικής καριέρας. Η ζωή μετά το μπάσκετ δεν είναι εύκολη για τον ίδιο. Ο Ζάρκο έχει δηλώσει σε συνέντευξη του πως οι γιατροί του συνέστησαν να κάνει μια πιο υγιεινή ζωή, αναφέροντας χαρακτηριστικά "Δεν παίζω καθόλου μπάσκετ. Μακάρι να μπορούσαν να παίξω έστω και στον ελεύθερο μου χρόνο αλλά δεν μου επιτρέπεται". Έχει δηλώσει πως έχει την Ελλάδα σαν 2η πατρίδα του και με το πέρασμα των ετών μετράει μόνο φίλους στην χώρα μας.



Αγωνιζόμενος με την φανέλα της Κίντερ Μπολόνια