Τρίτη 28 Απριλίου 2020

Ο θρίαμβος του 1990 και το "στοιχειωμένο" ρεκόρ του Γκάλη



Την δεκαετία του 1980 ήταν σύνηθες φαινόμενο για τον Άρη Θεσσαλονίκης να κατακτά τίτλους. Κάποιοι τίτλοι υπήρξαν ωστόσο πιο ξεχωριστοί.

Στις 15 Απριλίου του 1987, λίγες μόνο εβδομάδες πριν το χρυσό Ευρωμπάσκετ, το ΣΕΦ έζησε άλλη μια μεγάλη παράσταση του γκάνγκστερ των γηπέδων. Αντιμέτωπος στον τελικό κυπέλλου ήταν ο Πανελλήνιος, ο οποίος πραγματοποιώντας μια πορεία εξπρές, έγινε η πρώτη ομάδα της Α2 που συμμετείχε σε τελικό κυπέλλου Ελλάδας.

Ο «Νικ» έγραψε ιστορία καθώς πέτυχε 52 πόντους, επίδοση που μέχρι σήμερα αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία των τελικών κυπέλλου και που μάλλον δεν πρόκειται να καταρριφθεί ποτέ. Ο Άρης δεν δυσκολεύτηκε να κατακτήσει τον τίτλο (παρότι το σκορ ήταν ισορροπημένο στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου), κερδίζοντας την Αθηναϊκή ομάδα με 110-70. Η διαφορά αυτή ήταν η μεγαλύτερη σε τελικό κυπέλλου μέχρι το 2016, όταν και ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Φάρο Κερατσινίου με 101-52.


Οι συνθέσεις στον τελικό του 1987
ΑΡΗΣ (Ιωαννίδης): Γκάλης 52, Ρωμανίδης 18, Γιαννάκης 14, Φιλίππου 12, Σταμάτης 4, Παπαγεωργίου 4, Δοξάκης 4, Λυπηρίδης 2, Τσιτάκης, Κασμερίδης.
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ (Παύλου): Πανδρακλάκης 6, Μάλλαχ 23, Ζαφειρόπουλος, Τσέκος 2, Κοκορόγιαννης, Σταμάτης 3, Ντάκουρης 10, Γιαννόπουλος 21, Τσαπραλής, Κατσίμπας 5.


Γκάλης και Γιαννάκης με το Κύπελλο Ελλάδας. Δεξιά διακρίνεται ο Χάρης Παπαγεωργίου


Τρία χρόνια αργότερα, ο Άρης αντιμετώπισε τον αιώνιο αντίπαλο του στον τελικό κυπέλλου, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και για πρώτη φορά στο Λεκανοπέδιο Αττικής.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, η αντιπαλότητα των δύο μονομάχων της Θεσσαλονίκης για τους δύο εγχώριους τίτλους είχε φτάσει στο απόγειο της. Η σεζόν 1989-90 ήταν συναρπαστική: Στο πρωτάθλημα οι ασπρόμαυροι είχαν τερματίσει στην πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια όμως ο Άρης στα πλέι οφ (ο οποίος γύρισε αγριεμένος ύστερα από την αποτυχία στην Σαραγόσα) ξέσπασε πάνω στον συμπολίτη του νικώντας τον 73-63, ανατρέποντας έτσι την κατάσταση κατακτώντας ταυτόχρονα τον 6ο συνεχόμενο τίτλο πρωταθλητή Ελλάδας.

Οι δύο ομάδες έδωσαν νέο ραντεβού στις 21 Μαΐου στο (κατάμεστο) ΣΕΦ, προκειμένου να διεκδικήσουν το κύπελλο Ελλάδας. Ο τελικός ήταν αμφίρροπος με τον ΠΑΟΚ να μένει κοντά στο σκορ για μεγάλο μέρος, έχοντας σε μεγάλη μέρα τους Σταυρόπουλο και Κουκ. Όλα αυτά μέχρι να αναλάβει δράση αρχικά ο Γκάλης, ο οποίος με δικούς του συνεχόμενους πόντους έστειλε την διαφορά σε διψήφια τιμή 5 λεπτά πριν το τέλος (68-55), με τους Σούμποτιτς και Μισούνοφ να σκοτώνουν τις όποιες ελπίδες είχαν οι ασπρόμαυροι για το κύπελλο.


Μία φάση από μαρκάρισμα του Κόρφα στον Γκάλη


Το κύπελλο πανηγύρισαν όλοι οι εκδρομείς του Άρη από την Θεσσαλονίκη αλλά και Αθηναίοι πολίτες που βρέθηκαν στο ΣΕΦ. Απέδειξαν με αυτό τον τρόπο ότι εκείνη την εποχή πως ο Άρης ήταν η αγαπημένη ομάδα όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτως οπαδικών πεποιθήσεων. Το τελικό 75-62 έδωσε στον Άρη το 4ο συνεχόμενο κύπελλο Ελλάδας και 5ο συνολικά (έως τότε).


Ο Λευτέρης Σούμποτιτς με το τρόπαιο του Κυπελλούχου στα χέρια

Οι συνθέσεις στον τελικό του 1990:
ΑΡΗΣ (Ιωαννίδης): Γκάλης 35, Σούμποτιτς 20, Γιαννάκης 9, Μισούνοφ 7, Βράνκοβιτς 4, Ρωμανίδης, Λυπηρίδης, Μ. Κατσύλης, Δοξάκης, Βουρτζούμης.
ΠΑΟΚ (Πολίτης): Σταυρόπουλος 17, Κουκ 14, Φασούλας 8, Πρέλεβιτς 8, Μακαράς 7, Κόρφας 6, Μπουντούρης 1, Παπαχρόνης 1, Παπασαράντου, Καρατζουλίδης


Τελικός Κυπέλλου 1987

Τελικός Κυπέλλου 1990




Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Τζέρεμι Μάσεϊ: “Είχα συγκλονιστεί από την αποδοχή που έλαβα από τον Ελληνικό λαό”



Ο Τζέρεμι Μάσεϊ πέρασε μόνο δύο χρόνια από τον Άρη ωστόσο αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο της ομάδας. Ήρθε στην Ελλάδα και από την μεριά του δέθηκε με τον Ελληνικό λαό όσο ελάχιστοι Αμερικανοί. Ο ίδιος δείχνει να μην ξεχνά ποτέ την ομάδα του, Άρη Θεσσαλονίκης.

Έψαξα και τον βρήκα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τον πέτυχα ελάχιστα πριν προπονηθεί και τον ρώτησα λίγα πράγματα για την παρουσία του στον Άρη.


Η παρουσία του Μάσεϊ στον Άρη ήταν άκρως εντυπωσιακή


Καταρχήν συνεχίζεις να παίζεις μπάσκετ στην Λατινική Αμερική. Είσαι σαν ένας ακούραστος εργάτης.

Έτσι νιώθω. Πήγα πρόσφατα στην Ουρουγουάη για ένα σύντομο χρονικό διάστημα για να αντικαταστήσω έναν παίκτη που τιμωρήθηκε με 3 παιχνίδια αποκλεισμό. Τώρα επέστρεψα στην Ciclista Olímpico στην Αργεντινή για να ολοκληρωθεί η σεζόν όταν αυτό είναι δυνατό (σ.σ. έχει διακοπεί το πρωτάθλημα λόγω κορονοϊoύ)”.


Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη


Ξεκίνησες την επαγγελματική σου καριέρα από τον ΓΣ Λάρισας το 2005. Τι ήταν αυτό που σε έφερε στην Ελλάδα;

Έπαιξα σε καλοκαιρινό καμπ με τους Μπόστον Σέλτικς και τραυμάτισα σοβαρά την κνήμη μου. Όταν συνέβη αυτό με κράτησε πίσω αλλά ήθελα πολύ να παίξω μπάσκετ. Είχα τότε έναν ατζέντη εκείνη την εποχή και πρότεινε να πάω στην Ελλάδα για να προετοιμαστώ για το επερχόμενο καλοκαίρι και να δοκιμαστώ ξανά. Αλλά μου άρεσε πραγματικά η Ελλάδα και δεν ήθελα ποτέ να επιστρέψω.


Μία από τις καλύτερες του εμφανίσεις με την φανέλα του Άρη


Από το Ελληνικό πρωτάθλημα έχουν περάσει αρκετοί μύθοι του μπάσκετ όπως ο Ρόι Τάρπλεϊ, ο Γουόλτερ Μπέρι, ο Ντομινίκ Γουιλκινς και αρκετοί άλλοι. Θεωρείσαι ωστόσο ένας από τους θεαματικότερους Αμερικανούς παίκτες που πέρασαν από την Ελλάδα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Τι αισθάνεσαι για αυτό;

Είναι τιμή για μένα να παίξω στο Ελληνικό πρωτάθλημα και είχα συγκλονιστεί από την αποδοχή που έλαβα από τον Ελληνικό λαό. Το να παίζω μπροστά σε ένα τόσο εντυπωσιακό κοινό όπως αυτό του Άρη μου έδινε επιπλέον ώθηση. Μου έδιναν ενέργεια για να παίξω σε ένα τέτοιο υψηλό επίπεδο οπότε αισθάνομαι ότι οφείλω το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας μου σε αυτούς.


Με αντίπαλο την Εφές Πίλσεν σε αγώνα της Ευρωλίγκα


Κατά την διετία που πέρασες από τον Άρη σημειώσεις μεγάλες επιδόσεις τόσο στην Ελληνική Α1 όσο στην Ευρωλίγκα. Μάλιστα ένα κάρφωμα σου με την Ντιναμό Μόσχας το 2007 θεωρήθηκε το κορυφαίο για την Ευρωλίγκα εκείνης της χρονιάς. Θυμάμαι κάποιο παιχνίδι από την παρουσία σου στον Άρη που θα ξεχώριζες;

Η πιο αξέχαστη στιγμή που πέρασα με τον Άρη ήταν το τελευταίο ντέρμπι με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ. Δύο μέρες πριν το παιχνίδι, μερικοί οπαδοί των αντίπαλων βανδάλισαν το αυτοκίνητο μου την ώρα που οδηγούσα και ήταν μια αρκετά τραυματική κατάσταση για μένα. Αλλά αυτό έκανε τον ανταγωνισμό και αυτή την αναμέτρηση κάτι περισσότερο από ένα απλό αγώνα μπάσκετ.

Το παιχνίδι ξεκίνησε, σημείωσα ένα καλάθι και η έντονη αντίδρασή μου μετά το καλάθι έκανε τους διαιτητές να σταματήσουν το παιχνίδι για να ηρεμήσουν το πλήθος. Κάποιες στιγμές αργότερα ο Σάββας Ηλιάδης έκανε μια κίνηση και άρπαξε τα αυτιά του για να πει με νόημα «δεν μπορώ να σας ακούσω». Οι οπαδοί τρελάθηκαν και έπρεπε να επιστρέψουμε στο αποδυτήριο μέχρι να ηρεμήσουν και χρειάστηκαν περίπου 10-15 λεπτά. Αυτό με έκανε να αγαπώ το παιχνίδι περισσότερο από ό, τι έκανα πριν ξεκινήσει αυτό το παιχνίδι.



Ένα από τα καρφώματα του στον εν λόγω αγώνα


Θα ξεχώριζες κάποιον από τους παλιούς σου συμπαίκτες όσο αγωνιζόσουν στον Άρη;

Δεν μπορώ πραγματικά να διαλέξω ένα αγαπημένο συμπαίκτη καθώς όλοι ήταν το ίδιο για μένα. Απλά εγώ και ο Άλεξ Σκέιλς με τον οποίο συνυπήρξαμε στην πρώτη μου σεζόν στον Άρη γίναμε φίλοι για μια ζωή. Επίσης έχω κρατήσει δυνατό δεσμό με τον Ρέισον Τέρι αλλά και με τον Τέρελ Καστλ. Έκανα επίσης πολύ με παρέα με τον Γάιο Σκορδίλη ο οποίος ήταν ο τύπος μου.


Άλεξ Σκέιλς, Τζέρεμι Μάσεϊ και Τέρελ Καστλ


Μετά τον Άρη αγωνίστηκες σε ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Λοκομοτίβ Κουμπάν και η Μπάμπεργκ. Μια πραγματικά γεμάτη καριέρα. Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου πλέον με το μπάσκετ;

Δεν μπορώ να προβλέψω το μακρινό μέλλον. Ωστόσο παίζω πάντα για να κερδίζω. Έχω ευλογηθεί με την ικανότητα να βοηθάω τους άλλους (συμπαίκτες) να γίνονται καλύτεροι και να βοηθάω παράλληλα τις ομάδες μου να κερδίζουν παιχνίδια. Θα το κάνω μέχρι να λιώσουν τα πάνινα παπούτσια μου, θέλω να συνεχίσω να κερδίζω.


Κατά την διάρκεια μιας προπόνησης με τον Σάββα Ηλιάδη


Τέλος παρότι πέρασαν 12 χρόνια παραμένεις ακόμη αγαπητός στον κόσμο του Άρη. Τι μήνυμα θα τους έδινες;

Σε κάθε ευκαιρία που παίρνω θέλω να ενημερώνω τους οπαδούς του Άρη ότι ήταν τιμή να παίζω για ένα κλαμπ με τόσο μεγάλη ιστορία. Τους ευχαριστώ για μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις όχι μόνο της καριέρας μου αλλά και της ζωής μου ολόκληρης. Δεν ήθελα πραγματικά ποτέ να φύγω από εκεί και αν ήταν στο δικό μου χέρι δεν θα έφευγα ποτέ. Ελπίζω κάποια στιγμή να είναι κατάλληλες συνθήκες για να επισκεφτώ ξανά το γήπεδο.


Απίστευτο κάρφωμα του Μάσεϊ 

Ο Άρης για πάντα στην καρδιά του


Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Όταν έφυγε ο μεγάλος Μπαρού



Ο Μάκης Νάτσης θεωρείται ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Άρη Θεσσαλονίκης. Και όχι άδικα. Είχε αφιερώσει όλη του την ζωή ανιδιοτελώς στον σύλλογο. Έμεινε γνωστός από τις εποχές που ο Άρης ήταν η κυρίαρχη ομάδα μπάσκετ στην Ελλάδα. Τότε που μετά από κάθε θρίαμβο έπαιρνε το μικρόφωνο και τραγουδούσε τον ύμνο της ομάδας. Για όσους όμως τον γνωρίζουν καλύτερα η σχέση του με τον σύλλογο ξεκινούσε πολύ πιο πίσω.


Ο Μάκης Νάτσης σε ένα τάιμ άουτ της ομάδας το 1985


Βρέθηκε από τα 22 του χρόνια δίπλα στον σύλλογο τον οποίο υπηρέτησε από διάφορα πόστα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης σε συνέντευξη του μετά την απώλεια του Μπαρού δήλωσε  "Εμένα μου είχε αδυναμία και μου έδινε απευθείας την μπάλα", ενώ συμπλήρωσε: "Έχασε το μάτι του από οξυγονοκόλληση που έκανε στον Άρη. Όλη η ζωή του ήταν ο Άρης. Τραγουδούσε τον ύμνο της ομάδας συνεχώς και τον μάθαινε και στους ξένους να τον τραγουδάνε στα ταξίδια", ενώ για την ζωή του είπε: "Μεγάλωσε στο Παπάφειο ορφανοτροφείο. Δεν δημιούργησε πρόβλημα σε κανέναν, ακόμη και στους αντιπάλους".


18-1-2003: Ο Μάκης Νάτσης διακρίνεται στο κέντρο της φωτογραφίας να πανηγυρίζει μαζί με την υπόλοιπη ομάδα μετά από μία νίκη επί της ΑΕΚ με 69-63


Στον σημερινό επαγγελματισμό που επικρατεί στον αθλητισμό δεν υπάρχουν άνθρωποι με το ήθος του Μάκη Νάτση που αγάπησε και υπηρέτησε τον σύλλογο όσο πολλοί λίγοι. Το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να τον θυμόμαστε και να διατηρείτε η μνήμη του.



Ο Μάκης Νάτσης τραγουδάει τον ύμνο του Άρη


Όταν ο Άρης προσέθετε το 2ο αστέρι στην φανέλα



Σαν σήμερα το 2003 ο Άρης Θεσσαλονίκης κέρδιζε την Πρόκομ Τρεφλ στον τελικό FIBA Champions Cup και προσέθετε ένα 2ο αστέρι πάνω από το έμβλημα του.

Η πρώτη μεγάλη στιγμή του 21ου αιώνα για το τμήμα μπάσκετ του Άρη είχε γίνει επιτέλους πραγματικότητα.

Ο Άρης είχε να κατακτήσει έναν οποιονδήποτε τίτλο από το 1998 και στο μεσοδιάστημα είχε περάσει πολύ δύσκολες στιγμές. Μάλιστα η ομάδα έφτασε ένα βήμα από τον υποβιβασμό στην Α2 την περίοδο 2000-2001. Εντέλει ο Άρης κατάφερε να ορθοποδήσει και την περίοδο 2002-2003 συμμετείχε στο «Τσάμπιονς Καπ» (EuroCup Challenge όπως ήταν  η επίσημη ονομασία της διοργάνωσης). 

Η διοργάνωση υπήρξε την σεζόν 2002-2003 η 3η τη τάξη διοργάνωση της Ευρώπης (θεωρήθηκε κατά μία έννοια η συνέχεια του κυπέλλου Κόρατς που καταργήθηκε την προηγούμενη χρονιά) και για μία χρονιά ήταν 1η διοργάνωση της FIBA, που από τότε ήταν σε κόντρα με την ULEB.


Η πορεία μέχρι τον τελικό
Ο Άρης το καλοκαίρι του 2002 ενισχύθηκε σημαντικά, ενώ με τον παλιό αστέρα της ομάδας στον πάγκο Βαγγέλη Αλεξανδρή είχε σαν στόχο την επιστροφή στις επιτυχίες. Ο αυτοκράτορας στην πορεία του για τον τίτλο προκρίθηκε από δύο διαδοχικές φάσεις ομίλων (που είχαν διαμορφωθεί με γεωγραφικά κριτήρια) ενώ στην 2η φάση των ομίλων προκρίθηκε με αντιπάλους την Μπνέι Χασαρόν από το Ισραήλ, την Κίμκι από την Ρωσία και το Στρασβούργο από την Γαλλία. 


Ο Ραίσεβιτς σε ένα κάρφωμα του με αντίπαλο τον Κεραυνό Στροβόλου


Στα προημιτελικά αντιμετώπισε με επιτυχία την Λουκόιλ Ακαντέμικ από την Βουλγαρία παίρνοντας έτσι το εισιτήριο για το final-4 το οποίο ορίστηκε εξ αρχής να διεξαχθεί στο Παλέ Ντε Σπορ. Ο Άρης στον ημιτελικό απέκλεισε την Χέμοφαρμ με 73-66 και πήρε την πρόκριση στον μεγάλο τελικό της 4ης Μαΐου όπου τον περίμενε η Πρόκομ Τρεφλ από την Πολωνία.


Φάση του Ράιαν Στακ από τον ημιτελικό με την Χέμοφαρμ


Χιλιάδες Αρειανών κατέκλυσαν το Αλεξάνδρειο, οι οποίοι διψούσαν για έναν τίτλο δημιουργώντας μια καυτή ατμόσφαιρα ενώ παράλληλα βρέθηκαν και 50 Πολωνοί οπαδοί που θέλησαν και αυτοί να δουν από κοντά της ομάδας τους. Εκείνη την βραδιά στο γήπεδο βρέθηκαν μεγάλες δόξες του παρελθόντος με πρώτο και καλύτερο τον Νίκο Γκάλη ο οποίος είδε τον τελικό παρέα με τον Γιάννη Ιωαννίδη στα VIP του γηπέδου. Λίγο πιο μακριά βρισκόταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης ενώ ο Βασίλης Λυπηρίδης καθόταν πλάι στον Δημήτρη Χατζηγεωργίου, που περιέγραφε τον τελικό για λογαριασμό της ΕΤ1.


Ο Νίκος Γκάλης κατά την είσοδο του στο γήπεδο


Η διακύμανση του τελικού
Ο τελικός ήταν συναρπαστικός και εντελώς ακατάλληλος για καρδιακούς. Οι Πολωνοί δεν επηρεάστηκαν καθόλου από την εκρηκτική ατμόσφαιρα των οπαδών του Άρη και πήραν ένα προβάδισμα 4-9 με ηγέτη τον Μακ Νολ. Ο Άρης αντέδρασε και με ένα σερί 7-0 προσπέρασε με 11-9 για να κλείσει το πρώτο δεκάλεπτο με 18-20 υπέρ των φιλοξενούμενων. Στο δεύτερο δεκάλεπτο οι "κίτρινοι" εμφανίστηκαν νευρικοί, γεγονός που εκμεταλλεύτηκε η Πρόκομ παίρνοντας προβάδισμα 8 πόντων (22-30 στα 14’). Η Πρόκομ κυριάρχησε στην μάχη των ριμπάουντ διατηρώντας το προβάδισμα μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου (36-40).


Ο Ράιαν Στακ σε ένα σουτ που επιχειρεί κατά την διάρκεια του τελικού


Οι παίκτες του Βαγγέλη Αλεξανδρή έδειξαν σφυγμό και ισοφάρισαν 40-40 στο 22’, όμως ένα αμυντικό μπλακ-άουτ των κιτρινόμαυρων έφερε τους Πολωνούς στο 27’ του τελικού να προηγούνται με +11 (49-60). Η Τρίτη περίοδος έληξε με 57-63 και πλέον έπρεπε να αλλάξουν πολλά στην τελευταία περίοδο για να βαφτεί κίτρινο το κύπελλο. Ο Γκαγκαλούδης με ένα ξέσπασμα μείωσε σε 64-66 ενώ ο εκπληκτικός Σόλομον με δύο τρίποντα έβαλε τον Άρη σε θέση οδηγού με 72-71 στο 36’. 


Ο Σόλομον υπήρξε ο κορυφαίος του τελικού


Οι Θεσσαλονικείς 3 λεπτά πριν το τέλος προηγήθηκε με 79-73 αλλά οι Πολωνοί δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Ο Μασκολιούνας με τρίποντο έβαλε την Πρόκομ μπροστά με 81-83 και τα πάντα κρεμόταν από μια κλωστή. Στα 4’’ πριν το τέλος ο Σόλομον κερδίζει φάουλ και οδηγείτε στις βολές. Ευστοχεί στην πρώτη κάνοντας το 82-83. Αστοχεί στην δεύτερη με τον Μίροσλαβ Ραίσεβιτς σαν από μηχανής θεό να δηλώνει παρόν και με επιθετικό ριμπάουντ και τεράστιο καλάθι στην εκπνοή να γράφει το τελικό 84-83 χαρίζοντας την νίκη & το κύπελλο στον Άρη.


Μια στιγμή ήταν αρκετή για τον Ραίσεβιτς για να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας του Άρη


Ο Ραίσεβιτς πνίγεται στις αγκαλιές των συμπαικτών του


Αμέσως μετά την λήξη του τελικού το Αλεξάνδρειο όπως ήταν φυσικό πήρε «φωτιά» από τους πανηγυρισμούς των οπαδών του Άρη, με το σύνθημα «Αρειανάρα είσαι τρέλα με το δεύτερο αστέρι στην φανέλα» να δονεί την ατμόσφαιρα του Αλεξανδρείου την ώρα που ο Γιάννης Λάππας ύψωνε το κύπελλο. Λίγο αργότερα οι πανηγυρισμοί μεταφέρθηκαν στον Λευκό Πύργο, όπου και οι Αρειανοί υποδέχτηκαν τους θριαμβευτές φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της ομάδας τους έως τις πρώτες πρωινές ώρες.


Χιλιάδες Αρειανού κατέκλυσαν την λεωφόρο Νίκης


Η κατάκτηση του τίτλου δεν πέρασε απαρατήρητη από τον αθλητικό (και όχι μόνο) κόσμο. Συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς την ΚΑΕ Άρης απέστειλαν οι Παναγιώτης Ψωμιάδης (νομάρχης Θεσσαλονίκης), Μπάμπης Μπαρμπουνάκης (δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης) ενώ ο υπουργός πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος και ο υφυπουργός αθλητισμού Γιώργος Λιάνης προσκάλεσαν την ομάδα του Άρη στην Αθήνα για να τιμηθεί στο κτήριο της ΓΓΑ. Η είδηση της κατάκτησης του τίτλου «έπαιξε» στο CNN και το Αλ Τζαζίρα ενώ συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς την ΚΑΕ Άρης απέστειλαν ο ΠΣΑΚ, ο Παναθηναϊκός, το Περιστέρι, η Ολύμπια Λάρισας, ο Μακεδονικός, ακόμη και η Μπαρτσελόνα (που εκείνες της ημέρες κατέκτησε την Ευρωλίγκα) της οποίας το τηλεγράφημα ανέφερε «Θα θέλαμε να σας εκφράσουμε την ικανοποίηση μας για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Καπ από την μεριά σας. Συγχαρητήρια».

Δηλώσεις των πρωταγωνιστών
Ο κορυφαίος του Άρη, με 32 πόντους σε εκείνον τον τελικό, Γουίλ Σόλομον δήλωνε «δεν έχω ξαναδεί τέτοιο κόσμο. Η ώθηση που μας έδωσε ήταν τεράστια» ενώ ο Ράιαν Στακ ανέφερε «είναι απίστευτο το συναίσθημα να ξέρεις ότι έχεις γίνει κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου». Ο ήρωας του τελικού, Μίροσλαβ Ραίσεβιτς είπε στον τύπο «αυτός ο τίτλος μας ανοίγει την όρεξη για περισσότερες επιτυχίες. Είμαι περήφανος που είμαι παίκτης του Άρη» ενώ από την μεριά του ο Ευγένιος Κιζέφσκι (προπονητής της Πρόκομ) αν και δεν έκρυψε την δικαιολογημένη πικρία του, έδωσε συγχαρητήρια στην ομάδα του Άρη.


Ο Ράιαν Στακ κρατώντας το τρόπαιο και ένα πούρο



Παρακάτω ακολουθούν οι συνθέσεις των δύο ομάδων καθώς και το βίντεο του μεγάλου τελικού.

Τα δεκάλεπτα: 18-20, 36-40, 57-63, 84-83.

ΑΡΗΣ (Βαγγέλης Αλεξανδρής): Σόλομον 32 (7/11δ., 4/14τρ., 5ασ.), Ραΐτσεβιτς 9 (8ρ.), Λάππας 5, Νικολαΐδης 1, Γκαγκαλούδης 12 (1), Αγγέλοφ 2, Λικχολίτοφ 6 (7ρ.), Στακ 14 (17ρ.), Γκργκατ 3
ΠΡΟΚΟΜ ΤΡΕΦΛ (Ευγένιος Κιζέφσκι): Ζίντεκ 5 (1), Βράνκοβιτς 10, Κρζίκαλα 3 (1), Μασιούλις 3 (1), Φούλερ 1, Μάρκοβιτς σ25 (3), Μπάρι 7 (1), Γιάγκοντνικ 10 (2), Μασκολιούνας 6 (2), ΜακΝολ 13


Άρης Θεσσαλονίκης-Πρόκομ Τρεφλ 84-83

Τρίτη 7 Απριλίου 2020

Η μεγάλη ευκαιρία του 1966



Είναι γνωστό πως ο Άρης Θεσσαλονίκης είχε την δυνατότητα να κατακτήσει κάποια πρωταθλήματα πολύ πριν ακόμη από το 1979. Την μεγαλύτερη ευκαιρία εξ αυτών την είχε το 1966 όταν και οι κίτρινοι έφτασαν μια ανάσα από τον τίτλο.

Το χτίσιμο της μεγάλης ομάδας
Για να μάθουμε σωστά την ιστορία θα πρέπει να ξεκινήσουμε από πολύ πιο πριν. Πιο συγκεκριμένα το 1953 ο 24χρονος Ανέστης Πεταλίδης ήρθε από την ΧΑΝΘ στον Άρη σε ρόλο παίκτη-προπονητή. Ένας τραυματισμός όμως τον «περιόρισε» σε ρόλο προπονητή της ομάδας όπου και έμελλε να συνδέσει άρρηκτα το όνομα του με τον πάγκο των κίτρινων για παραπάνω από 20 χρόνια.

Η μεγάλη ομάδα του Άρη ξεκίνησε να χτίζεται εκείνη την εποχή όταν και ανέβηκε αρχικά στην πρώτη ομάδα ο Στέργιος Μπουσβάρος ο οποίος ήταν μέλος  της μεγάλης ομάδας που συμμετείχε στο τουρνουά του Βιαρέτζιο το 1955. Από το 1954 προστέθηκε στην ομάδα ο Στέργιος Γούσιος, το 1959 ο Γιώργος Τσιτούρας και το 1961 ο Θέμης Κατριός οι οποίοι ήταν από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας. 


Από αριστερά προς δεξιά διακρίνονται οι Στέργιος Γούσιος, Γεώργιος Τσιτουρας, Στέργιος Μπουσβαρος


Σημαντικότερη όμως προσθήκη υπήρξε αναμφίβολα αυτή του Γιάννη Ιωαννίδη το 1959. Ο «ξανθός» όπως ήταν το παρατσούκλι του, άφησε το στίγμα του όσο λίγοι στην υπεραιωνόβια ιστορία του Άρη Θεσσαλονίκης. Ήταν από τους αθλητές που δεν γνώριζαν τίποτα άλλο εκτός από την νίκη και έδιναν τα πάντα για αυτήν, παρότι τότε ήταν σε πολύ νεαρή ηλικία –μόλις 16 ετών. 


Ο Γιάννης Ιωαννίδης με τον συμπαίκτη του στον Άρη Κώστα Παρίση την δεκαετία του 1960


Λέγεται μάλιστα ότι ο ίδιος ο Μάκης Νάτσης είχε προτείνει στον Άρη τους Αριστείδη Μούμογλου και Τάσο Βλαχόπουλο τους οποίους όμως απέρριψε ο Ανέστης Πεταλίδης με αποτέλεσμα οι παίκτες να καταλήξουν στον Ηρακλή.

Το νερό στο αυλάκι είχε ήδη μπει. Ο Άρης χρόνο με τον χρόνο γινόταν όλο και καλύτερος. Το 1959 θα φτάσει κοντά στο πρωτάθλημα όπου τελικά τερμάτισε δεύτερος ενώ θα κατακτήσει το τουρνουά της Λιέγης σε μια από τις πιο χρυσές στιγμές της ιστορίας του συλλόγου.

Η αυγή της δεκαετίας του 1960 θα βρει τον Άρη πρωταγωνιστή στα τοπικά πρωταθλήματα της Θεσσαλονίκη ενώ το 1965 θα τερματίσει δεύτερος στην βαθμολογία κερδίζοντας τον ΠΑΟΚ στην τελευταία αγωνιστική με 79-75. 


Απόκομμα εφημερίδας για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης από το Άρη το 1965


Η ευκαιρία του 1966
Παρά το γεγονός πως ο Άρης κατέβαινε στο πρωτάθλημα του 1966 με χαμηλό προϋπολογισμό, οι αξιώσεις που είχαν δημιουργηθεί από την δεύτερη θέση της προηγούμενης χρονιάς ήταν μεγάλες.

Οι κίτρινοι βασίστηκαν και πάλι στο νεαρό της ηλικίας των παικτών τους οι οποίοι ήταν γρήγοροι και ενθουσιώδης. Παράλληλα όμως διέθεταν πλέον και την απαιτούμενη εμπειρία καθώς ήταν πλέον μπαρουτοκαπνισμένοι από τις μάχες των προηγούμενων ετών. Σημαντικότερη όλων ήταν η προσθήκη του Θεόδωρου Ροδόπουλου που ενίσχυσε την ομάδα του Άρη.

Ο Ιωαννίδης επιχειρεί μπάσιμο ανάμεσα στους Ανδρεάδη και Οικονόμου του ΠΑΟΚ


Το πρωτάθλημα ξεκίνησε στις 20 Μαρτίου του 1966 με τον Άρη να κερδίζει το Ανατόλια με 54-45 ενώ συνέχισε με νίκες κόντρα σε Ηρακλή, ΠΑΟΚ και ΧΑΝΘ. Η ήττα στην Αθήνα από τον Παναθηναϊκό με 100-91 στις 17 Απριλίου δεν πτόησε τους παίκτες του ΑΡΗ οι οποίοι συνέχισαν τις μεγάλες εμφανίσεις μέχρι και τις 8 Μαΐου όταν και νίκησαν στην Θεσσαλονίκη την ΑΕΚ με 74-69 στο μεγάλο ντέρμπι της 8ης αγωνιστικής (η μοναδική ήττα της ΑΕΚ σε όλη την σεζόν).

Μεγάλος ηγέτης του Άρη έως εκείνο το σημείο ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης ο οποίος είχε προλάβει να σκοράρει 142 πόντους (17,7 πόντοι μ.ο.) οδηγώντας εκ του ασφαλούς τον Άρη στην 1η θέση.

Η συνέχεια ήταν αρκετά δύσκολη αλλά η ομάδα έδειξε χαρακτήρα νικητή, με μερικούς παίκτες να κάνουν τρομερές εμφανίσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους 30 πόντους του Θέμη Κατριού κόντρα στο Σπόρτιγκ). Άρης Θεσσαλονίκης και ΑΕΚ συνέχισαν τα θετικά αποτελέσματα με τις δύο ομάδες να συμβαδίζουν μαζί έως το τέλος.

Ο αγώνας που έκρινε τον τίτλο και η δεύτερη θέση
Δεν είναι δικαιολογία ούτε ψέματα αν πούμε πως εκείνες τις εποχές όταν μία ομάδα της Θεσσαλονίκης αγωνιζόταν επί Αθηναϊκού εδάφους, είχε να αντιμετωπίσει και την εχθρική διαιτησία που πολλές φορές έκοβε τα φτερά των φιλοξενούμενων.


Η ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης πριν από την έναρξη ενός αγώνα το 1966



Στο ντέρμπι της 18ης Ιουνίου Άρης και ΑΕΚ έδιναν το μεγάλο ραντεβού με τον νικητή να εξασφάλιζε τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας μία αγωνιστική πριν το τέλος.

Ο Άρης αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην χρονιά χωρίς τον Γιάννη Ιωαννίδη ο οποίος είχε τραυματιστεί στον αγώνα της 16ης αγωνιστικής κόντρα στο Παγκράτι. Ως αποτέλεσμα αυτού η ΑΕΚ του Αμερικάνου και του Τρόντζου πήρε γρήγορα κεφάλι στο σκορ με 34-21 στο 15’ και με 47-35 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.

Ο Άρης όμως δεν παραδόθηκε. Στο δεύτερο ημίχρονο γύρισε σε άμυνα man to man  δυσκολεύοντας αρκετά τα αστέρια της Αθηναϊκής ομάδας. Ο Γεώργιος Τσιτούρας με μεγάλη εμφάνιση (σταμάτησε στους 24 πόντους) προσπάθησε να γυρίσει το ματς. Παρά τα σφυρίγματα υπέρ των γηπεδούχων η διαφορά έφτασε έως και τους 5 πόντους (83-78 στο 38’). Όμως η σαφώς πιο έμπειρη –τότε- ομάδα του δικεφάλου διαχειρίστηκε τον αγώνα και επικράτησε με 89-80, σκορ που την έδωσε και το πρωτάθλημα.

Στην αναμέτρηση της επόμενης ημέρας ο Άρης κέρδισε με 87-86 το Σπόρτιγκ καταλαμβάνοντας την 2η θέση του πρωταθλήματος με ρεκόρ 15 νίκες-3 ήττες. Στον Άρη μπορεί να έμεινε μια πρόσκαιρη στεναχώρια για την απώλεια ενός πρωταθλήματος όμως μόνο ως αποτυχία δεν μπορεί να λογιστεί η κατάκτηση της 2ης θέσης μπροστά από τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ. Μάλιστα η κατάληψη της 2ης θέσης έδωσε το δικαίωμα στον Άρη να αγωνιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση, το κύπελλο κυπελλούχων Ευρώπης.

Η ομάδα του Άρη για το 1966:
Τάσος Αβάνογλου, Γιώργος Αντωνακόπουλος, Γιάννης Ιωαννίδης, Θέμης Κατριός, Στέργιος Μπουσβάρος, Θεόδωρος Ροδόπουλος, Γιώργος Σουντουρίδης, Γιώργος Τσιτούρας, Κώστας Χατζησταύρου, Λευτέρης Χατζόπουλος, Γιάννης Χόρτης


Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός;



Ήταν στις 28 Μαρτίου του 1988, ο Άρης Θεσσαλονίκης, ο οποίος ετοίμαζε βαλίτσες για το final-4 της Γάνδης που γινόταν μία εβδομάδα μετά, κέρδισε για τα προημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας τον ΠΑΟΚ με 102-93.

Αυτό που σημάδεψε όμως το εν λόγω ντέρμπι δεν ήταν η ίδια η νίκη των κιτρινόμαυρων επί του αιωνίου αντιπάλου. Στην ιστορία πέρασε η κίνηση του Γκάλη να γυρίσει την μπάλα γύρω από το δάχτυλο του ακριβώς με την λήξη του αγώνα, με αποτέλεσμα ο γκάνγκστερ να γίνει σύνθημα στα χείλη των φίλων του Άρης.


Το περιβόητο στιγμιότυπο 


Για την ιστορία του αγώνα, ο Άρης επικράτησε των ασπρόμαυρων πιο δύσκολα από ότι έδειχνε το τελικό σκορ. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ προσπάθησαν να δυσκολέψουν όσο πιο πολύ γινόταν τους παίκτες του Γιάννη Ιωαννίδη και το κατάφεραν στο πρώτο ημίχρονο, όπου ο αγώνας ήταν πραγματικό ντέρμπι.

Οι παίκτες του δικέφαλου πήραν στα πρώτα 5 λεπτά ένα μικρό προβάδισμα 15-8 και 24-21 στο 10’ χάρη στην συμβολή του πολύ εύστοχου Νίκου Σταυρόπουλου. Ο Άρης από την άλλη με τον Λευτέρη Σούμποτιτς ιδιαίτερα εύστοχο από τα 6.25, ισοφάρισε 24-24 στο 11’ για να προσπεράσει με τον Γκάλη με 42-41 στο 17’. Οι παίκτες του δικέφαλου όμως δεν παράτησαν τον αγώνα, με αποτέλεσμα το ημίχρονο να κλείσει με ένα καλάθι διαφορά υπέρ του Άρη.

Με το ξεκίνημα της επανάληψης, ο Άρης μπορεί να «έχασε» τον Σούμποτιτς με 4 φάουλ αλλά βρήκε λύση στο πρόσωπο του Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο δράκος που στο πρώτο ημίχρονο ήταν ιδιαίτερα άστοχος (σκοράροντας μόλις 4 πόντους) πήρε προσωπικά το παιχνίδι και βομβαρδίζοντας από τα 6.25 έδωσε στον Άρη προβάδισμα 72-64 στο 28’ και 85-77 στο 32’. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Γιαννάκης πέτυχε 23 από τους 27 πόντους του στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο Δημήτρης Καρατζολίδης προσπάθησε να κρατήσει ζωντανό τον ΠΑΟΚ στην διεκδίκηση της νίκης, φέρνοντας μάλιστα δυόμιση λεπτά πριν το τέλος του αγώνα το σκορ στο 94-92. Ένα κλέψιμο όμως του Γκάλη πάνω στον Κόρφα και τα καλάθια των Φιλλίπου και Γκάλη στα τελευταία λεπτά έδωσαν την νίκη και την πρόκριση στον Άρη με 102-93. Αυτή η νίκη ήταν και η 9η συνεχόμενη νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου του, μια παράδοση που είχε ξεκινήσει από τον Νοέμβριο του 1984.

Πριν καν ακουστεί η κόρνα της λήξης του αγώνα, ο γκάνγκστερ κράτησε την μπάλα στο χέρι του και άρχισε να την γυρνάει γύρω από το δάχτυλο του, πικάροντας έτσι τους οπαδούς του ΠΑΟΚ ενώ παράλληλα αποθεωνόταν από τους αντίστοιχους του Άρη.


"Τι την έκανε την μπάλα ο θεός"


Οι συνθέσεις του αγώνα:
ΑΡΗΣ (Ιωαννίδης): Γκάλης 36, Γιαννάκης 27 (5), Φιλίππου 16, Σούμποτιτς 16 (4), Ρωμανίδης 5, Λυπηρίδης 1, Δοξάκης 2.
ΠΑΟΚ (Νιούμαν): Σταυρόπουλος 26 (2), Κόρφας 24 (4), Φασούλας 16, Κατσούλης 6, Μακαράς 11 (1), Χοτοκουρίδης, Καρατζουλίδης 10 (1).

Ο "χαμένος" 22ος τίτλος του Άρη



Ένα μαγικό απόγευμα πέρασαν οι 5000 φίλοι του Άρη Θεσσαλονίκης στο Αλεξάνδρειο στις 27 Αυγούστου 1986.

Ο πρωταθλητής Άρης αντιμετώπισε τον κυπελλούχο Παναθηναϊκό στο πρώτο παιχνίδι για τον νέο θεσμό του Super Cup, και έδειξε πως και αυτός ο τίτλος θα μπει σύντομα στην τροπαιοθήκη του. Πράγματι, το τελικό 117-85 δεν άφησε καμία αμφιβολία για το ποιος θα σήκωνε το τρόπαιο μετά τη ρεβάνς της επόμενης βδομάδας.

Ο Άρης παρατάχθηκε με δύο ελλείψεις. Αυτή του Κοκολάκη που δεν είχε ακόμη αποφασίσει αν θα συνεχίσει ή θα σταματήσει την καριέρα του και τον Φιλίππου που ακόμη δεν τα είχε βρει με τη διοίκηση στο οικονομικό. Από τους πράσινους έλειπε ο Στεργάκος.

Το παιχνίδι ήταν το πρώτο επίσημο για τον Λευτέρη Σούμποτιτς, το νέο απόκτημα του Άρη. Ο Σούμποτιτς έλαμψε, πετυχαίνοντας συνολικά 28 πόντους με δύο τρίποντα, ωστόσο την παράσταση έκλεψε ο συνήθης "ύποπτος", Νίκος Γκάλης. Ο Νικ έκανε ότι ήθελε μέσα στο παρκέ, χορεύοντας κυριολεκτικά τους αντιπάλους του. Το κοντέρ του σταμάτησε στου 44 πόντους, δείχνοντας για ακόμη μια φορά το αστείρευτο και μοναδικό ταλέντο του.


Μια συνηθισμένη μέρα στην δουλειά για τον Γκάλη οι 44 πόντοι


Ο Άρη γενικά παρουσίασε μια ανίκητη καλογρασσαρισμένη μηχανή που δεν έδωσε ούτε στιγμή στον αντίπαλο του το δικαίωμα να ελπίσει κάτι καλύτερο. Στο πεντάλεπτο το σκορ ήταν 21-4 και στο δεκάλεπτο 34-14.

Στη συνέχεια ο Ιωαννίδης έριξε τον ρυθμό του και το ημίχρονο ήταν 59-32. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Άρης μπήκε και πάλι δυνατά, διασύροντας τον αντίπαλο του και προσφέροντας ατελείωτη χαρά στους οπαδούς του.

Πέρα από τον Γκάλη και τον Σούμποτιτς, διακρίθηκαν και οι Γιαννάκης, Ρωμανίδης, Δοξάκης και Λυπηρίδης (πρώτο επίσημο παιχνίδι και για αυτόν).


Άρης-Παναθηναϊκός 117-84 


Τα πεντάλεπτα: 21-4, 34-14, 46-20, 59-32, 71-43, 87-61, 100-73 και 117-84

Οι συνθέσεις ήταν οι εξής:

ΑΡΗΣ: Γκάλης 44 (1τρ), Ρωμανίδης 16, Δοξάκης 8 (1τρ), Λυπηρίδης 4, Σούμποτιτς 28 (2τρ), Σταμάτης 6, Γιαννάκης 9 (1τρ), Μπαϊρακτάρης 2, Τσιτάκης, Αθανασιάδης

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ: Δημακόπουλος 8, Ανδρίτσος 21, Παπαπέτρου 15, Μίσσας 14, Ιωάννου 9, Φραγκισκάτος 6, Πεδουλάκης 7 (1τρ), Σκροπολίθας 5 (1τρ)


Ο αξέχαστος Τσαρλς Σακλφορντ



Η είδηση του θανάτου του Τσαρλς Σακλφορντ, μόλις στα 50 του χρόνια, το απόγευμα της 27ης Ιανουαρίου του 2017 προκάλεσε σοκ στον χώρο του μπάσκετ. Ο Τσαρλς Σακλφορντ ήταν από τους πιο χαρισματικούς σέντερ που πέρασαν από το Ελληνικό πρωτάθλημα στην «χρυσή» εποχή του μπάσκετ.

Γεννημένος στις 22 Απριλίου του 1966, ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στο North Carolina State το 1985. Κατά την διάρκεια της κολεγιακής του καριέρας αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες λόγο του αντισυμβατικού χαρακτήρα του. Το φθινόπωρο του 1986 μάλιστα είχε διακοπεί προσωρινά η φοίτηση του στο κολέγιο λόγω των κακών του βαθμών. Ο επικεφαλής του τμήματος, Richard Lauffer, είχε δηλώσει πως ήταν φοιτητής που δεν έπρεπε να βρίσκεται στο κολέγιο.


Ο Σάκλφορντ με την φανέλα του κολεγίου North Carolina State


Ωστόσο παρά τις δυσκολίες, από την ανοδική του πορεία φαινόταν ότι ο Σακλφορντ θα είχε μια μεγάλη καριέρα στο μπάσκετ. Συνολικά σε 3 σεζόν στο κολεγιακό πρωτάθλημα είχε 13.7 πόντους και 7.8 ριμπάουντ. Το μέλλον ήταν μπροστά του.

Η γνωριμία με το ΝΒΑ και η Ιταλική περιπέτεια
Δήλωσε συμμετοχή στα ντραφτ του 1988 και επιλέχθηκε στον δεύτερο γύρο στην θέση ν.32 από τους Νιου Τζέρσει Νετς . Η σεζόν 1988/89 ήταν η πρώτη του στο ΝΒΑ, κατά την διάρκεια της οποίας αγωνιζόταν ως αλλαγή με χαμηλούς μέσους όρους. Η επομένη ήταν σαφώς καλύτερη, αγωνιζόμενος σε 70 αγώνες (εκ των οποίων 37 ως βασικός) έχοντας 8.2 πόντους και 6.8 ριμπάουντ. 

Η πορεία του με την φανέλα των Νετς, επισκιάστηκε τον Μάρτιο του 1990 όταν συνελήφθη και καταδικάστηκε για κατοχή μικροποσότητας μαριχουάνας, αν και το συγκεκριμένο αδίκημα δεν ήταν ενάντια στους κανονισμούς καταπολέμησης ναρκωτικών του NBA.

Την σεζόν 1990/91 πέρασε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό και αγωνίστηκε στο Ιταλικό πρωτάθλημα για λογαριασμό της Σναϊντέρο Καζέρτα. Μαζί με τον Τέλλις Φρανκ αποτέλεσαν το δίδυμο των Αμερικανών της Ιταλικής ομάδας για εκείνη την σεζόν. 


Ο Σακλφορντ με την φανέλα της Καζέρτα


Με την φανέλα του Καζέρτα εντυπωσίασε έχοντας μ.ο. 19.7 πόντους και 15.8 ριμπάουντ. Εντέλει κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας "σπάζοντας" το πλεονέκτημα έδρας της Φίλλιπς Μιλάνο. Αυτή η πορεία ήταν το εισιτήριο για την επιστροφή του στις ΗΠΑ.

Η επιστροφή στο ΝΒΑ
Τον Ιούλιο του 1991 οι Φιλαδέλφεια 76ers προσέφεραν στον Σακλφορντ 3ετές συμβόλαιο και την δυνατότητα να επιστρέψει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Τις δύο σεζόν τις οποίες αγωνίστηκε με την ομάδα της Πενσιλβανία, η απόδοση του δεν ήταν η αναμενόμενη με την ομάδα του να πραγματοποιεί μέτρια πορεία.

Ο Σακλφορντ με την φανέλα των 76ers


Γύρισε στην Καζέρτα την σεζόν 1993/94 όπου και ήταν ο κορυφαίος ριμπάουντερ του Ιταλικού πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε για 2η φορά στο NBA αλλά η παρουσία του στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς τελείωσε πρόωρα τον Φεβρουάριο του 1995, αγωνιζόμενος μόνο σε 21 αγώνες.

Ήρθε για 3η φορά στην Ευρώπη το 1995/96, αυτή την φορά για την Τουρκική Ούλκερ. Για άλλη μια φορά ήταν κυρίαρχος κάτω από τα καλάθια: Αναδείχτηκε κορυφαίος ριμπάουντερ της Ευρωλίγκα (στην οποία έφτασε ένα βήμα από το final-4) ενώ έφτασε μέχρι τους τελικούς του Τουρκικού πρωταθλήματος, χάνοντας τον τίτλο από της Εφές Πίλσεν.


Με αντίπαλο τον Κόνραντ ΜακΡεϊ στο Τουρκικό πρωτάθλημα


Το πέρασμα του από τον Άρη και ο θρίαμβος της Προύσας
Το καλοκαίρι του 1996 η διοίκηση του Ζαφείρη Σαμολαδά έκανε μια προσπάθεια επιστροφής του Άρη στην κορυφή του Ελληνικού μπάσκετ. Ο Σακλφορντ μαζί με τους Μπόνι και Ορτίθ πλαισίωσαν τους Λιαδέλη, Αγγελίδη και Σιούτη, δημιουργώντας ένα καυτό σύνολο το οποίο πρωταγωνίστησε στο Κύπελλο Κόρατς.


Από τους καλύτερους σέντερ στην ιστορία του Άρη μέχρι και σήμερα ο Σακλφορντ


Πέρασε για πάντα στο πάνθεον της ιστορίας του Άρη με τις μυθικές εμφανίσεις του στους Ευρωπαϊκούς αγώνες. Αποκορύφωμα ήταν η εμφάνιση του στον 2ο ημιτελικό με την Μπενετόν Τρεβίζο όπου ο Άρης πήρε πρόκριση-θρίλερ στους τελικούς της διοργάνωσης, με τον ίδιο να σημειώνει 22 πόντους. Μεγάλη η συνεισφορά του και στην κατάκτηση του τροπαίου στον δεύτερο τελικό κόντρα στην Τόφας μέσα στην Προύσα. Το γεγονός ότι ο τίτλος κατακτήθηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες κάνει αυτή την επιτυχία τεράστιας αξίας.


Εξαφάνισε τους προσωπικούς του αντιπάλους στον δεύτερο τελικό με την Τόφας


Στις εγχώριες διοργανώσεις ο Άρης δεν ήταν το ίδιο πετυχημένος, με την ομάδα να μην κερδίζει την έξοδο στην Ευρωλίγκα. Ωστόσο έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις, όπως αυτές κόντρα στον ΠΑΟΚ (νίκη 62-73) και κόντρα στον Παναθηναϊκό, σε ένα δραματικό αγώνα που έληξε με νίκη 81-80 για τους "κίτρινους".


Γκρέμισε κάθε αντίπαλο του ο Τσαρλς Σακλφορντ με την φανέλα του Άρη


Η μεταγραφή στον αιώνιο αντίπαλο και το τέλος της καριέρας του
Ο Σάκλφορντ έφυγε από τον Άρη το καλοκαίρι του 1997, για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Αρνήθηκε την πρόταση του Περιστερίου και επέστρεψε μερικούς μήνες αργότερα στην Θεσσαλονίκη, αυτή την φορά όμως για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Με τους "ασπρόμαυρους" πραγματοποίησε εξαιρετική πορεία φτάνοντας μέχρι τους τελικούς του πρωταθλήματος του 1998 όπου και ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό με 3-2 νίκες.

Το πέρασμα του από τους Σάρλοτ Χόρνετς στο δεύτερο μισό της περιόδου 1998/99 ήταν η τελευταία του μπασκετική παράσταση. Ήταν γνωστό πως ο Σακλφορντ ήταν ένας παίκτης που δεν ήταν και από τα καλύτερα παιδιά εκτός παρκέ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κατά την διάρκεια της καριέρας του έμπλεξε με τον νόμο, τόσο για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ όσο και για χρήση ναρκωτικών ουσιών. Το όνομα του προστέθηκε σε μια λίστα μεγάλων αστέρων του αθλήματος που έφυγαν πρόωρα από κοντά μας. Παρόλα αυτά κέρδισε την "αιωνιότητα" με τα κατορθώματα του στα παρκέ.


Τσαρλς Σακλφορντ για πάντα στις καρδιές μας


Η απώλεια του Τσαρλς Σάκλεφορντ 27/1/17 ΕΡΤ




Παρασκευή 3 Απριλίου 2020

Οι εκπορθητές της Προύσας



26 ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θρίαμβο του Άρη στην Προύσα και οι αναμνήσεις από την κατάκτηση του κυπέλλου Κόρατς ζωντανεύουν.

Πρόκειται μάλλον για τον πιο δύσκολο Ευρωπαϊκό τίτλο που έχει κατακτήσει Ελληνική ομάδα. Μία εβδομάδα νωρίτερα, ο Άρης είχε ηττηθεί στον πρώτο τελικό από την Τόφας με 66-77 στην Θεσσαλονίκη. Άπαντες θεωρούσαν τους κιτρινόμαυρους καταδικασμένους στον δεύτερο τελικό και άσκησαν έντονη και οξύτατη κριτική στους παίκτες του Άρη. Ο μόνος που πίστευε ακράδαντα στην ανατροπή ήταν ο Λευτέρης Σούμποτιτς ο οποίος είχε δηλώσει «Είναι απλά το πρώτο ημίχρονο, τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα»




Οι Τούρκοι από την μεριά τους θεωρούσαν σίγουρη την κατάκτηση του κυπέλλου Κόρατς από την ομάδα τους. Παραπάνω από 5000 Τούρκοι οπαδοί, κατέκλεισαν το «Ατατούρκ Σπορτς Σαράι» και δημιούργησαν μία πανηγυρική και ταυτόχρονα κολασμένη ατμόσφαιρα. Πλέον οι κιτρινόμαυροι εκτός από το -11 του πρώτου αγώνα είχαν να υπερκεράσουν και την εχθρική ατμόσφαιρα των οπαδών των γηπεδούχων.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ:
Οι παίκτες του Άρη παρουσιάστηκαν στο παρκέ αισθητά βελτιωμένοι σε σχέση με τον πρώτο τελικό. Στο πρώτο ημίχρονο έπαιξαν ατσάλινη άμυνα και βγήκαν κερδισμένοι αφού τα ατού των γηπεδούχων (Γκρίφιθ & Αλάνοβιτς) πέτυχαν μόλις 5 και 4 πόντους αντίστοιχα σε αυτό το διάστημα. Ο Κονούκ, που είχε κάνει τεράστια ζημιά στο πρώτο ματς πέτυχε μόλις ένα καλάθι σε όλο τον αγώνα. Το πρώτο ημίχρονο βρήκε τον Άρη να προηγείται με 34-37, η προσπάθεια όμως έπρεπε να συνεχιστεί.

Στο δεύτερο μέρος οι παίκτες του Άρη ακολούθησαν κατά γράμμα τις εντολές του Λευτέρη Σούμποτιτς και άρχισαν να χτίζουν διαφορά. Στο 23’ ο Άρης έφτασε την διαφορά στα επίπεδα του πρώτου ματς (50-61) και πλέον κρατούσε την κατάσταση στα χέρια του. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να αντιδράσουν αλλά βρήκαν έναν Ορτίθ βγαλμένο από το NBA και έναν Σακλφορντ που ήταν πραγματική «αράχνη» κάτω από τα καλάθια.


Σακλφορντ και Ορτίθ κράτησαν όρθιο τον Άρη


Η διαφορά συνέχισε να μεγαλώνει και δύο λεπτά πριν το τέλος ο Άρης έφτασε στο +15 (62-77). Οι Τούρκοι άρχισαν να βλέπουν ότι το κύπελλο θα καταλήξει σε Ελληνικά χέρια και άρχισαν τις αισχρότητες. Στα 30 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του αγώνα (με το σκορ στο 67-85) άρχισαν να πετούν αντικείμενα στο παρκέ και ο Κοτλέμπα διέταξε την διακοπή του αγώνα και την εκκένωση του από τους Τούρκους οπαδούς. Όταν το γήπεδο άδειασε, ο τελικός συνεχίστηκε με τους Λιαδέλη και Αγγελίδη να ολοκληρώνουν το έργο και να γράφουν το τελικό 70-88. Αμέσως μετά το τέλος οι παίκτες ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς ενώ ύψωσαν και μια Ελληνική σημαία στο κέντρο του γηπέδου, που παρέπεμπε στο έντονο Ελληνικό παρελθόν της Προύσας.


Οι παίκτες του Άρη με την Ελληνική σημαία στα χέρια



Ο Άρης είχε καταφέρει το απίστευτο. Πραγματοποίησε μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Οι οπαδοί του Άρη (ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις) κατέκλυσαν και "έκαψαν" το κέντρο της Θεσσαλονίκης με επίκεντρο τον χώρο γύρω από τον λευκό πύργο. Χιλιάδες εξ αυτών ετοίμασαν μια θερμή υποδοχή στην αποστολή της ομάδας στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» την επόμενη μέρα.


Ο Αγγελίδης κόβει το διχτάκι του «Ατατούρκ Σπορτς Σαράι»



O Άρης ξανάγινε για λίγο «η ομάδα όλων των Ελλήνων», με όλη την αφρόκρεμα να ασχολείται μαζί του. Ο δημιουργός εκείνης της μεγάλης ομάδας, Ζαφείρης Σαμολαδάς δήλωνε «Είναι η ωραιότερη βραδιά της ζωής μου και πιστεύω πως δικαιώθηκα σ’ αυτά που είπα στους παίκτες πριν φύγουν από την Θεσσαλονίκη. Κανείς δεν μας πίστευε και τα παιδιά αυτά διέψευσαν τους πάντες με την μεγάλη επιτυχία τους». Ο πατριάρχης του Άρη, Ανέστης Πεταλίδης, δήλωσε «Ο Άρης απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης και έκανε περήφανη όλη την Ελλάδα». Συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς τον Άρη έστειλαν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής (πρόεδρος της ΝΔ), Ανδρέας Φούρας (υφυπουργός αθλητισμού), Κώστας Παπαδόπουλος (νομάρχης Θεσσαλονίκης) καθώς και ο Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος, τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης.


Σούμποτιτς και Ορτίθ αγκαλιά μετά την μεγάλη ανατροπή



Αυτός ήταν ο δεύτερος Ευρωπαϊκός τίτλος του Άρη, που δικαίωσε μια ολόκληρη γενιά οπαδών που συνέχισε να τον στηρίζει ακόμη και μετά την πτώση της «αυτοκρατορίας». Για την ιστορία οι συνθέσεις των ομάδων στον τελικό της 3ης Απριλίου:

ΤΟΦΑΣ ΠΡΟΥΣΑ: Ερντέν, Αλάνοβιτς 7 (1), Μπας 18 (2), Ρότζερς 26 (2), Κονούκ 2, Τοπσακάλ 8 (2), Άβντιτς 2, Γκρίφιθ 7.
ΑΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Ορτίθ 25, Λιαδέλης 15, Σταυρακόπουλος 5 (1), Σιούτης 12, Αγγελίδης 6, Σάκλεφορντ 5, Μπόνι 20 (2)



To οδοιπορικό της Προύσας - Κατάκτηση Κόρατς 3/4/1997 ΤV-100