Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

Η μέρα που το Σαρλερουά βάφτηκε κίτρινο



Το ημερολόγιο έγραφε 11 Απριλίου 2006 όταν ο Άρης αγωνίστηκε στον τελικό του Eurocup (τότε ονομαζόταν ULEB Cup) κόντρα στην Ντιναμό Μόσχας.

Πρόκειται για την τελευταία -έως σήμερα- μεγάλη Ευρωπαϊκή διάκριση του αυτοκράτορα.

 Ο Άρης του Ιταλού Αντρέα Μαντσόν έφτασε στον τελικό κάνοντας μία πορεία εξπρές από τον όμιλο όπου και τερμάτισε πρώτος, για να αποκλείσει στην συνέχεια στους "16" τον Πανιώνιο στον Ελληνικό εμφύλιο. Έπειτα ακολούθησε η άνετη πρόκριση επί της Γαλλικής Βιλερμπάν στους «8» με δύο νίκες. Στα ημιτελικά περίμενε η Σερβική Χέμοφαρμ η οποία έψαχνε την δική της εκδίκηση για τον αποκλεισμό από τον ημιτελικό του Eurocup Challenge το 2003. Η πρόκριση ήταν δραματική και κρίθηκε με καλάθι του Τέρελ Καστλ στην εκπνοή του δεύτερου ημιτελικού στο Αλεξάνδρειο.


Άρης-Χέμοφαρμ, η δραματική πρόκριση


Από την στιγμή που ο Άρης πήρε την πρόκριση στον τελικό επικράτησε πανικός για τα εισιτήρια προς την Βελγική πόλη. Πάνω από 6000 κίτρινοι οπαδοί πραγματοποίησαν μια από τις μεγαλύτερες εκδρομές στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και δημιούργησαν μια καυτή ατμόσφαιρα, με τον Γάλλο σπίκερ του Eurosport να χάνει τα λόγια του στο χαρακτηριστικό βίντεο. Το "Σπιρουντόμ" είχε μετατραπεί σε Αλεξάνδρειο.


Το  "Σπιρουντόμ", το γήπεδο που φιλοξένησε τον τελικό

Η κατάληψη των οπαδών του Άρη

Η αντίδραση του Γάλλου εκφωνητή του Eurosport για τους οπαδούς του Άρη


Η αντίπαλος του Άρη, η Ντιναμό Μόσχας, είχε ένα πανάκριβο ρόστερ και έντονο Ελληνικό στοιχείο.  Απαρτιζόταν μεταξύ άλλων από τον πρώην κιτρινόμαυρο Φίοντορ Λικχολίτοφ αλλά και από τους Λάζαρο Παπαδόπουλο, Αντώνη Φώτση με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να οδηγεί από τον πάγκο.


Αντρέα Μαντσόν και Ντούσαν Ίβκοβιτς στην συνέντευξη τύπο πριν τον τελικό


Η διακύμανση του τελικού:
Ο Άρης παρότι προσπάθησε, δεν κατάφερε τελικά να κατακτήσει το τέταρτο Ευρωπαϊκό κύπελλο του. Οι παίκτες του Αντρέα Μαντσόν ξεκίνησαν παίζοντας πιεστική άμυνα πάνω στον Λάζαρο Παπαδόπουλο με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι παίκτες των Ρώσων να μένουν ελεύθεροι και να πυροβολούν από τα 6,25. Τα 2 φάουλ με τα οποία χρεώθηκε ο Στακ μόλις στο τέταρτο λεπτό, τον ανάγκασαν να κάτσει στον πάγκο με αποτέλεσμα να χαθεί μια πολύτιμη βοήθεια κάτω από το καλάθι. 


Ο Ράιαν Στακ προσπαθεί να σταματήσει τον Λάζαρο Παπαδόπουλο.


Οι Ρώσοι έκλεισαν τον πρώτο δεκάλεπτο προηγούμενοι με 18-19. Ο Άρης έβρισκε λύσεις στο πρόσωπο του «Ράμπο» Σιγάλα ο οποίος φαινόταν να ήταν ο μόνος ετοιμοπόλεμος για έναν τέτοιο τελικό. Οι παίκτες του Ίβκοβιτς μόλις βρήκαν ελεύθερους διαδρόμους το εκμεταλλεύτηκαν και πήραν ένα προβάδισμα 28-37 στο τέλος του δευτέρου δεκαλέπτου.


Συγκλονιστικός ο Γιώργος Σιγάλας


Ένα εντυπωσιακό κάρφωμα του Καστλ


Στο δεύτερο ημίχρονο ο Καστλ έδωσε το σύνθημα της αντεπίθεσης καθώς με 5 προσωπικούς πόντους και συγκλονιστικές άμυνες έφερε το ματς στο 42-39 βάζοντας τον Άρη σε θέση οδηγού. Ο Κουμπράκοφ με τρίποντο έκανε το 42-42, με τους "κίτρινους" να βραχυκυκλώνουν επιθετικά σε εκείνο το σημείο, γεγονός που αποδείχτηκε μοιραίο. Ο Παπαδόπουλος έκανε το 45-50 και στην συνέχεια το 48-55 με τον Ουίκιλσον να φεύγει από τον αγώνα με 5 φάουλ. 


Προσπάθησε ο Πάντιους

Ο Άρης συνέχιζε να μην βρίσκει λύσεις στην επίθεση με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να μεγαλώνουν την διαφορά (51-63, 37’). Το τελικό 60-73 χάρισε στους Ρώσους τον Ευρωπαϊκό τίτλο με τον ΑΡΗ να χάνει για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό τελικό (καθώς οι προηγούμενοι 3 τελικοί είχαν στεφθεί με επιτυχία).

Σε κάθε περίπτωση, η απώλεια του τίτλου δεν χαρακτηρίζεται ως αποτυχία. Ο αντίπαλος ήταν μια πανίσχυρη και πανάκριβη ομάδα (η πιο ακριβή εκείνης της διοργάνωσης), με την διαιτησία στον τελικό να κάνει ορισμένα λάθη εναντίον των κιτρινόμαυρων στο πρώτο ημίχρονο, τα οποία βέβαια δεν καθόρισαν το αποτέλεσμα του αγώνα. Η κατάληξη της σεζόν είχε ευτυχές αποτέλεσμα για τους "κίτρινους" αφού ότι δεν κατάφεραν μέσω του ULEB Cup, το κατάφεραν μέσω του πρωταθλήματος όπου σαν 3οι κέρδισαν την έξοδο του στην Ευρωλίγκα.

Οι οπαδοί των "κίτρινων" συγχαίρουν τους παίκτες της ομάδας για την υπερπροσπάθεια


Οι συνθέσεις του τελικού
ΝΤΙΝΑΜΟ ΜΟΣΧΑΣ (Ντούσαν Ίβκοβιτς): Πόποβιτς 17, Ντούγκλας 17 (MVP), Κουμπράκοβ 3, Λικχολίτοφ, Μπίκοβ, Παπαδόπουλος 12, Ντομάνι 5, Φώτσης 4, Βασίλιεφ, Τσάτμαν 15

ΑΡΗΣ (Αντρέα Μαντσόν): Καστλ 17, Σιγάλας 10 (12 ριμπ), Μπρούερ 7, Χαριτόπουλος, Ασημακόπουλος, Ουίκιλσον 7, Πάντιους 6, Στακ 10, Κουλ, Ορφανός, Στεργίου 3, Τέιλορ


Άρης-Ντιναμό Μόσχας, ολόκληρος ο τελικός


Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019

Γιώργος Τσιλιγκαρίδης, ο ευεργέτης του μπάσκετ του Άρη




O Γιώργος Τσιλιγκαρίδης, ήταν η προσωπικότητα που βοήθησε όσο κανένας άλλος στην εκτίναξη του Ελληνικού μπάσκετ, με μια και μόνο ενέργειά του: φέρνοντας τον Νίκο Γκάλη στην Ελλάδα.

Το χρονικό της μεταγραφής του Γκάλη:
Βρισκόμαστε στο έτος 1979. Ο νεαρός Νικ εκείνη τη χρονιά ζούσε ένα διαφορετικό και πολύ ιδιαίτερο καλοκαίρι. Η μητέρα του, η κυρά Στέλλα, είχε μόλις περάσει μια περιπέτεια με την υγεία της που είχε ανησυχήσει το οικογενειακό περιβάλλον της οικογένειας Γκάλη. 

Ο Νικ από τη μεριά του ήταν απογοητευμένος που «κόπηκε» άδικα από την προεπιλογή των Celtics και δεν έπαιξε στο ΝΒΑ, ενώ ένοιωσε το επαγγελματικό μέλλον του αβέβαιο. Τότε σίγουρα θα πέρασαν από το μυαλό του οι πρώτες σκέψεις για επιστροφή στην πατρίδα, καθώς τον είχε προσεγγίσει ο Γιώργος Καστρινάκης, ο ομογενής παίκτης του Ολυμπιακού, και του είχε μιλήσει για το ενδεχόμενο να ενταχθεί στους ερυθρόλευκους. Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός μέσω του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία της Αστόρια, Μέττου Λάγια, ο οποίος είχε μεσολαβήσει και για να έρθει ο Στεργάκος στην Αθήνα.




Τρίτος ακολούθησε ο Άρης Θεσσαλονίκης, μετά από μια τυχαία κουβέντα στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα, μεταξύ του πρώην Προέδρου του συλλόγου, Μενέλαου Χατζηγεωργίου και του τότε Βουλευτή και Γενικού Διευθυντή του Ιδρύματος «Βασιλεύς Παύλος», Δημήτρη Βρεττάκου.

Ο Παναθηναϊκός σε εκείνο το χρονικό σημείο παρουσιάζονταν από τον Τύπο ως βέβαιος προορισμός και επόμενος σταθμός στην καριέρα του Γκάλη. Εκείνη η κουβέντα όμως στο ξενοδοχείο της πλατείας Συντάγματος, πυροδότησε ένα πολύ έντονο ενδιαφέρον από πλευράς Άρη, με τον Χατζηγεωργίου να δίνει ρητή εντολή στον τότε έφορο της ομάδας, Γιώργο Τσιλιγκαρίδη, να ταξιδέψει στην Αμερική και να επιστρέψει με τον παίκτη, πάση θυσία.

Οι δύο εικόνες της Παναγίας
Δίχως να μιλάει λέξη Αγγλικά και με δέκα χιλιάδες δολάρια διάσπαρτα σε τσέπες και βαλίτσα, ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης φτάνει στη Νέα Υόρκη και προσεγγίζει με τέτοιο τρόπο την οικογένεια Γκάλη ώστε σύντομα ο Νίκος έχει δεύτερες σκέψεις σχετικά με τη «σίγουρη» μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό.

Όταν δε ο Τσιλιγκαρίδης του χτυπά τον εγωισμό και του λέει πως ο Άρης Θεσσαλονίκης του αρμόζει περισσότερο γιατί είναι ο πρωταθλητής Ελλάδας, ο Γκάλης μαλάκωσε σε τεράστιο βαθμό. Ο παράγοντας ωστόσο που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή του, ήταν ο ανθρώπινος τρόπος που πλησίασαν τον Γκάλη οι άνθρωποι του Άρη. Ενδιαφέρθηκαν για τη μητέρα του, με τον Τσιλιγκαρίδη να μπαίνει στο σπίτι φέρνοντας ως δώρο δύο εικόνες της Παναγίας, και να μιλάει μαζί της, υποσχόμενος ότι θα τον προσέχει σαν γιο του.




Πήγε με λιγότερα χρήματα
Αυτές οι κινήσεις του Τσιλιγκαρίδη και των ανθρώπων του Άρη, μέτρησαν πάρα πολύ για το Νίκο και την οικογένεια του που αντιλήφθηκαν πόσο πολύ τον ήθελε ο Άρης. Τα λόγια του Τσιλιγκαρίδη τον έκαναν να νιώσει ξεχωριστός και όχι χωρίς λόγο: ο Τσιλιγκαρίδης με την οξυδέρκεια του είχε αντιληφθεί εξ αρχής αυτό που λίγο αργότερα είπε ο πατριάρχης του συλλόγου, Ανέστης Πεταλίδης: ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο και έναν άνθρωπο που θα αλλάξει ολόκληρο το άθλημα στην Ελλάδα. 

Έτσι ενώ τον Σεπτέμβριο οι εφημερίδες δημοσίευαν φωτογραφίες του νέου αστέρα του Παναθηναϊκού, Νίκου Γκάλη (ή Νικ Γκάλις όπως τον έγραφαν στην αρχή), ο Τσιλιγκαρίδης κέρδιζε ολοένα και περισσότερο την εμπιστοσύνη του ελληνοαμερικανού. Συζητώντας δε με τον δικηγόρο του, στο New Jersey, με απόλυτα «Ελληνικό» τρόπο του «περνάει» 5 χιλιάδες δολάρια σε έναν φάκελο και απομένει μόνο η συμφωνία με το Νίκο.

Ο Γκάλης συμφωνεί με λιγότερα χρήματα απ’ όσα του έταζαν στον Παναθηναϊκό, δέχεται να ταξιδέψει στην πατρίδα των γονέων του για να βοηθήσει οικονομικά την άρρωστη μητέρα του και βγάζει εισιτήριο για τη Θεσσαλονίκη. Θα ταξιδεύσει στις 29 Σεπτεμβρίου του 1979, αφού προηγουμένως είχαν εξασφαλισθεί τα απαιτούμενα έγγραφα που αποδείκνυαν την ελληνική καταγωγή του, με προσωπική παρέμβαση του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής, Σπυρίδωνος.

Έτσι ξεκίνησε μια παραμυθένια εποχή του Ελληνικού μπάσκετ! Οι εξαιρετικές κινήσεις του Γιώργου Τσιλιγκαρίδη έβαλαν τα θεμέλια στο να δημιουργηθεί ο Αυτοκράτορας του μπάσκετ, ο Άρης όλων των Ελλήνων.




Μήπως θα έπρεπε κάποτε να τιμηθεί το όνομα του Γιώργου Τσιλιγκαρίδη, έστω και μετά θάνατον καθώς απεβίωσε στις 18 Ιουνίου 2011; Με τον  ίδιο τρόπο όπως τιμήθηκαν τόσοι άλλοι άνθρωποι που δόξασαν τον Άρη Θεσσαλονίκης. Γιατί η συνεισφορά του Τσιλιγκαρίδη είναι αναμφισβήτητα μεγάλη. Γιατί αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, ο ρους της ιστορίας του Άρη και του Eλληνικού μπάσκετ θα ήταν εντελώς διαφορετικός.

Γιώργο Τσιλιγκαρίδη, δεν ξεχνούμε και σε ευχαριστούμε .


Αφιέρωμα στον ευεργέτη του Άρη, Γιώργο Τσιλιγκαρίδη


Πηγή: Γιώργος Μπαλτάς για την aris.re  (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!" στις 17 Ιουνίου 2017)

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

Ο "ξανθός" αρχιτέκτονας του αυτοκράτορα



Νοοτροπία νικητή. Αν έπρεπε να αποδώσουμε με δύο λέξεις την ψυχοσύνθεση του Γιάννη Ιωαννίδη, η παραπάνω φράση ταιριάζει γάντι. Από το παρκέ ή από τον πάγκο, δεν έχει σημασία, ο "ξανθός" δεν ήθελε να ακούει σε καμία περίπτωση την λέξη ''ήττα''. Εκρηκτικός χαρακτήρας με ταμπεραμέντο που στο πέρασμα του χρόνου του δημιούργησε φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. 

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του
Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1945 στην περιοχή Αγίας Τριάδας, στην Θεσσαλονίκη. Δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του καθώς δολοφονήθηκε στην μαύρη, για την πατρίδα μας, περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Η σχέση του με τον αθλητισμό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που τον κέρδισε στα πρώτα του χρόνια, όντας μέλος της ΑΕ Χαριλάου. Σύντομα όμως ασχολήθηκε με το μπάσκετ, άθλημα το οποίο τον έκανε πανελληνίως γνωστό.

Από μικρός ήταν οπαδός της ομάδας του Άρη. Το θράσος του και ο τσαμπουκάς ήταν αυτά που τον χαρακτήριζαν σαν άνθρωπο. Αυτά τα χαρακτηριστικά γοήτευσαν τον Ανέστη Πεταλίδη, τον πατριάρχη του Άρη και πνευματικό πατέρα του Γιάννη Ιωαννίδη. Ως αποτέλεσμα αυτού, ο Γιάννης Ιωαννίδης κατάφερε να γίνει μέλος της αντρικής ομάδας των "κίτρινων" μόλις στα 15 του χρόνια.


Ο νεαρός Γιάννης Ιωαννίδης πλάι στον Ανέστη Πεταλίδη, τον εμβληματικό προπονητή του Άρη


Ο αθλητής Γιάννης Ιωαννίδης
Κατά τα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο Ιωαννίδης συνδύαζε τις προπονήσεις του στο γήπεδο της ΧΑΝΘ με τις σπουδές του στο τμήμα Γεωπονικής του ΑΠΘ. Υπήρξε μέλος της "αργυρής" ομάδας του Άρη κατά την δεκαετία του 1960. Και χαρακτηρίζεται ως "αργυρή" διότι αν και αποτελούταν από μεγάλα ονόματα, όπως ο Στέργιος Μπουσβάρος και ο Γιώργος Τσιτούρας, δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει κάποιον τίτλο παρά τα υψηλά πλασαρίσματα της ομάδας.

Το 1965 αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την φανέλα της εθνικής ομάδας σε αγώνα κόντρα στην Ρουμανία. Το ίδιο έτος κατέκτησε το διεθνές τουρνουά του ΒΑΟ, στο οποίο συμμετείχαν η άλλοτε πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβίας Μπεογκράτσκι, η Βουλγάρικη Ακαντέμικ Σόφιας, ο ΠΑΟΚ και φυσικά ο ΒΑΟ.


Έτος 1965, ο Άρης νικητής στο διεθνές τουρνουά του ΒΑΟ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης διακρίνεται στην μέση. Από αριστερά διακρίνονται οι: Χατζησταύρου, Χατζόπουλος, Πεταλίδης, Μπουσβάρος, Γρηγοριάδης, Σουντουλίδης, Κατριός, Τσατσάνης


Την περίοδο 1965/1966 θα κατακτήσει την 2η θέση του Ελληνικού πρωταθλήματος. Μολονότι ο τίτλος κατέληξε στην ΑΕΚ, ο Άρης θα κερδίσει την έξοδο του στο Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης για 1η φορά στην ιστορία του. Εκεί κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πανίσχυρη Μακάμπι Τελ Αβίβ. 

Θα αγωνιστεί και στους δύο αγώνες κόντρα στην "ομάδα του λαού" όπου και θα πετύχει 17 και 11 πόντους αντίστοιχα (ήττα στον 1ο αγώνα στο Ισραήλ με 101-71, νίκη στον επαναληπτικό με 91-71).


Ο Ιωαννίδης αγωνιζόμενος στον 1ο Ευρωπαϊκό αγώνα της ιστορίας του Άρη (Φεβρουάριος 1967)


Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Άρης πέρασε μια μικρή περίοδο κάμψης. Ωστόσο η έλευση των Χάρη Παπαγεωργίου και Βαγγέλη Αλεξανδρή το 1971 αναβάθμισαν σύντομα τον ρόλο των "κίτρινων". Οι Θεσσαλονικείς κινήθηκαν από τα μέσα της δεκαετία του 1970 και μετά σε υψηλές πτήσεις με τον Γιάννη Ιωαννίδη να συνεχίζει να έχει ρόλο πρωταγωνιστή. Έως το 1978 πέτυχε συνολικά 4970 πόντους σε 19 χρόνια εντυπωσιακής καριέρας.



Συνέντευξη του Γιάννη Ιωαννίδη το 1976


Γιάννης Ιωαννίδης και Βαγγέλης Αλεξανδρής πανηγυρίζουν μια εκτός έδρας νίκη επί του Παναθηναϊκού (1978)


Από το παρκέ στον πάγκο
Από το τέλος της σεζόν 1977/1978 είχε αποφασίσει να βάλει τέλος στην καριέρα του. Υπό την εισήγηση του Ανέστη Πεταλίδη ξεκίνησε η ενασχόληση του με την προπονητική του καριέρα στην ομάδα του τμήματος Γεωπονικής του ΑΠΘ.

Ο Ιωαννίδης εκτός από την νοοτροπία νικητή φημιζόταν για την οξυδέρκεια του και για την εξυπνάδα του. Γνωστή έχει μείνει η ιστορία από την εποχή που ήταν προπονητής της σχολής του: Σύμφωνα με την αφήγηση των παλιότερων ο "ξανθός" γνωρίζοντας ότι η ομάδα του ήταν αδύνατον να κερδίσει την ομάδα μιας άλλης σχολής, προκαλούσε -και έπεισε τελικά- τους αντιπάλους ότι ο αγώνας ήταν την Κυριακή. Φυσικά ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για το Σάββατο με αποτέλεσμα η ομάδα του να κερδίσει τον αγώνα στα χαρτιά.

Η κατάκτηση της κορυφής
Στα μέσα του 1978 δέχθηκε με χαρά την πρόταση του ΑΣ Άρη να αναλάβει τον πάγκο των "κίτρινων"παρότι ήταν μόλις 33 ετών. Δημιούργησε μια αμιγώς Ελληνική ομάδα (εξαιτίας των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων του Άρη) και μέσω του πνεύματος νικητή που μετέφερε στους παίκτες του, κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας για 1η φορά μετά από 49 χρόνια.

Αυτή η κατάκτηση ισοδυναμούσε με άθλο εκείνα τα χρόνια και έδωσε το έναυσμα στους παράγοντες του Άρη να αρχίσουν επενδύουν μεγάλα χρηματικά ποσά και να λειτουργούν σε επαγγελματικά πλαίσια.


Πρωταθλητής Ελλάδας 1979


Το αποτυχημένο πέρασμα στην εθνική ομάδα και η επιστροφή στον Άρη
Αμέσως μετά την επιτυχία του 1979 η ΕΟΚ πρότεινε στον Ιωαννίδη να αναλάβει την εθνική ομάδα. Η 1η του θητεία στην "γαλανόλευκη" δεν στέφθηκε με επιτυχία. Η εθνική ομάδα πραγματοποίησε κάκιστη πορεία στο Ευρωμπάσκετ του 1981 ενώ δεν προκρίθηκε καν στα τελικά του Μουντομπάσκετ 1982. Η 2η αποτυχία σήμανε και το τέλος της 1ης θητείας του στην εθνική ομάδα. Η επιστροφή στον Άρη ήταν μονόδρομος.

Επέστρεψε στους Θεσσαλονικείς την σεζόν 1982/1983 διαδεχόμενος τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Εκεί  συνάντησε τον Νίκο Γκάλη ο οποίος ήδη είχε εξελιχθεί σε δεινό σκόρερ. 2η (συνολικά) χρονιά στον Άρη και 2ο πρωτάθλημα για τον "ξανθό" σαν προπονητή. Η επόμενη σεζόν (1983/1984) είχε πικρό τέλος με την ομάδα της συμπρωτεύουσας να χάνει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό και το κύπελλο από τον ΠΑΟΚ μέσα σε μία εβδομάδα. 

Αυτές οι απώλειες προκάλεσαν το αίσθημα εκδίκησης του Ιωαννίδη. Διακαής του πόθος; Ο Παναγιώτης Γιαννάκης του Ιωνικού Νικαίας. Με μία μεταγραφή που έμοιαζε με ''κλοπή'', καθώς ο Γιαννάκης όδευε προς την ΑΕΚ, ο Ιωαννίδης διέθετε πλέον στα χέρια του δύο φονικά όπλα, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Με αυτούς τους δύο δημιούργησε το καλύτερο δίδυμο της Ευρώπης.




Η δυναστεία του Άρη γίνεται πραγματικότητα και ο Ιωαννίδης αρχηγός του "αυτοκράτορα"
Από την σεζόν 1984/1985 και για τα επόμενα χρόνια ο Άρης ήταν ανίκητος εντός συνόρων. Ο Ιωαννίδης δημιούργησε την κορυφαία ομάδα του 20ου αιώνα στο Ελληνικό μπάσκετ προσθέτοντας το 1986 τον Λευτέρη Σούμποτιτς.

Κατάφερε μέσω της πειθαρχίας του να επιβάλλει τις ισορροπίες ανάμεσα στους δύο μεγαλύτερους σούπερ σταρ του Ελληνικού μπάσκετ και να δώσει στους υπόλοιπους παίκτες να καταλάβουν πλήρως τον ρόλο τους. Προσέγγιζε τους παίκτες του με τον δικό του προφορικό λόγο, καμιά φορά στα όρια της σκληρότητας και της υπερβολής. Όλοι τον υπάκουαν σαν στρατάρχη και κανένας δεν μπορούσε να του φέρει αντίρρηση.


Δίνοντας οδηγίες σε κάποιο τάιμ άουτ στον Νίκο Γκάλη

Ήταν επίσης και πολύ προληπτικός: Φορούσε επί σειρά ετών το ίδιο σακάκι το οποίο ο ίδιος θεωρούσε γούρικο. Δεν άφηνε ποτέ κανέναν να αγγίξει τον αναπτήρα του με το οποίο άναβε πάντα ένα τσιγάρο πριν τους αγώνες. Στο final-4 της Γάνδης το 1988 "τρελάθηκε" όταν αντίκρισε στο θυρεό του ξενοδοχείου μια μαύρη γάτα, σημάδι που κατά τον ίδιο θεωρήθηκε ως ένας από τους λόγους αποτυχίας στους δύο αγώνες στο "Φλάντερς Έξπο" της Βελγικής πόλης.

Ο Ιωαννίδης είναι ιδιαίτερα θρήσκος ωστόσο σε μερικές περιπτώσεις "πιάστηκε" σε τάιμ άουτ να υβρίζει τα θεία. Επιπλέον συχνές ήταν και οι εκρήξεις του προς τους διαιτητές όταν θεωρούσε πως αδικούσαν τις ομάδες του. Για τον Γιάννη Ιωαννίδη μπορούν να γραφούν και να ειπωθούν αμέτρητες ιστορίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα χρόνια του στον καλύτερο Άρη όλων των εποχών ήταν το απόλυτο αφεντικό.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Γιάννης Ιωαννίδης σε κάποιο τάιμ άουτ. Στο φόντο αριστερά διακρίνεται ο αείμνηστος Μάκης Νάτσης.


Η αποχώρηση από τον Άρη και η κάθοδος στην Αθήνα
Οι "κίτρινοι" έπαιζαν χωρίς αντίπαλο εντός συνόρων ενώ στην Ευρώπη αποτελούσαν μια από τις καλύτερες ομάδες. Ωστόσο κάθε όμορφη ιστορία έχει δυστυχώς και το τέλος της. Μετά την λήξη της σεζόν 1989/1990 ο Ιωαννίδης ήρθε σε σύγκρουση με την τότε διοίκηση του ''αυτοκράτορα''.

Στην πραγματικότητα την απόφαση του να φύγει από την ομάδα την είχε πάρει πριν τελειώσει η σεζόν και αιτία υπήρξαν τα οικονομικά προβλήματα που έκαναν την εμφάνιση τους στον σύλλογο. Κάθισε στον πάγκο για τελευταία φορά στον νικηφόρο τελικό κυπέλλου Ελλάδας στο ΣΕΦ κόντρα στον ΠΑΟΚ (75-62) στις 21 Μαΐου του 1990.

Ο Ιωαννίδης προσέφερε συνολικά στον Άρη 8 πρωταθλήματα Ελλάδας (1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990), 5 κύπελλα Ελλάδας (1985, 1987, 1988, 1989, 1990) και τον οδήγησε σε τρία final-4 του κυπέλλου πρωταθλητριών (Γάνδη 1988, Μόναχο 1989, Σαραγόσα 1990)


Με τον Λάζαρο Λέσιτς στις "τελευταίες" του μέρες στην Θεσσαλονίκη


Δηλώσεις Ιωαννίδη -μεταξύ άλλων- μετά τον νικηφόρο τελικό κυπέλλου κόντρα στον αιώνιο εχθρό (21 Μαΐου 1990)


Η κάθοδος και η προπονητική καριέρα στην Αθήνα
Το τέλος της δυναστείας του Άρη το 1993 σήμανε την αντίστοιχη έναρξη της δυναστείας του Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη. Αναγεννητής των Πειραιωτών υπήρξε φυσικά ο Ιωαννίδης ο οποίος πριν αναλάβει τους ερυθρόλευκους επέβαλλε τα δικά του ''θέλω''. Μετέφερε την ομάδα από το Παπαστράτειο στο ΣΕΦ και κατάφερε να φέρει στους "ερυθρόλευκους" τον Ζάρκο Πάσπαλι. Κύριο γνώρισμα του Ολυμπιακού εκείνων των ετών υπήρξε η προσήλωση στην σκληρή άμυνα.

Η ομάδα του Πειραιά έως και το 1996 (όταν και αποχώρησε ο Ιωαννίδης) κατέκτησε 4 πρωταθλήματα Ελλάδας (1993, 1994, 1995, 1996), 1 κύπελλο Ελλάδας (1994) ενώ η Μπανταλόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης του στέρησαν σε δύο τελικούς το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης (Τελ Αβίβ 1994, Σαραγόσα 1995). Κέρδισε με το παραπάνω τον σεβασμό των οπαδών του Ολυμπιακού οι οποίοι τον λάτρεψαν παράφορα.


Αρχιτέκτονας του μεγάλου Ολυμπιακού των 1990s


Ο Ιωαννίδης είχε τόσο τεράστια επιρροή που "έβαζε χέρι" στους οπαδούς της ομάδας του και αυτοί τον αποθέωναν.


Αμέσως μετά τον Ολυμπιακό ανέλαβε τον πάγκο της ΑΕΚ, όπου και επιχείρησε την αναγέννηση του "δικεφάλου". Το 1998 η Κίντερ Μπολόνια θα του στερούσε την τελευταία του ευκαιρία για ένα κύπελλο πρωταθλητριών στο final-4 της Βαρκελώνης (ήττα με 58-44 στον τελικό).

Νωρίτερα μέσα στην σεζόν, η ΑΕΚ στο Αλεξάνδρειο θα αντιμετώπιζε την παλιά του ομάδα, τον Άρη, στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας. Παρότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατέβαινε αποδεκατισμένη, κατόρθωσε και νίκησε την ΑΕΚ με 71-68. Ο Ιωαννίδης μετά τον τελικό ξέσπασε κατά πάντων σε μια από τις πλέον γνωστές εκρήξεις του. Αυτό το σκηνικό αποτέλεσε αφορμή για τους "ΑΜΑΝ'' να δημιουργήσουν ένα από τα πιο πετυχημένα τους σκετσάκια.



Το βίντεο των "ΑΜΑΝ" για τον Γιάννη Ιωαννίδη



Ο Γιάννης Ιωαννίδης σαν προπονητής της ΑΕΚ


Το 1999 επέστρεψε για μία σεζόν στον Ολυμπιακό χωρίς όμως να ξαναβρεί την χημεία που είχε παλιότερα με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Η τελευταία του παρουσία σε πάγκους ήταν με την εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του 2003 στην Σουηδία. Η εθνική κατετάγη 5η και σκοπός του ήταν να οδηγήσει την "γαλανόλευκη" στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Το σχέδιο όμως "κόλλησε" καθώς ο ίδιος είχε αποφασίσει να εμπλακεί με την πολιτική.

Η ενασχόληση με την πολιτική και τα τελευταία χρόνια
Εκλέχθηκε βουλευτής στην Α' περιφέρεια Θεσσαλονίκης το 2004 με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Το 2007 διορίστηκε υφυπουργός πολιτισμού αρμόδιος σε θέματα αθλητισμού, θέση την οποία κράτησε έως το 2009. Μέσα από την ίδια θέση υπηρέτησε στο Ελληνικό κοινοβούλιο και την περίοδο 2012-2013. Παρέμεινε βουλευτής έως το 2015 όταν και λόγω της προχωρημένης ηλικίας του αποσύρθηκε από την πολιτική σκηνή.

Ο Άρης υπήρξε πάντα ο μεγάλος του έρωτας. Ωστόσο η σχέση του με τον κόσμο των ''κίτρινων'' πέρασε από πάρα πολλές δύσκολες στιγμές από την στιγμή που κατηφόρισε στην πρωτεύουσα. Χαρακτηριστική ήταν και η 1η επιστροφή του σαν αντίπαλος του Άρη στο Αλεξάνδρειο το 1991, όταν και ο κόσμος στις κερκίδες αντέδρασε ποικιλοτρόπως.


Επιστροφή του Γιάννη Ιωαννίδη σαν αντίπαλος στο Αλεξάνδρειο


 Ωστόσο ο χρόνος τα γιατρεύει όλα και πλέον οι σχέσεις με τον Άρη είναι άριστες. Στο ημίχρονο του αγώνα με τον Πανιώνιο την σεζόν 2018/2019, ο Γιάννης Ιωαννίδης, εμφανώς καταβεβλημένος από το πέρασμα του χρόνου, συγκίνησε με τον λόγο που έβγαλε και τιμήθηκε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του 1979 για τα 40 χρόνια από το 2ο πρωτάθλημα του συλλόγου.


Βράβευση της πρωταθλήτριας ομάδας του 1979

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι συνώνυμο της νίκης. Αποτελεί τον πιο πετυχημένο Έλληνα προπονητή. Όχι μόνο του Άρη αλλά και ολόκληρου του πρωταθλήματος. Σε σύνολο 490 αγώνων πέτυχε 418 νίκες, ποσοστό νικών δηλαδή λίγο παραπάνω από το 85%. Είναι ο πολυνίκης του Ελληνικού πρωταθλήματος με 12 τίτλους (επίδοση που πλησίασε μόνο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς).

Παρότι δεν κατόρθωσε να κατακτήσει ποτέ του Ευρωπαϊκό τρόπαιο (αν και συμμετείχε σε 6 final-4 Κυπέλλου Πρωταθλητριών) αυτό ελάχιστα μειώνει την υστεροφημία του και την βαριά κληρονομιά που άφησε σε όποια ομάδα και αν πέρασε. Αναμφίβολα ο προπονητής που απασχόλησε όσο ελάχιστοι τους μπασκετικούς κύκλους και λατρεύτηκε παράφορα (και μισήθηκε για κάποια χρόνια) όσο σχεδόν κανείς στην οικογένεια του Άρη.


Ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Ιωαννίδη



Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

Ο βίος και η πολιτεία του Ρόι Τάρπλεϊ



Ένας αστέρας που δεν έλαμψε ποτέ στον γαλαξία του NBA. Ένας αναρχικός ροκ σταρ που δεν υπάκουε στους κανόνες και ζούσε όπως αυτός θεωρούσε ότι περνούσε καλύτερα. Είναι αλήθεια πως αν αντιστεκόταν στους "δαίμονες" του, ο Ρόι Τάρπλεϊ σήμερα θα ήταν ένας μύθος του παγκοσμίου μπάσκετ.

Έστω και έτσι όμως, τα όσα έζησε και πέτυχε στα 50 χρόνια του άλλοι θα μπορούσαν μόνο να τα ονειρευτούν. 



Μια τεράστια καριέρα στο NBA που δεν έγινε ποτέ
Η αρχή των πάντων είχε γίνει το καλοκαίρι του 1986. Ύστερα από μία διετία όπου οργίασε με τη φανέλα του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, ο Τάρπλεϊ επελέγη στο νούμερο 7 των ντραφτ από τους Ντάλας Μάβερικς. Οι ειδικοί του ΝΒΑ ανέμεναν από τον Τάρπλεϊ να κάνει μία λαμπρή και τεράστια καριέρα εφόσον δεν θα είχε προβλήματα τραυματισμών ή δεν θα έμπλεκε ποτέ με καταχρήσεις και τζόγο. Πόσο προφητικό.

Στην 1η του σεζόν στο NBA (1986/1987) σημείωσε μ.ο. 7,5 πόντους και 7,1 ριμπάουντ. Χάρη σε αυτές τις επιδόσεις επιλέχθηκε στην καλύτερη ρούκι πεντάδα εκείνης της σεζόν. Την επόμενη χρονιά βελτίωσε τα ποσοστά του και αναδείχθηκε "6ος παίκτης της χρονιάς''. Παράλληλα ηγήθηκε των Μάβερικς στην πορεία τους μέχρι τους ημιτελικούς της δυτικής περιφέρειας, όπου και αποκλείστηκαν με 4-3 νίκες από τους ΛΑ Λέικερς.

Κόντρα στον Μάτζικ Τζόνσον στους ημιτελικούς του 1988


Μέχρι το 1991 ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα του NBA. Τα νούμερα που σημείωνε ήταν αξιοζήλευτα καθώς κάθε χρόνο τελείωνε την σεζόν με νταμπλ-νταμπλ. Η ποικιλία των κινήσεων του, ο εξαιρετικός χειρισμός της μπάλας και τα δυναμικά του τελειώματα τον έκαναν ευρύτατα γνωστό στο μπασκετικό στερέωμα και ένα από τα πιο περιζήτητα ονόματα.


Διαλύοντας κάθε αμυντική λειτουργία των Λέικερς


Ωστόσο τα πάθη του, του έκοψαν μια εντυπωσιακή και συνεχώς αναπτυσσόμενη καριέρα. Το 1991 το NBA τον απέβαλλε λόγο του εθισμού του στα ναρκωτικά. Ο ίδιος έχει πει "νόμιζα πως τα ναρκωτικά ήταν μέρος της διασημότητας, αλλά έκανα λάθος. Τότε στο Ντάλας τα πάρτι ήταν κομμάτι του να είσαι στους Μάβερικς. Εγώ δεν σταμάτησα σε αυτά, έβαλα και τα ναρκωτικά στο παιχνίδι".




Η άφιξη του στην Θεσσαλονίκη:
Το καλοκαίρι του 1992 ο Άρης ζούσε στιγμές κοσμοϊστορικών αλλαγών. Ο Μητρούδης είχε διώξει τον Νίκο Γκάλη ο οποίος μετακόμισε στον Παναθηναϊκό. Το σοκ των Αρειανών ήταν τέτοιο που ο μεγάλος άντρας του Άρη αναγκάστηκε να φέρει τον Ρόι Τάρπλεϊ για να μετριάσει τα συναισθήματα πικρίας των οπαδών της ομάδας μας.


Μεταγραφή βόμβα: Ο Ρόι Τάρπλεϊ στον Άρη


Ο Άρης για τον Ρόι αποτέλεσε μια καινούργια αρχή κατά της περίοδο 1992/1993. Με την φανέλα του "αυτοκράτορα'' ήταν απλά μοναδικός. Κυριολεκτικά κουβάλησε μια ομάδα ολόκληρη στις πλάτες του έως την 2η πιο ψηλή κορυφή της Ευρώπης. Ήταν All Around: Είχε τρομερή τεχνική κατάρτιση, ντρίπλαρε σαν γκαρντ, σούταρε σαν τριάρι, πολλές φορές έβγαινε να σουτάρει για τρεις, διάβαζε όλες τις φάσεις, κατέβαζε τα ριμπάουντ.




Οι εμφανίσεις του με τον Άρη στο πρώτο μισό της σεζόν ήταν απλά εντυπωσιακές. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι το 2010, στον αγώνα κόντρα στον Πειραϊκό είχε την κορυφαία επίδοση στο σύστημα tendex. Η χρονιά εκείνη ξεκίνησε με μία θριαμβευτική νίκη επί του ΠΑΟΚ με 32 πόντους διαφορά (την μεγαλύτερη σε έκταση νίκη του Άρη σε ντέρμπι Θεσσαλονίκης).


Ο Μπουντούρης ανήμπορος να σταματήσει τον Τάρπλει στον θρίαμβο του Άρη με 88-56 επί του αιωνίου εχθρού

Άρης Θεσσαλονίκης-ΠΑΟΚ 88-56


Στο πρώτο μισό της σεζόν οι "κίτρινοι" με το Ρόι στην σύνθεση του ήταν μια ασταμάτητη ομάδα. Έμεινε στις καρδιές όλων των οπαδών του Άρη για την προσφορά του στον αξέχαστο τελικό του Τορίνο κόντρα στην Εφές Πίλσεν.

Ο Άρης ήταν τρομερά αγχωμένος (λόγω της πίεσης που ένιωθε για ένα διεθνές τρόπαιο) και περιορίστηκε στους 50 πόντους, δεχόμενος ωστόσο μόνο 48. Ο Τάρπλεϊ με 19 πόντους, 18 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα χάρισε στην ουσία το Ευρωπαϊκό κύπελλο στην ομάδα του Σβι Σερφ (του προπονητή που διαδέχθηκε τον Στηβ Γιατζόγλου).

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης λίγη ώρα μετά το τέλος του τελικού θα σηκώσει την κούπα μέσα σε αποθέωση κι αφού προηγουμένως οπαδοί του Άρη και της Εφές Πίλσεν έχουν παίξει ξύλο μέσα στο γήπεδο με την λήξη του αγώνα. Συνολικά σε 28 αγώνες του πρωταθλήματος, είχε μέσο όρο 21.2 πόντους, 17.2 ριμπάουντ, 2.2 κλεψίματα και 1.7 κοψίματα.

Ο τελικός έχει μόλις τελειώσει και ο Άρης είναι κυπελλούχος Ευρώπης. Ο Τάρπλεϊ σε μια από τις πιο λαμπρές στιγμές της ζωής του.

Μαζί με τον Τζέι Τζέι Άντερσον και το κύπελλο στα χέρια

Τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης 1993


Στο υπόλοιπο της σεζόν ο Ρόι θα οδηγούσε τον Άρη σε άλλο έναν θρίαμβο, κόντρα στον Ολυμπιακό με 66-71 μέσα στο ΣΕΦ για το κύπελλο Ελλάδας. Εντωμεταξύ ο Άρης αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα με αποτέλεσμα να αρχίσουν να καθυστερούν οι πληρωμές. 

Ο Τάρπλεϊ βλέποντας τον τραπεζικό του λογαριασμό άδειο, έφυγε για τις ΗΠΑ, πριν καν τελειώσει την χρονιά αφήνοντας τον Άρη ουσιαστικά ξεκρέμαστο στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον Παναθηναϊκό (για τον οποίο αποκτήθηκε ο Ρέτζι Θίους για ένα μόνο ματς).


Γιώργος Γάσπαρης και Ρόι Τάρπλεϊ μέσα στο ΣΕΦ κόντρα στον Ολυμπιακό


Η ζωή μετά τον Άρη:
Πριν τελειώσει λοιπόν η περίοδος 1992/1993 αποχώρησε από την Θεσσαλονίκη. Την δεκαετία του 1990 το Ευρωπαϊκό μπάσκετ και η Ελληνική Α1 ήταν έννοιες ταυτόσημες. Για αυτό τον λόγο ο επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν ο κραταιός τότε Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη. Με τους ερυθρόλευκους κατέκτησε το νταμπλ στην Ελλάδα, φτάνοντας παράλληλα στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών όπου στις λεπτομέρειες έχασε το τρόπαιο από την Μπανταλόνα.


Ο Τάρπλει με την φανέλα του Ολυμπιακού

Την επόμενη χρονιά, του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία από το ΝΒΑ για να καταφέρει την αναγέννησή του. Ο Ρόι δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία αυτή και αποκλείστηκε την ίδια χρονιά και πάλι λόγω χρήσης ναρκωτικών. Η δεύτερη φορά σήμανε και το οριστικό τέλος της καριέρας του στις ΗΠΑ. 

Την περίοδο 1995/1996 επέστρεψε στην Ελλάδα για αγωνιστεί με τον Ηρακλή με τον οποίο έφτασε έως τον τελικό του κύπελλο Ελλάδας το 1996. Έκανε κάποια καλά ματς, ήταν όμως εμφανές πως πλέον για αυτόν το μπάσκετ είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα. 

Τελικός κυπέλλου Ελλάδας 1996 (Ηρακλής-Παναθηναϊκός)


Μέχρι το 2006 περιπλανήθηκε σε διάφορες γωνιές του πλανήτη προκειμένου να υιοθετήσει έναν φυσιολογικό τρόπο ζωής. Αγωνίστηκε μεταξύ άλλων στον Έσπερο και τον Απόλλων Λεμεσού. Η καριέρα του ολοκληρώθηκε άδοξα το 2006 στο CBA.

Η κόντρα του με το NBA και το τέλος:
Από το 2003 και μετά ο Τάρπλεϊ άρχισε έναν αγώνα επανένταξης και αποκατάστασης του ονόματος του στο ΝΒΑ. Κατέθεσε σχετικό αίτημα που απορρίφθηκε έναν χρόνο αργότερα, αν και περνούσε εβδομαδιαία αλκοτέστ όλο αυτό το διάστημα.

Όντας χρεοκοπημένος, κινήθηκε δικαστικώς εναντίον του NBA το 2007, υποστηρίζοντας πως υπήρξε θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς καθώς όπως ισχυριζόταν το πρόβλημα με το αλκοόλ τον είχε κατατάξει ως άτομο με ειδικές ανάγκες. Τον Ιανουάριο του 2009 η αγωγή διευθετήθηκε αν και οι όροι δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ. 




Όσο ξαφνικά έφυγε από το ΝΒΑ, το ίδιο ξαφνικά έφυγε και από την ζωή. Απεβίωσε στις 9 Ιανουαρίου 2015 σε ηλικία μόλις 50 ετών, νικημένος από τους εσωτερικούς του δαίμονες. Έστω και με αυτό τον τρόπο, καταφέραμε να δούμε λίγο από το αστείρευτο ταλέντο του και είναι για τον οποίο θα ευχαριστούν για πάντα οι Έλληνες φίλαθλοι.

Ρόι θα σε ευχαριστούμε αιώνια για τις στιγμές που μας χάρισες. Εις το επανιδείν.


Αφιέρωμα στον Ρόϊ Τάρπλεϊ