Όταν ο Χάρολντ Έλις "εκτέλεσε" τον ΠΑΟΚ

 

Η απόδοση του Χάρολντ Έλις στα Πλέι Οφ του 1996 με τον ΠΑΟΚ ήταν εγκληματική. Ο Αμερικανός ήταν επιδεικτικά αδιάφορος στις αναμετρήσεις με τον συμπολίτη με φόντο την έξοδο στην Ευρωλίγκα. Ωστόσο το απόγευμα της 31ης Μαρτίου ήταν ο κορυφαίος στην "Ελ Κλάσικο" της Θεσσαλονίκης.

 Ο Σούλης Μαρκόπουλος, ο οποίος τότε ήταν προπονητής του Άρη, είχε να διαχειριστεί μια έκρυθμη κατάσταση στην ομάδα, καθώς στην προπόνηση μια μέρα πριν το ματς ο Χάρολντ Έλις χτύπησε τον Ντίνο Αγγελίδη. Το γεγονός αυτό τελικά φαίνεται πως μόνο καλό έκανε στον Άρη, καθώς ο Αμερικανός έκανε την καλύτερη του εμφάνιση με την ομάδα μας.

Στο πρώτο ημίχρονο ο (τυπικά γηπεδούχος) δικέφαλος του βορρά ήταν κυρίαρχος του αγώνα. Μετά από ένα διάστημα ισορροπίας, πήρε τα ηνία του αγώνα χάρη σε μια άμυνα ζώνης και με την οποία μετέτρεψε το 21-24 σε 45-35. Κορυφαίος για τους ασπρόμαυρους στο πρώτο μέρος ήταν ο Στογιάκοβιτς ο οποίος σε αυτό το διάστημα πέτυχε 12 πόντους και πήρε 4 ριμπάουντ.

Ο Χάρολντ Έλις στην καλύτερη εμφάνιση του με την φανέλα του Άρη.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Οι ασπρόμαυροι διατήρησαν στα πρώτα λεπτά ένα προβάδισμα 10 πόντων (56-46) όμως στην συνέχεια ο Άρης βελτιώθηκε και παίζοντας ατσάλινη άμυνα (δέχτηκε μόνο 27 πόντους στο δεύτερο μέρος) νίκησε κατά κράτος τον ΠΑΟΚ. Κορυφαίος του αγώνα ο Χάρολντ Έλις ο οποίος κατά την αντεπίθεση του Άρη έκανε ότι ήθελε μέσα στο παρκέ. Με δικά του κλεψίματα και αποφασιστικά καλάθια κάλυψε την διαφορά. Στο τέλος ο Άρης καθάρισε τον αγώνα κερδίζοντας χωρίς άγχος με το τελικό 74-86 να αποτυπώνει την διαφορά των δύο ομάδων μέσα στο παρκέ.

Μετά το τέλος του αγώνα οι παίκτες του Άρη πανηγύριζαν μαζί με τον κόσμο της ομάδας, ενώ την ίδια στιγμή οι οπαδοί του δικεφάλου επιτέθηκαν φραστικά εναντίον παραγόντων και παικτών της ομάδας τους.

Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:

ΠΑΟΚ: Νικολαίδης 2, Μπουντούρης 5, Πρέλεβιτς 18, Στογιάκοβιτς 21 (8 ριμπ), Μπαλογιάννης 2, Φάντερμπεργκ 17, Γκάρετ 9

ΑΡΗΣ: Λιαδέλης 13, Μωραίτης 6, Μισούνοφ 6, Σιούτης 3, Χρυσανθόπουλος 9, Έλις 30 (10 ριμπ), Γιοβάνοβιτς 2, Στόουκς 17 (16 ριμπ)

Ο τελικός του Τορίνο μέσα από ένα «Σαλονικιώτικο» σπίτι του 1993

 

Για τον τελικό του Τορίνο με την Εφές Πίλσεν έχουν γραφτεί ανά τα έτη αράδες επί αράδων άρθρα. Τόσο από το blog μας όσο και από άλλα αμέτρητα αθλητικά site. Η μεγαλειώδης εκδρομή των Ελλήνων φιλάθλων, το μετριότατο θέαμα, ο ηρωικός Τάρπλεϊ και ο εξαιρετικός Άντερσον, τα επεισόδιά με τους Τούρκους, η ποινή του Άρη και τα πανηγύρια στην Θεσσαλονίκη, την υπόλοιπη Ελλάδα και την Κύπρο για το τρόπαιο.

Πως έζησε όμως ο καθημερινός φίλος του Άρη (και όχι μόνο) εκείνον τον τελικό; Την απάντηση έρχεται να μας δώσει ο χρήστης του Youtube «Antonis Sinapidis». Ένα πολύ όμορφο και νοσταλγικό βίντεο από μια οικογένεια στην Νεάπολη που παρακολουθούσε τον τελικό το βράδυ της 16ης Μαρτίου του 1993 μέσα από την ΕΡΤ. Όλα τα συναισθήματα είναι ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους. Ο εκνευρισμός, η αγωνία, η στεναχώρια και στο τέλος η χαρά και η λύτρωση.

Το 1993 το ίντερνετ ήταν πολύ περιορισμένο και σε πρωτόγονη μορφή σε σχέση με το σήμερα. Οπότε πιθανότατα θα αγνοούσε ο χρήστης πως θα μπορούσε να το μοιραστεί το βίντεο με χιλιάδες κόσμου 3 δεκαετίας αργότερα. Ωστόσο χωρίς να το ξέρει το βίντεο που είχε τραβήξει μας μεταφέρει σαν πραγματική μηχανή του χρόνου στην ατμόσφαιρα του αξέχαστου τελικού του Τορίνο. Αξίζει να το παρακολουθήσετε ακόμη και αν δεν είσαστε Άρης ή δεν σας αρέσει το μπάσκετ. Είναι ένα υπέροχο βίντεο.

Βλέποντας το Άρης - Εφες Πίλσεν 16/3/1993, σε ένα σπίτι κάπου στην Νεάπολη (Νο 2)

Ο τελικός που ο Άρης άντεξε ένα ημίχρονο

 

Είκοσι λεπτά κράτησε η αντίσταση του Άρη στον πανίσχυρο Παναθηναϊκό στον τελικό κυπέλλου μπάσκετ στις 9 Φεβρουαρίου 2014. Ο τελικός που έγινε στο γήπεδο "Δύο Αοράκια" του Ηρακλείου κερδήθηκε τελικά από τους πράσινους, γιατί απλά η ποιότητα και το βάθος της ομάδας τους υπερίσχυσε του πάθους των παικτών του Άρη.

 Το τελικό 90-53 υποδηλώνει μια συντριπτική υπεροχή του Παναθηναϊκού, ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν έτσι στο ξεκίνημα. Πράγματι, ο Άρης πάλεψε ως ίσος προς ίσο στα πρώτα δύο δεκάλεπτα, πήρε αρκετές φορές το προβάδισμα και το 40-40 του ημιχρόνου άφησε μια υπόσχεση στους φίλους των κιτρίνων για έναν ακόμη τίτλο. Ωστόσο με το ξεκίνημα του Β μέρους ο Άρης κατέρρευσε, ο Παναθηναϊκός ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του, ενώ οι κίτρινοι με χαμηλά πλέον την ψυχολογία συνετρίβησαν άδικα, αφού το επιμέρους 50-13 του Β μέρους ακύρωσε την υπέροχη εικόνα του πρώτου ημιχρόνου.

Ο Άρης είχε σε μεγάλη μέρα στο ξεκίνημα τους Βεζένκοφ και Μποχωρίδη. Οι δύο είχαν πολλά κέφια και έδωσαν στην ομάδα του Άρη έναν υπέροχο γρήγορο ρυθμό και οι εναλλαγές στο σκορ κατέστησαν τον τελικό συναρπαστικό στα πρώτα δύο δεκάλεπτα, με τους κίτρινους να παίρνουν διαφορά και +5 αλλά να μην μπορούνε να την κρατήσουν: 13-10 στο 4', 13-15 στο 7', 18-15 στο 9', 20-18 στο 10', 25-18 στο 13', 25-25 στο 14', 29-33 στο 17', 33-33 στο 18', στο 33-38 στο 18', 35-40 στο 19', 40-40 στο 20'!

Στο ξεκίνημα του τρίτου δεκαλέπτου ο Παναθηναϊκός "εκτοξεύτηκε": Με απόλυτη υπεροχή κάτω από τα καλάθια, ευστοχία από την περιφέρεια και καθολική επιτυχία στο μαρκάρισμα των ατού των κιτρίνων, "έπνιξε" κάθε προσπάθεια αντίστασης του Άρη, που έδειξε σαφέστατα πως είχε δώσει το 100% της ενέργειας του στο πρώτο μέρος. Το επιμέρους σκορ στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν το καταστροφικό 35-7, που έκρινε και το παιχνίδι, ενώ στο τελευταίο δεκάλεπτο το παιχνίδι έγινε τυπική διαδικασία, με τον προπονητή των πρασίνων να ξεκουράζει τον Διαμαντόπουλο στον πάγκο!

Έτσι κόπηκαν με βίαιο τρόπο κάθε ελπίδες των φίλων του Άρη για έναν ακόμη τίτλο, το οποίο βέβαια αν κατακτούσε θα είχε κάνει μια μεγάλη υπέρβαση (με την ομάδα μας στο παρελθόν βέβαια να έχει κάνει αρκετές υπερβάσεις...)

Αξιοσημείωτη η παρουσία των φίλων του Άρη που ταξίδευσαν στο Ηράκλειο σε εντελώς εχθρικό περιβάλλον. Η διοργανώτρια αρχή είχε "φροντίσει" να βρίσκονται στο γήπεδο πολλοί περισσότεροι φίλοι του Παναθηναϊκού που έφεραν τα διακριτικά της ομάδας τους παρά τη σχετική συμφωνία. Όταν ο Άρης απείλησε να μην κατέβει στο γήπεδο αν δεν λυθεί το θέμα, επιτράπηκε να έχουν και οι φίλοι του Άρη διακριτικά.

Η πορεία ενός "τίγρη" των παρκέ

 

Η δεκαετία του 1970 δεν θα ήταν αυτή που γνωρίσαμε αν δεν υπήρχε ο Βαγγέλης Αλεξανδρής. Ένας αληθινός αθλητής-ηγέτης που σήκωσε την ομάδα στις πλάτες του. Ήρθε μαζί με τον Χάρη Παπαγεωργίου από την Αναγέννηση Αγίας Τριάδας το 1970 όταν και τους εντόπισε ο Ανέστης Πεταλίδης. Ωστόσο χρειάστηκε να περιμένει ένα έτος για να αγωνιστεί σαν παίκτης του Άρη λόγω ενός κανονισμού που απαγόρευε να μετακινηθεί ένας παίκτης από μία ομάδα σε μια άλλη αν δεν είχε προηγηθεί μεταγραφή και ως εκ τούτου για ένα χρονικό διάστημα δεν μπορούσε να αγωνιστεί.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής έγραψε ιστορία με το νούμερο 14 στον Άρη

Το «νεκρό» διάστημα που δεν έπαιξε με τον Άρη κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα με την οποία θα αγωνιζόταν έως το 1983. Όταν έκανε το ντεμπούτο του την περίοδο 1971-1972 έδειξε αμέσως τα χαρακτηριστικά του και τις απεριόριστες δυνατότητες του. Άψογη τεχνική, άριστος χειρισμός της μπάλας και άψογος στα αμυντικά καθήκοντα. Στην εθνική ομάδα του δόθηκε το παρατσούκλι «τίγρης» λόγω της έντονης και πιεστικής του άμυνας.

Ως μέλος της εθνικής ομάδας την δεκαετία του 1970

Την περίοδο 1972-1973 αρχίζει να πρωταγωνιστεί και επιθετικά φτάνοντας του 20 πόντους κατά μέσο όρο. 39 πόντους κόντρα στον ΠΓΣ, 32 κόντρα στην ΑΕΚ και 29 κατά του Εσπέρου. Επιδόσεις που τον κατατάσσουν ισάξιο του Παπαγεωργίου στο σκοράρισμα. Είχε ένα πολύ περίεργο στυλ σουτ φέρνοντας τα δύο χέρια πάνω από το κεφάλι του.

Όταν επιχειρούσε την διείσδυση σπάνια ένας αντίπαλος ήξερε πως θα τελειώσει την φάση. Με το δεξί ή με το αριστερό; Με φάλτσα ή με σπάσιμο της μέσης στο αέρα; Σπάνια κάποιος αντίπαλος θα τον σταματούσε. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό του ήταν η απίστευτη μεγάλη σταθερότητα του. Πάντα ήταν στους κορυφαίους της ομάδας τόσο στις νίκες όσο και στις ήττες.

Βαγγέλης Αλεξανδρής και Γιάννης Ιωαννίδης σε αγώνα εναντίον του Πανελληνίου

Μεγάλες στιγμές του «τίγρη» είναι οι 28 πόντοι κόντρα στον ΠΑΟΚ τον Μάρτιο του 1975, που αποτέλεσε και το καλύτερο έως τότε παιχνίδι του με την φανέλα του Άρη. Στις 31 Ιανουαρίου του 1976 οδηγεί τον Άρη σε μεγάλη εκτός έδρας νίκη επί του Παναθηναϊκού στον «τάφο του Ινδού». Το σκορ είναι 84-84 με λίγα δευτερόλεπτα να μένουν για την λήξη του αγώνα. Η εντολή είναι να πάει η μπάλα στον Παπαγεωργίου για το τελικό σουτ. Όμως ύστερα από λάθος η μπάλα καταλήγει στον Αλεξανδρή ο οποίος βρισκόταν μπροστά από την γραμματεία και με ένα μακρινό σουτ έδωσε την νίκη στους Θεσσαλονικείς.

Το Φθινόπωρο του 1976 ένα περιστατικό ανάμεσα στο προπονητή Πάππας και τον Ιωαννίδη γίνεται αφορμή να τιμωρηθεί και ο Αλεξανδρής αφού παίρνει το μέρος του συμπαίκτη του. Η διοίκηση τιμωρεί τους δύο αθλητές, ωστόσο τα συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα της ομάδας τους αναγκάζουν να επιστρέψουν πίσω στην δράση φέρνοντας και πάλι τα χαμόγελα: Νίκες με 78-76 επί της ΑΕΚ και 67-66 επί του Παναθηναϊκού.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και ο Σταύρος Χωλόπουλος στην εντός έδρας νίκη με 63-62 επί του Παναθηναϊκού τη σεζόν 1978-1979

Η χρονιά του πρωταθλήματος:
Μετά την αποχώρηση του Ιωαννίδη από τα παρκέ (ο οποίος έγινε προπονητής της ομάδας), ο Αλεξανδρής γίνεται αρχηγός του Άρη. Είναι η ψυχή της ομάδας και το αποδεικνύει στο ντέρμπι κορυφής με τον Ολυμπιακό στις 12 Φεβρουαρίου του 1979. Μπροστά σε 8000 κόσμου στο Αλεξάνδρειο ο Άρης κερδίζει τους Πειραιώτες με 85-82. Ο Βαγγέλης πέτυχε 30 πόντους με 20/20 βολές αποδεικνύοντας ότι ήταν «τέρας»  ψυχραιμίας όταν η μπάλα έκαιγε. Στο τέλος του αγώνα ο κόσμος τον σήκωσε στις πλάτες του και λίγο καιρό μετά ο Άρης κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα ύστερα από 49 έτη.

 Άρης έχει μόλις επικρατήσει του πανίσχυρου τότε Ολυμπιακού με 85-82 και κλειδώνει σε μεγάλο βαθμό το 2ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Ήρωας της αναμέτρησης ο Βαγγέλης Αλεξανδρής

Δυστυχώς στο τέλος της περιόδου 1979-1980 θα μεταπηδήσει στον ΠΑΟΚ όπου και παρέμεινε 4 έτη και για να πάει μετά στον Ηρακλή όπου και θα κλείσει την αθλητική του καριέρα. Ωστόσο η σχέση του με τον Άρη δεν τελείωσε εκεί.

Η πορεία του σαν προπονητής
Από τον πάγκο υπηρέτησε όσο ελάχιστοι το Ελληνικό μπάσκετ προπονώντας πάρα πολλές Ελληνικές ομάδες. Θα μπορούσαμε να γράψουμε παραγράφους ολόκληρους για τις εμπειρίες του από πάγκους ομάδων όπως το Μαρούσι (με το οποίο πήρε ένα κύπελλο Ευρώπης), με τον ΓΣ Λάρισας, τον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή, την ΑΕΚ αλλά και την εθνική Ιορδανίας.

Όσο αφορά τον Άρη, έγραψε ιστορία ιδιαίτερα κατά την 1^η του θητεία. Το 2003 σε μια περίοδο όπου ο «αυτοκράτορας» προσπαθούσε να ορθοποδήσει ύστερα από τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που τον βασάνισαν στις αρχές του αιώνα, ο Αλεξανδρής θα φέρει έναν Ευρωπαϊκό τίτλο στην ομάδα. Παρότι όπως μας είχε πει παλιότερα «στόχος της ομάδας ήταν αρχικά να μην υποβιβαστεί». Ήταν τέτοια η παρουσία του που κατάφερε να ανατρέψει κατά πολύ το κλίμα.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής δίνει οδηγίες κατά την διάρκεια ενός τάιμ-άουτ στον τελικό με την Πρόκομ Τρεφλ το 2003.

Έχοντας να διαχειριστεί παίκτες όπως ο Ουίλι Σόλομον, ο Ράιαν Στακ και ο Φίοντορ Λικχολίτοφ θα καταφέρει να κερδίσει την Πρόκομ Τρεφλ με 84-83 ύστερα από έναν δραματικό τελικό στο FIBA Champions Cup. Αυτός ήταν και ο 2ος διεθνής τίτλος που κατέκτησε ύστερα από το κύπελλο Σαπόρτα με το Μαρούσι το 2001.

Όταν ο Αλεξανδρής, ως προπονητής του Άρη, έκανε χειραψία με τον Νίκο Γκάλη κατά την διάρκεια μια βράβευσης του "γκάνγκστερ"

Θα καθίσει ξανά στον πάγκο της ομάδας την περίοδο 2011-2012 τερματίζοντας στην «άγευστη» 7η θέση της Ελληνικής Α1. Ωστόσο αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την προσφορά του Βαγγέλη Αλεξανδρή στην ιστορία του Άρη και το μπάσκετ της βορείου Ελλάδας γενικότερα.

Ο ανεπανάληπτος άθλος του 1998

 

Όλοι οι τίτλοι έχουν την ίδια αξία μεταξύ τους. Όμως κάποιοι πάντα θα ξεχωρίζουν για τις δυσκολίες και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες κατακτήθηκαν.

Το F4 του κυπέλλου του 1998 ήταν μακράν το καλύτερο από όσα διεξήχθησαν στην εποχή των F4 κυπέλλου (1995-2004). Σε μια εποχή που μπορούσε να γίνει αγώνας με οπαδούς και των δύο ομάδων, στην τελική τετράδα του Αλεξανδρείου έφτασε ο κάτοχος του κυπέλλου Κόρατς Άρης, η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη που λίγο καιρό μετά έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός που ήταν εν ενεργεία πρωταθλητής Ευρώπης και νταμπλούχος Ελλάδας καθώς και ο Παναθηναϊκός του Λευτέρη Σούμποτιτς που λίγους μήνες αργότερα θα κατακτούσε το πρωτάθλημα Ελλάδας. Ένα πρωτάθλημα το οποίο θα άρχιζε την δυναστεία των "πρασίνων".

Σε ένα γήπεδο στο οποίο ο Λευτέρης Σούμποτιτς έζησε μεγάλες στιγμές αυτή την φορά ερχόταν σαν αντίπαλος της ομάδας του Άρη.

Στα μάτια των τριών ομάδων του Λεκανοπεδίου ο Άρης φάνταζε σαν ένα εύκολο εμπόδιο δεδομένου ότι πήγε να αγωνιστεί στο F4 χωρίς διοίκηση και με υπηρεσιακό προπονητή τον Χρήστο Μαγκώτσιο. Μάλιστα παραμονές του F4 oi Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ και Τίτ Σόκ είχαν εγκαταλείψει την ομάδα επειδή δεν είχαν πληρωθεί. Όσοι παρέμειναν στην ομάδα έπαιζαν επίσης απλήρωτοι. Όλα έδειχναν να είναι κόντρα στον Άρη.

Στον πρώτο ημιτελικό η εκπληκτική ΑΕΚ εξαφάνισε επιθετικά τον Ολυμπιακό και νίκησε κατά κράτος τους "ερυθρόλευκους" με 63-49. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν έτοιμος να κατακτήσει το πρώτο F4 της καριέρας του ενώ οι οπαδοί του Παναθηναϊκού απλά περίμεναν την δική τους πρόκριση στον τελικό. 

Όλοι περίμεναν μια άνετη επικράτηση των "πρασίνων" εκτός από τον προπονητή του τριφυλλιού Λευτέρη Σούμποτιτς, που γνώριζε όσο λίγοι τι εστί Άρης. Οι παίκτες των "κίτρινων" εμφανίστηκαν "αγριεμένοι" και με την βοήθεια των οπαδών τους απέκλεισαν τον Παναθηναϊκό με 83-68. Τα δύο φαβορί για τον τίτλο, οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός θα συμμετείχαν στο ματς της παρηγοριάς, τον αγώνα για την 3η θέση.

Ο Αγγελίδης κόντρα στους Ράτζα και Χριστοδούλου στον ημιτελικό του κυπέλλου

Ο μεγάλος τελικός

Στον τελικό της 1ης Φεβρουαρίου η ΑΕΚ ήταν το τεράστιο φαβορί με τον "ξανθό" να αντιμετωπίζει το παρελθόν του και την μεγάλη του αγάπη τον Άρη, με τον οποίο πέρασε 20 χρόνια σαν αθλητής και άλλα 10 σαν προπονητής. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο από οπαδούς των δύο ομάδων, στην πλειοψηφία τους οπαδοί του Άρη που δημιούργησαν μια πυρακτωμένη ατμόσφαιρα.

 

Οι οπαδοί του Άρη δημιούργησαν μια πυρακτωμένη ατμόσφαιρα

Στον τελικό η ΑΕΚ επιβεβαίωσε αρχικά τα προγνωστικά. Μπήκε καλύτερα στον τελικό και έχοντας σε μεγάλη βραδιά τον Άντερσον προηγήθηκε έως και 9 πόντους κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Ωστόσο ο Άρης έδειξε τρομερά ψυχικά αποθέματα και ανέτρεψε την κατάσταση πριν τελειώσει το πρώτο 20λεπτο. 

Ο Παναγιώτης Λιαδέλης ήταν ο καλύτερος όλων σε εκείνο το F4 και αναδείχτηκε σε MVP

Η ΑΕΚ κρατούσε πίσω τον Άρη ο οποίος είχε 11 λεπτά να προηγηθεί στο σκορ. Το έκανε 43 δευτερόλεπτα πριν το τέλος όταν ο Ζάρκο Πάσπαλι (που έπαιζε με διάστρεμμα), αφού χάνει ένα λέι άπ προπόνησης, με φόλοου προλαβαίνει τους αντιπάλους του και δίνει προβάδισμα στον Άρη μετά από ώρα (67-65).

 Ο Χοσέ Λάσα ήταν ο μοιραίος παίκτης της ΑΕΚ με τον Γιάννη Ιωαννίδη να γίνεται έξαλλος με τις επιλογές του. Ο Μάριο Μπόνι επέδειξε ολύμπια ψυχραιμία στις κρίσιμες βολές στο τέλος ενώ ο Μπάνε Πρέλεβιτς μπήκε στο τέλος για να προσπαθήσει να σώσει ότι προλάβει. Το τελικό 71-68 επέτρεψε στον αυτοκράτορα του Ελληνικού μπάσκετ να επιστρέψει στον θρόνο του.

Όσο κλισέ και αν ακούγεται οι μάχες που δόθηκαν στο παρκέ ήταν ομηρικές

Με την λήξη του αγώνα ο Χρήστος Μαγκώτσιος πνίγηκε στις αγκαλιές των παικτών με όλο το Αλεξάνδρειο να φλέγεται από τους πανηγυρισμούς των οπαδών του Άρη. Αντίθετα ο Γιάννης Ιωαννίδης, που στο Αλεξάνδρειο έχει ζήσει στιγμές δόξας, αυτή την φορά κάπνιζε νευρικά σε μια γωνιά του γηπέδου μη μπορώντας να πιστέψει την ήττα του. 

'

Γαλακτερός και Αγγελίδης υψώνουν το κύπελλο προς τους οπαδούς του Άρη

Ο Μάριο Μπόνι βαρούσε το τύμπανο (έχει μείνει στην ιστορία η σκηνή αυτή), ενώ ο Παναγιώτης Λιαδέλης ανακηρύχτηκε MVP του F4. Ο Ντίνος Αγγελίδης που ήταν ο συνδετικός κρίκος του Άρη της εποχής Γκάλη με τον Άρη των "χιλίων προβλημάτων" υψώνει το κύπελλο στον ουρανό του Αλεξανδρείου με τον κόσμο να φωνάζει "Άρη γερά εσύ θα ξαναφέρεις το μπάσκετ στον Βορρά". Ήταν αναμφίβολα ο πιο ηρωικός τίτλος που έχει κατακτήσει ποτέ οποιαδήποτε ομάδα στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ.

Ο Μάριο Μπόνι "αρπάζει" το τύμπανο και αρχίζει να βαράει ρυθμικά

Οι συνθέσεις και τα στατιστικά των παικτών των δύο ομάδων

ΑΡΗΣ (Χρήστος Μαγκώτσιος): Λιαδέλης 22(1), Χρυσανθόπουλος 3(1), Πάσπαλι 12, Σιούτης 15(2), Γαλακτερός 3(1), Ναχάρ 3, Αγγελίδης 5(1), Φλώρος, Όρντμαν, Μπόνι 8.

ΑΕΚ (Γιάννης Ιωαννίδης): Κολντεμπέλα 2, Λάσα 13(2), Πρέλεβιτς, Άντερσον 18, Χατζής 14(2), Λάρσεν, Κακιούζης 4, Τσακαλίδης 6, Άντερσεν, Αλεξάντερ 11.

Άρης Θεσσαλονίκης - ΑΕΚ τελικός κυπέλλου 1998