Ο "έφηβος" που έζησε από κοντά τον μύθο του Άρη.

 

Ο Θεοδόσιος Παραλίκας υπήρξε αθλητής προερχόμενος από τα σπλάχνα του συλλόγου. Μόλις στα 17 του χρόνια έγινε μέλος της ανδρικής ομάδας των «κίτρινων». Είδε από κοντά την δύση της αυτοκρατορίας του Άρη και ανδρώθηκε πλάι σε μεγάλους μύθους του Ελληνικού πρωταθλήματος. Αποτελεί δε έναν από τους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στο μπάσκετ. Είτε από το παρκέ είτε από το τεχνικό επιτελείο δηλώνει πάντοτε παρών και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο άθλημα.

Μέσα από την Aris Thessaloniki BC Retro επικοινωνήσαμε μαζί του και συζητήσαμε για την καριέρα του και τις εμπειρίες του από την χρυσή εποχή του Ελληνικού μπάσκετ.


Μεγαλώσατε στις αρχές της λεγόμενης «χρυσής εποχής του μπάσκετ». Πως πήρατε την απόφαση να μπείτε στον χώρο του μπάσκετ; Ήταν ίσως και η καταλληλότερη εποχή για να ενταχθείτε στην ομάδα του Άρη.

Εκείνη την εποχή παίζαμε πολύ ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Εκείνο που με τράβηξε πιο πολύ στο μπάσκετ ήταν η ομορφιά του αθλήματος  καθώς και η χαμηλή συχνότητα σοβαρών τραυματισμών σε σχέση με το ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα του Άρη μεσουρανούσε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και μας καθήλωνε για να την παρακολουθούμε κάθε Πέμπτη.

Ομολογουμένως όμορφες εποχές και για το ίδιο το άθλημα. Υπήρξατε μέλος της εφηβικής ομάδας του Άρη στις αρχές της δεκαετίας του '90. Μια απεργία των επαγγελματιών καλαθοσφαιριστών το Φθινόπωρο του 1991 έφερε εσάς και άλλους αθλητές στην πρώτη ομάδα. Πως ήταν το συναίσθημα για έναν ουσιαστικά έφηβο αθλητή να φορέσει την φανέλα της τότε πιο δημοφιλούς ομάδας;

Το να εκπροσωπείς τον Αυτοκράτορα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν μεγάλη τιμή. Θυμάμαι επίσης πως είχα πολύ το αίσθημα της ευθύνης να εκπροσωπήσω όσο το δυνατόν πιο επάξια την ομάδα που είχε φέρει τόσες χαρές στους Έλληνες φιλάθλους.

Μέλος της εθνικής παίδων το έτος 1991

Ήσασταν παρών στην ομάδα του Άρη σε μια μεταβατική περίοδο. Πως ήταν το κλίμα μέσα στην ομάδα και πως το αντιμετώπιζε αυτό ο κόσμος;

Η αλήθεια είναι ότι η μεταβατική περίοδος ήταν πολύ δύσκολη. Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι η ομάδα που αγαπάς και κέρδιζε τους πάντες ξαφνικά αρχίζει να χάνει και δεν είναι όπως ήταν τα προηγούμενα χρόνια ανίκητη.

Μέσα στην ομάδα υπήρχε πολύ πίεση για το αποτέλεσμα αλλά δεν μπορείς να αντικαταστήσεις τόσο εύκολα ιερά τέρατα του αθλήματος όπως ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης.

Αυτό είναι κάτι που δεν επιδέχεται αμφιβολίας. Κάποια διοικητικά προβλήματα θα ώθησαν προς αυτή την κατάσταση

Κοίτα όταν μια ομάδα κερδίζει κι έχει επιτυχίες μερίδιο σε αυτό έχουν όλοι. Το ίδιο συμβαίνει και στις ήττες. Άρα λογικό είναι όταν μια ομάδα δεν πάει καλά μερίδιο ευθύνης να έχει και η εκάστοτε διοίκηση. Ίσως το μεγαλύτερο θα έλεγα.

Ανάμεσα στους Γιαννάκη, Μισούνοφ, Γάσπαρη, Αγγελίδη και Τάρπλεϊ. Μια ονειρική ομάδα.

Την περίοδο 1992-1993 υπήρξατε συμπαίκτης με τον Ρόι Τάρπλεϊ για τον οποίο έχουν ακουστεί τόσες και τόσες ιστορίες. Η αξία του ήταν αναμφισβήτητή όπως και διάφορες πτυχές της προσωπικότητας του. Θυμάστε κάποιο περιστατικό όσο ήταν στον Άρη;

Ο Roy είναι ο καλύτερος ξένος παίκτης που έχει περάσει από την ομάδα. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που θυμάμαι είναι ότι αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στο Τορίνο τον βρήκα να κάθεται στα σκαλιά του δρόμου προς αποδυτήρια και τον άκουσα να λέει "I am the best fucking rebounder in the world". Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί μέχρι τότε δεν είχα ακούσει ποτέ παίκτη να λέει κάτι τέτοιο.   Για την ιστορία είχε 18 rebounds (12-6)

Μιλώντας για τον τελικό του Τορίνο, άπαντες διψούσαν για ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο στον σύλλογο. Νιώθατε στην ομάδα άγχος πριν τον τελικό με την Εφές Πίλσεν;

Πίεση σίγουρα υπήρχε και προφανώς κάποιοι παίκτες είχαν άγχος. Το αποδεικνύει και το πολύ χαμηλό σκορ άλλωστε. Είμασταν όμως πάρα πολύ καλά προετοιμασμένοι για το παιχνίδι κι η κίνηση να φύγουμε απο την Ελλάδα μια εβδομάδα πριν τον τελικό την βρίσκω στην σωστή κατεύθυνση για την εποχή εκείνη.

Με την υπόλοιπη ομάδα παραταγμένος στο παρκέ του "Πάρκο Ρουφίνι" στο Τορίνο.

Η υποδοχή στην Θεσσαλονίκη από τους φιλάθλους θα ήταν σίγουρα μεγαλειώδης

Όντως ήταν κάτι το φανταστικό. Οι φωτογραφίες από την υποδοχή μαρτυρούν για του λόγου το αληθές. Κοσμοσυρροή και πανηγυρισμοί στο αεροδρόμιο αφού ήρθε  επιτέλους ο πρώτος  ευρωπαϊκός τίτλος στην ομάδα.

Την περίοδο 1993-1994 αποκτήσατε πιο ενεργό ρόλο στο ρόστερ της ομάδας. Υπό τις οδηγίες του Μέμου Ιωάννου πετύχατε ένα καθοριστικό καλάθι στην επικράτηση με 83-79 στον Α’ ημιτελικό του κυπέλλου κυπελλούχων με την Ολύμπια Λουμπλιάνας. Τι κατά την γνώμη ήταν αυτό που στέρησε από τον Άρη μια δεύτερη συνεχόμενη παρουσία σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης;

Τη συγκεκριμένη χρονιά παίζαμε μακριά από την έδρα μας λόγω τιμωρίας από την FIBA για τα επεισόδια μετά τον τελικό στο Τορίνο. Η ομάδα άρχισε να έχει οικονομικά προβλήματα κι επίσης δεν αντικατέστησε τον  Γιαννάκη και τον Tarpley που το προηγούμενο καλοκαίρι έφυγαν από την ομάδα.

Παρόλα αυτά ο Άρης έφτασε αρκετά ψηλά στην Ευρώπη εκείνη την περίοδο. Είχε ακόμη την αύρα της μεγάλης ομάδας.

Όντως την είχε αλλά αν θυμάμαι καλά την πιο κρίσιμη περίοδο της χρονιάς, την άνοιξη, είχε φύγει ο Sam Vincent από την ομάδα αφήνοντας την ομάδα στα κρύα του λουτρού. Για οικονομικούς λόγους αν δεν με απατά η μνήμη μου. Ο οποίος ξαναγύρισε λίγο αργότερα για να κλείσει την χρονιά με την ομάδα αλλά είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος κι η εμπιστοσύνη.

Με την φανέλα του Άρη το 1993

Μετά την σεζόν 1994-1995 η οποία υπήρξε η τελευταία σας στον Άρη συνεχίσατε την καριέρα σας στον Μίλωνα. Ποια στιγμή από την μετέπειτα καριέρα σας έχει αποτυπωθεί περισσότερο στην μνήμη σας;

Η χρονιά 1999-2000 είναι η κορυφαία περίοδος που μου έχει μείνει στο μυαλό απο τη θητεία μου στον Μίλωνα. Αυτά που ζήσαμε με όλα τα παιδιά στα παιχνίδια, στα αποδυτήρια κι έξω απο τα γήπεδα, θα τα έχω πάντα μαζί μου.

Μετά το τέλος της καριέρας σας δεν εγκαταλείψατε το μπάσκετ. Εργαστήκατε στο τεχνικό επιτελείο διάφορων ομάδων στο εξωτερικό όπως στην Ρουμανία και την Τουρκία. Πως ήταν η εμπειρία σας;

Ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα στην καριέρα μου το να δουλέψω στο εξωτερικό. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τον coach Δικαιουλάκο που μου έδωσε την ευκαιρία αυτή. Στη Ρουμανία όπως και στην Τουρκία σου συμπεριφέρονται σαν επαγγελματία και τηρούν τα συμβόλαια που υπογράφουν μαζί σου. Το γυναικείο τμήμα της  Fenerbahce, που δούλεψα, λειτουργεί σε πολύ υψηλό επίπεδο και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα πολλές αντρικές ομάδες της Ελλάδας.

Ο Θεοδόσης Παραλίκας από το τεχνικό επιτελείο σε ομάδες του εξωτερικού

Κλείνοντας ποια η γνώμη σας για τον σημερινό Άρη; Σίγουρα η ομάδα είναι κατά πολύ διαφορετική από αυτήν που μάθατε στο παρελθόν.

Η ομάδα έχει περάσει και περνάει τα πάνδεινα. Η φανέλα είναι πολύ βαριά κι αυτή την κρατάει στην Α1. Ως πότε όμως; Σίγουρα μας στενοχωρεί η σημερινή εικόνα κι όλοι μας περιμένουμε να βρεθεί ένας ικανός διοικητικός να  τη ξαναβάλει στο σωστό δρόμο της οικονομικής υγείας, της ανάπτυξης και των επιτυχιών.