Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής στο Aris Thessaloniki B.C. Retro για την επέτειο του Τσάμπιονς Καπ

Σήμερα συμπληρώνονται 17 χρόνια από τον θρίαμβο του Άρη Θεσσαλονίκης στο Τσάμπιονς Καπ (γνωστό και ως EuroCup Challenge). Τότε που στον τελικό της διοργάνωσης ο «αυτοκράτορας» κέρδιζε την Πρόκομ Τρεφλ με 84-83 και προσέθετε το δεύτερο αστέρι στην φανέλα του.

 Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής αποτελεί από μόνος του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της Α1 όντας ένας από τους μακροβιότερους προπονητές. Ο «τίγρης» άφησε το δικό του στίγμα σε εκείνη την ομάδα και μέσα από την Aris Thessaloniki B.C. Retro επικοινωνήσαμε μαζί του για να θυμηθούμε βήμα-βήμα εκείνο τον θρίαμβο.

Μετά το Κύπελλο Σαπόρτα με το Μαρούσι το 2001 ήταν σίγουρα δελεαστική η κατάκτηση άλλης μιας διεθνής κούπας. Αυτή του Τσάμπιονς Καπ με τον Άρη Θεσσαλονίκης το 2003. Πόσο σημαντική ήταν αυτή η επιτυχία για την έως τώρα καριέρα σας;

Όταν παλεύεις για μια επιτυχία δεν σκέφτεσαι τίποτα παραπάνω από τον συγκεκριμένο στόχο. Για μένα ήταν μεγάλη πρόκληση να κατορθώσω με την ομάδα που αγαπώ και ανήκω να πάρω εκτός από το πρωτάθλημα (του 1979 σαν παίκτης) και ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Μετά από όλη αυτή την διαδρομή που έκανα φεύγοντας από την οικογένεια του Άρη, για λόγους που δει χρειάζεται να πω, ήταν αφορμή για μένα να εξιλεωθώ.

Ο Άρης αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο στην καρδιά του Βαγγέλη Αλεξανδρή. Εδώ σαν αθλητής της ομάδας το 1976 με το νούμερο 14. Διακρίνονται επίσης οι Χάρης Παπαγεωργίου, Γιάννης Ιωαννίδης, Μιχάλης Σπηλιώτης, Δημήτρης Δαρνάκας.

Το γεγονός ότι ήταν και ένα Ευρωπαϊκό τρόπαιο έδινε και ένα έξτρα κίνητρο.

Ακριβώς, ακόμη και μέχρι τώρα παραμένω ο μόνος Έλληνας προπονητής με δύο διεθνή τρόπαια με Ελληνική ομάδα. Υπάρχει φυσικά ο Δημήτρης Ιτούδης ο οποίος πήρε δύο Ευρωπαϊκά τρόπαια με ξένη όμως ομάδα.

Για να δούμε τα γεγονότα της κατάκτησης του Τσάμπιονς Καπ θα πρέπει να πάμε στην αρχή. Είχατε αντικαταστήσει τον Μίλαν Μίνιτς στα μέσα της σεζόν. Τι βρήκατε όταν αναλάβατε τα ηνία της ομάδας;

Ήταν ένα απόγευμα Τρίτης τον Νοέμβριο του 2003 όταν με κάλεσε ο Δαμιανίδης στο σπίτι του μετά από μια ήττα από το Μαρούσι. Είχε μαλώσει ο Μίνιτς με τον Γκαγκαλούδη και τον Στακ και ήθελε να τους διώξει. Ήθελα να επιστρέψω διακαώς αλλά μου έκανε εντύπωση όταν ο πρόεδρος μου πρότεινε πως θα ήταν καλύτερο να αποχωρήσουμε από το Τσάμπιονς Καπ για να μην πέσουμε. Αυτή η δήλωση του με έκανε να προβληματιστώ. Ήταν αρχή της σεζόν, δεν ξεκίνησε καλά ο Άρης, δεν είχα ακόμη εικόνα για την ομάδα οπότε η πρώτη αίσθηση που είχα ήταν πολύ άσχημη.

Κατά την παρουσίαση του στην ΚΑΕ Άρης από τον Γιάννη Δαμιανίδη.

Βέβαια όταν είδα την ομάδα όλα αυτά αντιστράφηκαν. Ήταν μια ομάδα από τις καλύτερες που είχα να κοουτσάρω στην καριέρα μου, όσο αφορά το υλικό, αλλά ήταν στο χειρότερο επίπεδο που συνάντησα από απόψεως κλίματος και ψυχολογίας. Ήταν μια ομάδα τρομαγμένη, θυμάμαι είχα βρει τον Γιάννη Λάππα τον οποίο αν και γνώριζα από τα 15 του χρόνια, η φωνή του έβγαινε με δυσκολία.

Ο Άρης είχε περάσει πολύ δύσκολες στιγμές τα προηγούμενα χρόνια όπου αντιμετώπισε σοβαρά το φάσμα του υποβιβασμού στην Α2. Οπότε όταν καθίσατε στον πάγκο της ομάδας δεν υπήρχε καν η σκέψη της κατάκτησης του τροπαίου.

Ο στόχος στην αρχή ήταν να μην υποβιβαστεί η ομάδα, για αυτό και μου πρότεινε ο πρόεδρος να αποχωρήσουμε από το Ευρωπαϊκό. Εγώ του είχα προτείνει να κάνουμε υπομονή και να κρίνουμε λίγο αργότερα. Από τις πρώτες προπονήσεις κατάλαβα ότι είχα μια ξεχωριστή ομάδα τόσο σε ταλέντο όσο και σε ποιότητα. Απλά χρειαζόταν να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να βάλει κανόνες στο παιχνίδι. Αυτό το καταφέραμε πολύ γρήγορα για αυτό και ήρθαν τα αποτελέσματα.

Από το πρώτο παιχνίδι δείξαμε χαρακτήρα. Στο πρώτο ματς που καθοδήγησα τον Άρη χάσαμε από τον Ολυμπιακό με ένα τρίποντο του Μίλαν Τόμιτς με 61-64 στην εκπνοή. Θα μπορούσαμε από την αρχή να δηλώσουμε ότι είμαστε έτοιμοι. Από εκεί και πέρα κάναμε ένα τρομερό σερί συνεχόμενων νικών με την ομάδα να βρίσκει τον ρυθμό της.

Κατά την διάρκεια ενός αγώνα με τον Κεραυνό Στροβόλου. Μέρα με την μέρα η ομάδα γινόταν καλύτερη.

Το final-4 του τουρνουά το διοργάνωσε ο Άρης σαν ένας εκ των τεσσάρων ημιφιναλίστ. Έδωσε αυτό κάποιο έξτρα άγχος ή υπήρξε καταλύτης;

Δεν είμαι άνθρωπος που θέλω να λέω ψέματα και θα το παραδεχτώ. Έδωσε μεγάλη μάχη ο πρόεδρος τότε για να καταφέρει να φέρει το final-4 στην Θεσσαλονίκη. Ξέραμε πως αν το final-4 διεξαγόταν σε κάποια ουδέτερη έδρα θα ήταν δύσκολο να το κατακτήσουμε, δεδομένης της δυναμικότητας της Χέμοφαρμ και περισσότερο της Πρόκομ Τρεφλ που είχε πολύ δυνατή ομάδα.

Το ότι παίξαμε στην Θεσσαλονίκη μας έδωσε δύναμη γιατί είχαμε την συμπαράσταση του κόσμου αλλά από την άλλη δημιουργήθηκε στην ομάδα και μία πολύ μεγάλη πίεση γιατί τα παιδιά θα παίζανε μπροστά στο δικό τους κοινό. Όταν αγωνίζεσαι και μπαίνει και το «πρέπει» δίνει βάρος στα πόδια. Έπρεπε να κάνουμε μια υπέρβαση και στο ψυχολογικό και στο αγωνιστικό κομμάτι για να μπορέσουμε να κατακτήσουμε το κύπελλο.

Στον ημιτελικό η Χέμοφαρμ έφτασε κάποια στιγμή να προηγείται με έως 12 πόντους. Τι ήταν αυτό που οδήγησε στην ανατροπή και την πρόκριση στον τελικό;

Ήταν σύνηθες φαινόμενο εκείνη την σεζόν να έχει ο αντίπαλος μας μια υπέρ του διαφορά. Όπως συνέβη και στον ημιτελικό και στον τελικό. Το ίδιο είχε συμβεί και στον ημιτελικό κυπέλλου Ελλάδας με τον Μακεδονικό όπου αν και βρεθήκαμε πίσω με 14 πόντους στο ημίχρονο τελικά κερδίσαμε.

 Δεν μας φόβιζε γενικά το να βρισκόμαστε πίσω στο σκορ. Το μόνο πρόβλημα που είχαμε ήταν στο να επιβάλουμε τον ρυθμό μας. Αυτό ξεκινούσε από την άμυνα και τον έλεγχο των ριμπάουντ. Αν το καταφέρναμε αυτό μας ήταν εύκολο να ανατρέψουμε τέτοιες διαφορές καθώς είχαμε τον Σόλομον ο οποίος ήταν και 1 αλλά και 2 καθώς τον ενδιέφερε πολύ να σκοράρει. Είχαμε ένα καλό ρόστερ, διαβάζαμε το παιχνίδι και ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μου με αυτό.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής κατά την διάρκεια του τελικού με την Πρόκομ Τρεφλ.

Στον τελικό με την Πρόκομ Τρεφλ ήταν παρών στο γήπεδο αρκετές προσωπικότητες του παρελθόντος. Θα λέγαμε πως για ένα βράδυ ο Άρης έγινε ξανά η ομάδα όλων των Ελλήνων. Πως νιώθατε που ήσασταν ο αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας;

Σε όλη μου την καριέρα είμαι άνθρωπος που μοιράζομαι την χαρά μου. Για μένα ήταν μια ξεχωριστή βραδιά γιατί ήταν παρόντες στο γήπεδο παλιοί μου προπονητές όπως ο Ανέστης Πεταλίδης, ήταν παλιοί μου συμπαίκτες, ήταν ο Νίκος Γκάλης, ο Γιάννης Ιωαννίδης με τον οποίο υπήρξα και συμπαίκτης και προπονητής. Η παρουσία τους μου έδωσε μια σιγουριά γιατί μαζί με τον κόσμο υπήρχε μια θετική αύρα και αυτό ήταν κάτι που το ένιωθα. Το χάρηκα γιατί στο τέλος το γιορτάσαμε όλοι μαζί.

Ο Νίκος Γκάλης κατά την είσοδο του στο γήπεδο την βραδιά του τελικού.

Η Πρόκομ Τρεφλ αποδείχτηκε πολύ σκληρή για να πεθάνει. Ποια θεωρείτε στιγμή καταλύτη που γύρισε το ματς υπέρ του Άρη;

Πράγματι υπήρξε μια στιγμή που γύρισε ο τελικός όταν η Πρόκομ προηγήθηκε στο σκορ με 11 πόντους. Ήταν μάλιστα κάτι που αργότερα το συζήτησα με τον Γιάννη Ιωαννίδη ο οποίος όπως μου είπε εκείνη την στιγμή σκέφτηκε «τι κάνει, είναι τρελός;». Σε εκείνο το σημείο είχα βγάλει τον Σόλομον για να περάσω στην θέση του τον Γκαγκαλούδη ο οποίος με δικαίωσε για τον τρόπο που του είπα να παίξει κλέβοντας δύο φορές την μπάλα και σκοράροντας καθοριστικούς πόντους.

Δίνοντας οδηγίες κατά την εξέλιξη του τελικού.

Ήθελα πάντα και πιστεύω σε όλους τους αθλητές ότι μπορούνε να έχουν συμμετοχή και χωρίς φυσικά να θέλω να μειώσω τον Σόλομον ο οποίος σε ότι επιτυχίες πετύχαμε ήταν καταλύτης. Μάλιστα οι επιτυχίες θα μπορούσαν να είναι περισσότερες είτε στο πρωτάθλημα είτε στο κύπελλο αν δεν μεσολαβούσε εκείνη η τιμωρία των 45 ημερών που του είχε επιβληθεί. Μάλιστα στον τελικό με τον Παναθηναϊκό στην Λάρισα είχε μόλις επιστρέψει από την τιμωρία και δεν ήταν στο 100% των δυνατοτήτων του.

Και κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό και αξίζει ο κόσμος να γνωρίζει είναι πως η αντιπαλότητα των ομάδων πρέπει να περιορίζεται μόνο μέσα στο παρκέ. Οι φανατισμοί και οι «λεονταρισμοί» εκτός γηπέδων δεν αντιπροσωπεύουν ούτε εμένα αλλά και στο σύνολο τους ούτε τους αθλητές ούτε και τους προπονητές.

Όταν έγινε το final-4 του Κυπέλλου υπήρχε ένα νεκρό διάστημα 2 εβδομάδων και φοβήθηκα ότι θα χάναμε τον ρυθμό μας. Η ομάδα που ήρθε και παίξαμε φιλικό παιχνίδι στο Παλέ Ντε Σπορ για να είμαστε σε καλό επίπεδο ήταν ο ΠΑΟΚ του Μπάνε Πρέλεβιτς (ως προπονητή). Για να καταλάβει και ο κόσμος ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ρεαλιστικά και όχι με φανατισμό.

Ο Σόλομον ήταν ο κορυφαίος του τελικού. Εσείς που τον ζήσατε από κοντά πόσο καλός παίκτης θεωρείτε πως ήταν τελικά;

Ήταν ένας παίκτης επιπέδου NBA. Ήταν ένα ξεχωριστό παλικάρι ο Γουίλι με φοβερή ικανότητα στο σκοράρισμα, με ικανότητα στην οργάνωση του παιχνιδιού και ήταν από τους καλύτερους παίκτες που είχα ποτέ στην καριέρα μου. Ήθελε πάντα να κερδίζει. Εκείνο που εκτιμούσα περισσότερο από το αγωνιστικό ήταν και ο χαρακτήρας. Ήταν ένα ξεχωριστό παιδί που ανεχόταν τα πειράγματα και συμμετείχε πάντα στα μπασκετικά δρώμενα, τις πλάκες, τα αστεία κλπ. Αυτό τον έκανε να είναι εξίσου αγαπητός και στους συμπαίκτες του.

Ο Σόλομον αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους παίκτες που πέρασαν από τα χέρια του Βαγγέλη Αλεξανδρή.

Θριάμβους όπως αυτός που προσφέρατε έχει λείψει πολύ από τον σύλλογο τα τελευταία χρόνια. Μπορεί ο Άρης να ξαναζήσει ανάλογες στιγμές στο μέλλον ή είναι κάτι πολύ δύσκολο;

Δύσκολο δεν είναι τίποτα. Το μόνο που χρειάζεται είναι οργάνωση και προγραμματισμός. Άλλωστε ο Άρης έχει όλα τα εχέγγυα να ξαναζήσει ανάλογες στιγμές γιατί είναι μεγάλο σωματείο, έχει πολύ κόσμο που τον ακολουθεί, έχει γήπεδο, έχει προϊστορία και μαζί βαριά φανέλα. Απλά τα τελευταία χρόνια περνάει μια βαριά οικονομική κρίση. Από εκεί όλα ξεκινάνε. Αν μπορέσει να κάνει μία ρύθμιση στα χρέη του και ξεκινήσει μια σταδιακή αποπληρωμή έτσι ώστε να επενδυθεί ένα σεβαστό ποσό στο αγωνιστικό οι επιτυχίες θα είναι θέμα χρόνου να έρθουν.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής με νεαρούς φίλους της ομάδας κατά την διάρκεια της φιέστας του τροπαίου.

Άρης-Πρόκομ Τρεφλ 84-83