Η μεγαλύτερη ομάδα του 20ου αιώνα στον Ελληνικό αθλητισμό ζωντανεύει ξανά μέσα από την ψηφοφορία στην οποία συμμετείχε το κοινό της σελίδας "Aris Thessaloniki B.C. Retro" στο Facebook (τον Ιούνιο του 2018).
Η ψηφοφορία είχε ορισμένα σίγουρα φαβορί αλλά και μερικές επιλογές έκπληξη που με την πρώτη ματιά δεν θα περίμενε κανείς ότι θα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή. Πάμε να τους δούμε ξεχωριστά τον καθένα:
Η κορυφαία πεντάδα:
Θέση 1: Παναγιώτης Γιαννάκης
Παρουσία στην ομάδα: 1984/85 – 1992/93
Τίτλοι: 7 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα Ελλάδας, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης
Μερικοί τον αποκαλούν ως το «έτερον ήμισυ του Νίκου Γκάλη». Θεωρώ όμως πως είναι λάθος να κρίνει κάποιος έναν τέτοιο τεράστιο αθλητή σαν τον Γιαννάκη μόνο και μόνο με βάση την σύγκριση με έναν συμπαίκτη του.
Ήρθε το καλοκαίρι του 1984 στην Θεσσαλονίκη και η παρουσία του «δράκου» στην ομάδα ήταν καταλυτική για να γίνει ο Άρης ανίκητος εντός συνόρων και μια από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη. Είναι ο μόνος αθλητής στην ιστορία του συλλόγου που σε τόσο μακροχρόνια παραμονή στην ομάδα κατέκτησε τουλάχιστον έναν τίτλο σε κάθε σεζόν που αγωνίστηκε στο Αλεξάνδρειο.
Όντας δολοφονική μηχανή στην επίθεση (μην ξεχνάμε το αλησμόνητο παιχνίδι του 1981 και τους 73 πόντους που πέτυχε εναντίον της ομάδας μας όντας παίκτης του Ιωνικού), έβαλε κάτω τον εγωισμό του και από καλαθομηχανή έγινε αξεπέραστος πλέι μέικερ και φοβερός αμυντικός.
Το πέρασμα του στον Άρη την σεζόν 2017-2018 από την θέση του προπονητή δεν ήταν τόσο πετυχημένο. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει ούτε στο απειροελάχιστο τα κατορθώματα του ως παίκτης.
Θέση 2: Νίκος Γκάλης
Παρουσία στην ομάδα: 1979/80 – 1991/92
Τίτλοι: 8 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα Ελλάδας
Για τον «γκάνγκστερ» έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες από ανθρώπους του μπάσκετ και μη, που το να τον εκθειάσουμε εμείς είναι πλέον περιττό. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική για το μπάσκετ στην Ελλάδα αν το 1979 παρέμενε στις ΗΠΑ και δεν έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι στην πατρίδα των γονιών του.
Αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σκόρερ στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έως το 2015 ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ (όταν και τον ξεπέρασε ο Τόνι Πάρκερ ο οποίος βέβαια έχει πολύ μικρότερους μ.ο. στην διοργάνωση) και αποτελεί έως και σήμερα τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία των final-4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (παρότι πέρασαν 24 χρόνια από τότε που αγωνίστηκε τελευταία φορά σε final-4).
Οι 30,4 πόντοι του «Mr.Europa 1987», που σκόραρε κατά μ.ο. στην καριέρα του, φανερώνουν ένα μικρό μέρος της αξεπέραστης κλάσης του. Πέρα από το σκοράρισμα υπήρξε (ειδικά από το 1990 και μετά) και πολύ καλός οργανωτής και πασέρ. Ασυζητητί ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών.
Θέση 3: Λευτέρης Σούμποτιτς
Παρουσία στην ομάδα: 1986/87 - 1992/93
Τίτλοι: 5 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 Κύπελλα Ελλάδας
Σαν προπονητής έκανε εξίσου πετυχημένη πορεία από την ομάδα μας κατακτώντας το Κύπελλο Κόρατς το 1997, ωστόσο τα επιτεύγματα του ως παίκτης είναι αυτά που τον έκαναν να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας του συλλόγου.
Ο «Πίξι» ήρθε το 1986 από την Ολύμπια Λουμπλιάνας και αποτέλεσε τον τρίτο πόλο της αυτοκρατορίας του Άρη της δεκαετίας του 1980. Υπήρξε δεινός σουτέρ και στα 7 χρόνια που αγωνίστηκε στο Αλεξάνδρειο αποτέλεσε «τρομοκράτη» από τα 6.25 για τις αντίπαλες άμυνες.
Ο Σούμποτις ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο των Ελληνοποιήσεων που κατέκλυσαν το Ελληνικό μπάσκετ τα επόμενα χρόνια με τον ίδιο βέβαια να δηλώνει σε ανύποπτη στιγμή πως είχε Ελληνικές ρίζες.
Θέση 4: Ρόι Τάρπλεϊ
Παρουσία στην ομάδα: 1992/93
Τίτλοι: 1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης
Μπορεί να αγωνίστηκε στον Άρη μόλις μία σεζόν ωστόσο αυτή η χρονιά ήταν αρκετή για να γίνει ο αγαπημένος Αμερικανός που πέρασε ποτέ από το Αλεξάνδρειο.
Η πορεία του αείμνηστου Τάρπλεϊ θα ήταν πολύ διαφορετική για τον ίδιο αφού αν δεν είχε τα γνωστά μπλεξίματα με τα ναρκωτικά δεν θα περνούσε ποτέ τον Ατλαντικό και θα γινόταν ένας από τους κορυφαίους σταρ του NBA.
Η παρουσία του Τάρπλεϊ στην Θεσσαλονίκη έμελλε να φέρει τον πολυπόθητο Ευρωπαϊκό τίτλο που αναζητούσε ο Άρης για χρόνια ολόκληρα, έστω και αν αυτός ο τίτλος ήταν το Κύπελλο Κυπελλούχων και όχι το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι 19 πόντοι (καθώς και τα 18 ριμπάουντ) στον τελικό με την Εφές Πίλσεν ήταν η πιο σημαντικοί που πέτυχε με την φανέλα του Άρη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν έως και το 2000 αγωνίστηκε και σε άλλες Ελληνικές ομάδες όμως η σεζόν με τον Άρη ήταν σίγουρα η καλύτερη.
Θέση 5: Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ
Παρουσία στην ομάδα: 1996/97 – 1997/98
Τίτλοι: 1 Κύπελλο Κόρατς
Άλλος ένας ξένος παίκτης που έμεινε λίγο καιρό στην ομάδα αλλά αγαπήθηκε παράφορα από τον κόσμο του Άρη. Το «ζιζάνιο» ήταν ο παίκτης που δεν φοβόταν πουθενά και ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να μπει σαν μονομάχος στην αρένα.
Δεν έμεινε ούτε δύο σεζόν στην ομάδα αλλά προσέφερε πάρα πολλά. Οι 25 πόντοι στην Προύσα στον δεύτερο τελικό του Κυπέλλου Κόρατς τον Απρίλιο του 1997 έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να έρθει η πιο ηρωική κούπα Ελληνικής ομάδας στην ιστορία των Ευρωπαϊκών κυπέλλων.
Η υπόθεση με το ντόπινγκ αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για την καριέρα του, ωστόσο αγωνίστηκε έως τα 43 του χρόνια συμμετέχοντας στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 όπου και νίκησε τους Αμερικανούς με 92-73.
Ο κορυφαίος προπονητής: Γιάννης Ιωαννίδης
Παρουσία στην ομάδα: 1978/79, 1982/83 – 1989/90
Τίτλοι: 8 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 Κύπελλα Ελλάδας
Αγωνίστηκε σαν αθλητής για παραπάνω από 20 χρόνια στον Άρη όντας μέλος της μεγάλης φουρνιάς των κίτρινων της δεκαετίας του 1970. Το 1979 άλλαξε ρόλο στην ομάδα και στην πρώτη του μόλις χρονιά σαν προπονητής κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας, το πρώτο για την ομάδα μετά από το 1930.
Έκανε ένα διάλειμμα από την ομάδα και επανήλθε το 1982 αντικαθιστώντας τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, για να δημιουργήσει την μεγάλη αυτοκρατορία των κίτρινων. Έκατσε στον πάγκο του Άρη για τελευταία φορά στις 21 Μαΐου του 1990, σε έναν νικηφόρο τελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ. Έως εκείνη την μέρα πρόλαβε να δημιουργήσει μια ομάδα μύθο που πέρα από τους τίτλους, άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το Ελληνικό μπάσκετ μια για πάντα.
Το ταπεραμέντο και ο δυναμικός χαρακτήρας του Ιωαννίδη, του έχουν δημιουργήσει πολλούς φίλους αλλά και πολέμιους στον χώρο του μπάσκετ. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί τον πιο πετυχημένο προπονητή στην ιστορία της ομάδας τόσο από άποψη τίτλων όσο και από άποψη ποσοστού νικών (ο κορυφαίος στην κατηγορία αυτή).
Ο κορυφαίος πρόεδρος: Ζαφείρης Σαμολαδάς
Παρουσία στην ομάδα: 1995-1997
Ένα αποτέλεσμα έκπληξη στην ψηφοφορία. Αν και αρκετοί περίμεναν στην θέση αυτή τον Χρήστο Μιχαηλίδη που ήταν στο τιμόνι του Άρη την εποχή της αυτοκρατορίας, εντούτοις αρκετοί αναγνώρισαν την προσφορά του αείμνηστου Ζαφείρη Σαμολαδά ο οποίος κέρδισε οριακά στις προτιμήσεις των φίλων της σελίδας.
Θεωρείται ο πρόεδρος που έδωσε όραμα στον κόσμο μετά την πτώση της αυτοκρατορίας, αφού ανέλαβε έναν ΑΡΗ στην παρακμή και έκανε μεταγραφές υψηλού επιπέδου όπως των Σάκλεφορντ, Ορτίθ, Μπόνι και Σταυρακόπουλου. Επί προεδρίας του κατακτήθηκε το Κύπελλο Κόρατς μέσα στην Τουρκία επί της Τόφας.
Άξιο αναφοράς είναι ότι βοήθησε το τμήμα μπάσκετ λίγο πριν την καταστροφή και σαν διοίκηση πρωτοδικείου αλλά και είχε συνεισφέρει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος στο βόλει με την βοήθεια του στην απόκτηση των Γκάνεφ και Κωνσταντίνοφ. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε την βοήθεια στο ποδοσφαιρικό τμήμα, την πρώτη φορά του υποβιβασμού που παρόλο ότι δεν είχε τις μετοχές της ΠΑΕ, έκανε σε ελάχιστα λεπτά παραπάνω από δέκα μεταγραφές ώστε να αποκτήσει η ομάδα ρόστερ.
Οι επιλαχόντες:
Σαν… βασική πεντάδα μοιάζουν οι «δεύτερες» επιλογές των φίλων του Άρη. Και δεν έχουμε άδικο αν κρίνει κανείς από τα ονόματα που υπάρχουν παρακάτω.
Ψηλά στις προτιμήσεις του κόσμου στην θέση 1 είναι ο Γουίλι Σόλομον. Ο Αμερικανός πλέι μέικερ έμεινε μία χρονιά στην Θεσσαλονίκη (2002/03) και προσέφερε τα πάντα στον Άρη με αποκορύφωμα τους 32 πόντους στον νικηφόρο τελικό του FIBA Europe Champions Cup εναντίον της Πρόκομ Τρεφλ.
Στην θέση 2 ο Παναγιώτης Λιαδέλης ήταν ο δεύτερος αγαπημένος στις προτιμήσεις των φίλων του Άρη, κάτι που δικαιολογείται απόλυτα από το γεγονός ότι είναι τρίτος σκόρερ στην νεώτερη ιστορία της Ελληνικής Α1. Αν και πίκρανε το 2000 τον κόσμο της ομάδας με την μεταγραφή του σε άλλο σύλλογο της Θεσσαλονίκης, η προσφορά που προσέφερε στον Άρη (και που προσέφερε στον ίδιο ο Άρης) ήταν ανεκτίμητη. Ήταν ντυμένος στα κίτρινα από το 1993/94 έως το 1999/00 και κατέκτησε ένα Κύπελλο Κόρατς και ένα Κύπελλο Ελλάδας.
Στην θέση 3 υπήρχε μεγάλη «μάχη» μεταξύ του Χάρη Παπαγεωργίου και του αγαπημένου Ιταλού Μάριο Μπόνι, με τον πρώτο να κερδίζει στις λεπτομέρειες. Ο Παπαγεωργίου υπήρξε ο απόλυτος σταρ του Άρη την δεκαετία του 1970 και ένας από τους δεινότερους σκόρερ της εποχής του. Ήταν από τους πρωτεργάτες της κατάκτησης του Πρωταθλήματος το 1979 ενώ αργότερα κατέκτησε άλλα 3 Πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο. Ο Μάριο Μπόνι με την σειρά του ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς, με τους 25 πόντους στον δεύτερο ημιτελικό με την Μπενετόν Τρεβίζο να αποτελούν την κορυφαία του στιγμή στην ομάδα. Κατέκτησε επίσης το Κύπελλο Ελλάδας του 1998.
Στην θέση 4 συναντάμε τον Τζερεμάια Μάσεϊ, τον πιο πρόσφατο της ψηφοφορίας. Ο Αμερικανός αν και δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο στην διετία που αγωνίστηκε (2006/07 – 2007/08), αγαπήθηκε από τον κόσμο του Άρη για το πάθος που έβγαζε στο παρκέ ενώ αναδείχτηκε ως ο θεαματικότερος παίκτης της Ευρωλίγκα για το 2007. Από κοντά βρίσκεται και ο Ζάρκο Πάσπαλι. Ο Μαυροβούνιος κέρδισε μια για πάντα θέση στο πάνθεον της ιστορίας του Άρη όταν έπαιξε με αυτοθυσία στον τελικό Κυπέλλου το 1998 κόντρα στην ΑΕΚ και προσέφερε τα μέγιστα στο να κατακτηθεί η πιο δύσκολη κούπα στην ιστορία του συλλόγου.
Χωρίς αντίπαλο έπαιξε ο Στόγιαν Βράνκοβιτς στην θέση 5. Ο Στόικο έπαιξε μόνο μία σεζόν στον Άρη, ενώ το όνομα του είναι συνδεδεμένο περισσότερο με αυτό του Παναθηναϊκού. Ωστόσο το γεγονός ότι αγωνίστηκε πλάι στον Γκάλη και τον Γιαννάκη του έδωσε αυτόματα πολλούς πόντους. Στην μία χρονιά που παρέμεινε στην Θεσσαλονίκη πήρε το ντάμπλ ενώ συμμετείχε και στο final-4 της Σαραγόσα.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι αρκετές ψήφους έλαβαν οι Ράιαν Στακ, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Τζο Αρλαούσκας, Γιώργος Σιγάλας, Νικολάι Πάντιους και Κίκι Κλαρκ οπότε θα είχαν άνετα μια θέση στο ιδεατό ρόστερ του Άρη.
Περνάμε στην καυτή θέση του πάγκου. Δεύτερος αγαπημένος προπονητής αναδείχθηκε ο μυθικός Ανέστης Πεταλίδης. Ο «πατριάρχης του Άρη» είναι ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της ομάδας καθώς υπηρέτησε την ομάδα για πάνω από δύο δεκαετίες (1952-1975). Τον Μάιο του 1959 κατέκτησε το τουρνουά της Λιέγης, μια από τις πρώτες χρυσές στιγμές του συλλόγου, ενώ δημιούργησε την πρώτη μεγάλη φουρνιά του Άρη τη δεκαετία του 1970. Ήταν επίσης από τους πρωταγωνιστές της μεταγραφής του Γκάλη στον Άρη το 1979.
Ο επιλαχών πρόεδρος θα μπορούσε να είναι πρώτη επιλογή και όχι άδικα. Ο λόγος για τον Χρήστο Μιχαηλίδη, ο «πρόεδρος των τίτλων» όπως έχει μείνει στην ιστορία. Μπήκε δοκιμαστικά στην ομάδα το καλοκαίρι του 1983 ύστερα από παρότρυνση του Σάκη Παπαβασιλείου.
Τελικά έμεινε για 7 ολόκληρα χρόνια ζώντας όλες τις μεγάλες στιγμές του συλλόγου. Ήταν από τους βασικούς συντελεστές της μεταγραφής του Παναγιώτη Γιαννάκη, δημιουργώντας μια ανίκητη ομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου